Chapter 42. พี่เขย

“ขออภัยแม่นางเหอ  ตอนนี้จิตใจของข้าอยู่ที่การดูแลซินเอ๋อร์ คงไม่มีใจไปทำสิ่งอื่นได้”

 “ซะ...ซิน...ซินเอ๋อร์”   เยว่ซินทำตาปริบๆ ไม่คิดว่าเขาจะเรียกนางสนิทสนมอย่างนี้

 “คุณชายฉินเรียกเจ้าว่าซินเอ๋อร์ได้แล้วข้าเรียกไม่ได้รึ”  

ฉู่ห่าวหรานยังคงน้ำเสียงราบเรียบแต่แววตาจ้องเขม็งที่นางทำให้หญิงสาวได้แต่ก้มหน้าหงุดจนคางแทบชิดอก ท่าทางของเยว่ซินทำให้ฉินเฟยหลงหัวเราะด้วยความพอใจ 

 “เรียกซินเอ๋อร์นั้นเหมาะสมแล้ว”  ฉินเฟยหลงพอใจที่เห็นฉู่ห่าวหรานแสดงท่าทีชัดเจนเช่นนี้ ก็คงมีลิงน้อยโง่งมของเขาที่ดูไม่ออกหรือไรว่าอีกฝ่ายมีใจให้นาง

 “เอาล่ะ ข้ามาเพื่อกล่าวลา และหวังใจว่าจะได้พบท่านราชครูฉู่ที่เมืองหลวง ท่านมิต้องรีบให้คำตอบข้า แค่เมื่อถึงวันนั้น ข้าจะถามท่านอีกครั้ง”

 “ขอบคุณคุณชายฉิน”

 ฉินเฟยหลงผงกศีรษะให้เล็กน้อย แล้วจับท่อนแขนของเหอเยว่ซิน กึ่งลากกึ่งจูงออกมาทันที ไม่น่าเชื่อเลยว่า เขาเตือนนางแล้ว แต่นางยังกล้าทอดสะพานให้ฉู่ห่าวหรานอีก สตรีผู้นี้น่าชังยิ่งนัก 

 “เอ๊ะ!”

 “ยังจะอยู่อีกเรอะ”

 เหอเยว่ซินกัดริมฝีปากไม่กล้าโต้เถียงอะไร ได้แต่ปล่อยให้เขาลากออกมา ฉู่ห่าวหรานถอนใจเบาๆ ในห้องเหลือเพียงเขากับนางแล้ว เขาจึงใช้ปลายนิ้วช้อนคางของนางให้เงยหน้าสบตากับเขา

 “ตะ...ใต้...เท้า...”

 “เจ้ากลายเป็นคนพูดตะกุกตะกักเมื่อไรกัน”  

 “ข้า...ข้าแค่ไม่คุ้นที่ท่านเป็นแบบนี้”

 “ข้าเป็นแบบนี้ก็เพราะเจ้า” ฉู่ห่าวหรานยิ้มให้นาง “เจ้าต้องรับผิดชอบข้าสิ”

 “รับผิดชอบอะไร”  ทำไมเขาต้องมองนางเหมือนเป็นขนมหวานแบบนี้ด้วยนะ สายตาของเขาทำให้นางคิดอะไรไม่ออก

 “เจ้าไม่อยากเป็นภรรยาข้าหรือไร”

 “อะ...อะไร...อะไรนะ”

 ท่าทีตื่นตระหนกของนางทำให้ฉู่ห่าวหรานยิ้มค้าง ดวงตาดำมืดไปชั่วขณะ ทั้งชีวิตเขาเพิ่งเคยเกี้ยวสตรีเป็นครั้งแรก นี่เขาทำอะไรผิดไปหรือไร

 “เจ้า...มีบุรุษในดวงใจสินะ”

 “ไม่มี” นางตอบรวดเร็ว 

 “กับคุณชายฉินเจ้าก็ไม่คิด...”

 “ข้าไม่ได้คิดอะไรกับพี่เฟยหลง” นางยืนยัน “เขาเห็นนางเหมือนน้องสาว ข้าก็เห็นเขาเหมือนพี่ชาย”

 “ถ้าเช่นนั้น เหตุใดเจ้าไม่อยากเป็นภรรยาข้า”

 “ข้า...” นางอ้ำอึ้งแต่เพราะถูกเขาเชยคางไว้จึงหลบตาไม่ได้ 

 “เพราะข้ามีสภาพนี้สินะ”

 “ไม่ใช่ๆ” นางรีบพูดขึ้น “ไม่ใช่เพราะท่านนั่งรถเข็น แต่ข้าแต่งงานไม่ได้จริง ไม่ว่ากับใครก็ไม่ได้”

 ฉู่ห่าวหรานขมวดคิ้ว “เจ้าไม่อยากแต่งงานหรือ?”

 “ปะ...เปล่า” นางก็เป็นสตรีคนหนึ่งแอบใฝ่ฝันถึงงานวิวาห์อยู่บ้าง “แต่...บนตัวข้า...มีรอยแผลน่าเกลียด”

 “แผล?”

 “อื้ม” นางพยักหน้าหงึกหงัก “ตอนที่ข้าหนีออกมา ข้าได้รับบาดเจ็บแต่ตอนนั้นไม่มีเงินรักษา กว่าจะมาได้ไต้ซือท่านหนึ่งช่วยเหลือก็ผ่านไปหลายวัน บาดแผลนั้นกลายเป็นแผลเป็นน่าเกลียดบนตัวข้า...”

 “เพราะมีแผลเป็นเจ้าจึงไม่คิดแต่งงานสินะ”  เขาถอนใจ “เด็กโง่ ข้านั่งรถเข็นเจ้ายังไม่รังเกียจ แล้วข้าจะไปรังเกียจแผลเป็นของเจ้าได้อย่างไรกัน”

 “ท่านไม่เคยเห็นนี่! มันน่าเกลียดจริงๆ” 

สีหน้าทุกข์ระทมของนางทำให้เขาทุกข์ใจไปด้วย  ฉู่ห่าวหราน ขยับตัวยันกายขึ้นไปนั่งริมเตียงแล้วโอบร่างเล็กให้พิงแผ่นอกของเขา 

“ข้าก็แผล เจ้าก็มีแผล คนมีแผลอยู่ด้วยกันไม่ดีหรือไร ต่างช่วยกันดูแลซึ่งกันและกันไม่ดีหรือ?”

“แต่ข้าไม่มีอะไรคู่ควรกับท่าน ไม่ว่าจะดีดพิณ หมากล้อม เขียนโคลงกลอนหรือคัดอักษร ข้าไม่มีความสามารถเคียงข้างท่านเลย”

“ส่วนข้าก็ไม่มีวรยุทธ์ไม่สามารถปกป้องเจ้าได้ ไม่เก่งกาจงานในไร่ เช่นนี้เจ้ารังเกียจข้าหรือไม่” 

นางครุ่นคิดตามที่เขาพูด ก็เห็นว่า...ไม่มีเหตุผลใดที่นางกับเขาจะแต่งงานกันไม่ได้นี่นะ 

“ซินเอ๋อร์ คนเราไม่จำเป็นต้องเก่งกาจไปทุกอย่าง ในส่วนที่เจ้าทำไม่ได้ ข้าจะทำแทนเองและในส่วนข้าทำไม่ได้ เจ้าก็ทำแทนข้า เช่นนี้เราก็อยู่ด้วยกันได้แล้ว จะมีเหตุผลเดียวที่เราแต่งงานกันไม่ได้คือเจ้าไม่รักข้า”

‘รัก’

ใบหน้าหญิงสาวแดงระเรื่อ นางไม่เคยถามตัวเองว่า ‘รัก’ ชายผู้นี้ไหม? แต่ทุกสิ่งที่ทำให้เขานั้น นางทำด้วยความเต็มใจและมีความสุข 

“ว่าอย่างไร”

“ท่านให้ข้าคิดก่อนสิ”  นางขึงตาใส่เขา แต่เขากลับโน้มหน้าลงประทับริมฝีปากที่หน้าผากของนาง กระแสไออุ่นจากริมฝีปากของเขากระจายไปทั่วใบหน้าลามลงลำคอ รู้สึกร้อนไปทั่วร่างและหัวใจเต้นแรง

“พะ..พวก...พวกเจ้าทำอะไรกัน!”

เซียงเริ่นเจินที่เดินเข้ามาหมายจะมาเยี่ยมน้องสาว แต่กลับเห็นฉู่ห่าวหรานจุมพิตหน้าผากเยว่ซิน  เขาถึงกลับชี้นิ้วไปที่ท่านราชครูอย่างไม่เกรงกลัวสิ่งใด 

“พี่ใหญ่”   เยว่ซินได้สติรีบดันเขาออกสุดแขนแต่อีกฝ่ายกลับนิ่งเชย

“ใต้เท้าเซียง...ไม่สิ พี่ภรรยา”

“เจ้าเรียกใคร!”

 เพราะฉู่ห่าวหรานไม่มีญาติผู้ใหญ่ที่ใดอีก และถึงมีก็อยู่ไกลและหลังจากที่เขาถูกส่งมาที่นี่ก็ไม่ได้ติดต่อผู้ใด   ยามนี้จึงมีมู่หงเทียนออกหน้าเป็นพ่อสื่อให้ฉู่ห่าวหรานกับเยว่ซิน หรือจะเรียกให้ถูก เวลานี้นางคือเซียงเยว่ซิน

 เซียงเริ่นเจินรู้ว่าฉู่ห่าวหรานเป็นที่ไว้ใจได้ว่าจะไม่ทำให้น้องเล็กของเขาต้องปวดใจ ทว่าเขาเพิ่งได้พบน้องสาวแค่ไม่กี่วันก็ต้องส่งนางออกเรือนแล้วหรือ? เขายังไม่ได้ทำหน้าที่พี่ใหญ่ชดเชยให้นางเลย ความรู้สึกของเขาจึงไม่ใช่ไม่เต็มใจแต่ยังคงหวงน้องสาวอยู่

 “พวกท่านมิใช่ว่าจะรีบเดินทางหรอกหรือ? เหตุใดยังอยู่ที่นี่อีก”   เยว่ซินแสร้งทำเป็นขึงตาใส่ ในระยะหลังมู่ยี่แทบไม่ออกจากหุบเขา คราวนี้จับคนที่แอบอ้างใช้ชื่อพรรคแมงป่องแดงในการทำเรื่องชั่วช้า แม้จะเป็นพรรคมารแต่ไม่ต้องการให้ใครป้ายสี มู่ยี่จึงออกโรงจัดการเอง

 แววตาของฉู่ห่าวหรานแปรเปลี่ยนไปวูบหนึ่ง เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้รู้ว่าฮ่องเต้มไม่รู้จักใช้อำนาจในทางที่ควร มัวเมาในกิเลสตัณหา เชื่อฟังเสนาบดีซ้ายมากเกินไป ราษฎรอยู่อย่างแร้นแค้น ต่างแคว้นรอโอกาสรุกราน  แม้กระทั่งตัวเขายังถูกวางยาจนเดินไม่ได้เช่นนี้ 

 เยว่ซินเห็นมือของฉู่ห่าวหรานที่วางบนหน้าขาสั่นน้อยๆ  นางคิดว่าอาการบาดเจ็บของเขากำเริบจึงเอื้อมมือไปแตะหลังมือเบาๆ 

 “เจ็บเหรอ”