Chapter 1.นี่คฤหาสน์หรืออารามร้างกันแน่หนอ

บุรุษหนุ่มวัยยี่สิบห้า บนใบหน้าทีรอยแผลเป็นที่เหนือคิ้วขวาราวกับถูกสายฟ้าฟาด  ทำให้ใบหน้าที่เคยอ่อนโยนกลับดูน่ากลัว ยิ่งเวลานี้คิ้วเรียวงามขมวดแน่นขณะไล่สายตาอ่านตัวอักษรในจดหมายฉบับหนึ่ง

            “มีเรื่องใดรึขอรับท่านราชครู”  หันซู บ่าวรับใช้และองครักษ์ข้างกายเอ่ยถาม

            ฉู่ห่าวหรานถอนหายใจหนักหน่วง จดหมายเพิ่งมาถึงมือ แต่ ‘เครื่องบรรณาการ’ เดินทางมาก่อนแล้ว  หากปฏิเสธไม่รับบรรณาการชิ้นนี้ก็เกรงว่าจะทำไม่ได้แล้ว ไม่รู้ว่าฮ่องเต้ทรงคิดอันใดอยู่จึงได้ส่งคณิกาอันดับหนึ่งของเมืองหลวงมาปรนนิบัติดูแลเขา

            “ให้คนปัดกวาดเรือนตะวันตก จัดเตรียมที่ให้บรรณาการที่กำลังเดินทางมาถึง”   ฉู่ห่าวหรานเอ่ยเสียงเรียบไม่ได้รู้สึกยินดีแต่อย่างใด  เขาส่งจดหมายให้หันซู่แล้วเคาะนิ้วกับเก้าอี้รถเข็น เขาเดินไม่ได้มาปี กว่า การเคลื่อนไหวของเขาจึงต้องพึ่งพาเก้าอี้มีล้อเช่นนี้

            เมื่อได้รับอนุญาต หันซูกวาดตามองอ่านข้อความในจดหมายแล้วอ้าปากค้าง

            “หญิงคณิกา?” หันซูอ้าปากค้าง “เหตุใดฮ่องเต้ประทานหญิงคณิกาให้ท่านล่ะขอรับ”

            “ข้าจะรู้ได้อย่างไร”   ฉู่ห่าวหรานหมุนล้อรถเข็นเคลื่อนไปข้างหน้า หันซูรีบเข้าไปเข็นด้วยตนเองไม่ต้องรอให้ผู้เป็นนายสั่ง

            “แล้วท่านจะทำอย่างไร”

            “เจ้าอยู่ตอนรับนางให้ดี ส่วนข้าจะขึ้นเขาไปรักษาตัวที่บ่อน้ำพุร้อน”

            “แล้วท่านจะลงจากเขาเมื่อไหร่ขอรับ”

            ฉู่ห่าวหรานตวัดสายตามอง เพียงแค่นั้นบ่าวรับใช้ก็ปิดปากเงียบแม้อยากรู้แต่ไม่กล้าถาม 

            เหตุใดฮ่องเต้จึงหญิงคณิกามาเป็นเครื่องบรรณาการท่านราชครูผู้รักความสะอาดเหนือสิ่งอื่นใดเช่นนี้นะ ยามอยู่เมืองหลวง นายท่านของเขาไม่เคยข้องแวะกับสถานที่เช่นนั้นแม้แต่ก้าวเดียว  ก่อนย้ายมาที่เมืองแห่งนี้ จำได้ว่าเขาได้ยินชื่อเสียงของคณิกานางนั้นเป็นอย่างดี นางครอบครองความงามที่ทำให้สตรีด้วยกันยังริษยา บุรุษหมายมั่นจะได้ครอบครองนาง เพียงการเดินหมากดีดพิณก็เป็นที่ร่ำลือกันไปทั่ว  และเป็นหญิงงามที่เอาใจยากไม่น้อย

            หันซูลอบมองคฤหาสน์ซอมซ่อที่อาศัยอยู่ ไม่นับรวมบางแห่งที่หลังคารั่ว  มีบ่าวรับใช้นับแล้วไม่เกินยี่สิบคน แล้วอย่างนี้จะไปต้อนรับสตรีนางนั้นได้อย่างไร

            บ่าวหนุ่มลอบถอนหายใจเบาๆ แล้วกล่าวลาก่อนความสงบสุขที่มีมา

หญิงสาวในอาภรณ์เนื้อผ้าไหมสีแดงสดสวย  ร่างเพรียวบางก้าวลงจากรถม้า กวาดตามองโดยรอบแล้วขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดระคนประหลาดใจ

            นี่คฤหาสน์หรืออารามร้างกันแน่หนอ

            “เชิญแม่นางเหอเยว่ซินทางนี้ขอรับ”  พ่อบ้านหนุ่มนามหันซูประสานมือคารวะแล้วเชื่อเชิญให้ก้าวไปด้านใน

            “อืม” นางรับคำสั้นๆ หันไปพยักหน้าให้ผู้ติดตามขนข้าวของลงจากรถม้า  นางมีข้าวของติดตัวแค่คันรถเดียว ไม่มีบ่าวรับใช้ติดตามข้างกาย คนเหล่านี้เมื่อทำหน้าที่เสร็จก็เดินทางกลับเมืองหลวง

            มือเรียวยกชายกระโปรงขึ้นเล็กน้อย  ก้าวเร็วๆด้วยท่าทีห้าวหาญเดินตามพ่อบ้านที่มารับ หันซูออกจะแปลกใจกับกิริยาท่าทางอยู่บ้าง เขาเองอยู่เมืองหลวงมานับสิบปี ย้ายติดตามนายท่านมาที่เมืองหานตานได้ปีครึ่ง แต่ไม่คิดว่ากิริยามารยาท ‘กุลสตรี’ของเมืองหลวงจะเปลี่ยนไปมากถึงเพียงนี้

            “นี่ๆ พ่อบ้าน... ชื่ออะไรนะ” นางเอ่ยถามเสียงห้วน แต่สายตากวาดมองรอบตัวอย่างไม่เกรงมารยาท

            “ข้าน้อยแซ่หันชื่อคำเดียวซูขอรับ”

            “หันซู” นางทวนคำ “ดูท่าทางเจ้าจะเป็นทั้งพ่อบ้านและบ่าวรับใช้ข้างกายท่านราชครูสินะ”

            “ขอรับ”

            “ทั้งคฤหาสน์นี้มีบ่าวไพร่เท่าไหร่?”

            “เอ่อ...ยี่สิบคนขอรับ”

            “หือ?”  นางทำเสียงไม่เชื่อ “ถ้ามีถึงยี่สิบคนจะปล่อยคฤหาสน์หลังงามให้ซอมซ่อขนาดนี้รึ”

            “เอ่อ...”

            “ไม่ถึงสิบคนละสินะ”  นางยังคงพูดด้วยน้ำเสียงห้วน ทิ่มแทงคนฟัง

            “ท่านราชครูรักสันโดษและใช้ชีวิตสมถะ จึงไม่ชอบให้มีผู้คนอยู่รายล้อมมากเกินไป”

            “รักสันโดษหรือไม่มีเงินซื้อบ่าวรับใช้”  นางถอดถอนใจอย่างรู้สึกเวทนา “ได้ยินว่าฮ่องเต้องค์ใหม่ไม่โปรดท่านราชครู เห็นท่าจะเป็นความจริง”

            “แค่กๆ” หันซูถึงกับสำลักน้ำลายตัวเอง “แม่นางเหอ”

            “เรียกข้าเยว่ซินก็พอ” นางโบกมือไปมา  “ข้ามาถึงนานแล้ว เหตุใดยังไม่เห็นหน้าท่านราชครู”

            “ท่านราชครูขึ้นเขาไปแช่น้ำพุร้อนขอรับ”

            “ทั้งที่รู้ว่าข้ามานะหรือ?”  นางกลอกตามองบน “ไม่อยากเจอหน้ากันก็ไม่เป็นไร แต่บ่าวรับใช้มีน้อย เจ้าที่เป็นคนสนิทต้องมาอยู่ต้อนรับข้า แล้วผู้ใดอยู่ดูแลท่านราชครู”

            “เรื่องนั้น...ประเดี๋ยวบ่าวส่งแม่นางเหอแล้วจะขึ้นเขาไปรับใช้นายท่านขอรับ”

            “ดีแล้ว อ้อ! ข้ามาที่นี่ไม่มีบ่าวรับใช้มาด้วย วานพ่อบ้านหันช่วยหาสาวใช้ให้ข้าสักคน”

            “ขอรับ”

            หญิงสาวเดินมาถึงเรือนของตนเองแล้วอ้าปากค้าง ใบหน้าสะกดอารมณ์เต็มที่แล้วกัดฟันถาม พลางชี้นิ้วไปที่เรือนพักที่อยู่ตรงนั้น

            “อย่าบอกนะว่า นั้นเรือนของข้า”

            “ขอรับ”

            “สภาพนั้นยังสามารถใช้งานได้รึ ข้านอนอยู่ดีๆ หลังคาไม่พังมาใส่หรือไร”

            “แม่นางเหอกล่าวเกินไปแล้ว” หันซูหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่อ ท่าทางเอาแต่ใจช่างสมกับเป็นคณิกาอันดับหนึ่งที่ผู้อื่นกล่าวถึงจริงๆ

            “เจ้าจะบอกว่า เรือนของข้าสภาพดีกว่าเรือนของท่านราชครู?”

            “เอ่อ...”

            “ช่างเถอะๆ” นางตัดบท ยังดีที่โดยรอบมีต้นไม้น้อยใหญ่ให้ความร่มรื่น “ให้คนขนข้าวของมาอย่าให้เสียหาย เรียกบ่าวมาเตรียมน้ำให้ข้าอาบ เดินทางมาไกลข้าอยากพักผ่อน และอย่าลืมน้ำชาและของว่างด้วย”

            “ขอรับ”

            “ไปดูแลท่านราชครูเถอะ ทางนี้ข้าจัดการเองได้”

            หันซูผงกศีรษะรับแล้วถอยออกมา สั่งให้บ่าวรับใช้รับคำสั่งของเหอเยว่ซินอย่างดี ส่วนตัวเองหลบออกมา แต่อดเหลือบมองแผ่นหลังของหญิงสาวผู้นั้นไม่ได้

            นางคือ ‘เหอเยว่ซิน’ คณิกาอันดับหนึ่งของเมืองหลวงจริงๆ หรือ?  เขาเองก็ไม่เคยเห็นใบหน้าของนางมาก่อน แต่ความงามปานเทพธิดาที่ผู้คนล่ำลือนั้นดูเหมือนจะห่างไกลกับสิ่งที่เขาเห็นในวันนี้มากนัก มิใช่นางมิงดงาม เพียงแค่มิดได้ผุดผาดสะกดสายตาผู้คน ลักษณะการเดิน การวางตัว หรือแม้แต่การสนทนา ดูไร้มารยาทไปสักหน่อย หรือว่า นางเอาแต่ใจตนเอง เมื่อเห็นว่าคฤหาสน์ของท่านราชครูซอมซ่อขนาดนี้จึงแสดงท่าทางเช่นนั้น

            พ่อบ้านหนุ่มโคลงศีรษะไปมาแล้วเร่งเดินทางขึ้นเขาไปพบฉู่ห่าวหราน  ต่อให้แม่นางเหอไม่ไล่เขาไป เขาก็คงทนอยู่กับสตรีเรื่องมากไม่ได้แน่นอน.