ตอนที่ 9 เปิดเทอมวันแรกก็เข้าห้องปกครอง

วันเปิดเทอม

“ใบตองของฝากสำหรับแก” เบลส่งกล่องของขวัญที่ห่ออย่างบิดเบี้ยวเอ่อนั้นเรียกว่าผูกโบหรือเปล่านะ

“…” ใบตองจับกล่องพลิกไปมามองสำรวจ

“โอ๊ยนี่เพื่อนตั้งใจห่อมากๆ เลยนะ แต่ทำได้ดีสุดเท่านี้จริงๆ เฮ้อห่อกล่องของขวัญตั้งห้ารอบ เบลว่างานฝีมือไม่ใช่ทางจริงๆ” ยัยเบลบ่นเมื่อเห็นสายตาของใบตอง เธอยิ้มให้เพื่อนแล้วกระโดดกอดตบบ่าอย่างให้กำลังใจ

“เอาตรงๆ ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น แกฝึกห่อบ่อยๆ เดี๋ยวก็ดีขึ้นเองแหละอย่าท้อสิเพื่อนรัก”

“หวังว่าจะดีขึ้นนะ งั้นพรุ่งนี้เบลจะลองห่อข้าวกล่องมากินตอนเช้าเพื่อฝึกฝีมือ!” เบลพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังสายตาเธอดูมุ่งมั่นมาก

“ส่วนนี้ของนัทตี้ ไม่ได้ห่ออะไรนะใส่ถุงมาเลยเพราะฉันก็ไม่ต่างกับยัยเบลฝีมือไม่ได้เรื่องเหมือนกันเฮ้อ” นัทตี้ยื่นถุงของฝากจากต่างประเทศให้ใบตอง

“ขอบใจพวกแกสองคนมากๆ เลยนะ ส่วนสองกล่องนี้ให้พวกแกเป็นของฝากจากใบตอง” ใบตองยื่นกล่องของฝากให้เพื่อนสนิททั้งสองของเธอ

“โอ้โหทำไมแกห่อกล่องของขวัญสวยแบบนี้ใบตอง!!” เพื่อนสนิททั้งสองคนร้องตะโกนเสียงดังแล้วจับกล่องของขวัญมองสำรวจ

“แกก็พูดเว่อร์ไม่ขนาดนั้น ไหนขอแกะกล่องของขวัญเลยนะคะ” พวกเราสามคนนั่งอยู่ในห้องเรียนแลกกล่องของขวัญกันในวันแรกของการเปิดภาคเรียน เหมือนเป็นธรรมเนียมของกลุ่มมาสามปีแล้วตั้งแต่คบเป็นเพื่อนกันมา

“พาเลทชุดแต่งหน้า!?” กล่องแรกที่ใบตองแกะเป็นของเบลและสิ่งที่เธอเห็นคือพาเลทเครื่องสำอางแบรนด์เนมต่างประเทศที่เธอเคยเห็นเบลใช้เมื่อปีที่แล้ว

“ใช่แล้วชอบไหม” เบลยิ้มอย่างลุ้นสุดตัวไหนทีแรกยัยนี้บอกว่าจะหาซื้อหนังสือนวนิยายฝรั่งมาให้เธอ

“เบลก็รู้ว่าใบตองแต่งหน้าไม่เป็นและเครื่องสำอางพวกนี้ก็ดูมีราคาแพงเกินไปหรือเปล่า” ใบตองขมวดคิ้วยุ่งอย่างเกรงใจเพื่อนและอีกอย่างคือเธอไม่เคยแต่งหน้ามากสุดคือทาครีมกันแดดกับลิปมันไม่มีสีเพียงเท่านั้น

“ก็เพราะเห็นใบตองเป็นยัยเชยหน้าไม่แต่งแบบนี้เบลเลยคิดว่าจะมาจับใบตองแต่งหน้าและสอนไปพร้อมๆ กันตอนพักเที่ยงเข้าใจไหม” ใบตองพยักหน้าแบบหงุดงง แล้วเธอก็เปิดถุงของฝากจากนัทตี้ที่ดูใหญ่มากสำหรับเด็กผู้หญิงเกรดเก้าวันแรกอย่างเธอ

“ช็อกโกแลต!” ใบตองหยิบชิ้นแรกขึ้นมาแล้วยิ้มเพราะว่ามันในห่อที่น่ากินมาก “เดี๋ยวนะ!” ใบตองกำลังก้มมองในถุงของฝากแล้วเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเพื่อนสนิทของเธอแล้วก้มลงมองใหม่อีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“นะนี่คือ!?”

“เบียร์!”

“หะ!!” สองเสียงประสานกันตะโกนขึ้นด้วยความตกใจ ยัยเบลรีบเปิดถุงของตัวเองแล้วทำมองใบตองตาโตอ้าปากค้างพยักหน้าว่าถุงของเธอก็เหมือนกัน ต่างก็แค่มีน้ำหอมแบรนด์ดังแทนช็อกโกแลตอย่างที่ใบตองได้รับเพราะเธอไม่ชอบกินของหวานมันทำให้น้ำหนักตัวเธอขึ้นเร็วเกินไป

“พวกเธอสองคนตะโกนอะไรกันเสียงดังออกไปหน้าห้องหะ!มิสเบล!มิสใบตอง!”

“ยานแม่มา!!!” ทั้งสามสาวสะดุ้งสุดตัวเมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามาในห้อง ไม่ว่าเด็กนักเรียนจะทำอะไรอยู่ทุกคนจะต้องรีบหยุดกิจกรรมของตัวเองแล้วนั่งทีอย่างเรียบร้อย แต่วันนี้ไอ้คนส่งสัญญาณเตือนภัยประจำห้องแจ็กแหลกมาเรียนวันแรกไม่ได้ เพื่อนขาดเรียนแต่เห็นทีพวกเธอสามคนจะคอขาดใบตองถึงกับเหงื่อออกทั้งที่ห้องเรียนเปิดแอร์เย็นฉ่ำ

“พวกเธอสามคนเรียกฉันว่าอะไรนะ เรียกใหม่อีกทีสิ” ก็ว่าอยู่เสียงตะโกนเล่นกันของเพื่อนในห้องทำไมเงียบชัดเจนเลยทำไมไม่มีใครสะกิดพวกเธอสามคนบางทีตอนลอกการบ้านทำไมสะกิดกันจนจะถีบ…

“ทีชเออะพรนภาสวัสดีค่ะ!!!” พวกเราสามคนพร้อมใจกันขยับตัวบังถุงของฝากแล้วไหว้ย่อทีชเออะพรนภาครูดนตรีไทยประจำโรงเรียนนานาชาติแห่งนี้ที่ขึ้นชื่อเรื่องมหาโหดไม่มีเด็กคนไหนไม่กลัวแก

“หืม…ว่าแต่ถุงอะไรใหญ่ๆ ที่ซ่อนอยู่ด้านหลังพวกเธอสามคน” ทีชเออะพรนภามองมายังพวกเราทั้งสามคนอย่างจับผิด แล้วค่อยๆ ก้าวเดินอย่างช้าๆ มาที่โต๊ะของพวกเธอทั้งสามคน เธอทั้งสามคนมองเท้าที่ก้าวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ อย่างระทึกขวัญ รู้ตัวอีกทีรอยเหี่ยวย่นเหมือนจะเป็นรอยตีนกาเด่นชัดสามเส้นใต้ตาบวมเหมือนคนอดนอนใบหน้าขาวโพกเหมือนจูออน มองเรื่อยลงมาเจอกับปากสีแดงเหมือนพึ่งกินเลือดมาใหม่ๆ ทั้งสามถึงกับผงะซนโต๊ะถุงใบใหญ่ที่วางชิดขอบโต๊ะตกลงสู่พื้นห้อง

“เพ้ง!!!” เสียงแก้วแตก ใบตองอยากให้มันเป็นเพียงแก้วน้ำใบหนึ่งที่ตกแตกแต่มีเพียงเสียงเท่านั้นที่เหมือนความจริงมันไม่ใช่ ไม่กี่วินาทีต่อมาก็มีน้ำไหลออกมาจากถุงกระดาษหนา ที่ตกลงมาแตกและยังตอกย้ำด้วยการส่งกลิ่นคลุ้งไปด้วยแอลกอฮอล์ทั่วห้องเรียน ดวงตาโตเท่าไข่ห่านจ้องมองพวกเธอเหมือนมันจะหล่นหลุดออกมาจากเบ้าตาให้ได้ ทั้งสามคนสะดุ้งสุดตัวมองอย่างสยองขวัญ!

ทีชเออะพรนภาเอามือแตะน้ำที่ไหลออกมาจากขวดที่แตกยกขึ้นสูดดมแล้วตะโกนเสียงดังลั่นห้องเรียน “มันคือเบียร์!!!”

“T_T”

“มิสใบตอง มิสเบล มิสนัทตี้ เชิญพวกคุณทั้งสามคนที่ห้องปกครองเดี๋ยวนี้!!!” ทีชเออะพรนภาเดินนำออกไปจากห้องเรียน

“T_T!” น้ำตาของเราทั้งสามคนไหลทะลักออกมา

ห้องปกครอง

“เข้าไปสิ มัวแต่สิรออะไรกันอยู่!” ยืนทำใจค่ะอาจารย์ ตอบได้แค่ในใจใครจะกล้าตอบออกไปอย่างนั้นกัน

“ขะขอ…” ใบตองกำลังจะพูดขึ้น

“พวกเธอจะขออะไรกัน รีบเปิดประตูเข้าไปข้างในเดี๋ยวนี้” ทีชเออะพรนภาเปิดประตูเข้าไปภายในห้องปกครอง แอร์ที่เย็นลอยมากระทบใบหน้าขนแขนถึงกับลุกชู่ด้วยความสยอง ก้าวเท้าเข้าไปในห้องปกครองครั้งแรกในชีวิตของพวกเธอทั้งสามคน

“อ้าวน้องใบตองไปทำอะไรผิดมาถึงได้เข้าห้องปกครองตั้งแต่วันแรกที่เปิดเรียนเลยฮึเรา” พี่สีครามทักใบตองที่ก้าวเดินด้วยขาที่สั่นเทาเข้าไปในห้องปกครอง

“บะเบียร์…” ใบตองยิ้มแหย่ๆ ให้พี่สีคราม

“หื้มเอาเหล้าเบียร์เข้ามาในวันเปิดเรียนวันแรกเนี้ยนะ” สีหน้าอึ้งๆ ของพี่สีครามมองหน้าใบตองเหมือนเหลือเชื่อ

“พี่ครามอย่ามองใบตองแบบนั้นมันเป็นอุบัติเหตุ ใบตองไม่ได้จะกินเหล้าเบียร์ในห้องเรียนนะ”

“หึ!ขอให้โชคดีนะครับ พี่ไปล่ะ” พี่สีครามสายตาพี่มันกำลังมองใบตองอย่างเยาะเย้ยหาได้มีความเห็นใจเจือปนอยู่ในนั้นเลยใจร้ายมาก

“ไปไหนก็ไปเลยเชอะ!” เธอเชิดหน้าใส่เขาอย่างแง่งอนแล้วสะบัดหน้าหนีเดินไปรวมกับเพื่อนที่ยืนตัวสั่นอยู่โต๊ะยานแม่พรนภา คุณครูภาษาไทยที่ขึ้นชื่อเรื่องความดุที่สุดในโรงเรียน

“พวกเธอรู้ใช่ไหมว่าการเอาเบียร์ซึ่งจัดเป็นแอลกอฮอล์ชนิดหนึ่งเข้ามาในภายในโรงเรียนมัธยมแห่งนี้เป็นเรื่องที่ทำผิดกฎข้อที่10ของโรงเรียนเรา” เสียงนุ่มๆ แต่ประโยคคาดคั้นเอาความผิดอยู่ในที สายตาของยานแม่พรนภาจ้องพวกเราสามคนอย่างคาดโทษและมองใบตองด้วยความผิดหวัง

“ทราบค่ะ!!!” พวกเราทั้งสามคนตอบพร้อมเพรียงแล้วรอรับความผิดที่ก่อเรื่อง

“เล่ามาว่าทำไมเด็กผู้หญิงมอสี่อย่างพวกเธอถึงใจกล้านำเอาเบียร์เข้ามาภายในโรงเรียนตั้งแต่วันเปิดเทอมวันแรกแบบนี้” นัทตี้เอามือดันร่างใบตองกับเบลให้ขยับถอยลงไป แล้วเธอก็ยืดตัวขึ้นตรงยิ้มมุมปากบางๆ เสียถอดหายใจแผ่วเบามือสองข้างที่จับกุมมือของฉันกับเบลเอาไว้เย็นเฉียบ

“หนูเป็นคนเอาเข้ามาค่ะทีเชอะพรนภา พอดีช่วงปิดเทอมหนูกับครอบครัวไปเที่ยวต่างประเทศมาเลยซื้อมาฝากเพื่อนๆ ค่ะ มิสใบตองกับมิสเบลไม่ได้มีความผิดอะไรด้วยเลยนะคะเรื่องนี้หนูผิดเต็มๆ คนเดียวที่ดันลืมกฎของโรงเรียนไปเลย…” นัทตี้พูดด้วยเสียงที่บังคับไม่ให้สั่น ยอมรับความผิดของตัวเองโดยปกป้องเพื่อนรักทั้งสองของเธอ อันที่จริงเธอก็ไม่ได้ลืมกฎอะไรนั้นหรอกเรียกว่าจำไม่ได้ตั้งแต่แรกเลยน่าจะจริงกว่า

“อืมลืม!? ดีถ้าอย่างนั้นพวกเธอทั้งสามคนก็เขียนกฎทั้ง100ข้อของโรงเรียนมา100แผ่นกระดาษA4มาส่งครูที่ห้องพรุ่งนี้” เฮ้อแค่เขียนกฎเองไม่ถือว่าเป็นการลงโทษที่ร้ายแรงอะไรมากก็ยังชั่ว พวกเราทั้งสามคนถอดหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่โดนไม้เรียวที่วางอยู่โต๊ะด้านหน้า

“แต่!” ฮื้อยังมีแต่อีกเหรอคะยานแม่พรนภา พวกเราสามคนพร้อมใจกันยืนตัวตรงกลั่นหายใจด้วยความหวาดเสียว

“ครูจะไม่หักคะแนนความประพฤติของพวกเธอทั้งสามคนในครั้งนี้ แต่ต้องไปล้างห้องน้ำนักเรียนหญิงต้นให้สะอาดไม่ต้องเข้าห้องเรียนวันนี้ ก่อนจะไปล้างห้องน้ำเธอมิสนัทตี้ไปทำความสะอาดพื้นห้องเรียนที่เต็มไปด้วยเศษแก้วและเบียร์ที่หกเลอะเต็มพื้นห้องเรียนให้สะอาดโทษฐานที่เธอเป็นคนเอาเบียร์เข้ามา” ล้างห้องน้ำใบตองหันไปมองเพื่อนสนิททั้งสองคนที่สีหน้าถอดสีจนซีดเผือดเพราะพวกเธอสองคนไม่เคยทำงานบ้าพวกนี้มาก่อนมือที่กุมกันเอาไว้รับรู้ถึงอาการสั่นเทา

“ดะได้ค่ะทีเชอะพรนภา”

“เดี๋ยวช่วงบ่ายสามโมงเย็นฉันจะเดินไปตรวจดูความสะอาด ออกไปทำตามที่สั่งได้แล้ว” พวกเราทั้งสามคนยกมือขึ้นไหวลาทีเชอะพรนภา แล้วเดินออกมาจนถึงหน้าประตูห้องปกครอง

“ไปทางไหนก่อนดีพวกแก” เบลถามด้วยเสียงไม่มั่นใจเพราะจิตใจของเธอหลุดลอยออกจากร่างตั้งแต่ได้ยินคำว่าไปล้างห้องน้ำหญิงมอต้นแล้ว มันอี๋และรับไม่ได้ถึงโรงเรียนจะมีการจ้างแม่บ้านทำความสะอาดเช้าเย็นแต่เด็กมอต้นก็คือเด็กที่ไม่รักษาความสะอาดเลยเพราะพวกเธอยังไม่เป็นสาวเต็มตัวยังมีคราบของเด็กประถมมาด้วย เวลาช่วงบ่ายโมงที่ทุกคนเข้าเรียนกันพวกเธอยังเคยขอครูไปเข้าห้องน้ำและแอบไปเข้าห้องน้ำของรุ่นพี่มอปลายเลย ไม่ต้องบอกสภาพตอนนี้ที่ตอนเช้าเข้าห้องเรียนกันแล้วสภาพจะเละขนาดไหน

“นัทตี้ต้องไปทำความสะอาดพื้นในห้องเรียนก่อน เบลกับใบตองไปห้องน้ำรอเลย”

“ให้เราสองคนไปช่วยไหม” ใบตองถามเพื่อนสนิทของเธอด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร นัทตี้ไปทำคนเดียวดีกว่าเดี๋ยวทีเชอะพรนภารู้มีหวังโดนลงโทษเพิ่มอีกแน่ๆ ถ้ามีอะไรเพิ่มอีกไม่ไหวแล้วน๊าจ๊ะเพื่อนๆ ฮ่าๆ” ถึงทางบ้านของนัทตี้จะร่ำรวยและมีอำนาจพอที่จะไม่ต้องรับบทลงโทษอะไรแต่เธอก็เลือกที่จะยิ้มรับและยอมทำตามที่ครูสั่งเพราะมีความผิดติดตัวที่เล่นแผลงๆ เอง

“เอ่อแค่คิดว่าต้องทำอะไรเพิ่มอีกก็ไม่ไหวแล้วจริงๆ” เบลพูดขึ้นส่วนฉันพยักหน้าเห็นด้วย