Chapter 40.กลัวการผิดหวัง

            “เหลวไหล” เซียงเริ่นเจินขึงตาดุใส่น้องสาว “เป็นเพราะข้าไม่ดีเอง เจ้าถึงต้องตกระกำลำบากเช่นนี้ และหากไม่ได้ท่านมู่หงเทียนและประมุขมู่ยี่แล้ว เจ้าจะลำบากมากขนาดไหน พวกเขาทั้งสองก็เสมือนผู้มีพระคุณของข้าด้วย”

            “พี่ใหญ่”

            “ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เจ้าคือน้องสาวของข้าเซียงเริ่นเจิน หากใครกล้าดูถูกเจ้าก็เหมือนดูถูกข้าเช่นกัน”

            “ใต้เท้าเซียงให้นางพักผ่อนอีกนิดเถอะ เมื่อครู่นางฟื้นมาก็บ่นหิว รบกวนท่านให้ทางโรงครัวส่งอาหารอ่อนๆ ให้นางได้หรือไม่”

            “ได้ๆ ข้าจะไปดูด้วยตนเอง วันนี้เจ้ายังไม่แข็งแรงดี กินโจ๊กไปก่อน ประเดี๋ยวหายดี พี่ใหญ่จะทำเกี้ยวไส้ผักที่เจ้าชอบให้เอง”

            “ข้าชอบไส้ผักที่ไหนกัน”  นางเบ้ปากใส่ แต่เซียงเริ่นเจินหัวเราะร่า

            “ใช่ๆ เจ้าไม่ชอบกินผัก เป็นพี่ใหญ่ที่รับหน้าที่กินแทนเจ้าทุกครั้งไป” เขารู้แต่แกล้งหยอกนางเล่น “เกี้ยวกุ้งคำโตๆ”

            “หัวสิงโตตุ๋นผักกาดขาวด้วย”

            “ได้ๆ”  เซียงเริ่นเจินอารมณ์ดียิ้มแก้มแทบปริ “เจ้าอย่าเพิ่งซุกซน ประเดี๋ยวพี่จะยกโจ๊กร้อนๆ มาให้”

            เยว่ซินมองร่างสูงโปร่งของพี่ชายที่แทบจะวิ่งออกจากห้องไป นางถอนหายใจเบาๆแต่รู้สึกเจ็บแปลบจนต้องยกมือขึ้นแตะหน้าอก

            “เหตุใดถึงบาดเจ็บได้นะ” นางบ่นพึมพำและนึกได้ว่าจี้หยกที่ห้อยคอไว้ไม่อยู่แล้ว ฉู่ห่าวหรานสังเกตเห็นสีหน้าตกใจของนางก็เข้าใจโดยไม่ต้องเอ่ยถาม

            “จี้หยกของเจ้าอยู่กับเซียงเริ่นเจิน” เขาอธิบายแล้วยื่นมือไปเกลี่ยนเส้นผมที่ลงมาเคลียแก้ม “ข้าไม่รู้เรื่องเพลงยุทธ์ แต่อาจารย์มู่อธิบายว่า เจ้าถูกกระแทกจนเลือดลมติดขัด แต่ประมุขมู่ยี่เดินลมปราณให้เจ้าแล้ว เจ้าพักสองสามวันก็ดีขึ้น”

            “แล้วเหอเยว่ซินล่ะ คุณหนูจางฮุ่ยเหมยด้วย คนอื่นปลอดภัยดีหรือไม่”

            “เจ้าห่วงตัวเองก่อนเถิด”  ฉู่ห่าวหรานหัวเราะเบาๆ “เจ้าเอาตัวเองปกป้องผู้อื่นจนบาดเจ็บมากี่ครั้งแล้ว”

            “ก็...ข้า...”

            “เจ้าไม่เป็นห่วงข้าบ้างหรือไร”

            “เอ่อ... ท่านเป็นอะไร แผลเก่ากำเริบหรือ?”

            แววตาใสซื่อของนางทำให้เขาอ่อนใจเหลือเกิน แท้จริงแล้วนางเป็นคนฉลาดเฉลียวหรือไม่ บางครั้งก็รู้สึกเหมือนนางโง่งมไม่น้อย หรือเพราะเขาเองไม่เคยใกล้ชิดหญิงใดมาก่อน เมื่อต้องการเปิดเผยความนัยใจแต่นางกลับมองไม่เห็น

            “ใต้เท้าฉู่ท่านเป็นอะไรไป” นางถามพลางยื่นหน้าไปจ้องมองเขาอย่างจริงจังแต่ได้รับคำตอบเพียงการถอนใจเบาๆ

            “ช่างเถอะ”  เขาไม่รู้จะจัดการนางอย่างไร ทำได้เพียงยื่นมือไปลูบศีรษะของนางเช่นที่เคยผ่านมา “เจ้าผ่านเรื่องเลวร้ายมามากพอแล้ว ต่อไปนี้ก็รับแต่สิ่งดีๆ เถอะนะ”

            สัมผัสอ่อนโยนของเขาทำให้นางเอนศีรษะเข้าหา “ข้าเคยคิดมาตลอดว่าเมื่อได้พบพี่ใหญ่จะทำอย่างไร แต่พอวันนี้มาถึง ข้ากลับทำตัวไม่ถูก อ๊ะ! จริงสิ ท่านเจอพ่อบุญธรรมแล้วใช่ไหม”

            “ข้าพบอาจารย์มู่แล้ว”  เขาตอบพลันนิ่งไปครู่หนึ่ง นึกถึงคำเชื้อชวนให้กลับเมืองหลวง “เยว่ซิน...เจ้าไม่คิดกลับเมืองหลวงหรือ?”

            “กลับเมืองหลวง?”  นางเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างงุนงง “ทำไมข้าต้องไปเมืองหลวง บ้านข้าไม่ได้อยู่ที่นั้นเสียหน่อย”

            ฉู่ห่าวหรานเลิกคิ้วประหลาดใจ “เจ้าจำไม่ได้หรือ?”

            “ข้าจำเรื่องใดไม่ได้”  นางทำหน้ายุ่ง “ตั้งแต่จำความได้ ข้าก็ใช้ชีวิตที่หมู่บ้านชนบท”

            “อย่างนั้นหรือ...”  เขาไม่ถามอะไรอีก คิดว่านางคงจำไม่ได้จริงๆ เรื่องนี้คงต้องสอบถามกับเซียงเริ่นเจินอีกที

            “ท่านจะกลับเมืองหลวงหรือ?” คราวนี้นางถามกลับ ทว่ารู้สึกโหวงเหวงในอกชอบกล นางรู้ว่าพ่อบุญธรรมคาดหวังให้ฉู่ห่าวหรานกลับเมืองหลวง แน่นอนว่านางไม่คิดว่าตัวเองจะมีความสามารถโน้มน้าวใจของเขาได้แน่ ทำได้เพียงแค่ดูแลเขาตามคำสั่งของพ่อบุญธรรม และยัง...

            “จริงสิ ท่านคงได้เจอเห่อเยว่ซินตัวจริงแล้วสินะ”  นางพูดเสียงเบา อยากจะยิ้มให้เขาเช่นทุกครั้งแต่ทำไม่ได้ เหอเยว่ซินถูกหลอกโดยชายที่นางรัก เดิมทีเหอเยว่ซินควรตายไปนานแล้ว แต่เพราะนางมีฝีมือในการเล่นผีผา คนเหล่านั้นเห็นนางยังมีประโยชน์จึงไว้ชีวิต 

เหอเยว่ซิน บรรณาการตัวจริงปรากฏตัวแล้ว ส่วนนางที่เป็นเพียง…

            “เจ้านี่นะ”  ฉู่ห่าวหรานส่ายหน้าไปมา ทั้งเอ็นดูทั้งสงสารในคราวเดียว “เลิกได้แล้ว นิสัยกลัวไปก่อน”

            “กลัวอะไรกัน ข้าเยว่ซินเคยกลัวอะไรที่ไหน”  นางยืดอกโอ้อวดแต่เจ็บแปลบจนตัวงอ

            “เอาล่ะๆ ข้าไม่เถียงกับเจ้าแล้ว เจ้าพักผ่อนก่อนเถิด”

            “ข้านอนเยอะแล้ว”  พูดไม่ทันขาดคำดีนางก็อ้าปากหาวออกมา “ข้าคิดถึงไก่ที่บ้าน แปลงผักของเรา จริงสิไม่รู้ว่ากังหันผันน้ำจะเป็นยังไงบ้าง” 

            นางผล็อยหลับลงไปอีกครั้ง ร่างบอบบางเอียงมาซบไหล่เขาเช่นทุกครั้งที่นางเหนื่อยล้าจากงานไร่ นางคงไม่รู้ว่าที่นั้นไม่เหมือนเดิมตั้งแต่นางย่างเท้าก้าวเข้ามา

            เหมือนกับหัวใจของเขาก็ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

            เซียงเริ่นเจินเป็นห่วงน้องสาว เขาถึงกับเข้าครัวด้วยตนเอง ทว่าเมื่อเดินเข้าไปก็พบว่าจางฮุ่ยเหมยกำลังเคี่ยวโจ๊กอยู่

            “ฮุ่ยเหมย”

            “ใต้เท้าเซียง”  นางเงยหน้าขึ้นแล้วส่งยิ้มให้เขา “แม่นาง..เอ่อ..น้องเยว่ซินฟื้นแล้วรึ”

            “นางฟื้นแล้ว ตื่นมาก็บ่นหิว ข้าเลยเข้าครัวมาด้วยตนเอง”

            “พอดีเลย ข้าเคี่ยวโจ๊กธัญพืชไว้  ใต้เท้ายกไปให้นางเถิด”

            “เจ้าช่างมีน้ำใจจริงๆ”

            “ข้าทำได้แค่เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ เทียบกับน้องเยว่ซินแล้ว นางทำเพื่อข้ามากกว่านัก”

            “เจ้า...ไม่รังเกียจน้องสาวของข้าหรือ?”

            “จะรังเกียจได้อย่างไร นางช่วยชีวิตข้า ข้าควรตอบแทนบุญคุณนางด้วยซ้ำ”

            เซียงเริ่นเจินสบตากับจางฮุ่ยเหมยจนหญิสาวเขินอาย นางก้มหน้าก้มตาตักโจ๊กใส่ชามแล้วส่งให้เขา

            “ท่านเองก็กินอะไรบ้างเถิด เอาแต่เฝ้าน้องเยว่ซินจนไม่ได้กินได้นอน ประเดี๋ยวจะล้มป่วยไปอีกคน”

            “อื้มๆ ได้ๆ ข้าเชื่อฟังเจ้า” เขายิ้มกริ่มแต่คำพูดของเขายิ่งทำให้ใบหน้างามแดงระเรื่อ “ข้าไปดูน้องเล็กก่อน ประเดี๋ยวจะมากินข้าว”

            “ข้าทราบแล้ว”

            เซียงเริ่นเจินรีบเดินจากไปพร้อมถ้วยโจ๊กในมือ เชี่ยวเมิ่นเห็นร่างสูงใหญ่เดินพ้นสายตาแล้วก็หัวเราะเบาๆ พลางกระแซะคุณหนูเล่น

            “ข้าจะเชื่อฟังเจ้า”  เชี่ยวเมิ่นเลียนเสียงเซียงเริ่นเจิน

            จางฮุ่ยเหมยเขินจัดยกมือขึ้นตีแขนสาวใช้ไม่แรงนัก “กล้าล้อข้าเหรอ”

            “ไม่ได้ล้อเสียหน่อย ใต้เท้าเซียงเป็นคนดีจริงๆ เห็นแบบนี้ข้าก็เบาใจ แต่งงานกันแล้วก็คงไม่ทอดทิ้งคุณหนูเป็นแน่”