Chapter 41. คนมีแผลอยู่ด้วยกันไม่ดีหรือไร

            “เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไรไม่รู้ มาช่วยข้าเตรียมอาหารเถิด”

            “ได้เจ้าค่ะ ฮูหยิน”

            “เชี่ยวเมิ่น!”

            เสียงหัวเราะหวานใสของทั้งสองคนทำให้ห้องครัวเล็กๆ ดูอบอุ่นขึ้น เชี่ยวเมินติดตามจางฮุ่ยเหมยมานาน ลำบากมาด้วยกันก็มาก นางได้แต่หวังว่านายของตนจะพบความสุขเสียที.

            ฉินเฟยหลงเห็นเพียงเสี้ยวหน้าของหญิงสาวก็เดาความรู้สึกนึกคิดของอีกฝ่ายได้ แม้ใบหน้าระบายยิ้มแต่ดวงตาเปล่งประกายความไม่พอใจอยู่หลายส่วน

            “แม่นางเหอ”

            เจ้าของชื่อตัวจริงถึงกับสะดุ้ง เหอเยว่ซินที่ยืนอยู่หลังบานประตูที่แง้มอยู่ มือที่ประคองถาดขนมหวานสั่นน้อยๆ เมื่อเห็นว่าผู้มาเป็นใคร นางก็คลี่ยิ้มอ่อนหวานแล้วเอ่ยทักทาย

            “คุณชายฉินเฟยหลง”

            แม้เขาจะยิ้มแต่ดวงตาไม่ยิ้ม ชายหนุ่มไม่ได้เปิดเผยฐานะที่แท้จริงของตน เขาคลี่พัดในมือโบกเบาๆ แสร้งทำเป็นมองเข้าไปด้านใน

“อ่อ...ท่านราชครูฉู่อยู่กับซินเอ๋อร์ที่นี่เองหรือ? แหม...ดูเอาใจใส่

ซินเอ๋อร์ดีเหลือเกิน”

            ชายหนุ่มลอบสังเกตสีหน้าของเหอเยว่ซินแล้วพูดต่อ

            “เจ้าคงคิดสินะว่า ที่ตรงนั้นควรเป็นของเจ้า”

            “ข้าไม่ได้คิดอะไรเช่นนั้น” เหอเยว่ซินรีบปฏิเสธแล้วแสร้งบีบน้ำตาให้เอ่อคลอ “เหตุใดคุณชายฉินกล่าวหาข้าเช่นนี้”

            “กล่าวหาหรือไม่ เจ้ารู้ดีอยู่แก่ใจ” เขามองแววตาของนางแล้วก็หัวเราะในลำ บุรุษอื่นอาจหวั่นไหวกับน้ำตาของสาวงาม แต่ใช้ไม่ได้กับเขา

“เยว่ซินเป็นคนดี นางยอมเสี่ยงชีวิตสลับตัวขึ้นเกี้ยวแทนเจ้า ทั้งที่รู้ว่าขัดราชโอการมีความผิดร้ายแรง และต้องเดินทางไกลเป็นพันลี้เพื่อมาอยู่กับคนพิการอย่างราชครูฉู่  เจ้าคิดว่าในชีวิตเจ้าจะได้พบคนดีๆอย่างเยว่ซินอีกหรือ หากเป็นข้า ข้าจะทะนุถนอมเพื่อนรักเช่นนี้ไว้ และสิ่งที่เจ้าควรรู้ ข้าเอ็นดูเยว่ซินเหมือนนางเป็นน้องสาวแท้ๆ หากมีผู้ใดคิดร้ายกับนาง ข้าไม่เอาไว้แน่”

            เหอเยว่ซินกัดริมฝีปากแน่น นางไม่รู้ว่าบุรุษผู้นี้เป็นใคร ทว่าเขามีกลิ่นไอผู้สูงศักดิ์และรัศมีอำมหิต เพียงสบตาก็ทำให้หวาดกลัวจนตัวสั่นได้ นางได้แต่ฝืนข่มโทสะลงท้อง ปล่อยให้ฉินเฟยหลงผัดบานประตูออกกว้างแล้วเดินเข้ามาด้านใน

            “ท่านราชครูฉู่ดูแลน้องเยว่ซินเช่นนี้ นางคงหายในเร็ววันเป็นแน่”

            “พี่เฟยหลง”  เยว่ซินร้องอย่างดีใจ “ท่านช่วยพูดกับใต้เท้าฉู่หน่อยสิ บอกว่าข้าแข็งแรงแล้วจริงๆ”

            ฉินเฟยหลงหัวเราะร่า ยื่นพัดมาเคาะศีรษะของหญิงสาวเบาๆ เป็นเชิงหยอกล้อ “ใต้เท้าฉู่ลงแรงดูแลเจ้าตัวตนเองเช่นนี้ เจ้าก็อย่าดื้อดังนัก ยาที่ควรกินก็กินเสียจะได้หายในเร็ววัน”

            “ก็ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว ไม่ต้องกินยาก็ได้”

            “ได้ยินว่าก่อนหน้านี้ เจ้าเองก็เคี่ยวกรำใต้เท้าฉู่ให้กินยาตรงเวลา” ฉินเฟยหลงเจตนาพูดให้เห่อเยว่ซินได้ยิน “ในเวลานี้ใต้เท้าฉู่ดูแลเจ้าก็เป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว”

            “ถูกต้องอะไรกัน ข้าไม่เห็นเข้าใจ” นางทำยื่นใส่แล้วเสมองไปแล้วพบว่าเหอเยว่ซินก้าวเท้าตามหลังฉินเฟยหลง

            “เยว่ซิน เจ้าแข็งแรงดีแล้วเหรอ”

            “อื้ม ข้าไม่เป็นอะไร”  นางส่งยิ้มอ่อนหวาน กิริยามารยาทงดงาม นางคลี่ยิ้มน้อยๆ ก้าวมาด้านหน้าแล้ววางถาดขนมลง “เจ้าต้องกินยารสขมวันละสามเวลา ข้าจึงเอาขนมหวานมาให้”

            “เจ้ารู้ใจข้าที่สุด” เยว่ซินยื่นมือไปหมายจะหยิบขนมขนมเปี๊ยะใส้ถั่วแดง แต่ฉู่ห่าวหรานตีหลังมือขอนางเบาๆ

            “ดื่มยาก่อนค่อยกิน”

            “กินก่อนไม่ได้หรือ” นางต่อรองแต่เห็นแววตาจริงจังของเขาแล้ว นางจำใจคว้าชามยาในมือของเขามาแล้วยกดื่มรวดเดียว นางทำหน้าเหยเกแล้วยื่นมือไปหยิบขนมส่งเข้าปากคำโต

            ฉินเฟยหลงถึงกับหัวเราะออกมา “เห็นเจ้ามีคนดูแลดีเช่นนี้ ข้าก็วางใจจะได้เดินทางอย่างสบายใจ”

            “พี่เฟยหลงจะไปแล้วหรือ?”  นางถามทั้งที่ขนมเต็มปาก ฉู่ห่าวหรานส่ายหน้าไปมา เอื้อมมือไปรินน้ำส่งให้นาง ตามด้วยผ้าเช็ดหน้าซับมุมปาก การเอาใจใส่เปิดเผยนี้ ทำให้เหอเยว่ซินสูดลมหายใจลึก สะกดความไม่พอใจไว้ในอก

            “ข้ากับพ่อบุญธรรมต้องเดินทางแล้ว”  คนที่รู้ฐานะที่แท้จริงของเขามีเพียงไม่กี่คน แม้กับสตรีที่เขาเอ็นดูดุจน้องสาวผู้นี้ก็ยังไม่รู้

            “ข้าเข้าใจ”  เยว่ซินนั่งอยู่บนเตียงพยักหน้ารับ

            “ตอนนี้ชีวิตเจ้าก็ถือว่าพ้นเคราะห์แล้ว ได้พบพี่ชายที่ตามหามานาน ไม่ต้องใช้ชีวิตเร่ร่อน ได้กินอิ่มนอนอุ่น เห็นเจ้ามีวันนี้แล้วข้าก็ดีใจ เหลือแต่รอดื่มเหล้ามงคลของเจ้าเท่านั้น”

            “ละ เหล้า  เหล้ามงคลอะไรกัน”  นางขึงตาใส่ แต่ใบหน้าแดงระเรื่อ ทว่าในใจก็นึกหวาดหวั่น พวกเขาคงแค่ล้อนางเล่นเท่านั้น เหมือนคนอื่นๆ ในพรรคแมงป่องแดงที่พูดคุยหยอกล้อไม่คิดจริงจัง

            “โอ๊ะ! ซินเอ๋อร์ของเราเขินอายเป็นด้วยหรือนี่ แสดงว่าคงได้ดื่มเหล้ามงคลคงเร็วๆ นี้เป็นแน่” ฉินเฟยเทียนหัวเราะร่าแล้วส่งยิ้มให้ฉู่ห่าวหราน “ฝากดูแลซินเอ๋อร์ด้วย นางใสซื่อจริงใจจนข้ากลัวว่านางจะถูกผู้อื่นหลอกใช้”

            “วันนี้พี่เฟยหลงพูดจาแปลกพิกล” เยว่ซินขมวดคิ้ว “ล้อข้าเล่น

แบบนี้เกรงว่าจะทำให้ใต้เท้าฉู่เสื่อมเสียชื่อเสียง”

            “เจ้านี่นะ บางทีก็ไม่ฉลาดเอาเสียเลย”  ฉินเฟยหลงถอนหายใจแต่ยังคงยิ้มอย่างเอ็นดู “เดินทางครั้งนี้จะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ เจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดี หากมีเรื่องใดก็จงมาหาข้าได้ทุกเวลา”

            “ข้าทราบแล้ว”  นางได้แต่ยิ้มรับแล้วมองทางเหอเยว่ซิน “จริงสิ เจ้าอยู่ที่นี่หลายวันแล้วเป็นอย่างไรบ้าง คิดไว้หรือยังว่าจะทำสิ่งใด”

            หญิงสาวที่ถูกช่วยออกมาในวันนั้น ถูกส่งกลับสู่อ้อมกอดของครอบครัว บางคนถูกลักพาตัวมาจากเมืองอื่น เซียงเริ่นเจินให้คนไปแจ้งข่าวก่อนพาพวกนางกลับบ้าน แต่เหอเยว่ซินไม่มีที่ไป นางถูกชายคนรักหลอกมาขายอีกที แต่เพราะนางไม่ใช่หญิงพรหมจรรย์ พวกมันจึงไว้ชีวิตนาง

            ริมฝีปากดุจผลอิงเถาคลี่ยิ้มอ่อนหวานปรายตามองทางฉู่ห่าวหรานด้วยท่าทีเขินอาย “เคยได้ยินว่าท่านราชครูเชียวชาญทั้งเพลงพิณและโคลงกลอน รวมทั้งหมากล้อมก็มิได้เป็นรองผู้ใด วันนี้ได้พบตัวจริงจึงอยากขอความรู้จากท่านราชครูฉู่เจ้าค่ะ”

            “อ้อ! เรื่องนี้เอง!...”   เยว่ซินพูดด้วยรอยยิ้มกว้าง แต่ยังไม่ทันพูดได้จบประโยคก็ถูกฉู่ห่าวหราน