Chapter 33. มีอะไรไม่ดีรึ

“ใช่”  เยว่ซินพยักหน้าหงึกหงัก “ไม่รู้จะถูกปากพี่ เอ๊ย! ใต้เท้าเซียงหรือไม่ นี่ซุปเห็ดเยื่อไผ่บำรุงหัวใจ นี่ไก่ผัดขิง และปลานึ่งซีอิ้ว”

เซียงเริ่นเจินชะงักไปเล็กน้อย อาหารเหล่านี้เป็นของโปรดที่มารดาทำให้ในวันเกิดของเขา

“คุณหนูจางมากินข้าวด้วยกันเถิด”

จางฮุ่ยเหมยรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน แม้ใบหน้าแย้มยิ้มแต่ดูหมองเศร้า ฝืนกล้ำกลืนความปวดร้าวในอกจากนั้นหันไปพูดกับเชี่ยวเมิ่น

“ข้ามาเยี่ยมแม่นางเห่อและนำขนมและผลไม้มาขอบคุณที่เจ้าช่วยชีวิตข้าไว้” นางไม่มีทรัพย์สมบัติใดจะตอบแทน มีเพียงแค่ขนมกับสาลี่ที่เด็ดจากด้านหลังของเรือนเท่านั้น

“เรื่องเล็กน้อย ข้าเองก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก”  เยว่ซินรีบพูดยื่นมือไปรับกล่องขนมแล้วเปิดดู ดวงตากลมโตเบิกกว้างราวกับเด็กน้อย “ขนมดอกกุ้ย ของโปรดของข้าเลยนะ น่ากินจริง มาๆ เชิญนั่งๆ ข้าทำอาหารไว้เยอะ กินอิ่มแน่นอน”

‘ขนมดอกกุ้ย ของโปรดของข้าเลยนะ’

ได้ยินเพียงประโยคนี้ หัวใจเซียงเริ่นเต้นไม่เป็นจังหวะ นางช่างคล้าย... ไม่สิ นางเหมือนน้องเล็กของเขามากจริงๆ

เยว่ซินวางกล่องขนมแล้วจูงมือจางฮุ่ยเหมยมาใกล้กับเซียงเริ่นเจิน ส่วนนางนั่งข้างฉู่ห่าวหราน นางมองดูพี่ใหญ่และว่าที่พี่สะใภ้แล้วก็ยิ้มอย่างพอใจ

‘คู่นี้เหมาะสมกันเหลือเกิน ท่านพ่อท่านแม่ พี่รอง พวกท่านก็เห็นเหมือนที่ข้าเห็นใช่ไหม?’

หญิงสาวลงมือคีบอาหารใส่ถ้วยข้าวของเซียงเริ่นเจิน แล้วจัดการให้จางฮุ่ยเหมยและตามด้วยฉู่ห่าวหราน ซึ่งหากไม่รู้เรื่องของเยว่ซินมาก่อนคงเข้าใจผิดในตัวนางเป็นแน่  เซียงเริ่นเจินอมยิ้มขบขัน ท่าทางนางช่างเหมือนน้องสาวของเขาเหลือเกิน แต่ทันทีที่เขาคีบเนื้อปลาเข้าปาก ลิ้นสัมผัสรสชาติที่คุ้นเคยทำให้รอยยิ้มเลือนหายไป เขาจ้องเย่วซินด้วยสีหน้ายากจะอธิบาย

“ไม่ถูกปากรึ”  เยว่ซินขมวดคิ้ว นางทำตามที่มารดาสอนสั่งทุกขั้นตอนเชียวนะ

“ไม่ใช่เช่นนั้น แต่อาหารที่เจ้าทำรสชาติเหมือนที่มารดาข้าเคยทำให้กินในวัยเด็ก”

“อย่างนั้นหรือ ถ้าเช่นนั้นก็กินเยอะๆ นะ”  เยว่ซินยิ้มกว้างพลันรู้สึกแสบจมูกขึ้นมา นางอยากจะพูดว่า  เขา ‘ผอม’ เกินไปสำหรับคนวัยนี้ แต่นางพูดไม่ได้ หญิงสาวหันไปสบตากับฉู่ห่าวหราน แม้เขาไม่เอ่ยปากตักเตือน นางก็เข้าใจว่าต้องสงบปากสงบคำมากกว่านี้

“คุณหนูจางก็กินเยอะๆ สิ อาหารพื้นบ้าน ไม่รู้ว่าจะถูกปากท่านหรือไม่”

“อาหารเลิศรสเช่นนี้ไม่มีใครไม่ถูกปากแน่นอน”  จางฮุ่ยเหมยคลี่ยิ้มจริงใจ นางสู้เห่อเยว่ซินไม่ได้เลย แม้ตนมีฐานะเป็นบุตรสาวเสนาบดีจาง แต่ชื่อเสียงและรูปร่างหน้าตาไม่มีอะไรดีเลยสักนิด

“ถ้าวันไหนท่านมีเวลา ข้าสอนให้เองท่านจะได้ทำให้...เอ่อ...”  เยว่ซินรีบยกมือปกปิดตัวเอง ไม่รู้สิ นางชอบจางฮุ่ยเหมย แม้พบกันไม่กี่ครั้ง แต่นางมองว่าหญิงสาวที่ใจเย็นดุจสายน้ำเหมาะกับพี่ใหญ่ที่ทำอะไรมุทะลุดุดันของนางที่สุด เหมือนกับบิดาที่มักดุนางกับพี่ทั้งสองแต่มารดามักใจอ่อนค่อยทำขนมไว้ปลอบใจ

‘เอาละ นางตัดสินใจแล้ว จะต้องให้จางฮุ่ยเหมยเป็นพี่สะใภ้นางให้ได้’

“แม่นางเหอมีน้ำใจเหลือเกิน” เพราะรอยยิ้มจริงใจนั้นทำให้จางฮุ่ยเหมยพลอยยิ้มตามไปด้วย หากเซียงเริ่นเจินเลือกเห่อเยว่ซินเป็นสตรีข้างกายก็ถูกต้องแล้ว “เจ้าช่วยชีวิตข้าจนตัวเองบาดเจ็บแท้ๆ ยังมีน้ำใจกับข้าอีก”

“เรื่องของข้านั้นช่างเถอะ!” เยว่ซินโบกมือไปมา “แต่ข้าก็ยังสงสัยว่าเหตุใดคนพวกนั้นหมายทำร้ายท่าน และต้องไม่ใช่คนของพรรคแมงป่องแดงแน่นอน”

“ดูท่าทางแม่นางเหอมั่นใจมากว่าไม่ใช่คนของพรรคมาร”

“พรรคมารมีตั้งหลายพรรค เหตุใดพุ่งเป้าไปที่พรรคแมงป่องแดง” นางย่นจมูกใส่เซียงเริ่นเจิน

“เยว่ซินหมายถึงอาจมีบุคคลอื่นอ้างชื่อพรรคแมงป่องแดงทำเรื่องชั่วช้า”

“การวิเคราะห์ของใต้เท้าฉู่มีเหตุผลยิ่ง...”  เซียงเริ่นเจินครุ่นคิด “ถ้าเช่นนั้น พวกมันจะลงมืออีกหรือไม่”

“แน่นอน” เยว่ซินรีบตอบทันที “เพื่อเขย่าขวัญและทำร้ายความมั่นใจของชาวบ้านที่มีต่อนายอำเภอคนใหม่อย่างไรเล่า ทางการไร้น้ำยาไม่ดูแลชาวบ้านซ้ำยังหาทางขูดรีดภาษี หากเป็นเช่นนี้พวกมันต้องลงมืออีกแน่นอน”

เซียงเริ่นเจินถอนหายใจหนักหน่วง เขาเพิ่งมารับตำแหน่งได้ไม่นาน แต่กระนั้นก็พอรู้ว่าเมืองเล็กๆ นี้สะสมปัญหาไว้มากมายเพียงใด ไม่แปลกที่ชาวบ้านจะเกลียดทางการและชิงชังคนจากในราชสำนัก เพราะถูกเอารัดเอาเปรียบมามาก

“จะ...จะยังมีเรื่องนั้นเกิดขึ้นอีกหรือ?”

น้ำเสียงสั่นเครือด้วยความหวาดกลัวทำให้ทุกคนหันไปมองที่จางฮุ่ยเหมย ใบหน้างามขาวซีดท่าทางคล้ายจะเป็นลม เซียงเริ่นเจินอ้าปากจะปลอบโยน แต่เยว่ซินกลับชิงพูดขึ้นเสียก่อน

“ไม่ต้องห่วง ข้าจะอยู่กับคุณหนูจางเอง” 

ฉู่ห่าวหรานหันไปสบตากับเยว่ซิน นางทำทีเป็นคีบอาหารใส่ถ้วยข้าวให้เขาแล้วเอียงหน้ากระซิบ

“เรื่องของข้าเอาไว้ทีหลัง ยามนี้จัดการเรื่องโจรลักพาตัวก่อน”

“แต่ว่า...”    จางฮุ่ยเหมยประหลาดใจที่เห็นเหอเยว่ซินยื่นมือช่วยเหลือนางแทบทุกเรื่อง ทั้งที่ไม่ได้เป็นญาติพี่น้องหรือคุ้นเคยกันมาก่อน

“เอาตามนี้แหละ ประเดี๋ยวเราคอยวางแผนกันว่าจะจัดการอย่างไร แต่ตอนนี้กินข้าวกันเถอะ!”

เยว่ซินตัดบทแล้วคีบอาหารให้ทุกคน ได้เห็นพี่ใหญ่มีสตรีรู้ใจเคียงข้างเช่นนี้ นางดีใจเหลือเกิน

….

เชี่ยวเมิ่นเม้มปากแน่นข่มอารมณ์ไม่พอใจอยู่ลึกๆ ทว่านางก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่มองจางฮุ่ยเหมยสั่งบ่าวรับใช้ยกฟูกนอนมาเพิ่มในห้องของนางอีกชุด

            “แบบนี้จะดีหรือเจ้าคะ”  ในที่สุดเชี่ยวเมิ่นก็ถามออกมา

            “มีอะไรไม่ดีรึ”

            ไม่ใช่จางฮุ่ยเหมยที่เอ่ยตอบ แต่เป็นเจ้าของร่างเพรียวบางก้าวเข้ามาด้านในราวกับเป็นบ้านของตนเอง 

            “แม่นางเหอมาแล้ว”  จางฮุ่ยเหมยทักทายด้วยรอยยิ้มไม่สนใจท่าทีของสาวใช้คนสนิท

             เยว่ซินยิ้มกว้างแล้วกวาดตามองรอบๆ มาครั้งก่อนไม่ทันได้สังเกต มาครั้งนี้จึงมองเต็มตาแบบไม่เกรงใจ ‘นี่นางมีรสนิยมเช่นเดียวกับพี่ใหญ่ของข้าหรือเพราะว่านางยากจนกันแน่’

“อันที่จริงข้าอายุน้อยกว่า ข้าเรียกท่านว่าพี่ฮุ่ยเหมยได้หรือไม่”

            “พี่?”  จางฮุ่ยเหมยไม่คิดว่าเหอเยว่ซินจะทำตัวสนิทสนมกับนางถึงเพียงนี้

            “อื้ม แล้วท่านเรียกข้าว่าน้องเยว่ซินก็ได้”

            “ดี...ดียิ่งนัก”  จางฮุ่ยเหมยคลี่ยิ้มราวดอกไม้ผลิบาน เหอเยว่ซินเปิดเผยจริงใจขนาดนี้ นางไม่ควรทำตัวเป็นสตรีใจแคบ