Chapter 28.ช่างเถอะ

 สรุปแล้วนางมีวรยุทธ์ระดับไหนกันแน่ หรือนางรู้ว่าเขาติดตามมาจึงไม่แสดงฝีมือ แต่ขนาดยอมให้ตนเองเจ็บตัวเลยหรือ? หรือเป็นเพียงข่าวลือให้คนไขว่เขว่กันเท่านั้น.

ทันทีที่รู้ข่าว เซียงเริ่นเจินรีบมาเรือนของสกุลจาง เมื่อเข้ามาถึงก็พบฉู่ห่าวหรานและพ่อบ้านหันซู เขาประสานมือคารวะและเอ่ยถามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หันซูจึงเล่าคราวๆ แต่เล่าความจริงไม่หมด เพียงแค่บอกว่าบังเอิญผ่านไป  เซียงเริ่นเจินประหลาดใจกับ ‘บังเอิญผ่านไป’  ซึ่งเป็นความบังเอิญอย่างพอเหมาะเกินไป เวลาดึกดื่นถึงเพียงนั้นและเรือนของแม่นางจางไม่ได้อยู่ถนนเส้นหลัก แต่กระนั้นเขาก็ไม่ได้ซักถาม

            “ใต้เท้าเซียง” เชี่ยวเมิ่นเดินออกมาจากห้องด้านในพร้อมอ่างน้ำที่มีคราบเลือด ทำให้เซียงเริ่นเจินใบหน้าซีดลงไปทันที

            “แม่นางจาง...”

            “คุณหนูแค่เป็นลม แต่ว่าแม่นางเหอได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้ท่านหมอทำแผลให้แล้วเจ้าค่ะ”

            ภาพหญิงสาวท่าทางปราดเปรียวนามเหอเยว่ซินปรากฎขึ้นในหัว เซียงเริ่นเจินรู้สึกเป็นกังวลอย่างไร้เหตุผล ทั้งที่พบนางเพียงครู่เดียวเท่านั้น แต่เขารู้สึกราวกับคุ้นเคยกับนางมาก

            “เยว่ซินเป็นอย่างไรบ้าง”  ฉู่ห่าวหรานเอ่ยถาม  เขาได้พบนางก่อนที่จะเข้าไปทำแผลด้านในห้อง แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้

            “แผลเล็กน้อยเท่านั้น”  เสียงใสดังขึ้นก่อนที่จะเปิดประตูออกมาด้วยตนเอง เยว่ซินเห็นเซียงเริ่นเจินมาด้วยตนเองก็ยิ้มกว้างสาวเท้าเข้าไปหา “พี่...เอ่อ...ใต้เท้าเซียงมาเองเลยหรือนี่”

            “แม่นาง...”

            “เรียกข้าเยว่ซินเถิด”  นางรีบพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มเกลื่อนใบหน้า 

            “แม่นางไม่ควรเคลื่อนไหว...” ท่านหมอผู้เฒ่าวิ่งตามมาจากด้านใน

            ฉู่ห่าวหรานส่งสายตาตำหนิทำให้เยว่ซินได้สติ นางชะงักก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้เซียงเริ่นเจิน นายอำเภอหนุ่มไม่ปกปิดสายตาเต็มไปด้วยความห่วงใย  ในขณะที่ร่างอ่อนระโหยของจางฮุ่ยเหมยที่เดินตามออกมา  นางเห็นสายตาของเซียงเริ่นเจินที่มองสตรีอื่นพลันเจ็บแปลบที่หัวใจยิ่งนัก

            “เยว่ซินอย่าดื้อกับท่านหมอ”  ฉู่ห่าวหรานส่ายหน้าระอาใจ นางผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ที่เชี่ยวเมิ่นจัดหามาให้  ยามนี้จึงกลายเป็นหญิงงามชวนมองไม่น้อย คนเราแค่ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ทำให้เปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้ หากนางรักษากิริยาเสียน้อยคงดีไม่น้อย

แต่ก็... ช่างเถอะ นางเป็นเช่นนี้ก็ดีแล้ว

            นางยกแขนข้างที่เจ็บขึ้น แต่เพราะยกแขนเร็วไปจึงเจ็บแปลบเผลอซูดปากออกมาทันที

            “แม่นางเห่อ”  เซียงเริ่นเจินก้าวเท้าเข้าไปใกล้  ยื่นมือจับแขนข้างนั้นของเยว่ซินอย่างลืมตัว “เหตุใดทำตัวเองให้บาดเจ็บเช่นนี้”

            ‘พี่ใหญ่’

            เยว่ซินได้แต่เรียกในใจ ยามเป็นเด็กน้อย พี่ใหญ่ของนางก็พร่ำบ่นกับนางเช่นนี้เสมอ

            “แผลนิดเดียวจริงๆ”  นางพูดเสียงอ่อนลง “บนตัวข้ามีแผลไฟไฟไหม้ใหญ่กว่านี้อีก ยังไม่เป็นอะไรเลย”

            “แผลไฟไหม้?”

            ทั้งฉู่ห่าวหรานและเซียงเริ่นเจินพูดขึ้นพร้อมกัน ทำให้เยว่ซินยก มือขึ้นปิดปากอย่างนึกได้แล้วแสร้งทำเป็นหัวเราะออกมา

            “เอาน่าๆ ข้าไม่เป็นอะไร พวกท่านควรสนใจคุณหนูจางต่างหาก นางเกือบถูกคนร้ายฉุดไปแล้วนะ โชคดีที่ข้ากับพ่อบ้านหันซูเดินเล่นผ่านมาพบเข้าพอดี แหะๆ” 

            ‘เดินเล่น? ยังจะกล้าใช้คำนี้อีก’

หันซูได้แต่กลอกตามองบน ทำไมชีวิตเขาต้องมาเจอสตรีปลิ้นปล้อนเช่นนี้นะ 

            “เหตุใดคนกลุ่มนั้นต้องการตัวนาง”  เยว่ซินรีบเปลี่ยนเรื่องแล้วหันมาทางจางฮุ่ยเหมยที่ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่แล้วเช่นกัน “คุณหนูจางมีศัตรูหรือไม่”

            “ข้า...ข้า...”

            “คุณหนูเป็นสตรีในห้องหอ ไม่เคยมีพฤติกรรมเสื่อมเสียหรือมีเรื่องราวกับผู้ใด ขอแม่นางเห่อช่วยระวังคำพูดด้วยเจ้าค่ะ”

            “ข้าไม่ว่าอะไรเสียหน่อย”  เยว่ซินถอนหายใจเฮือกใหญ่ แต่เมื่อเห็น ‘พี่ใหญ่’ ส่งสายตาเปี่ยมความห่วงใยไปทางจางฮุ่ยเหมย นางก็เบิกตากว้างขึ้นพลางร้องในใจ

            ‘ท่านพ่อท่านแม่ พี่รอง ท่านเห็นเหมือนที่ข้าเห็นใช่ไหม พี่ใหญ่ของเรารู้จักรักบุปผาถนอมหยก เอ๊ย! รักหยกถนอมบุปฝาแล้วนะ  ข้าว่านางผอมไปนิด แต่ก็มีสะโพกพาย เช่นนี้ยามคลอดต้องคลอดลูกง่ายแน่นอน ท่านพ่อท่านแม่พี่รอง ท่านสบายใจได้เลยนะ สกุลของเรามีผู้สืบทอดแล้ว’

            แต่สิ่งที่เยว่ซินคิด ผู้อื่นย่อมไม่รู้และคาดเดาสายตาของเยว่ซินในทางที่ผิด เพราะเข้าใจไปว่านางริษยาจางฮุ่ยเหมยให้แล้ว

            “เจ้าได้ประมือกับคนกลุ่มนั้น เจ้าพอจะรู้หรือไม่ว่าโจรกลุ่มใด” ฉู่ห่าวหรานถามขึ้นเพื่อดึงสติของเยว่ซิน กลับมา

            “แน่นอน” หญิงสาวหันกลับมาพยักหน้ารับ “คิดว่าข้าลงทุนบาดเจ็บเพื่ออะไรกันเล่า”

            นางคิดจะถลกแขนเสื้อขึ้นให้เขาดูบาดแผล แต่พอเห็นสายตาดุๆ จ้องเขม็งก็ทำให้นางนึกขึ้นได้แล้วหัวเราะแก้เก้อพลางเอ่ยต่อ

            “อาวุธทุกชนิดย่อมทิ้งร่องรอยไว้บนบาดแผล  ก่อนท่านหมอทำแผลให้ ข้าก็ตรวจดูแล้ว ลักษณะคมกระบี่เป็นแบบเฉพาะตัว”

            “หรือจะเป็นพรรคแมงป่องแดง”

            “ไม่รู้แล้วอย่ากล่าวหาซี้ซั้ว!” นางหันไปแยกเขี้ยวใส่หันซู “ดูจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และสาวใช้บอกว่าคุณหนูจางไม่มีเรื่องกับผู้ใด รวมทั้งความเป็นอยู่แล้ว คงไม่ได้ต้องการเรียกค่าไถ่เป็นแน่ พวกมันตั้งใจลักพาคุณหนูจางแต่ไม่ทำร้ายนั้น  เพราะต้องการใช้ประโยขน์ทั้งที่ยังมีชีวิต ถ้าข้าจำไม่ผิดได้ว่าเคยมีเรื่องลักพาตัวสตรีที่ยังมิได้ออกเรือน”

            “แม่นางเห่อหมายถึงลัทธิมารรึ?” เซียงเริ่นเจินเอ่ยถาม

            ‘พี่ใหญ่ข้าฉลาดที่สุด พูดแค่นี้ก็เข้าใจได้แล้ว!’

            เยว่ซินไม่เก็บสีหน้าปลาบปลื้มที่มีต่อตัวใต้เท้าเซียง ทำให้ฉู่ห่าวหรานกระแอมไอออกมา หากต้องคอยเตือนนางเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ เห็นทีคงไม่ดีแน่ เขาจึงเอ่ยขึ้น

            “เจ้าบาดเจ็บ กลับไปพักผ่อนก่อนดีกว่า”

            “กลับโรงเตี้ยมหรือกลับคฤหาสน์บนเขา”  เยว่ซินทำหน้าไม่อยากจากไปนัก แต่นางพาฉู่ห่าวหรานที่ร่างกายไม่แข็งแรงออกมาตากแดดตากลมซ้ำยังเจอเรื่องวุ่นวาย เกรงว่าสภาพร่างกายที่ดีขึ้นจะทรุดลง นางอดเป็นห่วงเขาไม่ได้

            “พวกท่านพักที่โรงเตี้ยมหรือ?” เซียงเริ่นเจินเอ่ยถาม “ข้ายังต้องสอบปากคำเรื่องคดีในครั้งนี้ หากพวกท่านไม่รังเกียจไปพักที่จวนดีหรือไม่”

            “จะดีหรือ?”  เยว่ซินทั้งที่ถามออกไปอย่างนั้นแต่แววตาระรื่น