Chapter 39.  ความทรงจำ

            “มีอะไร!”  นางหัวเราะร่ายกนิ้วขึ้นปัดปลายจมูกของตนเล่น “ข้าก็แค่เอาคืน โทษฐานที่ทำให้ข้าหน้าคะมำ”

            ห่าวอู๋ยันกายขึ้นด้วยความโมโห เพราะต้องพิษทำให้ไม่อาจใช้    วรยุทธ์ได้เต็มที่ เขาตวัดดาบใส่หมายฟาดร่างนางไปสองท่อน เยว่ซินถอยหลังหลบทันที  นางเห็นกระบี่ตกข้างกายคนตายจึงหยิบขึ้นมาใช้รับดาบที่ฟาดใส่ แรงสะท้อนทำเอามือเล็กชาแต่นางเกร็งกำลังรับไว้ เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นที่ใบหน้า  นึกเสียใจที่ไม่ฝึกเพลงยุทธ์ให้มากกว่านี้ ทว่ากระบี่เล่มหนึ่งพุ่งเข้ามาช่วยนางไว้ได้ทัน เซียงเริ่นเจินพลิ้วกายต่อสู้ได้รื่นไหลราวสายน้ำ เยว่ซินไม่คิดว่าพี่ใหญ่จะมีวิทยายุทธ์ล้ำเลิศกว่านางนัก

            ‘ท่านพ่อ ท่านแม่ พี่รอง พวกท่านดูพี่ใหญ่ของเราสิ! ช่างเก่งกาจองอาจสง่างามอะไรอย่างนี้’

            เซียงเริ่นเจินฝึกวรยุทธ์เพื่อป้องกันตัว  เรื่องที่เขาขัดแย้งกับบิดาอยู่บ่อยๆ คือเขาเป็นคนชอบฝึกเพลงยุทธ์แต่บิดาไม่สนับสนุน เมื่อหนีออกจากบ้านได้เขาไปอาศัยที่วัดแห่งหนึ่ง ได้พบไต้ซือผู้หนึ่งช่วยชี้แนะทำให้เขาผู้ไม่มีพื้นฐานได้สามารถฝึกฝนได้ทันผู้อื่น เพียงเพื่อเอาชนะคำพูดของบิดา เขายอมลำบากฝึกทั้งบุ๋นและบู๊จนเป็นที่ยอมรับ พากเพียรอ่านตำราจนสอบจองหงวนได้สำเร็จ แต่วันนั้นกลับรู้ว่าตนเองสูญเสียครอบครัวไปแล้ว  ครั้งนี้เขาจะใช้สองมือคู่นี้ปกป้องผู้อื่น

            เยว่ซินที่ยืนชื่นชมพี่ชายของตนเองอยู่นั้น สังเกตเห็นห่าวอู๋ซัดอาวุธลับใส่เซียงเริ่นเจิน นางพุ่งตัวเข้าขวางทันที

            เซียงเริ่นเจินเดือดดาลซัดกระบี่ใส่ห่าวอู๋ไม่ไว้ชีวิต กระบี่ของเขาจึงปลิดชีพคนชั่ว แม้เขาหมายใจว่าจะไม่สังหารผู้ใดก็ตาม  เขารีบเข้าไปประคองร่างของหญิงสาวที่ทรุดไปกองกับพื้น

            “เยว่ซิน!” ใบหน้าเซียงเริ่มเจินไร้สีเลือด เขาประคองร่างเล็กขึ้นด้วยมือที่เย็นเฉียบ

            “เจ็บชะมัด”  เยว่ซินร้องออกมายกมือขึ้นตบหน้าอกเบาๆ “แย่แล้วๆ หยกประจำตระกูลของท่านพ่อ”

            อาวุธลับนั้นพุ่งตรงเข้าปะทะกับจี้หยกพอดี นางจึงรอดพ้นราวปาฏิหาริย์  ด้วยความกลัวว่าหยกชิ้นสำคัญจะชำรุด นางจึงเกี่ยวสร้อยที่ห้อยหยกออกมาดูแล้วก็ถอนหายใจโล่งอกที่หยกยังอยู่ในสภาพดี

            “ยังดีที่ข้าไม่ทำหยกของท่านพ่อเสียหาย”

            “เจ้า...เจ้าได้หยกนี้มาได้อย่างไร”  เสียงของเซียงเริ่นเจินสั่นน้อยๆ

            “เอ่อ...” เยว่ซินอ้าปากค้าง นางลืมไปได้อย่างไรว่า ‘พี่ใหญ่’อยู่ตรงหน้า 

            ชายหนุ่มยื่นมือที่สั่นเทาไปสัมผัสจี้หยกที่ห้อยคอของนาง ปลายนิ้วลูบไล้อักษรสลักบนหยกชิ้นนั้น

            “หยกชิ้นนี้”

            “หยกชิ้นนี้...เป็นของท่าน”   เยว่ซินสูดลมหายใจลึกแล้วพูด “พี่ใหญ่”

            “เจ้า...เจ้าคือน้องเล็ก...น้องเล็กใช่ไหม เจ้ายังไม่ตาย”

            “อื้ม ข้ายังไม่ตาย” นางยิ้มเจือน “ข้า...”

            ยังไม่ทันพูดอะไรต่อ ร่างของนางก็ถูกเซียงเริ่นเจินโอบกอดแน่น ก่อนหน้านี้นางคิดมาตลอดว่าจะสารภาพเรื่องนี้อย่างไร กลัวเขาจะไม่เชื่อ กลัวเขาคิดว่านางหลอกลวงหรือแม้แต่กลัวเขาไม่ยอมรับน้องสาวอย่างนาง แต่จู่ๆ พี่ใหญ่กลับชิงพูดขึ้นมาก่อน นางทั้งโล่งใจและดีใจไปพร้อมกัน

            “ดีจริงๆ ที่เจ้ายังอยู่”  เซียงเริ่นเจินปล่อยมือจากร่างเล็ก แต่สองมือยังจับไหล่ของนางไว้มั่น ราวกับกลัวว่านางจะสลายหายไป ทว่ายังไม่ทันเอ่ยถาม ร่างของนางก็โอนเอน ดวงตาที่จ้องมองเขาอยู่ค่อยๆ ปิดลง พร้อมกับสติของนางที่ดับวูบไปทันที

            “เยว่ซิน!”

             ‘หนีไป ไม่ต้องหันกลับมา’

            ‘ท่านแม่’

            ‘จำที่แม่สอนให้ดี ตามหาพี่ใหญ่ของเจ้า’

            ‘ไป! อย่าหันกลับมา’

            เด็กหญิงกัดริมฝีปากแน่น บาดแผลตามตัวไม่ได้ทำให้นางเจ็บเท่าที่หัวใจดวงน้อย ร่างเล็กค่อยๆ อาศัยความมืดหลบเร้นกายไม่ให้ผู้ใดพบเห็นแล้วจึงมุ่งหน้าก้าวเท้าออกไป

            ‘พี่ใหญ่ ท่านอยู่ที่ไหน’

            “พี่...พี่ใหญ่”

            “เยว่ซิน”

            “พี่...”

            “เยว่ซิน ตื่นเถอะ เจ้าแค่ฝัน”

            น้ำเสียงอ่อนโยนทำให้หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้น  ภาพแรกที่เห็นคือแววตาฉายความห่วงใยเต็มเปี่ยม  ฉู่ห่าวหรานถอนหายใจเบาๆ โล่งใจที่เห็นนางได้สติแล้ว ขณะที่กำลังจะยกมือขึ้นจากหน้าผากของนาง มือเรียวเล็กข้างหนึ่งก็คว้ามือของเขาไว้ก่อน

            “มือของท่านเย็นดีจริงๆ”

            น้ำเสียงของนางแหบแห้งจนน่าสงสาร ทำให้เขาไม่อาจดึงมือกลับและตำหนินางไม่ลง

            “หิวจัง” นางพยายามทำน้ำเสียงร่าเริงแต่ก็ทำไม่ได้อย่างที่คิด “ข้าหลับไปนานแค่ไหนกัน”

            “สามวันสามคืน พี่ชายของเจ้าเป็นห่วงมาก เพิ่งออกไปเมื่อครู่เอง”

            “พี่ชายข้า?...”  เยว่ซินได้สติยันกายลุกขึ้นนั่งแต่เหมือนร่างกายยังไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ดั่งใจนัก ทำให้นางหงุดหงิดไม่น้อย

            “ช่วงที่เจ้าหมดสติ ข้าถือวิสาสะเล่าเรื่องของเจ้าให้เซียงเริ่นเจินฟังเอง หากรอเจ้าตื่นมาเล่าเองก็เกรงว่าเซียงเริ่นเจินจะคลุ้มคลั่งเอาเสียก่อน เจ้าคงไม่โกรธข้านะ”

            เยว่ซินส่ายหน้าไปมา “แล้วพี่ใหญ่เชื่อที่ท่านพูดหรือ?”

            “เชื่อ! ข้าเชื่อว่าเจ้าคือเซียงเยว่ซิน น้องสาวของข้า”

            หญิงสาวสะดุ้งไม่คิดว่าพี่ใหญ่จะกลับเข้ามาเร็วอย่างนี้  เขาปราดเข้ามานั่งริมเตียงยื่นมือไปแตะแก้มนางเบาๆ

            “ท่านพ่อเคยสอนว่าไม่ว่าจะเติบโตไปมากเพียงไร แต่ดวงตาของคนเราจะเหมือนเดิม”

            เยว่ซินสูดลมหายใจลึก รู้สึกร้อนผ่าวที่เบ้าตา แต่หลายปีที่ผ่านมาสั่งสอนให้นางไม่หลั่งน้ำตาง่ายดาย

            “ทำไมเจ้าไม่รีบมาหาพี่”  เซียงเริ่นเจินเจ็บปวดใจไม่น้อย เขากินอยู่สุขสบายแต่น้องสาวต้องลำบากยากเข็น

            “ข้ากลัว...”  

            “เจ้ากลัวอะไร เจ้าเห็นพี่ใหญ่คนนี้น่ากลัวตั้งแต่เมื่อไรกัน”

            เยว่ซินสบตากับเซียงเริ่นเจินแต่พูดไม่ออก นางกัดริมฝีปากแล้วหลุบตาลง  ฉู่ห่าวหรานกระแอมไอเบาๆ แล้วยื่นถ้วยน้ำส่งให้เซียงเริ่นเจิน เขาจึงเพิ่งรู้ตัวว่าตนเองเผลอเสียงดังเกินไป เซียงเริ่นเจินรับถ้วยน้ำแล้วค่อยๆ ป้อนให้น้องสาวของตนจิบที่ละนิด

            “ใต้เท้าเซียง...นางไม่ได้กลัวท่าน แต่กลัวการผิดหวังต่างหาก”

            “อะไรนะ...ข้าไม่เข้าใจ” เซียงเริ่นเจินขมวดคิ้วยุ่งเหยิง

            “นางกลัวการผิดหวัง” ฉู่ห่าวหรานเอ่ยย้ำ “ท่านไต่เต้ามาได้เป็นนายอำเภอ สร้างชื่อเสียงให้สกุลเซียงแต่นางใช้ชีวิตเร่ร่อน เผื่อเอาชีวิตรอดจำต้องลักเล็กขโมยน้อย  จนได้ไปอาศัยที่หุบเขาแมงป่องแดง นางเกรงว่า หากแสดงตัวต่อหน้าท่านแล้วท่านไม่ยอมรับนาง นางจึงไม่กล้าพูดออกไป”