Chapter 45. บทส่งท้าย 1.

            ‘คุณชายฉินฝากบอกคุณหนูว่า เมื่อถึงเวลาขายผลผลิตจะเป็นคนรับซื้อไว้เองขอรับ’ หม่าเจียนอี้รายงานตามที่ฉินเฟยหลงกำชับไว้

            ‘เขาจะต้องการไปทำไมเยอะแยะ’  

            แรกทีเดียวนางไม่เข้าใจนัก แต่หลังจากมู่หงเทียน มู่ยี่และฉินเฟยหลงเดินทางจากไปได้ราวสองเดือน นางได้ข่าวว่าในวังหลวงเกิดก่อกฎบ แต่ครั้งนี้ไม่สูญเสียเท่าที่ผ่านมา เนื่องจากหลายฝ่ายทนพฤติกรรมฮ่องเต้ทรราชไม่ไหว รวมทั้งต้องการโคนล้มอำนาจเสนาบดีฝ่ายซ้าย ใช้เวลาเพียงไม่กี่วัน ทุกอย่างก็เข้าสู่สภาวะปกติ

            ถึงเวลานี้นางคาดเดาได้แล้วว่าฉินเฟยหลงแท้จริงแล้วเป็นใคร แต่ช่างเถอะ อย่างไรนางอยู่ที่นี่ไกลเมืองหลวงมาก หากไม่เพราะการข่าวของโรงรับจำนำเจิ้งจิงดีเยี่ยม นางคงไม่ต่างจากชาวบ้านทั่วไปที่กว่าจะรู้ข่าวก็ผ่านมานานนับเดือน

            เพราะความใจลอยคิดเรื่องอื่น ทำให้เยว่ซินเผลอเหยียบชายกระโปรงตนเอง นางเสียจังหวะเล็กน้อย แต่มือข้างหนึ่งยืนมาประคองนางไว้ก่อน

            “ไหวหรือไม่”

            น้ำเสียงอ่อนโยนเจือนความห่วงใย ทำให้เยว่ซินรู้ว่ามือที่ประคองนางอยู่คือใคร  ทว่านางมองที่พื้นเห็นรองเท้าบุรุษยืนใกล้มากทำให้นางขมวดคิ้วและรีบเงยหน้าขึ้น มือเรียวหมายจะปัดผ้าคลุมหน้าขึ้น แต่เชี่ยวเมิ่นดุเยว่ซินไว้ก่อน

            “เจ้าสาวอย่าใจร้อนสิ” 

            แต่เยว่ซินไม่สนใจ นางต้องเห็นด้วยตาตนเอง ทว่าฉู่ห่าวหรานรู้ถึงความร้อนใจของเจ้าสาว เขาเป็นฝ่ายเปิดผ้าคลุมนางให้นางเอง  กลับเป็นเขาที่หายใจติดขัดเมื่อเห็นดวงหน้างดงามของเยว่ซิน

            “ใต้เท้าฉู่...” เยว่ซินกวาดตามองว่าที่สามี เขายืนด้วยสองขาของตนเอง ไม่ต้องมีไม้เท้าหรือใครมาช่วยพยุง “ท่านยืนได้...”

“นอกจากยืนแล้วข้ายังเดินได้แล้ว”   เขาพูดพร้อมรอยยิ้ม

“ท่านหายแล้ว!”

“ก่อนที่แม่บุญธรรมของเจ้าจะเดินทาง นางเดินลมปราณขับพิษให้ข้า หลังจากนั้นก็กินยาตามที่อาจารย์มู่เตรียมให้ ข้าจึงกลับมาเดินเหินได้ปกติอีกครั้ง”

“ดีเหลือเกิน ดีจริงๆ”  นางไม่รังเกียจที่เขานั่งรถเข็น แต่ก็อยากให้เขาได้มีชีวิตที่ดีมีความสุข

“เอาล่ะๆ รีบเข้าพิธีเถิดเจ้าค่ะ” เชี่ยวเมิ่นเตือนสองบ่าวสาว ฉู่ห่าวหรานจึงคลุมผ้าให้นางอีกครั้ง ส่งผ้าแดงให้นางถือแล้วประคองนางเข้าห้องโถงเพื่อทำพิธี

เซียงเริ่นเจินทำหน้าที่แทนบิดา เขาได้มองน้องเล็กที่วันนี้กลายเป็นเจ้าสาว แม้นางแต่งงานแล้ว เขาตั้งใจว่าจะยังคงดูแลนางไม่ให้ใครรังแก ชดเชยวันเวลาที่นางต้องใช้ชีวิตโดดเดี่ยวมานาน

งานวิวาห์เรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม คำอวยพรและถ้อยคำหยอกเย้าคู่บ่าวสาว  เมื่อพิธีการเสร็จสิ้น เจ้าสาวก็ถูกส่งตัวเข้ามานั่งในห้องหอ  ผู้คนในงานเลี้ยงไม่ได้รั้งตัวเจ้าบ่าวไว้นานแทบผลักไสให้เจ้าบ่าวเข้าห้องหอโดยเร็ว ทำให้เยว่ซินไม่ต้องอยู่ในห้องนานนัก เขาเห็นท่าทางขยุกขยิกของนางก็อดยิ้มขำไม่ได้

“รอประเดี๋ยว” เขาพูดขึ้นแล้วใช้คันชั่งเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว ดวงตากลมโตของนางเหมือนเฝ้ารอเวลานี้อยู่นานแล้ว ทำให้หัวใจเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ลิงน้อยตัวนี้มาละลายน้ำแข็งในใจของเขาตั้งแต่เมื่อใดกันนะ  เขาต้องขอบคุณสวรรค์อย่างไรดีที่ส่งนางมาให้เป็นภรรยาของเขา

“ท่านยื่นนานๆ ไม่เจ็บเข่าแล้วจริงๆ เหรอ”  นางถามแล้วดึงมือให้เขามานั่งริมเตียงข้างนาง “วันนี้ท่านทั้งยืนทั้งเดินต้องปวดขามากแน่ๆ”

“ท่านพี่”

“...”  นางสบตาเขาอย่างงุนงง

“ต่อไปนี้เจ้าต้องเรียกข้าว่าท่านพี่”

“เอ่อ...ได้...ท่านพี่!” 

นางพูดเสียงดังฟังชัด ฉู่ห่าวหรานทำสีหน้าแปลกพิกล นางยกมือขึ้นหมายเกาศีรษะแก้เก้อเหมือนทุกครั้ง แต่ปลายนิ้วไปจิ้มมงกุฎเสียก่อน

“นั่งนิ่งๆ ข้าช่วยเจ้าถอดเครื่องประดับก่อน”  ฉู่ห่าวหรานอมยิ้มแล้วค่อยๆ ถอดเครื่องประดับให้นางที่ละชิ้นอย่างใจเย็นแล้วพูดคุยกับนางไม่ให้ตนเองตื่นเต้นจนเกินไป “ขาของขาดีขึ้นแล้วจริงๆ หันซูช่วยข้าฝึกเดินทุกวัน”

“ทำไมข้าไม่รู้”

“เจ้างานยุ่งเกินไป” เขายังคงยิ้มให้นาง “ข้าเป็นขุนนางยากจน ทำให้ภรรยาลำบากแล้ว”

“ยากจนที่ใดกัน เงินทองอยู่ในดิน รอวันเก็บเกี่ยวต่างหาก” นางหัวเราะเสียงใส แค่คิดถึงทุ่งข้าวที่รอวันเป็นสีทองนางก็ได้ยินเสียงเงินกระทบกันในหัวของนางแล้ว “และข้าก็ไม่ได้ลำบากอะไร ข้าชอบแบบนี้ หากไปทำอย่างอื่น ข้าก็ทำไม่เป็น”

“แล้วข้าล่ะ เจ้าชอบข้าบ้างไหม รักข้าหรือเปล่า”  จนเข้าพิธีแต่งงานแล้ว เขายังไม่ได้ยินนางบอกรักเขาสักครั้งเลย

“รักสิ ข้ารักท่าน!”   นางตอบตรงไปตรงมาพร้อมฉีกยิ้มกว้าง แต่ฉู่ห่าวหรานกลับถอนหายใจออกมา

‘พูดอะไรผิดหรือ? ข้าคิดว่าข้ารักเขาอยู่นะ’

ช่างเถิด ฉู่ห่าวหรานได้อ่อนใจกับเจ้าลิงน้อยตัวนี้ หากอยากได้ยินคำบอกรักหวานหู ไม่รู้ชาตินี้จะได้ยินจากปากนางหรือไม่ แต่เขารู้ว่าทุก

ถ้อยคำของนางล้วนมาจากใจจริง

“มา!ดื่มเหล้ามงคลกัน”

เยว่ซินลุกขึ้นยืนเดินไปรินสุราสองจอกแล้วยื่นให้สามีหมาดๆของตน “พี่ฮุ่ยเหมยบอกว่าดื่มสุรามงคลต้องคล้องแขน”

ฉู่ห่าวหรานพยักหน้ารับแล้วเดินไปรับจอกสุราจากนาง เขาคล้องแขนกับหญิงสาว ดวงตาจ้องมองใบหน้างดงามที่แดงระเรื่อแล้วค่อยๆ ยกสุราขึ้นดื่ม

เยว่ซินคอแข็ง ดื่มแค่นี้ไม่มีคำว่าเมา แต่สายตาของฉู่ห่าวหราน ราวกับมีเปลวไฟไหวระริก

ทำให้นางประหม่าและเหมือนไม่รู้จะเอามือไม้ไปวางตรงไหน

“ข้าช่วยท่านถอดเสื้อผ้าก็แล้วกัน” นางพูดแล้วยื่นมือไปปลดกระดุมชุดเจ้าบ่าว เหตุใดนางเพิ่งรู้ว่าบุรุษสวมชุดแดงก็งามสง่าได้เหมือนกัน ที่ผ่านมาเขานั่งบนรถเข็นตลอด ยามนี้เมื่อเขายืนตรงหน้าทำให้รู้ว่าเขาตัวสูงไม่น้อยไปกว่าพี่ใหญ่ของนางเลย

ฉู่ห่าวหรานมองนิ้วเรียวที่แกะกระดุมเสื้อให้ พลันได้ยินเสียงบ่นพึมพำจึงโน้มหน้าลงแล้วเอ่ยถาม

“เจ้าพูดว่าอะไรนะ”

“ข้าบอกว่า ใต้เท้า...เอ่อ ท่านพี่หล่อเหลามาก”

ฉู่ห่าวหรานยิ้มออกมา แต่เดิมเขาไม่ได้สนใจยามมีใครชื่นชมเขานัก ทว่าเวลานี้ได้ยินภรรยาเอ่ยชมรู้สึกพอใจไม่น้อย อย่างน้อยก็ดีกว่าให้

นางชื่นชมบุรุษอื่น

“เจ้าก็งดงามมาก”

“ท่านไม่ต้องพูดเอาใจข้าหรอก” คราวนี้นางเงยหน้าขึ้นมองเขา

“ข้าพูดจริง”  เขาย้ำ “แต่ก่อนเจ้าชอบชมตัวเองต่อหน้าข้ามิใช่หรือ? หรือที่ผ่านมาเจ้าแค่พูดล้อเล่นเท่านั้น”

ที่ผ่านมานางก็พูดไปอย่างนั้น เพราะเคยถูกสายตาดูแคลนจ้องมองมาก่อน นางจึงมักพูดกลบเกลือนความรู้สึกลึกๆ ในใจของตน