เข้าสู่ระบบแชร์
Chapter 31. น้องสาว
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-21 00:03:23“ท่านคงรู้ว่านางเป็นคนที่ฮ่องเต้ประทานให้ข้า...”
“ข้าทราบดี” เขารีบพูดขึ้น
“นางเป็นคณิกา...”
“หากนางเป็นน้องสาวข้าจริง ข้าก็ไม่รังเกียจนาง ขอให้นางไม่รังเกียจพี่ชายที่ทอดทิ้งนางให้ต้องตกระกำลำบากก็พอ”
ฉู่ห่าวหรานพยักหน้ารับ “เรื่องนี้ข้าให้คำตอบไม่ได้ เห็นทีว่าท่านคงต้องถามนางด้วยตนเอง”
เซียงเริ่นเจินได้แต่ถอนหายใจหนักหน่วง เขารู้ว่าไม่มีหวัง แต่นางช่างคล้ายน้องสาวของเขาเหลือเกิน หากไม่ได้ถามออกไป คงรบกวนจิตใจไม่หยุดหย่อน.
ทันที่มือเรียวผลักบานประตูห้องเปิดออก ร่างของหญิงสาวก็ชะงักไปพร้อมกับกระตุกรอยยิ้มขึ้นทันที ชายหนุ่มเจ้าของรอยยิ้มอ่อนโยนแต่ดวงตาคมปลาบคู่นี้ดักรอที่หน้าห้องอยู่นานแล้ว
“ใต้เท้าฉู่” เยว่ซินทักทายชายบนรถเข็นแล้วหันไปทางพ่อบ้านอย่างขอความช่วยเหลือ แต่อีกฝ่ายยังไม่ทันรับคำทักทายใด หันซูเพียงผงกศีรษะให้เล็กน้อยแล้วเดินจากไป หญิงสาวได้แต่อ้าปากค้าง
“ข้าคงเอาใบหน้าอัปลักษณ์นี้มารบกวนสายตาของเจ้าแต่เช้าสินะ”
“ข้าไม่เคยคิดอะไรเช่นนั้น” นางย่นจมูกใส่ แต่ก่อนนางคิดว่าเขาเป็นคนพูดน้อย ประเดี๋ยวนี้เขาพูดเก่งกว่าแต่เดิม ที่เพิ่มขึ้นคือประชดประชันเก่ง อืม...รู้สึกว่าตอนที่พ่อบุญธรรมพูดคุยกับแม่บุญธรรมก็เป็น
เช่นนี้เหมือนกัน หรือบรรดานักปราญทั้งหลายจะเป็นกันเช่นนี้
“ข้าแค่ไม่คิดว่าจะพบท่านแต่เช้า เอ่อ ท่านกินมื้อเช้าหรือยัง”
“รอกินพร้อมเจ้า”
“หา!” อีกครั้งที่เขาทำให้นางตะลึงงันไป จะไม่ให้นางประหลาดใจได้อย่างไร ก็แต่ก่อน นางเป็นฝ่ายวิ่งตามหาเขานี่นะ
“หรือว่าเจ้า...”
“ข้าก็อยากกินข้าวพร้อมท่าน!” นางรีบพูดก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค เมื่อเห็นสายตาของเขาที่มองเลยไปยังด้านหลังนาง ทำให้นางเข้าใจเบี่ยงตัวหลบให้เขาเข้ามาด้านใน “ข้าจะไปดูว่าในครัวเตรียมอะไรให้เราบ้าง”
“หันซูไปจัดการให้แล้ว” ฉู่ห่าวหรานพูดน้ำเสียงราบเรียบ ท่าทางเหมือนเด็กซุกซนของนางทำให้เขาใจอ่อนไม่น้อย “มาเถิดข้ามาเรื่องจะคุยกับเจ้า”
“อ้อ! อื้ม! นางพยักหน้าแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ๆ เขา “มีเรื่องใดรึ”
“ถ้าไม่มีเรื่องใดจะกินข้าวพร้อมเจ้าไม่ได้รึ”
“เอ๋?” เยว่ซินยื่นหน้าไปใกล้พลางพิจารณาชายที่อยู่เบื้องหน้า “นี่ใช่ราชครูฉู่ห่าวหรานตัวจริงรึ หรือผู้ใดปลอมตัวมา”
“ยศถาบรรดาศักดิ์เป็นเพียงปลอกนอก ตัวข้าก็เป็นของข้าเช่นนี้” คราวนี้เขายิ้มขบขันท่าทางของนาง “ข้ามาดูบาดแผลของเจ้า”
“ข้าใส่ยาแล้ว พันแผลเรียบร้อยดี” เพียงเห็นรอยยิ้มของเขาก็มั่นใจได้ว่าคนผู้นี้คือฉู่ห่าวหรานตัวจริง
“เจ้าทำแผลด้วยมือข้างเดียวถนัดรึ” เขาถามอย่างกังวล
“ท่านไม่รู้อะไร เยว่ซินผู้นี้ถนัดทั้งมือซ้ายและมือขวา” นางหัวเราะร่าแต่อุ่นในอกที่ถูกเขาห่วงใย “ตอนที่ข้ายังเร่ร่อนไปทั่วนั้นก็ไม่มีใครดูแล บาดแผลหรือเจ็บป่วยอะไรก็พยายามหาทางรักษาด้วยตนเอง”
“รวมถึงแผลไฟไหม้ด้วยรึ”
“ที่แท้ท่านอยากรู้เรื่องนี้สินะ” รอยยิ้มบนใบหน้าจางลงไปเล็กน้อย “ไม่น่าหลุดปากพูดออกไปเลย”
“อย่าปิดบังข้าเลย...เรื่องเป็นมาอย่างไรกันแน่” เห็นคนที่ยิ้มแย้มตลอดเวลากลับมีดวงตาหมองเศร้า เขาอดปวดใจไม่ได้ “เมื่อวานข้าคืนบันทึกฉบับนั้นให้เซียงเริ่นเจิน และเขาได้เล่าถึงครอบครัวของเขา”
“เขาเล่าว่าอย่างไร”
“ครอบครัวของใต้เท้าประสบเรื่องร้าย ถูกสังหารทั้งครอบครัว”
ดวงตากลมโตเบิกกว้างสีหน้ามีความประหลาดใจอยู่ไม่น้อย
“ขะ...เขา...เขารู้เรื่องนี้ด้วย...” นางพึมพำเหมือนคนละเมอ
“เขายังเล่าว่า เขารู้สึกผิดมาตลอด หากไม่เพราะเขาหนีออกจากบ้านไป ทุกคนคงไม่ตาย ความตายครั้งนั้นก็เหมือนเขาเป็นคนทำ”
“ไม่ๆ พี่ใหญ่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย” เยว่ซินรีบพูดออกมา “ท่านพ่ออาจโมโหอยู่บ้างแต่ไม่เคยโกรธเลย ทั้งท่านพ่อท่านแม่ล้วนเป็นห่วงพี่ใหญ่มาก เขาหนีออกจากบ้านไม่ได้เอาเงินทองติดตัวไป ส่วนพี่รองกับข้าก็เพียงหวังให้เขาทำในสิ่งที่ตั้งใจสำเร็จ”
“เจ้าคือเซียงเยว่ซินสินะ” ฉู่ห่าวหรานเอ่ยถาม
“ข้า...” คำถามนั้นเหมือนลูกศรพุ่งตรงหัวใจ นางพูดไม่ออกจึงได้แต่พยักหน้ารับ
“เรื่องเป็นอย่างไรกันแน่ ที่เจ้าไม่กล้าพูดต่อหน้าเซียงเริ่นเจินเพราะกลัวเขารังเกียจเจ้าหรือ?”
ทุกถ้อยคำของฉู่ห่าวหรานได้ตอบคำถามไปหมดแล้ว นางห่อไหล่พลางบิดนิ้วตนเอง
“ท่านพ่อของข้าเคยเป็นอาจารย์ที่สำนักศึกษาแต่กลับมาใช้ชีวิตในชนบทพร้อมมารดา ข้ามีพี่ชายสองคน ครอบครัวเราอยู่อย่างสมถะ ข้าจำไม่ได้นักว่าทำไมท่านพ่อกับพี่ใหญ่จึงมีเรื่องขัดแย้งโต้เถียงกันอยู่เสมอ จนวันหนึ่งที่พี่ใหญ่หนีออกจากบ้านไป หลังจากนั้นไม่นาน มีทหารหนีทัพมาที่หมู่บ้านของเรา เพื่อปกป้องข้า ทุกคนยอมเสียสละชีวิตตนเอง นอกจากสังหารคนแล้ว พวกมันยังวางเพลิงเผาบ้านอีก ข้ากระเสือกกระสนหนีออกมา ข้าบอกตัวเองว่าต้องมีชีวิตรอดให้ได้ ชีวิตที่ท่านพ่อท่านแม่และพี่รองมอบให้มา”
นางเล่าด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่ได้สะอึกสะอื้น คล้ายกับว่าวันเวลาที่ผ่านมาได้ขัดเกลาหัวใจให้แข็งแกร่งขึ้น
“ข้าตามหาพี่ใหญ่อยู่หลายปี ที่เพียรตามหาก็เพราะต้องการนำคำสั่งเสียของท่านพ่อและท่านแม่มอบให้เขา แต่มารู้อีกทีว่าเขามาเป็นนายอำเภอที่นี่แล้ว”
“เขาเองก็ไม่ได้หลงลืมครอบครัว เมื่อคว้าความสำเร็จนั้นได้ก็รีบกลับบ้าน แต่กลับพบว่าทุกคนตายจากไปแล้ว”
“พี่ใหญ่กลับมาที่บ้าน...” นางพึมพำ ตั้งแต่ออกจากหมู่บ้านไป นางก็ไม่ได้กลับไปอีก
“เพราะกลับไปจึงรู้ว่าทุกคนในครอบครัวตายหมด”
เยว่ซินพูดอะไรไม่ออก ท่าทางเหม่อลอยของนางทำให้ฉู่ห่าวหรานเอื้อมมือไปจับมือของหญิงสาวที่อยู่บนโต๊ะ
“หากเจ้าไม่กล้าเผชิญหน้ากับเซียงเริ่นเจิน ข้าจะออกหน้าอธิบายเรื่องนี้ให้เอง”
“แต่ว่า...” นางเงยหน้าขึ้นมองเขา “ข้าไม่เหมือนเดิมแล้ว ข้าไม่ใช่น้องสาวตัวเล็กๆ คนเดิม ตอนนี้ข้าเป็นโจร อยู่ตรงข้ามกับขุนนางอย่างเขา หากข้าปรากฏตัวออกไป จะไม่ทำให้พี่ชายเดือดร้อนหรือ? เขาจะถูกผู้อื่นว่าร้ายอย่างไรที่มีน้องสาวเป็นคนในพรรคมารอย่างข้า”
“ซินเอ๋อร์ แต่เขาคือพี่ชายเจ้า เป็นญาติเพียงคนเดียวของเจ้า และที่เจ้าเป็นเช่นนี้ก็เพราะความจำเป็น”
บทที่เกี่ยวข้อง
บรรณาการเย้ารัก Chapter32. น้ำตา
เยว่ซินเงยหน้าขึ้นสบตากับชายหนุ่มที่ใช้ชีวิตร่วมกันมากว่าสองเดือน นางใกล้ชิดเขาด้วยสองเหตุผล หนึ่งคือช่วยให้เหอเยว่ซินตัวจริงได้ใช้ชีวิตกับคนรัก สองคนทำตามที่พ่อบุญธรรมสั่งเป็นการแทนคุณที่ดูแลนาง ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าฉู่ห่าวหรานโน้มตัวเข้ามาใกล้ ยื่นปลายนิ้วแตะที่แก้มเบาๆ ไม่ใช่... เขาไม่ได้แตะแก้มของนาง เขากำลังเช็ดน้ำตาให้ต่างหาก “อ๊ะ!” นางผงะไปทันทีแล้วรีบยกหลังมือขึ้นปาดใต้ดวงตา ‘น้ำตา’ นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ร้องไห้ ยิ่งผ่านวันเวลาเลวร้ายมากเท่าไหร่ น้ำตาก็เหือดแห้งลงไปทุกที เมื่อวานนางบาดเจ็บยังไร้น้ำตาสักหยด แต่เวลานี้ นางกลับหลั่งน้ำตาอย่างไม่รู้ตัว “อย่ากลัว เจ้าแค่ร้องไห้” “ข้า...ข้า...” “แค่น้ำตาเท่านั้น” เขายิ้มและยังคงพูดอย่างอ่อนโยน “การร้องไห้ไม่ได้หมายความว่าเจ้าอ่อนแอ เจ้าแค่เป็นคนๆ หนึ่งเท่านั้น” เยว่ซินสบตากับฉู่ห่าวหราน หลายปีที่ผ่านมา มีเพียงคำสั่งเสียของบิดามารดาแล้วที่เหนี่ยวรั้งให้นางอดทนกับทุกสิ่งที่เผชิญ ยิ่งทุกข์ใจมากเท่าไร นางจะยิ้มให้กว้างมากที่สุด
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-21บรรณาการเย้ารัก Chapter 33. มีอะไรไม่ดีรึ
“ใช่” เยว่ซินพยักหน้าหงึกหงัก “ไม่รู้จะถูกปากพี่ เอ๊ย! ใต้เท้าเซียงหรือไม่ นี่ซุปเห็ดเยื่อไผ่บำรุงหัวใจ นี่ไก่ผัดขิง และปลานึ่งซีอิ้ว”เซียงเริ่นเจินชะงักไปเล็กน้อย อาหารเหล่านี้เป็นของโปรดที่มารดาทำให้ในวันเกิดของเขา“คุณหนูจางมากินข้าวด้วยกันเถิด”จางฮุ่ยเหมยรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน แม้ใบหน้าแย้มยิ้มแต่ดูหมองเศร้า ฝืนกล้ำกลืนความปวดร้าวในอกจากนั้นหันไปพูดกับเชี่ยวเมิ่น“ข้ามาเยี่ยมแม่นางเห่อและนำขนมและผลไม้มาขอบคุณที่เจ้าช่วยชีวิตข้าไว้” นางไม่มีทรัพย์สมบัติใดจะตอบแทน มีเพียงแค่ขนมกับสาลี่ที่เด็ดจากด้านหลังของเรือนเท่านั้น“เรื่องเล็กน้อย ข้าเองก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก” เยว่ซินรีบพูดยื่นมือไปรับกล่องขนมแล้วเปิดดู ดวงตากลมโตเบิกกว้างราวกับเด็กน้อย “ขนมดอกกุ้ย ของโปรดของข้าเลยนะ น่ากินจริง มาๆ เชิญนั่งๆ ข้าทำอาหารไว้เยอะ กินอิ่มแน่นอน”‘ขนมดอกกุ้ย ของโปรดของข้าเลยนะ’ได้ยินเพียงประโยคนี้ หัวใจเซียงเริ่นเต้นไม่เป็นจังหวะ นางช่างคล้าย... ไม่สิ นางเหมือนน้องเล็กของเขามากจริงๆเยว่ซินวางกล่องขนมแล้วจูงมือจางฮุ่ยเหมยมาใกล้กับเซียงเริ่นเจิน ส่วนนางนั่งข้างฉู่ห่าวหราน นางมองดูพี่ใหญ่และว่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-21บรรณาการเย้ารัก Chapter 34. ใครเป็นใคร
เยว่ซินเห็นว่ารอยยิ้มของว่าที่พี่สะใภ้แล้วก็หันไปรับของจากเด็กรับใช้ที่เดินตามนางมาด้วย นางพูดเสียงเบาฝากคำสั่งลับไปถึงเถ้าแก่หม่า นางยืนมองเด็กรับใช้หมุนตัวออกไปแล้วจึงก้าวเข้ามาข้างใน “เกรงว่าจะมารบกวนจึงให้เอาของใช้ส่วนตัวมาด้วย” เยว่ซินยิ้มแล้วหอบข้าวของเข้ามาวางไว้บนโต๊ะ “พี่สาวไม่ต้องกลัวนะ ข้าจะดูแลท่านเอง” นางตบหน้าอกตัวเองอย่างแข็งขัน ทำให้จางฮุ่ยเหมยหัวเราะออกมา “ได้อย่างไรกัน ข้าเป็นพี่สาวก็ต้องดูแลเจ้าสิ” จางฮุ่ยเหมยจับมือเยว่ซิน พลันประหลาดใจที่มือของนางค่อนข้างหยาบกระด้างอยู่บ้าง แต่เยว่ซินไม่คิดเป็นอื่น นางเข้าใจสายตาของจางฮุ่ยเหมยจึงพูดขึ้นเหมือนเรื่องธรรมดา “ข้าฝึกวรยุทธ์มาบ้าง มือจึงหยาบกระด้างเช่นนี้” “เอ๋? เป็นคณิกาต้องฝึกวรยุทธ์ด้วยหรือ?” เชี่ยวเมิ่นถามอย่างสงสัย “อ้อ! อื้ม!” เยว่ซินยิ้มทะเล้นแล้วพยักหน้าหงึกหงัก “แน่นอน เพราะเราไม่รู้ว่าต้องเจอลูกค้าแบบไหนอย่างไรเล่า” “เสียมารยาทจริงเชี่ยวเมิ่น” จางฮุ่ยเหมยดุหญิงรับใช้ข้างกาย “ไม่ใช่เรื่องสำคัญอันใด”
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-21บรรณาการเย้ารัก Chapter 35 จะทำอะไร
ถึงอยากขยับตัว นางก็ทำไม่ได้! จางฮุ่ยเหมยได้แต่ร้องในอก พยายามตั้งสติไม่เป็นลมไปเสียก่อน ยังไม่ทันคิดหาทางออกได้ คมมีดเยียบเย็นขยับถอยห่างจากลำคอ และตามด้วยถุงผ้าสีดำคลุมศีรษะของนาง“อ๊ะ!” นางส่งเสียงได้เพียงครึ่งคำก็ถูกจี้สกัดจุดเสียก่อน พลันร่างถูกพลิกราวกับโดนแบกขึ้นบ่า นางขยับตัวและส่งเสียงไม่ได้“คุณหนู”เสียงหวีดร้องดังขึ้น ทำให้พวกโจรสบถหัวเสียออกมา เจ้าของเสียงแหลมที่หวีดร้องวิ่งเข้ามาทุบตีพัลวัน“จัดการให้นางเงียบสิ!”‘อย่านะ!’ จางฮุ่ยเหมยได้แต่ตะโกนในใจ นางฝืนเท่าไหร่ก็ไม่อาจขยับตัวหรือส่งเสียงได้เลย แต่สองหูกลับได้ยินชัดเจน“เอาข้าไปด้วย ฮือๆ ข้าติดตามคุณหนูตั้งแต่เด็ก จะอยู่หรือตายก็ขออยู่ข้างกายคุณหนู ฮือๆๆ” ชายในชุดดำมองหน้ากัน คำสั่งมีเพียงให้จับตัวจางฮุ่ยเหมย แต่ถ้าได้สาวใช้เป็นของแถมคงไม่เป็นไรกระมังเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นหายไปทันที จางฮุ่ยเหมยตกใจแทบสิ้นสติ เพราะมีถุงดำคลุมศีรษะอยู่นางจึงไม่รู้ว่าเกิดเรื่องใดขึ้น นางถูกแบกออกมาจากในห้องและครู่ต่อมาเหมือนถูกโยนใส่ในรถม้า“ระวังหน่อย ประเดี๋ยวสินค้าช้ำหมด”‘สินค้า! นี่นางถูกจับไปขายหรือ?’ นางได้แต่พยายามป
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-21บรรณาการเย้ารัก Chapter 36. สกุลเซียง
“อะ...อะไรนะ” คราวนี้เย่วซินอ้าปากค้าง หรือว่าที่ผ่านมาจางฮุ่ยเหมยคิดว่านางชอบเซียงเริ่นเจิน! ยังไม่ทันได้แก้ไขความเข้าใจผิดนี้ เยว่ซินรับรู้ได้ว่ามีคนเข้ามาใกล้ นางขยับตัวหมายใช้ร่างบังจางฮุ่ยเหมย ทว่าจางฮุ่ยเหมยกลับยื่นมือออกขวางปกป้องนางไว้ก่อน ดวงตากลมของเยว่ซินเบิกกว้าง ไม่คิดว่าสตรีอ่อนแออย่างจางฮุ่ยเหมยคิดปกป้องนางถึงเพียงนี้ ‘ว่าที่พี่สะใภ้ข้า ช่างจิตใจดีงามอะไรอย่างนี้นะ’ “นั้นนะรึที่มาใหม่” เสียงดุดันเอ่ยหลังก่อนที่จะพยักหน้าให้ลูกน้องไขกุญแจเปิดประตูกรงออก มันก้าวเข้ามาด้านใน แล้วโน้มเอวลงเพื่อจ้องหน้าหญิงสาวที่ใบหน้าซีดเผือดด้วยความกลัว “อย่าทำอะไรคุณหนูของข้านะ” เยว่ซินรีบเสือกตัวมาด้านหน้า จับแขนของชายผู้นั้นเขย่าแรงๆ “ห้ามทำอะไรคุณหนูของข้า” “ช่างเป็นบ่าวที่ภักดีเสียจริง” ชายในชุดดำหัวเราะเยาะแล้วสะบัดข้อมืออย่างรำคาญ แต่ทำให้ร่างเล็กกระเด็นออกมา จางฮุ่ยเหมยหวีดร้องอย่างตกใจผวาเข้าไปหมายช่วยประคองเยว่ซิน แต่กลับถูกกระชากไว้ก่อน “ปล่อยข้า!” จางฮุ่ยเหมยพูดเสียงสั่น “หากเจ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-21บรรณาการเย้ารัก Chapter 37. พอใจ
ฉู่ห่าวหรานยื่นมือรับโดยเร็ว เขาแปลกใจอยู่บ้าง หากมิใช่คนสำคัญคงไม่พามาให้เขารู้จักเป็นแน่ ทว่าเขาในเวลานี้ มิใช่คนมีอำนาจและไม่สามารถสนับสนุนผู้ใดได้อีกแล้ว เกรงว่าเขาคงไม่อาจช่วยอะไรอาจารย์มู่ได้ แม้ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกมา แต่มู่หงเทียนกลับเข้าใจความคิดของฉู่ห่าวหรานได้อย่างดี เขาพยักหน้าอย่างพอใจแล้วเอ่ยต่อ “ออกจาเมืองหลวงมาปีครึ่งแล้วกระมัง” เขาถามอย่างไม่ต้องการคำตอบ “เจ้าไม่คิดอยากกลับไปหรือ?” “กลับไป?” ฉู่ห่าวหรานทวนคำที่ได้ยินแล้วเผลอหัวเราะข่มขืนออกมา “อาจารย์มู่ก็รู้สาเหตุที่ข้ามาอยู่ที่นี่” “พูดตามตรง ข้าเสียดายความรู้ความสามารถของเจ้า หากเจ้ากลับไปเมืองหลวง ทำงานรับใช้บ้านเมืองย่อมดีกว่าอยู่ชายแดนห่างไกลเช่นนี้” “แต่ข้ามาอยู่ที่นี่ก็เป็นไปตามพระประสงค์ขององค์ฮ่องเต้” “แล้วถ้าเปลี่ยนฮ่องเต้เล่า เจ้าคิดอย่างไร” “อาจารย์มู่! เรื่องแบบนี้ไม่ควรทำมาพูดเล่น” “เจ้าก็เห็นด้วยตาตนเองแล้ว ความเป็นอยู่ของชาวบ้านเป็นเช่นไร หรือแม้แต่ตัวเจ้าเอง เป็นขุนนางซื่อสัตย์กลับได้รับผลตอบแ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-21บรรณาการเย้ารัก Chapter 38. ยังไม่ตาย
ชายในชุดดำผลักไหล่หญิงสาวให้มายืนด้านหน้า แต่เพราะเจ้าของร่างบอบบางหวาดกลัวจนไร้เรี่ยวแรงจึงเกือบหน้าคะมำไป “เบามือหน่อย ประเดี๋ยวก็ช้ำหมด” หงเหมาตานคือชายร่างหมีในห่มหนังสัตว์ตวาดลูกน้อง เขาลุกขึ้นหมายจะประคองสาวงาม แต่หญิงสาวกลับกระถดกายหนีอย่างน่าสงสาร ชายอีกคนถึงกับหัวเราะออกมา “เจ้าก็ทำให้นางกลัวเหมือนกัน” ห่าวอู๋หัวเราะร่ายกสุราขึ้นดื่มแล้วจึงโน้มกายลงไปใกล้ร่างหญิงสาวที่สั่นระริก “ขออภัยด้วยคุณหนูจาง ความจริงพวกเราไม่ได้สนใจเจ้านักหรอก แต่เพราะสตรีพรหมจรรย์หายากยิ่ง อีกทั้งได้ยินว่าเจ้าถูกบิดาหมางเมิน หากเป็นอะไรไปก็ไม่มีใครออกตามหากระมัง” ทั้งสองประสานเสียงหัวเราะเย้ยเยาะโชคชะตาของหญิงสาว เสียงหัวเราะของมัน ทำให้หญิงสาวที่อยู่ในกรงขังที่มีลักษณะคล้ายกรงนกขนาดใหญ่ด้านข้างมีอาการหวาดผวา ทว่าบางคนยังเหม่อลอยด้วยถูกกลิ่นกำยานมอมเมาให้จิตล่องลอย ปลายนิ้วของห่าวอู๋ยื่นไปหมายเชยคางหญิงสาวให้เงยหน้าเพื่อชื่นชมความงามของนาง ก่อนจะส่งไปรีดเลือดทำยาอายุวัฒนะ เพียงหญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา ดวงตาของนางไร้ความหวาดกลัว ทำให้อีกฝ่ายผงะไป
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-21บรรณาการเย้ารัก Chapter 39. ความทรงจำ
“มีอะไร!” นางหัวเราะร่ายกนิ้วขึ้นปัดปลายจมูกของตนเล่น “ข้าก็แค่เอาคืน โทษฐานที่ทำให้ข้าหน้าคะมำ” ห่าวอู๋ยันกายขึ้นด้วยความโมโห เพราะต้องพิษทำให้ไม่อาจใช้ วรยุทธ์ได้เต็มที่ เขาตวัดดาบใส่หมายฟาดร่างนางไปสองท่อน เยว่ซินถอยหลังหลบทันที นางเห็นกระบี่ตกข้างกายคนตายจึงหยิบขึ้นมาใช้รับดาบที่ฟาดใส่ แรงสะท้อนทำเอามือเล็กชาแต่นางเกร็งกำลังรับไว้ เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นที่ใบหน้า นึกเสียใจที่ไม่ฝึกเพลงยุทธ์ให้มากกว่านี้ ทว่ากระบี่เล่มหนึ่งพุ่งเข้ามาช่วยนางไว้ได้ทัน เซียงเริ่นเจินพลิ้วกายต่อสู้ได้รื่นไหลราวสายน้ำ เยว่ซินไม่คิดว่าพี่ใหญ่จะมีวิทยายุทธ์ล้ำเลิศกว่านางนัก ‘ท่านพ่อ ท่านแม่ พี่รอง พวกท่านดูพี่ใหญ่ของเราสิ! ช่างเก่งกาจองอาจสง่างามอะไรอย่างนี้’ เซียงเริ่นเจินฝึกวรยุทธ์เพื่อป้องกันตัว เรื่องที่เขาขัดแย้งกับบิดาอยู่บ่อยๆ คือเขาเป็นคนชอบฝึกเพลงยุทธ์แต่บิดาไม่สนับสนุน เมื่อหนีออกจากบ้านได้เขาไปอาศัยที่วัดแห่งหนึ่ง ได้พบไต้ซือผู้หนึ่งช่วยชี้แนะทำให้เขาผู้ไม่มีพื้นฐานได้สามารถฝึกฝนได้ทันผู้อื่น เพียงเพื่อเอาชนะคำพูดของบิดา เขายอมลำบากฝึกทั้งบ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-21
บทล่าสุด
บรรณาการเย้ารัก Chapter 46. บทส่งท้าย 2 (จบ)
“แล้ว...ท่าน...ท่านพี่ชอบข้าตรงไหน ทำไมท่านอยากแต่งงานกับข้า”‘ถามเอาตอนนี้มิช้าไปหน่อยหรือเจ้าลิงน้อย’ฉู่ห่าวหรานคลี่ยิ้มอ่อนโยน “ข้าชอบเวลาที่มีเจ้าอยู่ข้างกาย”แม้มีบิดาเป็นบัณฑิต แต่เยว่ซินไม่ได้ลึกซึ้งกับถ้อยคำที่ต้องคิดสลับซับซ้อน ขณะที่นางคิดทบทวนคำพูดของเขา ปลายนิ้วของชายหนุ่มก็ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของนางออกที่ละชิ้น กว่านางจะรู้ตัว บนร่างก็เหลือเพียงเอี๊ยมสีแดงปิดบังบัวตูมคู่งาม“อ๊ะ!” เยว่ซินได้สติรีบยกมือขึ้นปิดทรวงอกแล้วหันหลังให้ เขาไม่เคยฝึกยุทธ์ไม่ใช่หรือ? เหตุใดเปลื้องเสื้อผ้ารวดเร็วถึงเพียงนี้เพราะหันหลังให้ เขาจึงเห็นรอยแผลเป็นสีชมพูจางๆ บนแผ่นหลังของนาง เด็กอายุสิบขวบได้รับบาดแผลขนาดนี้ นางต้องอดทนมากกว่าเขาหลายร้อยหลายพันเท่ากว่าจะผ่านมันมาได้ แต่สิ่งนี้ไม่ได้ทำลายรอยยิ้มหรือเสียงหัวเราะของนางได้เลย นั้นคือสิ่งที่เขาเรียนรู้จากนางฉู่ห่าวหรานโน้มหน้าลงประทับริมฝีปากกับรอยแผลของนางเบาๆ เยว่ซินสะดุ้งแต่ไม่กล้าเอี้ยวตัวกลับมามอง นางลืมไปเสียสนิทใจว่าตนหันหลังให้เขา“แผลอยู่ด้านหลังคงใส่ยาลำบากสินะ” เขาพูดเสียงพร่าชวนให้คนฟังหวั่นไหวพลางแกะสายเอี๊ยมเส้นเล็กด้านหลังขอ
บรรณาการเย้ารัก Chapter 45. บทส่งท้าย 1.
‘คุณชายฉินฝากบอกคุณหนูว่า เมื่อถึงเวลาขายผลผลิตจะเป็นคนรับซื้อไว้เองขอรับ’ หม่าเจียนอี้รายงานตามที่ฉินเฟยหลงกำชับไว้ ‘เขาจะต้องการไปทำไมเยอะแยะ’ แรกทีเดียวนางไม่เข้าใจนัก แต่หลังจากมู่หงเทียน มู่ยี่และฉินเฟยหลงเดินทางจากไปได้ราวสองเดือน นางได้ข่าวว่าในวังหลวงเกิดก่อกฎบ แต่ครั้งนี้ไม่สูญเสียเท่าที่ผ่านมา เนื่องจากหลายฝ่ายทนพฤติกรรมฮ่องเต้ทรราชไม่ไหว รวมทั้งต้องการโคนล้มอำนาจเสนาบดีฝ่ายซ้าย ใช้เวลาเพียงไม่กี่วัน ทุกอย่างก็เข้าสู่สภาวะปกติ ถึงเวลานี้นางคาดเดาได้แล้วว่าฉินเฟยหลงแท้จริงแล้วเป็นใคร แต่ช่างเถอะ อย่างไรนางอยู่ที่นี่ไกลเมืองหลวงมาก หากไม่เพราะการข่าวของโรงรับจำนำเจิ้งจิงดีเยี่ยม นางคงไม่ต่างจากชาวบ้านทั่วไปที่กว่าจะรู้ข่าวก็ผ่านมานานนับเดือน เพราะความใจลอยคิดเรื่องอื่น ทำให้เยว่ซินเผลอเหยียบชายกระโปรงตนเอง นางเสียจังหวะเล็กน้อย แต่มือข้างหนึ่งยืนมาประคองนางไว้ก่อน “ไหวหรือไม่” น้ำเสียงอ่อนโยนเจือนความห่วงใย ทำให้เยว่ซินรู้ว่ามือที่ประคองนางอยู่คือใคร ทว่านางมองที่พื้นเห็นรองเท้าบุรุษยืนใกล้ม
บรรณาการเย้ารัก Chapter 44. เจ้าจะไปไหน
มู่หงเทียนคืนหยกชิ้นนั้นให้เซียงเริ่นเจิน “หยกชิ้นนี้เป็นหยกลายเมฆที่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนประทานให้” ฉินเฟยหลงปรายตามองเล็กน้อยก่อนเผยรอยยิ้ม “เอาเป็นว่า วันข้างหน้า หากพวกเจ้าต้องการล้างมลทินหาคนผิดมาลงโทษ ข้าจะช่วยเจ้าเต็มที่” เซียงเริ่นเจินไม่รู้ว่าที่แท้ฉินเฟยหลงเป็นใคร รู้เพียงว่าเขามีลักษณะโดดเด่นเหนือคนทั่วไป แต่ลึกๆ เขากลับรู้สึกมีความหวัง การเปลี่ยนแปลงในทางที่ดี แม้เขาเป็นขุนนางแต่ก็คาดหวังเห็นความสุขของชาวบ้านเหนือสิ่งอื่นใด “เอาล่ะ ถึงเวลาแล้ว พวกเราต้องเดินทาง” มู่หงเทียนเอ่ยกับทุกคน แต่สายตาหยุดที่ฉู่ห่าวหราน “ข้าหวังใจว่าเจ้าจะกลับไปช่วยงานอีกครั้ง” ฉู่ห่าวหรานไม่ได้ปากตอบรับ เขาเพียงส่งยิ้มน้อยๆ แล้วประสานมือคารวะ “ขอให้เดินทางโดยปลอดภัย” หลังจากสิ้นสุดการสนทนา ทั้งหมดออกมาส่งมู่หงเทียน มู่ยี่และฉินเฟยหลงขึ้นรถม้า ทว่ายังมีรถม้าโกโรโกโสคุ้นตารออยู่ไม่ไกล เยว่ซินจำได้ดีว่าเป็นรถม้าของฉู่ห่าวหราน “ทำไมรถม้าของท่านมาอยู่ตรงนี้” “ข้าเองก็ต้องกลับคฤหาสน์เชิงเขาแล้ว” “
บรรณาการเย้ารัก Chapter 43. ไขว่คว้าความสุข
ฉู่ห่าวหรานตื่นจากภวังค์พลิกฝ่ามือหงายขึ้นแล้วประสานมือกับนางแล้วส่งยิ้มอ่อนโยน “ข้าไม่ได้เป็นอะไร เจ้าอย่ากังวลใจไปเลย” ท่าทีสนิทสนมและอาการห่วงใยเต็มเปี่ยมนี้ ทำเอาพ่อและแม่บุญธรรมรวมทั้งฉินเฟยหลง นั่งยิ้มกริ่มแม้แต่หันซูที่เคยไม่ชอบนิสัยไร้มารยาทของนางยังยอมรับว่า ทั้งคู่เหมาะสมกันยิ่ง คู่สวรรค์สร้างเช่นนี้ไม่แต่งงานกันได้อย่างไร เยว่ซินเพิ่งรู้ว่าตกเป็นเป้าสายตาจึงคิดชักมือกลับแต่ฉู่ห่าวหรานบีบมือนางไว้ไม่ยอมปล่อย จะว่าไป นางมีเรี่ยวแรงมากกว่าเขา แต่ทำไม นางไม่สามารถดึงมือตนเองกลับมาได้ การที่เขากุมมือไว้มันรู้สึกดีเหลือเกิน “เด็กโง่” มู่ยี่หัวเราะร่า พอใจที่เห็นว่าที่ลูกเขยใส่ใจลูกสาวบุญธรรมอย่างดี “บุรุษที่ดีเช่นนี้ต้องรีบคว้าไว้สิ ” “พวกท่านไม่เข้าใจ” นางหมายถึงบาดแผลไฟไหม้บนแผ่นหลังของนาง เป็นสามีภรรยา ยามร่วมหอต้องเปลือยกายแล้วเขาเห็นแผลเป็นของนางจะไม่หมดเสน่หาไปหรือ? แม้ฉู่ห่าวหรานยืนยันว่าเขาไม่ได้ใส่ใจเรื่องเหล่านี้ แต่นางยังเป็นกังวลอยู่ดี “แผลเป็นของฉู่ห่าวหรานรักษาได้ แผลเป็นของเจ้าก็รักษาได้เช่นก
บรรณาการเย้ารัก Chapter 42. พี่เขย
“ขออภัยแม่นางเหอ ตอนนี้จิตใจของข้าอยู่ที่การดูแลซินเอ๋อร์ คงไม่มีใจไปทำสิ่งอื่นได้” “ซะ...ซิน...ซินเอ๋อร์” เยว่ซินทำตาปริบๆ ไม่คิดว่าเขาจะเรียกนางสนิทสนมอย่างนี้ “คุณชายฉินเรียกเจ้าว่าซินเอ๋อร์ได้แล้วข้าเรียกไม่ได้รึ” ฉู่ห่าวหรานยังคงน้ำเสียงราบเรียบแต่แววตาจ้องเขม็งที่นางทำให้หญิงสาวได้แต่ก้มหน้าหงุดจนคางแทบชิดอก ท่าทางของเยว่ซินทำให้ฉินเฟยหลงหัวเราะด้วยความพอใจ “เรียกซินเอ๋อร์นั้นเหมาะสมแล้ว” ฉินเฟยหลงพอใจที่เห็นฉู่ห่าวหรานแสดงท่าทีชัดเจนเช่นนี้ ก็คงมีลิงน้อยโง่งมของเขาที่ดูไม่ออกหรือไรว่าอีกฝ่ายมีใจให้นาง “เอาล่ะ ข้ามาเพื่อกล่าวลา และหวังใจว่าจะได้พบท่านราชครูฉู่ที่เมืองหลวง ท่านมิต้องรีบให้คำตอบข้า แค่เมื่อถึงวันนั้น ข้าจะถามท่านอีกครั้ง” “ขอบคุณคุณชายฉิน” ฉินเฟยหลงผงกศีรษะให้เล็กน้อย แล้วจับท่อนแขนของเหอเยว่ซิน กึ่งลากกึ่งจูงออกมาทันที ไม่น่าเชื่อเลยว่า เขาเตือนนางแล้ว แต่นางยังกล้าทอดสะพานให้ฉู่ห่าวหรานอีก สตรีผู้นี้น่าชังยิ่งนัก “เอ๊ะ!” “ยังจะอยู่อีกเรอะ” เหอเยว่ซินกัดริมฝีปากไม่กล้าโต้เถียงอะไร ได้แต่ปล่อยให้เขาลากออกมา ฉู่ห่าวหรานถอนใจเบาๆ ในห้องเหลือเพียงเขา
บรรณาการเย้ารัก Chapter 41. คนมีแผลอยู่ด้วยกันไม่ดีหรือไร
“เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไรไม่รู้ มาช่วยข้าเตรียมอาหารเถิด” “ได้เจ้าค่ะ ฮูหยิน” “เชี่ยวเมิ่น!” เสียงหัวเราะหวานใสของทั้งสองคนทำให้ห้องครัวเล็กๆ ดูอบอุ่นขึ้น เชี่ยวเมินติดตามจางฮุ่ยเหมยมานาน ลำบากมาด้วยกันก็มาก นางได้แต่หวังว่านายของตนจะพบความสุขเสียที. ฉินเฟยหลงเห็นเพียงเสี้ยวหน้าของหญิงสาวก็เดาความรู้สึกนึกคิดของอีกฝ่ายได้ แม้ใบหน้าระบายยิ้มแต่ดวงตาเปล่งประกายความไม่พอใจอยู่หลายส่วน “แม่นางเหอ” เจ้าของชื่อตัวจริงถึงกับสะดุ้ง เหอเยว่ซินที่ยืนอยู่หลังบานประตูที่แง้มอยู่ มือที่ประคองถาดขนมหวานสั่นน้อยๆ เมื่อเห็นว่าผู้มาเป็นใคร นางก็คลี่ยิ้มอ่อนหวานแล้วเอ่ยทักทาย “คุณชายฉินเฟยหลง” แม้เขาจะยิ้มแต่ดวงตาไม่ยิ้ม ชายหนุ่มไม่ได้เปิดเผยฐานะที่แท้จริงของตน เขาคลี่พัดในมือโบกเบาๆ แสร้งทำเป็นมองเข้าไปด้านใน“อ่อ...ท่านราชครูฉู่อยู่กับซินเอ๋อร์ที่นี่เองหรือ? แหม...ดูเอาใจใส่ซินเอ๋อร์ดีเหลือเกิน” ชายหนุ่มลอบสังเกตสีหน้าของเหอเยว่ซินแล้วพูดต่อ “เจ้าคงคิดสินะว่า ที่ตรงนั้นควรเ
บรรณาการเย้ารัก Chapter 40.กลัวการผิดหวัง
“เหลวไหล” เซียงเริ่นเจินขึงตาดุใส่น้องสาว “เป็นเพราะข้าไม่ดีเอง เจ้าถึงต้องตกระกำลำบากเช่นนี้ และหากไม่ได้ท่านมู่หงเทียนและประมุขมู่ยี่แล้ว เจ้าจะลำบากมากขนาดไหน พวกเขาทั้งสองก็เสมือนผู้มีพระคุณของข้าด้วย” “พี่ใหญ่” “ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เจ้าคือน้องสาวของข้าเซียงเริ่นเจิน หากใครกล้าดูถูกเจ้าก็เหมือนดูถูกข้าเช่นกัน” “ใต้เท้าเซียงให้นางพักผ่อนอีกนิดเถอะ เมื่อครู่นางฟื้นมาก็บ่นหิว รบกวนท่านให้ทางโรงครัวส่งอาหารอ่อนๆ ให้นางได้หรือไม่” “ได้ๆ ข้าจะไปดูด้วยตนเอง วันนี้เจ้ายังไม่แข็งแรงดี กินโจ๊กไปก่อน ประเดี๋ยวหายดี พี่ใหญ่จะทำเกี้ยวไส้ผักที่เจ้าชอบให้เอง” “ข้าชอบไส้ผักที่ไหนกัน” นางเบ้ปากใส่ แต่เซียงเริ่นเจินหัวเราะร่า “ใช่ๆ เจ้าไม่ชอบกินผัก เป็นพี่ใหญ่ที่รับหน้าที่กินแทนเจ้าทุกครั้งไป” เขารู้แต่แกล้งหยอกนางเล่น “เกี้ยวกุ้งคำโตๆ” “หัวสิงโตตุ๋นผักกาดขาวด้วย” “ได้ๆ” เซียงเริ่นเจินอารมณ์ดียิ้มแก้มแทบปริ “เจ้าอย่าเพิ่งซุกซน ประเดี๋ยวพี่จะยกโจ๊กร้อนๆ มาให้” เยว่ซินมองร่างสูงโปร
บรรณาการเย้ารัก Chapter 39. ความทรงจำ
“มีอะไร!” นางหัวเราะร่ายกนิ้วขึ้นปัดปลายจมูกของตนเล่น “ข้าก็แค่เอาคืน โทษฐานที่ทำให้ข้าหน้าคะมำ” ห่าวอู๋ยันกายขึ้นด้วยความโมโห เพราะต้องพิษทำให้ไม่อาจใช้ วรยุทธ์ได้เต็มที่ เขาตวัดดาบใส่หมายฟาดร่างนางไปสองท่อน เยว่ซินถอยหลังหลบทันที นางเห็นกระบี่ตกข้างกายคนตายจึงหยิบขึ้นมาใช้รับดาบที่ฟาดใส่ แรงสะท้อนทำเอามือเล็กชาแต่นางเกร็งกำลังรับไว้ เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นที่ใบหน้า นึกเสียใจที่ไม่ฝึกเพลงยุทธ์ให้มากกว่านี้ ทว่ากระบี่เล่มหนึ่งพุ่งเข้ามาช่วยนางไว้ได้ทัน เซียงเริ่นเจินพลิ้วกายต่อสู้ได้รื่นไหลราวสายน้ำ เยว่ซินไม่คิดว่าพี่ใหญ่จะมีวิทยายุทธ์ล้ำเลิศกว่านางนัก ‘ท่านพ่อ ท่านแม่ พี่รอง พวกท่านดูพี่ใหญ่ของเราสิ! ช่างเก่งกาจองอาจสง่างามอะไรอย่างนี้’ เซียงเริ่นเจินฝึกวรยุทธ์เพื่อป้องกันตัว เรื่องที่เขาขัดแย้งกับบิดาอยู่บ่อยๆ คือเขาเป็นคนชอบฝึกเพลงยุทธ์แต่บิดาไม่สนับสนุน เมื่อหนีออกจากบ้านได้เขาไปอาศัยที่วัดแห่งหนึ่ง ได้พบไต้ซือผู้หนึ่งช่วยชี้แนะทำให้เขาผู้ไม่มีพื้นฐานได้สามารถฝึกฝนได้ทันผู้อื่น เพียงเพื่อเอาชนะคำพูดของบิดา เขายอมลำบากฝึกทั้งบ
บรรณาการเย้ารัก Chapter 38. ยังไม่ตาย
ชายในชุดดำผลักไหล่หญิงสาวให้มายืนด้านหน้า แต่เพราะเจ้าของร่างบอบบางหวาดกลัวจนไร้เรี่ยวแรงจึงเกือบหน้าคะมำไป “เบามือหน่อย ประเดี๋ยวก็ช้ำหมด” หงเหมาตานคือชายร่างหมีในห่มหนังสัตว์ตวาดลูกน้อง เขาลุกขึ้นหมายจะประคองสาวงาม แต่หญิงสาวกลับกระถดกายหนีอย่างน่าสงสาร ชายอีกคนถึงกับหัวเราะออกมา “เจ้าก็ทำให้นางกลัวเหมือนกัน” ห่าวอู๋หัวเราะร่ายกสุราขึ้นดื่มแล้วจึงโน้มกายลงไปใกล้ร่างหญิงสาวที่สั่นระริก “ขออภัยด้วยคุณหนูจาง ความจริงพวกเราไม่ได้สนใจเจ้านักหรอก แต่เพราะสตรีพรหมจรรย์หายากยิ่ง อีกทั้งได้ยินว่าเจ้าถูกบิดาหมางเมิน หากเป็นอะไรไปก็ไม่มีใครออกตามหากระมัง” ทั้งสองประสานเสียงหัวเราะเย้ยเยาะโชคชะตาของหญิงสาว เสียงหัวเราะของมัน ทำให้หญิงสาวที่อยู่ในกรงขังที่มีลักษณะคล้ายกรงนกขนาดใหญ่ด้านข้างมีอาการหวาดผวา ทว่าบางคนยังเหม่อลอยด้วยถูกกลิ่นกำยานมอมเมาให้จิตล่องลอย ปลายนิ้วของห่าวอู๋ยื่นไปหมายเชยคางหญิงสาวให้เงยหน้าเพื่อชื่นชมความงามของนาง ก่อนจะส่งไปรีดเลือดทำยาอายุวัฒนะ เพียงหญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา ดวงตาของนางไร้ความหวาดกลัว ทำให้อีกฝ่ายผงะไป
