Chapter 29. รบกวน

            “เช่นนั้นคงต้องรบกวนใต้เท้าเซียงแล้ว”  ฉู่ห่าวหรานเอ่ยตอบ

            “ไม่รบกวน ไม่รบกวน”  เซียงเริ่นเจินรีบพูดขึ้น “ข้าเองมีเรื่องอยากปรึกษาราชครูเช่นกัน”

            ฉู่ห่าวหรานพยักหน้ารับแล้วหันไปสั่งหันซู “ เจ้ากับเยว่ซินกลับไปเก็บของที่โรงเตี้ยมแล้วค่อยตามไปที่จวนนายอำเภอ”

            “ขอรับ”

            เยว่ซินอ้าปากจะบอกว่านางไม่มีสัมภาระอะไรให้เก็บ แต่เห็นสายตาของฉู่ห่าวหรานแล้ว ทำให้นางหุบปากได้ทันที  ‘คนอะไร ออกคำสั่งด้วยสายตาก็ได้’  นางได้แต่พึมพำแล้วเดินตามหลังหันซู

            “ประเดี๋ยวก่อน”  ฉู่ห่าวหรานเรียกเยว่ซินไว้ หญิงสาวรีบหมุนตัวกลับมาด้วยรอยยิ้มกว้าง ท่าทางเหมือนลูกสุนัขของนางทำให้เขาได้ลอบถอนหายใจแล้วพยักหน้าเป็นเชิงเรียกให้นางไปใกล้ๆ  นางโน้มหน้าลงใกล้ริมฝีปากเขาเพราะคิดว่าเขามีเรื่องสำคัญจะพูด

            “บาดแผลของเจ้าไม่เป็นอะไรแน่นะ”

            “อื้ม” นางพยักหน้ารับ

            “คราวหน้าคราวหลังอย่าทำเช่นนี้อีก อาวุธอาจมีพิษ”

            “ข้าดูแล้วว่าพวกเขาไม่ใช่พิษ”  รู้สึกแปลกๆ ที่ลมหายใจร้อนๆของเขาประทะใบหูของนางจนอดยกมือขึ้นแตะใบหูไม่ได้

            “เป็นอะไรอีก บาดเจ็บรึ”

            “ไม่มีอะไร” นางเงยตัวขึ้นแล้วส่ายหน้าเร็วๆ

            ฉู่ห่าวหรานเลิกคิ้วเล็กน้อย “ดูเหมือนเจ้าจะเป็นห่วงใต้เท้าเซียง มากนะ”

            ‘ก็เขาเป็นพี่ชายข้านี่’

            “ข้าจะไปห่วงผู้อื่นมากกว่าท่านได้อย่างไรเล่า” นางหัวเราะเสียงใส กลบเกลือนความรู้สึกวูบไหวในอก “ข้าไปเก็บของกับพ่อบ้านแล้วจะรีบตามไป ท่านอย่าทำอะไรใต้เท้าเซียงล่ะ”

            ฉู่ห่าวหรานได้แต่พยักหน้ารับ  หญิงสาวเดินออกมาได้สองสามก้าวแล้วหยุดมองร่างสูงใหญ่ของเซียงเริ่นเจินอีกครั้ง  มีเรื่องราวมากมายที่นางอยากพูด นางทำได้แค่ส่งยิ้มให้เขาเล็กน้อยแล้วสาวเท้าเดินตามหลังหันซูออกมา

            สายตาอาวรณ์ของเซียงเริ่นเจินอยู่ในสายตาของจางฮุ่ยเหมย  นางได้แต่ฝืนยิ้มเศร้าข่มความปวดร้าวในอก สตรีเช่นนางจะเอาอะไรไปสู้หญิงงามผู้นั้นได้

            หญิงสาวชะงักเท้าไปทันทีที่รู้ว่า ในห้องมีเงาร่างของสตรีผู้หนึ่งที่นั่งเอกเขนกอยู่ที่ตั่งในห้องพัก นางหรี่ตามอง มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม ลดความระวังภัยลงแล้วเดินเข้าไปด้วยฝีเท้ามั่นคง ก้าวเท้าเข้าไปใกล้ด้วยท่าทีผ่อนคลาย

            “เหตุใดแม่บุญธรรมอยู่ที่นี่ได้เล่า”

            มือเรียวรินสุราแล้วยกขึ้นดื่ม รสชาติไม่ถูกปากทำให้นางเบ้ปากแล้ววางจอกสุราลง “เจ้าเงียบหายไปสองเดือนไม่ส่งข่าว ข้าก็ต้องมาดูด้วยตาตนเองว่าเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”

            “มิใช่ว่าเถ้าแก่หม่าส่งข่าวให้แล้วหรือ” นางแสร้งทำหน้างุนงงแล้วเดินมารินสุราให้ด้วยตนเอง

            “สุรารสชาติแย่ถึงเพียงนี้ยังกล้าเรียกตัวเองว่าโรงเตี้ยมอันดับหนึ่งได้อย่างไร”  มู่ยี่พูดอย่างหงุดหงิดแต่รับสุรามาดื่ม “เจ้าเองก็เหมือนกัน ทำไมไม่ไปพักที่ที่หม่าเจียนอี้จัดเตรียมให้”

            “จะดีหรือ? ข้าไม่ได้มาคนเดียวนี่”  นางทรุดตัวลงนั่งข้างๆ แล้วฉีกยิ้มประจบเอาใจ “หรือแม่บุญธรรมอยากให้ใต้เท้าฉู่รู้ว่า โรงรับจำนั้นไม่ได้เป็นเพียงโรงรับจำนำ”

            ประมุขพรรคแมงป่องแดงหัวเราะในลำคอ ยื่นปลายนิ้วดีหน้าผากของเยว่ซินเบาๆ อย่างเอ็นดู

            “คนที่ข้าหมายตาไว้เป็นลูกเขยรู้เรื่องกิจการในครอบครัวก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรนี่”

            “แม่บุญธรรม”   เยว่ซินถอนหายใจแล้วรินน้ำชาให้ตนเอง “ท่านอย่าพูดเล่นเช่นนี้เลย”

            “นี่เจ้าเขินอายก็เป็นรึ” มู่ยี่เบิกตากว้างแล้วยื่นหน้ามาใกล้ๆ พลันได้กลิ่นยาลอยมาจากตัวหญิงสาว นางถึงกับขมวดคิ้วแล้วเอ่ยถาม  “นี่เจ้าบาดเจ็บหรือเพราะอยู่กับเจ้าคนอมโรคจนตัวเองมีกลิ่นยา”

            “เป็นข้าเอง”  นางถอนใจ “ท่านอย่าพูดถึงใต้เท้าฉู่เช่นนั้นอีกนะ”

            “ยังไม่ทันไร เจ้าก็ออกหน้าแทนเขาแล้ว”  มู่ยี่หัวเราะพอใจ “ว่าแต่เหตุใดถึงให้ตัวเองบาดเจ็บ”

            “บาดแผลเล็กน้อยและไม่ถูกพิษ” นางไหวไหล่แต่เจ็บแปลบขึ้นมาจนเผลอซูดปากด้วยความเจ็บ

            “แผลเล็กแผลน้อยก็ไม่ควรมีแผล”

            “ถ้าไม่มีบาดแผล ผู้อื่นจะเห็นใจข้าหรือ” นางอมยิ้ม ท่าทางที่ฉู่ห่าวหรานเป็นห่วงนั้นทำให้หัวใจดวงน้อยพองโต “อีกอย่าง ทำตัวเก่งเกินไปจะกลายเป็นที่หมั่นไส้ของผู้อื่นเอา”

            “ไร้สาระ”  มู่ยี่หัวเราะร่า “อย่าไปเชื่ออะไรที่พ่อบุญธรรมเจ้าพูดมากนัก”

            เยว่ซินกลอกตามองบน

 ‘ต่อให้มองจากยอดเขาเหลียงซานก็ยังรู้ว่า คนที่เชื่อฟังพ่อบุญธรรมที่สุดก็คือท่านต่างหาก’

            “แล้วพ่อบุญธรรมอยู่ที่ใด”

            “ก็อยู่เล่นสนุกแถวๆ นี้แหละ”  มู่ยี่ไหวไหล่แล้วลุกขึ้นยืน “แล้วเจ้าเล่า ตัดสินใจได้หรือยัง”

            “ข้ายืนยันคำเดิม” หญิงสาวคลี่ยิ้ม “วรยุทธ์ของข้าก็อ่อนด้อย ข้าไม่เหมาะกับตำแหน่งนี้จริงๆ แม่บุญธรรมมองหาผู้อื่นที่เหมาะสมกว่าข้าเถิด”

            “เหมาะสมไม่เหมาะสมอะไร ข้าพอใจยกตำแหน่งให้ใครก็เป็นสิทธิ์การตัดสินใจของข้า”  มู่ยี่ถลึงตาใส่ “ถ้าเจ้าตัดสินใจรับตำแหน่ง ข้าจะมอบโอสถทิพย์ให้เจ้ากิน ขอแค่ฝึกเคล็ดลับเพิ่มอีกนิด เจ้าก็รุดหน้ากว่าผู้ใดแล้ว”

            “แม่บุญธรรม ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านี้จริงๆ ขอแม่บุญธรรมอย่าฝืนใจข้าเลย”

            “เอาล่ะๆ ข้าไม่เซ้าซี้เจ้าแล้ว แต่ข้าชอบนิสัยเจ้าและคิดว่าเจ้าเหมาะกับตำแหน่งนี้” 

            เยว่ซินอดหัวเราะออกมาไม่ได้ แม้นางไม่ใช่ชาวยุทธ์แต่ก็พอได้ยินเรื่องราวในยุทธภพมาไม่น้อย มีที่ไหนกัน อยากยกตำแหน่งประมุขพรรคให้ผู้ใดก็ยกได้ตามใจ พรรคอื่นฆ่าฟันกันแทบเป็นแทบตายกว่าจะได้ตำแหน่งประมุขพรรคมาครอง

            “ช่างเถอะๆ เอาเป็นว่าเจ้าจัดการเรื่องทางนี้ให้ดี”

            “แม่บุญธรรมรู้เรื่องนี้ด้วยหรือเจ้าคะ”  นางถาม จะว่าไปก็ไม่น่าแปลกใจเพราะนางมีสายข่าวที่ดีเยี่ยมอย่างหม่าเจียนอี้

“คนกลุ่มนั้นทำลายชื่อเสียงหวังให้ผู้อื่นเข้าใจว่าพรรคแมงป่องแดงทำเรื่องชั่วช้า”

อันที่พรรคแมงป่องแดงก็ไม่ได้ผดุงคุณธรรมอันใด ทำเรื่องต่ำทรามใดก็ยืดอกรัก แต่ไม่ชอบให้ผู้อื่นโยนความผิดที่ไม่ได้ก่อให้ มู่ยี่ตอบพลางมองไปนอกหน้าต่างถอนใจแผ่วเบา แล้วหันกลับมาสบตากับหญิงสาววัยสิบเจ็ด นางชอบเยว่ซินเพราะมองมาที่ไรก็เหมือนเห็นตนเองในวันวาน

“ดูแลตัวเองให้ดี”

“ข้าทราบแล้ว”