ตอนที่ 7 เขาหายไปไหน

หลังจากวันนั้นที่พี่สีครามไปส่งใบตองที่บ้านพี่เขาก็หายไปเลย ถ้านับแล้วก็ผ่านมาสองเดือนเต็มที่ไม่เห็นหน้าพี่สีครามหรือกระทั้งกลุ่มเพื่อนของเขาเองก็หายไปด้วย จากหนึ่งวันที่หายไปเป็นหนึ่งอาทิตย์ จนผ่านมาถึงหนึ่งเดือน และปัจจุบันเข้าเดือนที่สองที่พี่สีครามเขาเหมือนค่อยๆ หายไปจากชีวิตของใบตอง แต่ความเสียใจที่โดนย้ำว่าพี่เขาคิดกับเธอแค่น้องสาวก็คอยย้ำเตือนให้เธอเสียใจ จำได้คืนนั้นนอนร้องไห้จนถึงหกโมงเช้าขอบตาดำเป็นหมีแพนด้าเลย

“น้องใบตองจ๊ะ เหม่ออะไรฮึเรา?” พี่อุ้มเจ้าของร้านและเจ้านายของใบตองเดินมาสะกิดแขนของเธอที่ยืนเหม่ออยู่หน้าเคาน์เตอร์คิดเงิน ตอนนี้เป็นเวลา10.30นาทีร้านพึ่งเปิดได้แค่30นาทีทำให้ลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการยังมีไม่มาก

“เปล่าค่ะ” ใบตองยิ้มให้พี่อุ้มอย่างคนที่ไม่มีอะไรจะพูดต่อ

“ว่าแต่พรุ่งนี้สิ้นเดือนน้องใบตองก็ทำงานเป็นวันสุดท้ายแล้วเสียดายจัง พอเปิดเทอมพี่ขอให้ใบตองมาช่วยทำงานที่ร้านคาเฟ่เสาร์-อาทิตย์ได้ไหมจ๊ะ พี่จะให้ค่าจ้างสองวัน1000บาท” ด้วยความที่ใบตองเป็นเด็กที่ขยันขันแข็งไม่เคยลาหยุดมาทำงานตรงเวลาทุกวัน พี่เจ้าของร้านเลยอยากให้ทำช่วงเปิดเทอมด้วยอาทิตย์ล่ะ2วัน แค่วันหยุดเสาร์-อาทิตย์

“ได้เลยค่ะพี่อุ้ม ขอบคุณที่รักเอ็นดูหนูและให้ค่าจ้างเยอะขนาดนั้นดีใจจังเลย” ใบตองยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณเจ้านายสาวที่เอ็นดูเธอ

“ขอบคุณน้องใบตองเหมือนกันที่ยอมมาช่วยงานพี่ตอนเปิดเทอม แล้วก็เที่ยวอเมริกาให้สนุกนะเจ้าเด็กเซ่อ” พี่อุ้มยกมือขึ้นขยี้ผมใบตองด้วยความเอ็นดูเธอ

“เดี๋ยวใบตองจะซื้อของฝากมาให้พี่อุ้มนะคะ แล้วก็ไม่ลืมของพี่แยมพี่แก้มพี่ข้าวหอมด้วยนะคะ” ใบตองคุยเล่นกับพี่อุ้มและพี่พนักงานอีกสามคนที่เธอทำงานร่วมกันมาเกือบ3เดือนเต็ม ระหว่างที่ยังไม่มีลูกค้า

“ว้าวมีของพวกพี่ด้วย ขอบใจล่วงหน้านะน้องใบตองแต่ไม่ต้องมีอะไรพวกพี่ทั้งสามคนก็รักและเอ็นดูหนูอยู่แล้ว น้องสาวคนเล็กของคาเฟ่”

“ไม่ได้หรอกค่ะ อาทิตย์ที่แล้วที่พี่ข้าวหอมกลับบ้านที่นครสวรรค์ยังมีขนมโมจิมาฝากหนูเลย หนูก็ต้องมีของฝากเหมือนกัน” ใบตองไม่ยอมถึงพวกพี่เขาจะเกรงใจแต่ใบตองเต็มใจเป็นอย่างมาก ถึงแม้ของฝากจากเธอราคาอาจจะไม่สูงแต่จะมีให้ทุกคนที่ทำงานในร้านคาเฟ่

“ถ้าอย่างนั้นพี่ไม่เกร็งใจนะน้องใบตอง” พี่แยมพูดขึ้นมาแล้วยิ้ม

“อยากได้อะไรเป็นพิเศษบอกหนูมาได้เลยค่ะ” ใบตองยิ้มแย้มด้วยความเต็มใจ

“พี่อยากได้จัสตินบีเบอร์ได้ไหมน้องใบตอง เอามาฝากพี่หน่อยฟังเพลงเขาก่อนนอนทุกคืนเลยชอบมาก” ใบตองถึงกับหลุดขำพร้อมกับทุกคน จะเอาศิลปินระดับโลกมาเป็นของฝากได้ยังไงล่ะเนี้ยเป็นโจทย์ยากสำหรับคนที่พึ่งได้ใช้นางสาวไม่กี่เดือนที่ผ่านมา

“เป็นของฝากที่เอามายากมากๆ เลยนะนั้นพี่แยมฮ่าๆ หนูจะลักพาตัวเขาแล้วยัดใส่กระเป๋ายังไงตำรวจอเมริกาถึงจะจับไม่ได้ฮ่าๆ” แค่คิดตามทุกคนก็หัวเราะกันลั่นร้านที่ตอนนี้ไม่มีลูกค้ามาใช้บริการนั่งอยู่ภายในร้าน

กริ๊งงงง

เสียงกริ๊งส่งสัญญาณว่ามีลูกค้ากำลังเปิดประตูเข้ามาภายในร้าน ทำให้เราทุกคนที่คุยกันเสียงดังต้องหยุดนิ่งแล้วต่างยืนยิ้มรอรับบริการลูกค้าที่จะเข้ามาสั่งเครื่องดื่มหรือขนมของร้าน

“ยินดีต้อนรับค่ะคุณลูกค้า!!!”

“เอาเอสเปรสโซ่เย็นหวานน้อย1แก้วครับ” ใบตองกำลังกดพิมพ์เมนูตามที่ลูกค้าสั่งโดยที่ไม่ได้เงยหน้ามองคนที่เข้ามาสั่ง จนได้ยินเสียงที่ไม่ได้ยินมาเกือบสองเดือน

“พี่สีคราม!” เสียมารยาทกับลูกค้าแต่เพราะดีใจจนลืมตัว เธอเลยร้องเรียกชื่อเขาเสียงดังยิ้มกว้างให้พี่สีครามด้วยความตื่นเต้นหัวใจเต้นแรง

“และอีกแก้วลงบิลเดียวกันเอาชาเขียวเย็นหวานน้อยนะคะ” ผู้หญิงตัวสูงผมยาวถึงสะโพกหน้าตาสวยตามสมัยนิยมเดินเข้ามาสั่งเมนูและขอลงบิลอันเดียวกับพี่สีคราม ความดีใจแทนที่ด้วยความสงสัยมองดูผู้หญิงตรงหน้าสลับกับพี่สีครามที่ใบตองแสนจะคิดถึง

“อะ…เอ่อได้ค่ะ จะรับขนมอะไรเพิ่มด้วยไหมคะ” หลังจากที่สตั้นไปเกือบนาทีใบตองก็เค้นเสียงพูดออกมาได้ แล้วถามผู้หญิงตรงหน้าแต่สายตาจ้องมองพี่สีครามด้วยความตัดพ้อน้อยใจ อยู่ๆ ก็หายหน้าหายตาไปเกือบสองเดือนพอจะโผล่มาดันมากับผู้หญิงคนอื่นมันหมายความว่ายังไง พวกเขาสองคนเป็นอะไรกัน

“ครามจะเอาอะไรเพิ่มไหม เค้าอยากกินชีทเค้กสักชิ้นด้วย” ผู้หญิงคนนั้นมองตู้ขนมแล้วหันไปพูดด้วยท่าทางอ้อนพี่สีครามท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูเข้ากับรูปร่างหน้าตาของเธอ แต่ไม่ใช่กับใบตองที่กำลังเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้แอบมองบนนิดหน่อย นี่ยัยเจ้อายุก็ดูไม่ใช่น้อยๆ แล้วอ้อนผู้ชายเหมือนเด็กปัญญาอ่อนเลยเถอะ

“เดี๋ยวไปหาที่นั่งรอนะ นี่เงินค่าเครื่องดื่ม” พี่สีครามเปิดกระเป๋าตังของเขาหยิบแบงก์พันให้ยัยเจ้คนนั้น เขามองใบตองเหมือนคนกลั้นขำแล้วเดินตรงไปบันไดเพื่อขึ้นไปชั้นสองของคาเฟ่ ใบตองถลึงตาใส่พี่สีครามอย่างหมั่นไส้

“ตกลงเอาชีสเค้กเพิ่ม1ชิ้นใช่ไหมคะ” ใบตองถามด้วยน้ำเสียงที่พยายามไม่ให้น้ำเสียงห้วนจนเกินไปสำหรับพนักงานอย่างเธอที่ใช้พูดกับลูกค้า

“ใช่ค่ะ” จากนั้นก็คิดเงินและเอาเพจเจอร์ให้ผู้หญิงปริศนาคนนั้นเพื่อรอคิวที่กำลังเตรียมเครื่องดื่มและขนม

“น้องสีครามสุดหล่อประจำโรงเรียนน้องใบตอง ไม่เห็นหน้าตั้งเกือบสองเดือนโผล่มาอีกทีดันพาผู้หญิงสาวสวยมาด้วยเฮ้อ…คนหล่อรวยก็เลือกได้มีผู้หญิงวิ่งเข้าหาเยอะแยะแบบนี้สินะเรื่องธรรมดาเนอะน้องใบตองว่าไหม” พี่แยมพูดขึ้นแล้วมองตามพี่สีครามและยัยเจ้คนนั้นไป ส่วนใบตองอารมณ์ตอนนี้คืออยากขึ้นไปชั้นสองแล้วถามให้มันรู้เรื่องไปเลยว่าผู้หญิงที่พี่สีครามพามาด้วยเป็นอะไรกันแค่เพื่อนหรือเป็นมากกว่าเพื่อน ต้องเคลียร์กันให้ชัดเจนไปเลย

“น้องใบตอง เฮ้ย!ฟังพี่พูดอยู่ไหมใจลอยไปไหนเนี้ยเรา" พี่แยมโบกมือผ่านหน้าใบตองยิ้มให้อยู่ตรงหน้า ใบตองถึงกับผงะถอยหลังไปสองก้าวแล้วถอดหายใจ ดึงความคิดมโนในสมองกับมาแล้วยิ้มแก้เก้อให้พี่แยม

“เหอะ!เรื่องธรรมดาแบบที่พี่แยมว่ามั้งค่ะ ใบตองขอตัวเอาขยะไปทิ้งหลังร้านก่อนนะ” ไปทิ้งขยะคือข้ออ้างที่จริงเธอกำลังอยากไปสงบสติอารมณ์กำลังร้อนให้เย็นลง ก่อนที่จะกลับมาทำหน้าที่ของตัวเองต่อ ถึงตอนนี้ในใจคือขึ้นไปโวยวายพี่สีครามแล้วแต่ก็แค่ความอยากเธอรู้ว่าทำตามใจตัวเองไม่ได้ด้วยหน้าที่การทำงาน ถ้าทำอะไรแบบนั้นไปมีแต่ผลเสียมากกว่าผลดี แต่ยิ่งเจอแบบนี้อย่าคิดว่าใบตองจะยอมแพ้ไม่มีทางเพราะใบตองจะแย้งพี่สีครามมาเป็นของใบตองคนเดียวเท่านั้น!

“น้องใบตองกำลังทำอะไรอยู่ครับ!” กำลังตั้งเป้าหมายเพื่อแย้งพี่สีครามอยู่ๆ ก็มีคนโผล่หน้ามาทักทายโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

“กำลังคิดแผนการจะแย้งพี่สีครามอยู่!” ปากพูดไปไวเกินเพราะสมองกำลังคิดแผนการอยู่เลยทำให้เธอเผลอพูดในสิ่งที่กำลังคิดออกไป

“หะ!? จะแย้งไอ้สีครามเนี้ยนะ?” ใบตองจ้องมองหน้าผู้ชายที่อยู่ๆ ก็โผล่มายืนอยู่ตรงหน้าของเธอชัดๆ และอาฟเตอร์ช็อกเป็นรอบที่สอง

“พะพี่บีม!!!” หายหน้าหายตาไปทั้งกลุ่มเกือบสองเดือนพอโผล่มาทำไมต้องมาเจอแต่เรื่องให้ใบตองต้องช็อกด้วยเฮ้อถอดหายใจด้วยความเหนื่อยใจ

“ใช่แล้วพี่บีมคนหล่อคนเดิมเพิ่มเติมคือกำความลับของใครบางคนแถวๆ ถังขยะเอาไว้ด้วยแหละ”

“โหพี่เปรียบเทียบซะดูเหม็นเลยแถวๆ ถังขยะเลยเหรอ” ใบตองทำหน้าอี๋แล้วถอดหายใจอีกรอบ

“ใช่ถ้าไม่ได้เดินมาทิ้งกล่องนมโฟร์โมสต์รสสตรอว์เบอร์รีที่ถังขยะหลังร้าน คงไม่ได้ยินอะไรดีๆ ของเด็กแก่แดดแถวนี้เข้าให้แล้วหึ” สีหน้าพี่บีมดูภูมิใจที่ได้เสือกเรื่องชาวเราจริงๆ ยิ่งกว่าผู้หญิงอีก

“เฮ้อตกลงหนูซวยเพราะกล่องนมรสสตรอว์เบอร์รีแค่หนึ่งกล่องใช่ไหมนะ…” จากที่เหมือนเธอจะอับอายกับขอยอมใจในความปัญญาอ่อนของรุ่นพี่ที่กำลังจะขึ้นเกรด12ของโรงเรียนตัวเอง เขากำลังจะเป็นพี่ใหญ่แต่นิสัยแลดูเหมือนเด็กกำลังพึ่งจะเข้าโรงเรียน

“เดี๋ยวๆ ทำสีหน้าแบบนี้กำลังด่าว่าพี่ปัญญาอ่อนอยู่ในใจใช่ไหมน้องใบตอง เดี๋ยวเถอะจะฟ้องไอ้เจว่าเรากำลังรังแกพี่!”

“ฟ้องเลยไม่สน” ใบตองเทขยะทิ้งถังใหญ่หลังร้าน แล้วกำลังจะเดินเปิดประตูเข้าไปภายในหลังร้าน

“เอ่อ…ถ้าไม่สนพี่จะฟ้องไอ้เจว่าน้องใบตองแก่แดด!” เอากับเขาสิพี่บีมเนี้ยจะต้องเถียงให้ตัวเองชนะให้ได้เลยใช่ไหม

“หนูไม่กลัวพี่ไม่ใช่พี่สีคราม ไปทำงานต่อแล้วเดี๋ยวโดนหักเงินเดือน” ใบตองผลักประตูเข้าหลังร้านไม่ได้อยู่คุยกับพี่บีมต่อปล่อยให้เขาพูดอะไรแว่วๆ ตามหลังที่เธอไม่ได้ยินและรับรู้เพราะปิดประตูล็อกหลังร้านเรียบร้อย