Chapter 34. ใครเป็นใคร

            เยว่ซินเห็นว่ารอยยิ้มของว่าที่พี่สะใภ้แล้วก็หันไปรับของจากเด็กรับใช้ที่เดินตามนางมาด้วย นางพูดเสียงเบาฝากคำสั่งลับไปถึงเถ้าแก่หม่า   นางยืนมองเด็กรับใช้หมุนตัวออกไปแล้วจึงก้าวเข้ามาข้างใน

            “เกรงว่าจะมารบกวนจึงให้เอาของใช้ส่วนตัวมาด้วย” เยว่ซินยิ้มแล้วหอบข้าวของเข้ามาวางไว้บนโต๊ะ “พี่สาวไม่ต้องกลัวนะ ข้าจะดูแลท่านเอง”

            นางตบหน้าอกตัวเองอย่างแข็งขัน ทำให้จางฮุ่ยเหมยหัวเราะออกมา

            “ได้อย่างไรกัน ข้าเป็นพี่สาวก็ต้องดูแลเจ้าสิ” จางฮุ่ยเหมยจับมือเยว่ซิน พลันประหลาดใจที่มือของนางค่อนข้างหยาบกระด้างอยู่บ้าง แต่เยว่ซินไม่คิดเป็นอื่น นางเข้าใจสายตาของจางฮุ่ยเหมยจึงพูดขึ้นเหมือนเรื่องธรรมดา

            “ข้าฝึกวรยุทธ์มาบ้าง มือจึงหยาบกระด้างเช่นนี้”

            “เอ๋? เป็นคณิกาต้องฝึกวรยุทธ์ด้วยหรือ?”  เชี่ยวเมิ่นถามอย่างสงสัย

            “อ้อ! อื้ม!”  เยว่ซินยิ้มทะเล้นแล้วพยักหน้าหงึกหงัก “แน่นอน เพราะเราไม่รู้ว่าต้องเจอลูกค้าแบบไหนอย่างไรเล่า”

            “เสียมารยาทจริงเชี่ยวเมิ่น”   จางฮุ่ยเหมยดุหญิงรับใช้ข้างกาย

            “ไม่ใช่เรื่องสำคัญอันใด”  เยว่ซินยังคงแย้มยิ้มไม่ใส่ใจจริงๆ “ข้าเตรียมเสื้อผ้ามาแบบเดียวกัน เราควรใส่เสื้อผ้าคล้ายกันเพื่อตบตาโจรชั่ว”

            “ไม่ได้นะ ถ้าทำเช่นนั้นเจ้าจะเป็นอันตราย”

            “ข้าเอาตัวรอดได้ แต่พี่สาวไม่รู้เพลงยุทธ์ปกป้องตัวเองไม่ได้”

            “ข้า...” จางฮุ่ยเหมยสีหน้าหมองลง “ข้าทำให้ผู้อื่นลำบากแล้ว”

            “มีใครพูดว่าลำบากรึ” เยว่ซินทำตาโตแล้วหัวเราะเสียงใส “พี่สาวเป็นคนดีจริงๆ ห่วงใยผู้อื่นถึงเพียงนี้”

            “ข้า...”

            “เอาเถิดๆ พี่สาวอย่าคิดมาก ข้ายืมเสื้อผ้ามาจาก เอ่อ... สหายของข้า พี่สาวมาดูเถิดว่าพอจะใส่ได้หรือไม่”

            จางฮุ่ยเหมยพยักหน้าแล้วเดินมานั่งบนตั่งข้างเยว่ซิน  เชี่ยวเมิ่นแม้จะไม่ค่อยชอบใจนักแต่เห็นว่าเยว่ซินยอมเสี่ยงช่วยชีวิตจางฮุ่ยเหมย นางจึงพยายามทำใจยอมรับด้วยการรินน้ำชาส่งให้เยว่ซิน

            “อ้อ! พี่เชี่ยวเมิ่น ข้านำใบชามาด้วย รบกวนพี่แล้ว”

เยว่ซินหยิบกล่องใบชายัดใส่มือเชี่ยวเมิ่นเป็นเชิงผลักไส  เชี่ยวเมิ่นมองคุณหนูของนางที่พยักหน้ารับ นางถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วหมุนตัวออกไปพร้อมใบชา

            “พี่สาวข้าขอถามอะไรหน่อยได้หรือไม่”

            “เจ้าถามมาเถิด” นางมองดูเสื้อผ้าหลายชุดที่สีและแบบคล้ายกัน เพียงแต่ขนาดต่างกันเล็กน้อย เยว่ซินอายุน้อยกว่านางก็จริง แต่รูปร่างปราดเปรียวดุจม้าป่า ดูไม่เหมือนหญิงสาวคณิกา แต่นางไม่เคยพบรู้จักหญิงคณิกาสักคนจึงไม่รู้ว่าผู้อื่นเป็นเช่นเหอเยว่ซินหรือไม่

            “ท่านคิดอย่างไรกับใต้เท้าเซียง”

            “อะ...อะไร อะไรนะ”  ใบหน้าหวานแดงระเรื่ออย่างห้ามไม่อยู่ แค่คิดถึงเขา หัวใจของนางก็เต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว

            “พี่สาวกับใต้เท้าเซียง...”  

            ‘หากมีใจต่อกัน ข้าจะสนับสนุนเต็มที่’

            “ข้าไม่อาจเอื้อมคิดอื่นใดกับใต้เท้าเซียงได้”

            “ไม่อาจเอื้อมอะไรกัน พี่สาวก็เป็นถึงบุตรสาวเสนาบดี กิริยาอ่อนหวานรูปโฉมงดงาม มีสิ่งใดไม่เหมาะสม หรือว่าเพราะใต้เท้าเซียงเป็นเพียงนายอำเภอจนๆ คนหนึ่ง”

            “มิใช่เช่นนั้น ใต้เท้าเซียงเป็นคนดีมาก เขาช่วยชีวิตข้าและดีกับข้ามาก แต่เจ้าคงไม่รู้ว่าผู้อื่นพูดถึงข้าอย่างไร”

            “เรื่องพวกนั้นนะหรือ? ข้าอยู่บนเขากับใต้เท้าฉู่ยังมีคนพูดถึงเลย”  นางหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ “แต่ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านั้น  ข้าเชื่อสองมือของตนกำหนดชะตาของตนเองมากกว่าสิ่งอื่นใด”

            “เจ้า...เจ้าคิดเช่นนั้นหรือ?”

            “พี่สาวคนดี ข้าเจอผู้คนมามาก ตัวข้าเองก็เป็นเด็กกำพร้าเป็นหัวขโมยที่ผู้อื่นเคยตราหน้าว่าไม่มีวันได้ดีไปกว่านี้  แต่ข้าไม่ใส่ ข้าไม่ยอมให้ตัวเองอ่อนแอกับคำพูดของพวกเขา หากข้าอ่อนแอย่อมเป็นเช่นที่พวกเขาพูด ก็เท่ากับว่าข้าเป็นไปตามที่พวกเขาต้องการ เพราะฉะนั้น ข้าจะมีชีวิตที่ดี และสร้างชะตาชีวิตด้วยสองมือตนเอง”

            “เจ้า...”

            “พี่สาว...หากท่านไม่รังเกียจที่ใต้เท้าเซียงผู้ไม่ได้มาจากตระกูลสูงส่ง...”  เยว่ซินจับมือเรียวเล็กที่สั่นน้อยๆ ของจางฮุ่ยเหมยไว้

“ท่านก็ควรคว้าความรักนี้ไว้ด้วยสองมือของตนเอง” .

            กลางดึกสงัดมีเพียงแมลงกลางคืนส่งเสียงร้องผสานเสียงใบไม้ไหวด้านนอก หลายคืนมานี้จางฮุ่ยเหยมหลับไม่สนิทนักมักผล็อยหลับไปใกล้รุ่งเช้า เป็นเช่นนี้อยู่หลายคืน คืนนี้ก็เช่นกัน หญิงสาวนอนไม่หลับจึงลุกขึ้นมานั่งบนเตียง  ปรับสายตาในความมืดอยู่ครู่หนึ่งแล้วลุกขึ้นไปรินน้ำให้ตนเอง

            หลังจากน้ำเย็นไหลผ่านลำคอ จึงรู้สึกผ่อนคลายลงมาก  แต่ยังไม่คิดจะกลับไปนอน แต่กระนั้นก็ไม่กล้าออกนอกห้องเช่นที่ผ่านมาอีก นางจึงทำได้เพียงทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้อย่างเหม่อลอย พลางคิดเรื่องที่เกิดขึ้นในสองสามวันที่ผ่านมา เหอเยว่ซินมาหานางในครั้งนั้น แต่ไม่ได้อยู่กับนางอย่างที่นางเข้าใจ คล้ายมาทักทายและกลับไป แม้บอกให้ทำใจให้สบายแต่ก็อดวิตกกังวลไม่ได้อยู่ดี  นางถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหตุใดต้องเป็นนาง หรือเพียงเพราะมาจากตระกูลจาง หากได้รู้ความจริงว่านางถูกผลักไสมาอยู่อำเภอเล็กๆ แทบตัดขาดความสัมพันธ์จากคนในตระกูล  พวกเขาคงต้องรู้สึกเสียเวลากับนางเป็นแน่

             แต่ถ้านางไม่ได้มาที่นี่ นางคงไม่ได้พบกับเซียงเริ่นเจิน ครั้งก่อนนางก็ถูกโจรปล้น ครั้งนี้นางก็ถูกคนร้ายหมายลักพาตัวอีก เหตุใดจึงมีแต่เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นกับนาง

‘ข้าเชื่อสองมือของตนกำหนดชะตาของตนเองมากกว่าสิ่งอื่นใด’

จางฮุ่ยเหมยคิดถึงถ้อยคำที่เห่อเยว่ซินกล่าวกับนาง หากนางเข้มแข็งได้สักครึ่งของเหอเยว่ซินคงดีไม่น้อย  นางนี่ช่างไม่มีอะไรดีเลย แล้วจะไปคู่ควรกับใต้เท้าเซียงได้อย่างไร

อาจเพราะในห้องเงียบสนิท เสียงก๊อกแก๊กเล็กน้อยก็เรียกสติของจางฮุ่ยเหมย นางหันไปตามเสียงที่ใด หรือจะเป็นเชี่ยวเมิ่นที่รู้ว่านางตื่นแล้วจึงเข้ามาหา

“เชี่ยวเมิ่น?”

ไม่มีเสียงขานรับใดๆ ทำให้จางฮุ่ยเหมยรู้สึกผิดปกติ ทว่านางไม่กล้าหันไปมอง ได้แต่ค่อยๆ ลุกขึ้นหมายไปหยิบมีดสั้นที่เหอเยว่ซินเคยให้ไว้ แต่นางวางไว้ใต้หมอน ทว่าสาวเท้าได้เพียงสองก้าวก็รู้เย็นวาบที่ลำคอทำให้นางไม่อาจขยับตัวได้

“ถ้ายังไม่อยากตายก็อย่าขยับ”