Chapter 36. สกุลเซียง

            “อะ...อะไรนะ”

            คราวนี้เย่วซินอ้าปากค้าง หรือว่าที่ผ่านมาจางฮุ่ยเหมยคิดว่านางชอบเซียงเริ่นเจิน!

            ยังไม่ทันได้แก้ไขความเข้าใจผิดนี้ เยว่ซินรับรู้ได้ว่ามีคนเข้ามาใกล้ นางขยับตัวหมายใช้ร่างบังจางฮุ่ยเหมย ทว่าจางฮุ่ยเหมยกลับยื่นมือออกขวางปกป้องนางไว้ก่อน ดวงตากลมของเยว่ซินเบิกกว้าง ไม่คิดว่าสตรีอ่อนแออย่างจางฮุ่ยเหมยคิดปกป้องนางถึงเพียงนี้

            ‘ว่าที่พี่สะใภ้ข้า ช่างจิตใจดีงามอะไรอย่างนี้นะ’

            “นั้นนะรึที่มาใหม่”   เสียงดุดันเอ่ยหลังก่อนที่จะพยักหน้าให้ลูกน้องไขกุญแจเปิดประตูกรงออก มันก้าวเข้ามาด้านใน แล้วโน้มเอวลงเพื่อจ้องหน้าหญิงสาวที่ใบหน้าซีดเผือดด้วยความกลัว

            “อย่าทำอะไรคุณหนูของข้านะ”  เยว่ซินรีบเสือกตัวมาด้านหน้า จับแขนของชายผู้นั้นเขย่าแรงๆ “ห้ามทำอะไรคุณหนูของข้า”

            “ช่างเป็นบ่าวที่ภักดีเสียจริง”  ชายในชุดดำหัวเราะเยาะแล้วสะบัดข้อมืออย่างรำคาญ แต่ทำให้ร่างเล็กกระเด็นออกมา จางฮุ่ยเหมยหวีดร้องอย่างตกใจผวาเข้าไปหมายช่วยประคองเยว่ซิน แต่กลับถูกกระชากไว้ก่อน

            “ปล่อยข้า!”   จางฮุ่ยเหมยพูดเสียงสั่น “หากเจ้า...เจ้าทำอะไรข้า ข้าจะ...จะ...”

            “จะทำอะไร?” ชายผู้นั้นหัวเราะ “หญิงอัปมงคลอย่างเจ้าไม่มีผู้ใดสนใจไยดีหรอก”

            “จะ...เจ้า”  จางฮุ่ยเหมยใบหน้าซีดลงไปกว่าเดิม

            “เอานางไป”  ชายชุดดำสั่งแล้วหมุนตัวก้าวออกมา แต่ต้องชะงักเมื่อถูกเกาะขาไว้จนก้าวเท้าไม่ได้

            “ให้ข้าไปด้วย คุณหนูไปไหน ข้าไปด้วย ฮือๆ”

            “อยากตายเร็วนักหรือไง”  มันคิดจะกระทืบหญิงสาว แต่ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ยเสียงเบาอย่างเกรงใจ

            “ถ้าเจ้านายไม่เอานาง ก็มอบให้พวกข้าก็ได้ขอรับ”

            ชายชุดดำชะงักเท้าแล้วเปลี่ยนเป็นสะบัดนางออกไป เขาพูดอย่างหัวเสีย “ตามใจ อย่าให้รบกวนสายตาข้า”

            “ขอรับ”  ลูกน้องแอบยิ้มกริ่มดีใจ แล้วปรี่เข้าไปประคองจางฮุ่ยเหมยให้ออกมาด้านนอกห้องขัง เยว่ซินรีบพุ่งตัวออกไปก่อนพวกมันจะปิดประตูกรง แสร้งทำเป็นหกล้มหน้าคะมำไปกับพื้น  ทำให้ผมเผ้ายุ่งเหยิงและเปื้อนเปรอะ

            “พี่ชายทั้งสอง” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “พวกท่านจะทำอะไรข้าก็ยอม ขอแค่ให้ข้าติดตามคุณหนูไปด้วย ฮือๆ”

            “เอาเถอะๆ ลากนางไปด้วย ประเดี๋ยวส่งตัวคุณหนูอะไรนี้ขึ้นแท่นบูชาแล้ว เราค่อยจัดการสาวใช้คนนี้”

            เยว่ซินขยิบตาส่งความหมายไม่ให้จางฮุ่ยเหมยเป็นห่วง นางแสร้งร้องไห้โฮเสียงดังแล้วติดตามคนเหล่านั้นออกมาจากห้องขัง กระทั่งมาถึงห้องโถงขนาดใหญ่  เยว่ซินกวาดตามองรอบตัว ทั้งกลิ่นกำยานและการตบแต่งคล้ายในหอคณิกาอย่างไรไม่รู้  ชายสองคนที่คุมอยู่นั้นผลักไหล่ให้

เดินต่อไป จนถึงห้องที่มีอ่างอาบน้ำตระเตรียมไว้รอแล้ว

            “พานายของเจ้าไปอาบน้ำให้สะอาด เสื้อผ้าอยู่ตรงนั้น”

            “เจ้าค่ะๆ”

            “ถ้าทำไม่ดี ข้าจะมาอาบน้ำให้เอง ฮะฮ่า”

            จางฮุ่ยเหมยกลัวจนตัวสั่น ยิ่งทำให้คนเหล่านั้นหัวเราะลั่นใช้สายตาหยาบโลนจ้องมอง เยว่ซินรีบใช้ตัวเองบังสายตาคนเหล่านั้น

            “บ่าวเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ”

            “ดี! เอ้า! เจ้ามาช่วยดูเด็กใหม่นี่ที”  มันพูดจบก็หมุนตัวเดินออกไป

            ไม่มีเสียงขานรับ แต่หญิงสาวนางหนึ่งเดินเข้ามาด้วยท่าที่เหม่อลอย ใบหน้างดงามราวเทพธิดาทว่าหากเพ่งมองดีๆ จะเห็นว่ามีรอยฟอกช้ำปรากฏเป็นจุดๆ แม้กระทั้งรอบลำคองามระหง  ทว่าเยว่ซินกลับเบิกตากว้างแล้วยื่นมือไปอย่างไม่รู้ตัว

            “เหอเยว่ซิน!”

            หญิงสาวเหมือนตื่นจากภวังค์ นางเบิกตากว้างขึ้นแล้วยื่นมือไปจับมืออีกฝ่ายราวกับกลัวว่าจะเป็นเพียงความฝัน

            “เยว่ซิน?” 

            “เยว่ซิน! ทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่ เจ้าไม่ได้อยู่บัณฑิต.....”

            พูดได้เพียงเท่านั้น ร่างงามก็โผเข้ากอดเยว่ซินทันที จางฮุ่ยเหมยที่ยืนอยู่งงงันกับสิ่งที่เห็น นี่มันอะไรกัน มีคนชื่อเยว่ซินสองคนหรือ? แล้วใครเป็นใครกันละนี่.

            ใบหน้าระบายยิ้มไร้ความวิตกกังวลใดขณะที่วางเม็ดหมากสีดำลงบนกระดาน ในขณะที่บุรุษผู้กำหมากขาวแม้มีท่าทีนิ่งสงบแต่แววตาเต็มไปด้วยความวิตกกังวล

            “ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างฉู่ห่าวหรานก็มีอาการเช่นนี้ได้”  บุรุษอีกคนเอ่ยพร้อมกลั้วหัวเราะแล้วโบกพัดในมือไปมา

            “ท่านราชครูเป็นห่วงซินเอ๋อร์รึ”

            “ซินเอ๋อร์?”  คราวนี้ฉู่ห่าวหรานสบตากับผู้ถือหมากดำ แต่อีกฝ่ายยังคงแย้มยิ้ม ไม่สนใจน้ำเสียงไม่พอใจที่อีกฝ่ายเรียกชื่อของเยว่ซินอย่างสนิทสนมเช่นนี้

            มู่หงเทียนกลับหัวเราะร่าอย่างไม่เกรงมารยาท เขารวบพัดในมือแล้วชี้ที่ใบหน้าของศิษย์คนโปรด

“และแล้วก็มีสตรีที่ทำให้เจ้าหวั่นไหวได้แล้วสินะ”

            “อาจารย์มู่”  ฉู่ห่าวหรานถอนหายใจหนักหน่วง “ท่านไม่ควรกล่าวเล่นเช่นนี้ หากผู้อื่นได้ยินเข้านางจะเสื่อมเสีย”

            “เจ้าจะห้ามผู้อื่นทำตัวสนิทสนมกับนางได้อย่างไร”  แม้ถูกตำหนิแต่มู่หงเทียนยังคงหัวเราะอารมณ์ดี   “เจ้าอยู่กับนางมาสองเดือน ไม่รู้หรือว่าเยว่ซินเป็นคนเช่นไร นางเป็นคนจิตใจดี ใครๆ ในหุบเขาแมงป่องแดงก็เรียกนางว่าซินเอ๋อร์กันทั้งนั้น ใช่ไหมเฟยหลง”

            ‘ฉินเฟยหลง’ เห็นสีหน้าฉู่ห่าวหรานไม่ดีนักจึงได้กระแอมไอเป็นเชิงเตือน “หมากกระดานนี้เห็นที่ข้าจะเป็นฝ่ายได้เปรียบ เพราะใต้เท้าฉู่กังวลใจเรื่องซินเอ๋อร์ เอาไว้คราวหน้าเราค่อยมาเดินหมากกันใหม่ดีหรือไม่”

            ฉู่ห่าวหรานระบายลมหายใจเบาๆ ก่อนกล่าวคำขออภัยที่ไม่อาจเดินหมากได้จบกระดาน เดิมทีเขาเองก็ไม่มีใจจะเดินหมากอยู่แล้ว หากมิใช่ว่ามู่หงเทียนขอให้เขาเดินหมากกับเด็กหนุ่มตรงหน้า เขาคงไม่คิดเดินหมากกระดานนี้

            แรกทีเดียวนี่คือแผนของเขา เซียงเริ่นเจินและเยว่ซิน ส่วนเขาผู้ไร้วรยุทธ์ได้แต่นั่งรอฟังผล ทว่าในวันที่เยว่ซินถูกจับตัวไปพร้อมจางฮุ่ยเหมย คนของพรรคแมงป่องแดงปรากฏตัวขึ้น และหนึ่งในนั้นคือมู่หงเทียน  แม้ไม่ได้พบกันนานกว่าสิบปี แต่ดูมู่หงเทียนเปลี่ยนไปเล็กน้อยเท่านั้น อาจมีผมขาวแซมอยู่บ้างแต่ใบหน้าระบายยิ้ม ซ้ำยังพูดจาหยอกล้อเล่นหัวแตกต่างจากที่เขาคุ้นเคย ทว่าไม่ว่ามองอย่างไร เขาก็คืออาจารย์มู่ที่สั่งสอนเขาจนมีวันนี้

            “เอาเถิด กระดานหมากนี้แค่เพียงต้องการให้เจ้ารู้จักฉินเฟยหลงเท่านั้น” มู่หงเทียนเป็นฝ่ายรินน้ำชาให้ฉู่ห่าวหรานอย่างไม่ถือสา