Chapter 35 จะทำอะไร

ถึงอยากขยับตัว นางก็ทำไม่ได้! จางฮุ่ยเหมยได้แต่ร้องในอก พยายามตั้งสติไม่เป็นลมไปเสียก่อน ยังไม่ทันคิดหาทางออกได้ คมมีดเยียบเย็นขยับถอยห่างจากลำคอ และตามด้วยถุงผ้าสีดำคลุมศีรษะของนาง

“อ๊ะ!” นางส่งเสียงได้เพียงครึ่งคำก็ถูกจี้สกัดจุดเสียก่อน พลันร่างถูกพลิกราวกับโดนแบกขึ้นบ่า นางขยับตัวและส่งเสียงไม่ได้

“คุณหนู”

เสียงหวีดร้องดังขึ้น ทำให้พวกโจรสบถหัวเสียออกมา เจ้าของเสียงแหลมที่หวีดร้องวิ่งเข้ามาทุบตีพัลวัน

“จัดการให้นางเงียบสิ!”

‘อย่านะ!’ จางฮุ่ยเหมยได้แต่ตะโกนในใจ นางฝืนเท่าไหร่ก็ไม่อาจขยับตัวหรือส่งเสียงได้เลย แต่สองหูกลับได้ยินชัดเจน

“เอาข้าไปด้วย ฮือๆ ข้าติดตามคุณหนูตั้งแต่เด็ก จะอยู่หรือตายก็ขออยู่ข้างกายคุณหนู ฮือๆๆ”

 ชายในชุดดำมองหน้ากัน คำสั่งมีเพียงให้จับตัวจางฮุ่ยเหมย แต่ถ้าได้สาวใช้เป็นของแถมคงไม่เป็นไรกระมัง

เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นหายไปทันที จางฮุ่ยเหมยตกใจแทบสิ้นสติ เพราะมีถุงดำคลุมศีรษะอยู่นางจึงไม่รู้ว่าเกิดเรื่องใดขึ้น นางถูกแบกออกมาจากในห้องและครู่ต่อมาเหมือนถูกโยนใส่ในรถม้า

“ระวังหน่อย ประเดี๋ยวสินค้าช้ำหมด”

‘สินค้า! นี่นางถูกจับไปขายหรือ?’

            นางได้แต่พยายามปลอบใจตัวเอง ไม่ได้นะ! นางจะอ่อนแอไม่ได้เด็ดขาด!

….

            จางฮุ่ยเหมยไม่รู้ว่าตนเองหมดสติไปเมื่อใด แต่เมื่อรู้สึกตัวก็อยู่ในห้องขังห้องหนึ่ง กับบรรดาหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกันราวสิบคน

            “พะ...พวกเจ้า...ถูกจับมาเหมือนกันรึ”

            หญิงสาวเหล่านั้นไม่สนใจจางฮุ่ยเหมย บางคนท่าทางเหม่อลอย บางคนนั่งกอดเข่าด้วยท่าทีหวาดกลัว จางฮุ่ยเหมยกระถดตัวไปด้านหลังอย่างหวาดกลัว จนแผ่นหลังไปชิดกับผนังด้านใน ร่างบางสะดุ้งเฮือกพลันได้สติอีกครั้ง นางจึงกวาดตามองหาคนที่มาพร้อมนาง ทว่ามือเรียวเล็กยื่นมาสะกิดนางเสียก่อน หญิงสาวหันขวับไปมองแล้วเบิกตากว้าง

            “เยว่ซิน!”

            “ข้าเอง”  เยว่ซินยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากเป็นเชิงบอกให้นางเบาเสียงลง 

            “เจ้าบาดเจ็บหรือไม่ เจ้าสลับตัวกับเชี่ยวเมิ่น?”   จางฮุ่ยเหมยยก

มือขึ้นลูบคลำเนื้อตัวของอีกฝ่าย นางจำเสียงของเหอเยว่ซินได้ แต่ตอนนั้น

นางถูกจี้สกัดจุดอยู่จึงไม่สามารถส่งเสียงได้

            “ทำให้พี่สาวตกใจแล้ว” เยว่ซินยิ้มทะเล้น  “ใต้เท้าเซียงอยากจับผู้บงการเบื้องหลัง จำใจให้พวกมันจับตัวพี่สาวมา พี่สาวอย่าโกรธพวกเขาเลยนะ”

            “เป็นแผนของใต้เท้าเซียงเหรอ?”

            “ใต้เท้าฉู่ด้วย” นางกลัวว่าพี่ชายจะถูกมองไม่ดีจึงโยนให้ฉู่ห่าวหรานไปช่วยรับความผิดนี้ด้วย

            “ข้าไม่โกรธพวกเขาหรอก แค่ดีใจที่ตัวข้ามีประโยชน์อยู่บ้าง”  จางฮุ่ยเหมยคลี่ยิ้มออกมาได้

            “พี่สาวจิตใจดีเหลือเกิน ไม่ต้องกลัวนะ พวกเขาต้องมาช่วยเราอย่างแน่นอน” 

เยว่ซินบีบมือให้กำลังใจ ทว่าสายตาของกวาดตามองไปโดยรอบ  นางคลายจุดสกัดให้ตนเอง แต่ยังแสร้งทำเป็นหมดสติเพื่อให้พวกมันตายใจ เดิมทีคิดว่าแค่ช่วยจางฮุ่ยเหมยก็พอ แต่พี่ใหญ่กับใต้เท้าฉู่คิดว่าเรื่องนี้มีเบื้องหลังไม่ธรรมดา  ซึ่งตรงกับที่มู่ยี่กล่าวไว้ การยอมให้จางฮุ่ยเหมยถูกจับนับว่าเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว  ส่วนนางสลับตัวกับเชี่ยวเมิ่นมาได้หลายวันแล้ว แม้เชี่ยวเมิ่นไม่พอใจ แต่จำใจยอมทำตามคำสั่ง เพราะหากเชี่ยวเมิ่นมาด้วยจริง เกรงว่าจะเป็นภาระเสียมากกว่า

ตอนนี้นางก็ได้แต่หวังว่าพวกเขาสะกดรอยตามนางมาได้ทันเวลา เพราะก่อนที่พวกมันจะปิดห้องขัง นางได้ยินพวกนั้นคุยกันเรื่องส่งหญิง-

สาวทำยาอะไรสักอย่าง  หวังว่าจะไม่ใช่อย่างที่นางเคยได้ยินมาหรอกนะ

            เพราะความตื่นตระหนกและอ่อนล้าทำให้หญิงสาวผล็อยหลับไป  จางฮุ่ยเหมยค่อยๆ ลืมตาขึ้นท่ามกลางความเยียบเย็น หญิงสาวได้สติรีบขยับตัวทันที

            “พี่สาว”   เยว่ซินลูบไหล่จางฮุ่ยเหมยเบาๆ “ไม่มีอะไร ท่านแค่หลับไป”

            “ข้าหลับ?”  จางฮุ่ยเหมยกวาดตามอง นางยังอยู่ในห้องขังมืดมิดกับสตรีท่าทางเหม่อลอยหลายคน พลันนางนึกได้จึงลูบเนื้อตัวของเยว่ซิน “ข้าไม่รู้ว่าตนเองหลับไป เจ้าเป็นอะไรหรือไม่ พวกนั้นทำอะไรเจ้าหรือเปล่า”

            เยว่ซินส่ายหน้าไปมาแล้วยิ้ม “ข้าไม่เป็นอะไร พี่สาวก็คงอ่อนเพลียผสมกับวิตกกังวลจึงผล็อยหลับไป”

            “แย่จริง ทำให้เจ้าลำบากแล้ว”

            “ไม่ลำบากอะไรเลย”  หญิงสาวในชุดสาวใช้ส่ายหน้าไปมา “พี่สาวหลับไปก็ดีแล้ว จะได้มีแรง”

            จางฮุ่ยเหมยขยับกายนั่งตัวตรง แม้อยู่ในความมืดแต่ยังได้เห็นดวงตากระจ่างใสของเหอเยว่ซิน นางเชื่อสุดใจว่าเจ้าของดวงตาคู่นี้ไม่มีทางคิดร้ายกับนาง ไม่มีทางเป็นเช่นที่เชี่ยวเมิ่นพูดลับหลังให้คอยระวังเหอเยว่ซิน  มือเรียวเล็กยกขึ้นแตะแก้มของอีกฝ่ายเบาๆ ด้วยท่าทางเอ็นดู

            “หากข้ามีน้องสาวที่รักข้าเช่นเจ้าก็ดีสินะ”

            “เอ๋? ข้าได้ยินว่าสกุลจางมีบุตรชายหญิงหลายคน แม้ต่างมารดากันก็ตาม แต่พวกท่านอยู่บ้านหลังใหญ่ด้วยกัน ไม่สนิทสนมกันหรือ?”  เยว่ซินถามอย่างชวนคุยให้จางฮุ่ยเหมยผ่อนคลายลง

            จางฮุ่ยเหมยส่ายหน้าไปมา “ไม่ขอปิดบัง ข้าเป็นบุตรสาวที่ถูกหมางเมิน ยิ่งสร้างชื่อเสียงอัปมงคลยิ่งทำให้ทุกคนรังเกียจ ข้าจึงต้องมาอยู่ในอำเภอเล็กๆ ไกลเมืองหลวงเช่นนี้” นางยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก “แต่เดิมข้าก็เคยโกรธเกลียดชิงชังทุกสิ่งที่ทำให้ข้าเป็นเช่นนี้ ทว่าเมื่อได้อยู่ที่นี่ แม้กันดารสักหน่อยแต่ก็เงียบสงบและสบายใจ อยู่ที่นี่ข้ามีความสุขมาก จริงสิ หากออกจากที่นี่ไปแล้ว ข้าจะให้ดูแปลงผักด้านหลังเรือนของข้า ข้าปลูกฟักทองด้วยนะ ผลใหญ่มาก เจ้าต้องชอบแน่”

            “พี่ใหญ่ เอ๊ย! ใต้เท้าเซียงก็ชอบกินฟักทอง”   เยว่ซินยิ้มกว้าง

            จางฮุ่ยเหมยยิ้มเขินอาย “เจ้าก็ชอบใต้เท้าเซียงสินะ”

            “ใต้เท้าเซียงเป็นคนดี มีใครไม่ชอบเขาบ้างเล่า”

            ‘ลองใครไม่ชอบพี่ชายข้าสิ! ข้าจะไปตะบันหน้าคนผู้นั้นเลย!’

            “ข้าหมายถึงชอบในฐานะที่เขาเป็นบุรุษคนหนึ่ง” จางฮุ่ยเหมยเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงใจ “เจ้าเคยถามว่าชอบเขาหรือไม่ แล้วเจ้าเล่า คิดอย่างไร หากเจ้าชอบเขา ข้าก็ยินดีหลีกทางให้”