Chapter32. น้ำตา

            เยว่ซินเงยหน้าขึ้นสบตากับชายหนุ่มที่ใช้ชีวิตร่วมกันมากว่าสองเดือน นางใกล้ชิดเขาด้วยสองเหตุผล  หนึ่งคือช่วยให้เหอเยว่ซินตัวจริงได้ใช้ชีวิตกับคนรัก สองคนทำตามที่พ่อบุญธรรมสั่งเป็นการแทนคุณที่ดูแลนาง  ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าฉู่ห่าวหรานโน้มตัวเข้ามาใกล้ ยื่นปลายนิ้วแตะที่แก้มเบาๆ

            ไม่ใช่... เขาไม่ได้แตะแก้มของนาง

            เขากำลังเช็ดน้ำตาให้ต่างหาก

            “อ๊ะ!”  

นางผงะไปทันทีแล้วรีบยกหลังมือขึ้นปาดใต้ดวงตา ‘น้ำตา’ นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ร้องไห้ ยิ่งผ่านวันเวลาเลวร้ายมากเท่าไหร่ น้ำตาก็เหือดแห้งลงไปทุกที เมื่อวานนางบาดเจ็บยังไร้น้ำตาสักหยด แต่เวลานี้ นางกลับหลั่งน้ำตาอย่างไม่รู้ตัว

            “อย่ากลัว เจ้าแค่ร้องไห้”

            “ข้า...ข้า...”

            “แค่น้ำตาเท่านั้น” เขายิ้มและยังคงพูดอย่างอ่อนโยน “การร้องไห้ไม่ได้หมายความว่าเจ้าอ่อนแอ เจ้าแค่เป็นคนๆ หนึ่งเท่านั้น”

            เยว่ซินสบตากับฉู่ห่าวหราน  หลายปีที่ผ่านมา  มีเพียงคำสั่งเสียของบิดามารดาแล้วที่เหนี่ยวรั้งให้นางอดทนกับทุกสิ่งที่เผชิญ  ยิ่งทุกข์ใจมากเท่าไร นางจะยิ้มให้กว้างมากที่สุด เมื่อไรที่รู้สึกเศร้าจนอยากหลั่งน้ำตา นางจะหัวเราะออกมาก่อนเสมอ  นั้นคือเหตุผลที่นางหัวเราะเสียงดังและยิ้มกว้างโดยไม่สนใจว่าไม่สมกับเป็นกุลสตรีเอาเสียเลย

            “มานี่สิ”  

            ราวกับถูกน้ำเสียงของเขาสะกดใจ นางโผเข้ากอดร่างของเขาแน่น และเมื่อฝ่ามือของเขาตบแผ่นหลังของนางเบาๆ แต่กลับทำให้นางร้องไห้โฮเสียงดังราวเด็กน้อย

            “ร้องเถอะ ไม่เป็นอะไรหรอก”

            ‘เด็กน้อย’

            ฉู่ห่าวหรานได้แต่ลูบแผ่นหลังของนางอย่างปลอบโยน ไม่คิดว่านางจะโผเข้ากอดแล้วนั่งบนตักเขา หากไม่เพราะช่างตีเหล็กผู้นั้นซ่อมรถเข็นให้เขา คงไม่สามารถรับน้ำหนักคนสองคนอย่างนี้ได้

ช่างเถิด ในเวลานี้คงไม่สามารถพูดได้ว่า ‘ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน’  แต่การที่นางไว้ใจเขา และร้องไห้เช่นนี้ เขากลับรู้สึกว่าตนเองมีค่ามากเหลือเกิน แต่เดิมเขาหมดใจกับการมีชีวิต ถูกคนหักหลัง สูญสิ้นความเชื่อใจในตัวมนุษย์   แต่เมื่อได้พบคนที่ซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตนเองเช่นนั้น  นางทำให้เขาอยากมีชีวิตอีกครั้ง

            ราวกับนางเป็นของขวัญที่ประเมินค่ามิได้ ไม่อาจเปรียบกับสิ่งของใดได้เลย

            “อาหารเช้าพะ...พะ...พร้อม...ละ...แล้ว...ขอรับ”

            หันซูเปิดประตูเข้าก็เห็นภาพเยว่ซินนั่งตักใต้เท้าฉู่ ซ้ำยังกอดกันอีกด้วย

            ‘กอด’

            ตั้งแต่เขารับใช้ข้างกายฉู่ห่าวหรานมาสิบกว่าปี เพิ่งเคยเห็นผู้เป็นนายยอมให้สตรีนั่งตักและยังโอบกอดอีกด้วย

            ฉู่ห่าวหรานเอี้ยวใบหน้าหันมามองส่งสายตาให้หันซูออกไป เขายังคงตบหลังเยว่ซินที่ยังร้องไห้โฮอยู่บนไหล่ของเขา

            นางร้องไห้ก็เป็นเรื่องดี

            แต่ถ้านางยังร้องไห้ไม่หยุด

            เห็นทีเขาต้องผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่แล้ว

            ...

            จางฮุ่ยเหมยเข้ามาพร้อมสาวใช้ข้างกายและขนมของเยี่ยมคนเจ็บ แม้นางไม่ชอบใจนักที่เห็นสายตาของเซียงเริ่นเจินที่มีต่อเห่อเยว่ซิน ทว่านางก็ไม่มีสิทธิ์แสดงความรู้สึกของตนเองออกไป ได้แต่หอบหิ้วของกินมาให้เห่อเยว่ซินที่ช่วยชีวิตนาง แต่ไม่คิดว่าจะบังเอิญพบเซียงเริ่นเจินกลับมาที่จวนพอดี

            “คุณหนูจาง”

            “ใต้เท้าเซียง...คือข้านำของเยี่ยมมาให้แม่นางเห่อเจ้าค่ะ ได้ยินว่านางพักที่จวนของท่าน”

            “เอ่อ...ใช่ เพื่อสะดวกในการดูแลนางและใต้เท้าฉู่ด้วย”  เขายิ้มน้อยๆ พลางกวาดตามองหญิงสาว “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ข้ามัวแต่เร่งสะสางคดีจึงไม่ได้สอบถามอาการเจ้าเลย”

            “ข้าสบายดีเจ้าค่ะ”  เพียงไม่กี่ถ้อยคำของเขาก็ทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรงด้วยความดีใจ

เซียงเริ่นเจินเชื้อเชิญให้นางเข้าไปด้านใน

            “ความจริงข้าต้องเชิญเจ้ามาสอบปากคำ แต่เกรงว่าเจ้ายังไม่หายตื่นตระหนกดีจึงคิดว่าจะรออีกสักวัน แต่เจ้ามาแล้ว วันนี้อาจต้องรบกวนสอบถามเรื่องในคืนนั้น”

            “ได้เจ้าค่ะ”  

จางฮุ่ยเหมยพยักหน้ารับแล้วเดินตามร่างสูงใหญ่เข้ามาในจวน แม้เขาเป็นขุนนางฝ่ายบุ๋นแต่รูปร่างกำยำให้ความรู้สึกองอาจไม่น้อย   บ่าวรับใช้เห็นผู้เป็นนายกลับเข้ามาแล้วก็รีบเข้ามารายงาน

“ใต้เท้าฉู่เชิญกินอาหารรึ?”

“ขอรับ ท่านฉู่ให้มาเรียนท่านขอรับ วันนี้แม่นางเห่อเข้าครัวทำอาหารด้วยตนเอง”

“ได้อย่างไรกัน พวกเขาเป็นแขกให้ทำอาหารเลี้ยงเจ้าบ้านได้อย่างไร”   เซียงเริ่นเจินส่ายหน้าไปมาแล้วหันไปสบตากับจางฮุ่ยเหมยเล็กน้อย ก่อนเปลี่ยนทิศทางเดินตามบ่าวรับใช้ไป

จวนนายอำเภอไม่ได้ใหญ่โตมากนัก ฉู่ห่าวหรานออกความคิดให้ใช้ศาลาริมน้ำกินอาหารเย็น ซึ่งเยว่ซินเป็นคนลงมือทำอาหารด้วยตนเอง นางตั้งใจใช้อาหารแต่ละจานที่มารดาสอนให้  เป็นการเตือนความทรงจำระหว่างนางกับเซียงเริ่นเจิน และค่อยๆ ดูท่าทีอีกฝ่ายก่อนเผยความจริง ทันทีที่ฉู่ห่าวหรานออกความคิดนี้ให้ เยว่ซินก็รีบไปตลาดทันที ขอยืมใช้ครัวโดยไม่สนใจว่าบ่าวไพร่ในจวนจะห้ามปราม แต่เมื่อฉู่ห่าวหรานออกหน้า ทุกคนเกรงใจและยอมให้นางใช้ครัวได้เต็มที

“ใต้เท้าเซียงมาแล้วขอรับ” 

หันซูรายงานฉู่ห่าวหราน แต่คนตื่นเต้นคือเยว่ซิน นางที่เดินวนไปวนไปอยู่สะดุ้งแล้วรีบหันกลับไปมอง ใบหน้าที่ยิ้มอยู่แข็งค้างเมื่อเห็นว่าด้านหลังมีจางฮุ่ยเหมยและสาวใช้ติดตามมาด้วย

‘ทำให้พี่ใหญ่ยอมรับนางได้นั้นก็นับยากแล้ว นี่ยังมีว่าที่พี่สะใภ้อีก จะทำอย่างไรดีนะ’

            ฉู่ห่าวหรานลอบถอนหายใจ คนเปิดเผยอย่างนาง ทุกอย่างแสดงชัดบนสีหน้า เขาได้แต่กระแอมไอเรียกสติทำให้เยว่ซินรู้สึกตัว  นางแย้มยิ้มพยายามทำตัวเป็นปกติ ซึ่งดูอย่างไรก็ไม่ปกติ

            “วันนี้ถือวิสาสะใช้ครัวของท่าน หวังว่าจะไม่โกรธเคืองกัน” ฉู่ห่าวหรานเอ่ยด้วยท่าทีเป็นกันเอง

            “มิได้ๆ ข้าเป็นเจ้าบ้านแท้ๆ แต่พวกท่านกลับทำอาหารเลี้ยงข้า”

            “เป็นความตั้งใจของเยว่ซิน” ฉู่ห่าวหรานปรายตาไปทางหญิงสาว “นางอยากทำเพื่อขอบคุณท่าน”

            “ขอบคุณข้า?”

เซียงเริ่นเจินสบตากับเยว่ซิน นางที่ฉีกยิ้มกว้างแต่ท่าทางหลุกหลิกชอบกล เซียงเริ่นเจินนึกถึงเรื่องที่พูดคุยกับฉู่ห่าวหราน หรือว่าคนที่มาขโมยบันทึกการเพาะปลูกจะเป็นนาง ซึ่งก็มีความเป็นไปได้ เพราะวันนั้นเขามั่นใจว่าเป็นสตรี และรู้ว่าเขาไม่เอาเรื่องเอาความใดจึงทำอาหารให้เขาเป็นการขอบคุณ