Chapter 38. ยังไม่ตาย

            ชายในชุดดำผลักไหล่หญิงสาวให้มายืนด้านหน้า แต่เพราะเจ้าของร่างบอบบางหวาดกลัวจนไร้เรี่ยวแรงจึงเกือบหน้าคะมำไป

            “เบามือหน่อย ประเดี๋ยวก็ช้ำหมด”  หงเหมาตานคือชายร่างหมีในห่มหนังสัตว์ตวาดลูกน้อง เขาลุกขึ้นหมายจะประคองสาวงาม  แต่หญิงสาวกลับกระถดกายหนีอย่างน่าสงสาร ชายอีกคนถึงกับหัวเราะออกมา

            “เจ้าก็ทำให้นางกลัวเหมือนกัน”  ห่าวอู๋หัวเราะร่ายกสุราขึ้นดื่มแล้วจึงโน้มกายลงไปใกล้ร่างหญิงสาวที่สั่นระริก “ขออภัยด้วยคุณหนูจาง ความจริงพวกเราไม่ได้สนใจเจ้านักหรอก แต่เพราะสตรีพรหมจรรย์หายากยิ่ง อีกทั้งได้ยินว่าเจ้าถูกบิดาหมางเมิน หากเป็นอะไรไปก็ไม่มีใครออกตามหากระมัง”

            ทั้งสองประสานเสียงหัวเราะเย้ยเยาะโชคชะตาของหญิงสาว เสียงหัวเราะของมัน ทำให้หญิงสาวที่อยู่ในกรงขังที่มีลักษณะคล้ายกรงนกขนาดใหญ่ด้านข้างมีอาการหวาดผวา  ทว่าบางคนยังเหม่อลอยด้วยถูกกลิ่นกำยานมอมเมาให้จิตล่องลอย ปลายนิ้วของห่าวอู๋ยื่นไปหมายเชยคางหญิงสาวให้เงยหน้าเพื่อชื่นชมความงามของนาง ก่อนจะส่งไปรีดเลือดทำยาอายุวัฒนะ  เพียงหญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา ดวงตาของนางไร้ความหวาดกลัว ทำให้อีกฝ่ายผงะไป เพียงชั่วอึดใจที่นางขยับนิ้วมือ ผงสีขาวก็ถูกสาดใส่อีกฝ่ายทันที

            “ผงพิษ!”

            หงเหมาตานทะลึ่งกายขึ้นหมายซัดฝ่ามือใส่ แต่หญิงสาวหมุนตัวหลบได้ทัน อีกฝ่ายจึงคว้าได้เพียงผ้าปิดครึ่งใบหน้าของนาง ทำให้ชายทั้งสองเบิกตากว้าง

            “เจ้าไม่ใช่คุณหนูจาง!”

            “ก็ใครบอกว่าข้าคือคุณหนูจางเล่า”  หญิงสาวหัวเราะคิกคักยกมือขึ้นเท้าเอวแล้วกวาดตามองพวกมันสองคน “พวกเจ้าหน้าคุ้นๆ นะ เหมือนเคยเห็นที่งานประลองชิงธงเจ้ายุทธ์ เอ๊ะ! หรือว่า...”

            “จะไม่คุ้นหน้าได้อย่างไรก็เคยพ่ายแพ้แม่บุญธรรมของเจ้ามาก่อน”   เสียงใสกังวานดังขึ้นก่อนที่ร่างเพรียวลมในชุดสีแดงร่อนลงมายื่นเบื้องหน้า

            “แม่บุญธรรม! ท่านมาช้าเกินไปแล้วนะ”   เยว่ซินยิ้มกว้างแล้วเดินไปเกาะแขนประจบเอาใจ

            “อย่ามาโทษข้า ไปโทษพ่อบุญธรรมของเจ้าเถิด ฉินเฟยหลงก็ลงจากเขามาด้วยนะ”

            “พี่เฟยหลงมาด้วยเหรอ” นางฉีกยิ้มกว้าง ไม่ได้เจอกันครึ่งปี ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง

            “นายอำเภออะไรนั้นก็มา เจ้าพาหญิงพวกนั้นออกไปก่อน ข้าจะจัดการเจ้าสองคนที่มันกล้าใช้ชื่อพรรคแมงป่องแดงทำเรื่องชั่วช้านี่เอง”

            มู่ยี่ผลักเยว่ซินไปพ้นทาง นางใช้แส้แมงป่องสะบัดใส่คนทั้งสองที่ถูกพิษทำให้ดวงตาพร่ามองไม่ชัด ได้แต่จับจังหวะการเคลื่อนไหวแล้วตอบโต้เพื่อปกป้องตนเอง

            “มูยี่! นางสารเลว! ข้าจะฆ่าเจ้า!” หงเหมาตานตวาดลั่นสั่งลูกน้องออกต่อสู้กับคนของพรรคแมงป่องแดงทันที

            “จะฆ่าข้าก็ต้องดูว่ามีฝีมือแค่ไหน”   มู่ยี่หัวเราะร่าใช้เพลงยุทธ์โต้ตอบไม่ลดล่ะ ผู้ใดขวางก็ถูกแส้แมงป่องแดงฟาดใส่บาดเจ็บเจียนตาย เพียงพริบตาในห้องโถงพลันคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวเลือดของคนนับสิบที่เข้าห้ำหั่นกัน

            เยว่ซินรีบวิ่งไปยังกรงขังที่มองผิวเผินคล้ายกรงนกขนาดใหญ่ ข้างในกักขังหญิงสาวไว้หลายสิบคน

            “เยว่ซิน!”  จางฮุยเหมยและเหอเยว่ซินปราดเข้าที่ซี่กรงเหล็ก 

            “ฮุ่ยเหมย!” 

            “พี่ใหญ่!”  เยว่ซินได้ยินเสียงก็รีบหันไปมอง

เซียงเริ่นเจินได้ยินที่นางเรียกชัดเจน เขาจ้องนางตาไม่กะพริบ น้ำเสียงนี้และแววตาคู่นี้ มองอย่างไรก็คือเซียงเยว่ซินน้องสาวของเขา

เยว่ซินได้สติก่อนรีบชี้ไปที่กุญแจ “ต้องรีบพาพวกนางออกไป”

เซียงเริ่นเจินได้สติก็พยักหน้ารับ เขามองดูนางดึงปิ่นปักผมออกแล้วใช้ปลายแหลมไขกุญแจด้วยความชำนาญ  นางคล้ายจนเหมือนน้องสาวที่ตายไป แต่น้องสาวของเขาแม้ซุกซนไปบ้างแต่ไม่เคยฝึกวรยุทธ์ แต่เยว่ซินตรงหน้านอกจากมีเพลงยุทธ์แล้ว ยังมีวิชาสะเดาะกุญแจอีกด้วย  ที่สำคัญนางเรียกประมุขแมงป่องแดงว่าแม่บุญธรรม

“เปิดได้แล้ว รีบพาพวกนางออกไปเถอะ”   เยว่ซินเปิดประตูออกแล้วยื่นมือไปรับ ‘เห่อเยว่ซิน’ออกมา ส่วนเซียงเริ่นเจินประคองจางฮุ่ยเหมยที่เปลี่ยนเสื้อผ้ากับเยว่ซิน “พวกนางถูกพิษกำยานหลงลืมตอนนี้ไม่มีสติจิตใจเลื่อนลอย ให้คนประคองพวกนางออกไป”

“ได้” เซียงเริ่นเจินพยักหน้ารับแล้วตะโกนเรียกคนของคนมาช่วยพาหญิงสาวออกไป

“ยังมีคนถูกขังอีก ข้าจะไปช่วยเอง ท่านรีบออกไป” นางบอกแล้วหมุนตัว ทว่าก้าวเท้าไปได้แค่ครึ่งแขนของนางถูกจับไว้ก่อนทำให้งต้องหันกลับมา

“ไม่ได้!”

เซียงเริ่นเจินพูดด้วยน้ำเสียงสั่นอย่างไม่รู้ตัว แม้นางไม่ใช่น้องสาวของเขา แต่เขากลับรู้สึกเหมือนว่านางเป็นน้อง ในวันที่เขาลอบหนีออกจากบ้าน  มือเล็กๆ ของนางเคยเกาะแขนของเขาไว้ แววตาคู่นั้นจ้องมองเขา ริมฝีปากเผยอขึ้นเหมือนจะพูดอะไรแต่กลับไม่พูด แล้วส่งยิ้มกว้างให้เขา

‘ท่านพี่รีบไปเถิด ข้าจะดูแลท่านพ่อท่านแม่เอง’

เยว่ซินเห็นสีหน้ากังวลของเซียงเริ่นเจินแล้วก็เข้าใจ “ได้ ข้าเชื่อฟังท่าน”  

‘พี่ใหญ่ ข้าเชื่อฟังท่าน’

นางพยักหน้ารับแล้วตบหลังมือของเขาเพื่อให้เขาคลายมือออกจากแขน  เยว่ซินช่วยประคองหญิงสาวคนอื่นๆ ออกมาจากกรงขัง นางมองมู่ยี่ต่อสู้ติดพันกับหงเหมาตาน แต่ห่าวอู๋อาศัยช่วงชุลมุนหลบหนี

            “หน๊อย! คิดว่าข้าจะปล่อยให้ปลาหลุดตาข่ายเรอะ!”  เยว่ซินกระตุกยิ้มแล้วพุ่งพรวดไปดักทางห่าวอู๋ทันที

            “เยว่ซิน!” เซียงเริ่นเจินร้องอย่างตกใจ แต่มือของเขาประคองจางฮุ่ยเหมยอยู่ ไม่อาจผลักหญิงคนรักออกไปได้

            สวรรค์! เขาเพิ่งรู้ใจตนเองว่ารักจางฮุ่ยเหมย!

            “ไปช่วยนางเถิด ข้าดูแลตัวเองได้”

            “ฮุ่ยเหมย...”

            “ไปเถิด”

            จางฮุ่ยเหมยเห็นแววตาห่วงใยของเซียงเริ่นเจิน นางได้แต่บอกตนเองให้เข้มแข็ง เยว่ซินสลับตัวเพื่อช่วยนางแล้ว เวลานี้นางต้องทำตัวเป็นประโยชน์ไม่ใช่ภาระของเซียงเริ่นเจินอีก  แม้เห็นเลือดแล้วอยากเป็นลมแต่นางกลับฮึดสู้ เป็นฝ่ายช่วยประคองหญิงสาวคนอื่นๆออกมาด้านนอก 

            เยว่ซินใช้ปลายเท้าเดาะหินที่พื้นให้ลอยขึ้นมา แล้วเตะหินก้อนนั้น  ใส่ศีรษะของห่าวอู๋ที่ไม่ทันระวัง ทำให้หน้าคะมำไปทันที

            “เจ้า!”