Chapter 46. บทส่งท้าย 2 (จบ)

“แล้ว...ท่าน...ท่านพี่ชอบข้าตรงไหน ทำไมท่านอยากแต่งงานกับข้า”

‘ถามเอาตอนนี้มิช้าไปหน่อยหรือเจ้าลิงน้อย’

ฉู่ห่าวหรานคลี่ยิ้มอ่อนโยน “ข้าชอบเวลาที่มีเจ้าอยู่ข้างกาย”

แม้มีบิดาเป็นบัณฑิต แต่เยว่ซินไม่ได้ลึกซึ้งกับถ้อยคำที่ต้องคิดสลับซับซ้อน ขณะที่นางคิดทบทวนคำพูดของเขา ปลายนิ้วของชายหนุ่มก็ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของนางออกที่ละชิ้น กว่านางจะรู้ตัว บนร่างก็เหลือเพียงเอี๊ยมสีแดงปิดบังบัวตูมคู่งาม

“อ๊ะ!”  เยว่ซินได้สติรีบยกมือขึ้นปิดทรวงอกแล้วหันหลังให้ เขาไม่เคยฝึกยุทธ์ไม่ใช่หรือ? เหตุใดเปลื้องเสื้อผ้ารวดเร็วถึงเพียงนี้

เพราะหันหลังให้ เขาจึงเห็นรอยแผลเป็นสีชมพูจางๆ บนแผ่นหลังของนาง เด็กอายุสิบขวบได้รับบาดแผลขนาดนี้ นางต้องอดทนมากกว่าเขาหลายร้อยหลายพันเท่ากว่าจะผ่านมันมาได้ แต่สิ่งนี้ไม่ได้ทำลายรอยยิ้มหรือเสียงหัวเราะของนางได้เลย นั้นคือสิ่งที่เขาเรียนรู้จากนาง

ฉู่ห่าวหรานโน้มหน้าลงประทับริมฝีปากกับรอยแผลของนางเบาๆ  เยว่ซินสะดุ้งแต่ไม่กล้าเอี้ยวตัวกลับมามอง นางลืมไปเสียสนิทใจว่าตนหันหลังให้เขา

“แผลอยู่ด้านหลังคงใส่ยาลำบากสินะ”  เขาพูดเสียงพร่าชวนให้คนฟังหวั่นไหวพลางแกะสายเอี๊ยมเส้นเล็กด้านหลังของนางออก ริมฝีปากทาบประทับรอยแผลที่ไม่เคยถูกใครสัมผัส ร่างบางพลันอ่อนยวบลงทันที

“ท่าน...ไม่รังเกียจจริงๆเหรอ”

“ข้ายืนยันคำเดิม”  เขายืนยันด้วยการกระทำ ริมฝีปากพรมจูบทั่วแผ่นหลังอย่างไม่รังเกียจ เยว่ซิน หลุดเสียงครางแหววหวานออกมาอย่างไม่รู้ตัว เมื่อเชือกผูกคลายออกทำให้เอี๊ยมบังทรงหลุดออกเผยเรือนร่างเปลือยเปล่าเบื้องหน้า เขาจับไหล่นางเบาๆ ให้หันหน้ามาเผชิญกับเขา แล้วก็พบหน้าใบหน้านางแดงระเรื่อ

นางถูกเขาจ้องมองจนร่างกายร้อนผ่าวไปหมด หญิงสาวจึงขึงตาใส่แก้เขินแล้วพูด

“เลิกมองได้แล้ว”

“ข้าผิดเอง” เขายิ้มแล้วเป็นยื่นมือไปประคองท้ายทอยของนางไว้ “คืนวสันต์มีค่าดั่งทองพันชั่ง ข้าไม่ควรเอาแต่มองเจ้า เช่นนั้นรีบเข้าหอกันเถิด”

ประเดี๋ยวก่อน ทำไมเขาดูเจ้าเล่ห์พิกล

เยว่ซินยังอ้าปากยังไม่ทันเอ่ยถามอะไร ริมฝีปากของเขาก็ทาบทับลงมาขบเม้มกับกลีบปากของนาง หยอกล้อด้วยเรียวลิ้นปรนเปรอรสหวานให้นางมึนงง และเพราะเขาประคองท้ายทอยนางไว้ ทำให้หญิงสาวขยับหนีไม่ได้ ปล่อยให้เขาแทรกลิ้นเข้ามาเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นน้อยๆ นางเป็นคนคอแข็งแต่ถูกป้อนจุมพิตจนมึนเมา เขาดันร่างนางจนแผ่นหลังทาบทับกับที่นอน ไม่รู้เขาเอามือข้างไหนปัดเมล็ดธัญพืชบนที่นอนออกไป มือของเขาไม่ได้ประคองท้ายทอยนางแล้ว แต่ยามนี้เลื่อนลูบไล้จนร่างเปลือยเปล่าบิดเร่าอย่างไม่รู้ตัว

เขาเปลื้องผ้านางรวดเร็วไม่ทันรู้ตัว ซ้ำยังทำให้นางหวามไหวอย่างไม่เคยเป็น ริมฝีปากร้อนเคลื่อนครอบครองยอดอกที่ชูชัน นางเปล่งเสียงครางออกมาและนิ้วมือที่เคยจับพู่กันนั้นกำลังลูบไล้ส่วนเร้นลับของหญิงสาว แล้วกดแทรกเข้าไปในร่องรักที่เปียกชื้น

“อ๊า! ท่าน...ท่าน...”  นางไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่สะบัดหน้าไปมาเพราะถูกทรมานด้วยความปรารถนาที่ไม่รู้จัก เขาขยับนิ้วเป็นจังหวะ เฝ้ามองนางตอบสนองจนสะโพกส่ายไหว ลมหายใจของเขาพลันร้อนรุ่มไปด้วย เพราะช่องทางรักอับคับแคบทำให้เขาเพิ่มจำนวนนิ้วขึ้นอีกนิ้ว

“ข้า...ข้าไม่ไหวแล้ว”  นางร้องบอกรู้สึกเหมือนจะขาดใจตาย ยิ่งเขาเร่งรัวนิ้วเรียวยาวทั้งสองนิ้ว นางก็หลุดเสียงครวญครางและหยัดสะโพกรับ

“ข้าต้องเตรียมพร้อมให้เจ้ามากกว่านี้” เขาพูดน้ำเสียงแหบพร่าไม่แพ้นาง พรมจูบหน้าท้องแบนราบอย่างหลงใหล ค่อยๆ เคลื่อนใบหน้าจนไปอยู่ที่ดอกไม้สาว แยกกลีบสีสวยออกแล้วใช้ลิ้นชิมน้ำหวานจากกายสาว

“อืออออ”  เยว่ซินไม่กล้าผงกศีรษะขึ้นมอง เขาจูบส่วนนั้นของนางอย่างอ่อนโยนแต่ทำให้นางเร่าร้อนแทบลุกไหม้เป็นไฟ  ทั้งปาก ลิ้น และนิ้วของเขาร้ายกาจเหลือจะบรรยาย ทำให้ร่างกายนางเกร็งกระตุกและหวีดร้องออกมา

ฉู่ห่านหรานขยับตัวขึ้นเหนือร่างที่หอบหายใจ เขาถอดเสื้อผ้าของตนอย่างรวดเร็ว ไม่ให้นางได้หยุดพัก เขาโน้มหน้าลงจูบริมฝีปากสวยพลางดุนดันแก่นกายแห่งบุรุษเพศแทรกเข้าไปในร่องรักที่พรักพร้อมด้วยหยาดน้ำหวาน

สิ่งที่ใหญ่โตแทรกเข้ามา เรียวขาถูกแยกออกกว้าง เขาจูบนางพร้อมขยับสะโพกสอบค่อยๆ ให้นางคุ้นชินกับสิ่งแปลกใหม่ที่นำพาความเสียวซ่านรัญจวนไปทั่วร่าง เขาส่งแก่นกายเข้าไปจนสุด กดจูบซับเสียงหวานของนางในปากของเขา แต่ความอ่อนนุ่มที่บีบรัดทำให้เขาเป็นฝ่ายถอนริมฝีปากแล้วส่งเสียงครางต่ำออกมา

เยว่ซินปรือตามองเขา เส้นผมยาวสลวยลงมาเคลียร่างราวกับจะกักขังนางไว้ ความรู้สึกที่ถูกผสานเป็นหนึ่งเดียวดีเช่นนี้เอง เรียวขางามโอบรัดสะโพกสอบมอบกายให้เขาอย่างหมดใจ

สวรรค์ นางช่างหอมหวานเหลือเกิน

ฉู่ห่าวหรานได้แต่ครางออกมา รับรู้ได้ว่าหญิงสาวพร้อมแล้วจึงเริ่มขยับกายเคลื่อนไหว ทุกการสัมผัสนำพาความสุขแล่นผ่านไปทั่วร่าง นางเกาะเกี่ยวเขาไว้แนบแน่น สองร่างแนบชิดราวกับเกิดมาเพื่อเป็นของกันและกัน เขาขยับเอวเร็วขึ้น ถี่กระชั้นทำให้เยว่ซินไปถึงปลายทางอีกครั้ง เรียวขาของนางคลายออกหลังการกระตุกเพราะสุขสม เขาจับเรียวขาของนางขึ้นพาดบ่าและโยกเอวใส่ร่องรักอย่างดุดัน เยว่ซินไม่เคยคิดเลยว่า ภายลักษณ์บุรุษผู้สูงส่งราวเทพเซียนอย่างเขา จะร้อนแรงแผดเผานางถึงเพียงนี้

“ท่าน..อือออ”

“เรียกชื่อข้า” เขาสั่งเสียงพร่า

“ห่าว...ห่าวหราน”

“เจ้าจะได้จำได้ว่าข้าคือสามีของเจ้า”

“อ๊า!”

ถูกความอ่อนนุ่มชุ่มชื้นบีบรัดทำให้เขาเร่งเร้ากระแทกกระทั้นอย่างลืมตัว ส่งตัวตนให้นางจนหมด ปลดปล่อยน้ำรักขาวขุ่นหลั่งรินดอกไม้สาวที่สั่นระริก นางผวาขึ้นกอดเขาอีกครั้ง เขาคำรามอย่างพอใจแล้วจึงผ่อนกายลงนอนแล้วดึงนางมากอด

“ท่าน...แข็งแรงแล้วจริงๆ”

“หากน้องหญิงไม่เชื่อ สามีพร้อมจะปรนนิบัติอีกครั้ง”

เยว่ซินคิดว่าเขาพูดล้อเล่น ทว่าเจ้าแท่งหยกนั้นกลับแข็งขันขึ้นมา นางเบิกตาโตอย่างตื่นตกใจ นี่ใช่ ‘ฉู่ห่าวหราน’ ที่นางรู้จักจริงๆ หรือ?

ฉู่ห่าวหรานกลั้นยิ้มขำดึงร่างเล็กมากอด แต่นางดิ้นรนด้วยกลัวถูกจับกินอีกรอบ บัณฑิตไร้วรยุทธ์น่ากลัวเกินไปแล้ว! เยว่ซินได้แต่ร่ำร้องในอก บุรุษที่นางแต่งงานด้วยเป็นเสือหิวหรือนี่!