Chapter 27 พี่ใหญ่

“เจ้าอย่าพูดเสียงดังไป อย่างไรเสียนางก็เป็นคนที่ฮ่องเต้ประทานให้ท่านราชครูฉู่  แม้เป็นหญิงคณิกาแต่ก็ขายศิลป์ไม่ขายเรือนร่าง เราไม่ควรดูแคลนนางได้”

“คุณหนูก็เป็นถึงบุตรสาวเสนาบดีจาง มิได้น้อยหน้าผู้ใดนะเจ้าค่ะ”

“แม้ข้าเป็นบุตรสาวภรรยาเอก แต่ชื่อเสียงเหม็นเน่าเช่นนี้ บางที...หญิงคณิกายังดีกว่าข้าเสียอีก”

“คุณหนูอย่าคิดเช่นนั้นสิเจ้าคะ”

“ทำไมเล่า ข้าแค่ทำใจได้ยอมรับความเป็นจริงต่างหาก บุรุษแสนดีอย่างใต้เท้าเซียงหากมีใจให้หญิงงามและเพียบพร้อมกว่าข้า...ข้าควรยินดีให้เขาถึงจะถูก”

“คุณหนู”

เชี่ยวเมิ่นได้แต่ร้องขึ้นอย่างอ่อนใจ เหตุใดคุณหนูของนางไม่ลุกขึ้นสู้เช่นสตรีอื่นบ้างนะ คืนนี้มีเพียงแสงดาว ทำให้ผู้ที่เร้นกายอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่ไม่ถูกผู้ใดพบเห็น แต่จะว่าไป นี่เป็นเรือนของบุตรสาวเสนาบดีจางมิใช่หรือ? เหตุใดไม่มีคนเฝ้าดูแลแม้แต่คนเดียว ซ้ำเรือนหลังนี้สภาพดีกว่าคฤหาสน์ของฉู่ห่าวหรานเล็กน้อยเท่านั้น  เรือนคนรับใช้บ้านเศรษฐียังจะดีกว่ากระมัง

เยว่ซินได้ยินบทสนทนาของสตรีทั้งสอง ยิ่งทำให้ประหลาดใจ นางเคยพบเจอแต่คุณหนูร้ายกาจไม่น่าเข้าใกล้มาไม่น้อย  มองผิวเผินนางเป็นสตรีที่ไม่พิษภัย ท่าทางเรียบร้อยน่าทะนุถนอมมากกว่านางเป็นร้อยเป็นพันเท่า หากพี่ใหญ่ของนางชื่นชอบสตรีเช่นนี้ก็ไม่แปลกอันใด  ท่าทางนางรักใคร่ชอบพอพี่ชายนางไม่น้อย

นางเคยได้ยินชาวบ้านพูดถึง ‘จางฮุ่ยเหมย’ มาบ้าง แม้ว่านางไม่สนใจเรื่องดวงชะตาอาภัพอะไรนั้น แต่อดเป็นกังวลไม่ได้ ตระกูลเซียงตอนนี้เหลือพี่ชายนางเป็นผู้สืบทอดสกุลเพียงผู้เดียว หากเป็นอะไรไป นางจะพบบิดามารดาและพี่รองที่ปรโลกได้อย่างไรเล่า 

เจอกันเพียงครู่เดียวจะตัดสินว่าเป็นเช่นไรคงไม่ดีแน่  นางนี่ก็กระไรนะ ใจร้อนเกินไปแล้ว

เยว่ซินเขกหัวตนเองเป็นการลงโทษหนึ่งที แต่ไม่แรงนัก แน่ละ นางจะทำตัวเองให้เจ็บทำไมกัน นางเลื่อนมือมาแตะหยกที่คล้องคอติดตัวตลอดเวลา อีกไม่ช้าไม่นาน ต้องส่งมอบให้เจ้าของที่แท้จริง  นางคิดใช้ความมืดเร้นกายเพื่อกลับโรงเตี้ยม ให้ใต้เท้าฉู่ออกหน้าให้ อาจจะดีกว่าให้นางเอาบันทึกไปคืนด้วยตนเอง

ทว่าหางตากลับรับรู้การเคลื่อนไหวและกลิ่นไออันตราย ประสาทสัมผัสทั้งห้าตื่นตัว นางชะงักแล้วซ่อนกายในเงามืด สายลมวูบหนึ่งพัดผ่าน โคมไฟดับทันที ฉับพลันมีชายชุดดำสี่คนกระโจนลงมายืนขวางหน้าจางฮุ่ยเหมยและสาวใช้

“กรี๊ด!”

“พวกเจ้าเป็นใคร!”

แม้จางฮุ่ยเหมยหลบด้านหลังเชี่ยวเมิ่นแต่ยังฝืนทำใจกล้าถามออกไปด้วยเสียงสั่น ชายชุดดดำคนหนึ่งชักกระบี่ออกมาแทนคำตอบ เชี่ยวเมินอ้าปากจะกรีดร้องอีกรอบแต่อีกฝ่ายกลับรวดเร็วกว่าใช้ด้ามกระบี่ทุบที่ท้ายท้อยของนางจนหมดสติล้มลงไป

“เชี่ยวเมิ่น”  จางฮุ่ยเหมยร้องอย่างตกใจ นางกำลังย่อตัวลงเพื่อประคองสาวใช้คนสนิท ทว่าปลายกระบี่คบวาวนั้นชี้มาทางนางทำให้ร่างแข็งทื่อไม่กล้าขยับตัว

“ถ้าไม่อยากตายก็อย่าส่งเสียงดัง แล้วติดตามพวกเราไปเสียดีๆ”

“พะ..พวกเจ้า...จับคนผิดแล้ว ข้า..ข้าไม่มีทรัพย์สินอะไรเลยนะ”

“เจ้าคือจางฮุ่ยเหมยสินะ”  ชายชุดดำเอ่ยแล้วสาวเท้าเข้าไปใกล้แล้วกวาดตามองทั่วร่าง  แม้นางไม่ได้เอ่ยตอบได้แต่กัดริมฝีปากแน่น แต่คนกลุ่มนี้มั่นใจว่าหญิงผู้นี้คือพวกมันที่ต้องการตัว

            เยว่ซินเห็นท่าไม่ดี นางดึงผ้ามาปิดครึ่งใบหน้าแล้วกระโจนลงมายืนเบื้องหน้าชายชุดดำทั้งสี่

            “พวกเจ้าเป็นใคร เหตุใดหมายทำร้ายแม่นางจาง”   เยว่ซินถามด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังนัก ทว่าแววตาจ้องมองอีกฝ่ายเขม็ง

            “กระบี่ไร้ตาอย่าแส่ไม่เข้าเรื่อง”

            “ข้าว่าง ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน”   เพราะมีผ้าปิดครึ่งใบหน้าจึงไม่เห็นว่านางคลี่ยิ้มอยู่ อีกฝ่ายทำน้ำเสียงไม่พอใจ ต่างชักกระบี่พุ่งเข้าใส่ เยว่ซินหมุนตัวหลบหลีกใช้เพลงมัดมวยปะทะคู่ต่อสู้ นางไม่ชอบพกอาวุธแม้แต่กระบี่อ่อนก็ไม่มี หากสู้ด้วยพละกำลัง นางย่อมเสียเปรียบ แต่อาศัยการเคลื่อนไหวรวดเร็วและพลิ้วไหวหลบหลีกและโจมตีจุดอ่อน ทว่ากระบี่ของคู่ต่อสู้พุ่งเข้าใส่ แม้หมุนตัวหลบแต่คบกระบี่ถากเข้าต้นแขนจนเลือดสีเข้มกระเซ็นเปื้อนใบหน้าของจางฮุยเหมย

            “กรี๊ดดดด”

            “บัดซบ!”  เยว่ซินสบถหัวเสียกลบเกลือนความเจ็บปวดที่ได้รับ ยกมือขึ้นกุมบาดแผล พลางคิดหาทางจัดการคนกลุ่มนี้ เห็นทีจะดูแคลนคิดว่าเป็นโจรกระจอกไม่ได้แล้ว

            ว่าแต่นางก็เป็นโจรเหมือนกันนี่ แต่นางเป็นโจรมีคุณธรรมอยู่นะ

            “เยว่ซิน!”

            กระบี่คมวาววาดแหวกอากาศ บุรุษผู้หนึ่งพุ่งเข้ามาปะมือกับเหล่าชายชุดดำทั้งสี่ แม้ใช้เพียงกระบี่อ่อนแต่ฝีมือไม่อ่อนด้อย สามารถต่อกรกับคนทั้งสี่ได้อย่างง่ายดาย เยว่ซินเบิกตากว้างแล้วร้องอย่าลืมตัว

            “ยอดเลย!”

            ชายชุดดำทั้งสี่เห็นท่าไม่ดี ส่งสัญญาให้กัน เยว่าซินรู้ทันทีว่าคนกลุ่มนั้นจะหลบหนี นางวิ่งตามทันทีก่อนที่พวกมันจะโดดข้ามรั้วไป

            “อย่าตาม!”

            ทว่าหญิงสาวยังวิ่งตามแต่หยิบถุงใบย่อมออกสาดผงสีขาวใส่คนเหล่านั้น นางได้ยินเสียงคล้ายคนหล่นจากริมรั้วก็ยิ้มกริ่มไม่ได้ตามไปอีก นางเดินกลับพร้อมรอยยิ้ม แต่ก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อเจอสายตาดุๆ ของพ่อบ้านหันซู

            “ท่านพ่อบ้านก็มีฝีมือไม่น้อยเลย”

            “เจ้าบาดเจ็บ รีบห้ามเลือดก่อน”  หันซูอยากจะโวยวายด่าทอแต่เพราะเห็นว่าเสื้อของนางชุ่มเลือดจึงระงับอารมณ์ไว้ เขาหยิบขวดยาห้ามเลือดส่งให้นาง

            “แผลเล็กน้อย ข้าสกัดจุดห้ามเลือดแล้ว” นางพูดแต่กระนั้นก็รู้ว่าตนเองประมาทเกินไปจึงได้เป็นเช่นนี้ นางหันมาทางจางฮุ่ยเหมยที่นั่งตัวสั่น

            “แม่นางจาง ปลอดภัยแล้ว” เยว่ซินนั่งลงแล้วปลดผ้าปิดครึ่งใบหน้าออกแล้วคลี่ยิ้ม “ท่านบาดเจ็บหรือไม่”

            จางฮุ่ยเหมยอ้าปากแต่พูดอะไรไม่ออก พลันรู้สึกโลกมืดไปทันที

            “อ้าว! แม่นางจาง...” เยว่าซินยื่นมือไปประคองร่างที่โงนเงนหมดสติไว้ได้ทัน “อะไรกัน เห็นหน้าข้าเลยเป็นลมไปงั้นรึ”

            หันซูกลอกตามองบน  แรกทีเดียวคิดว่าจะรอดูฝีมือของเยว่ซินว่าเก่งกาจเพียงใด คนแบบไหนที่มู่ยี่อยากให้สืบทอดตำแหน่งประมุขพรรคแมงป่องแดง ไม่คิดว่านางจะถูกคนกลุ่มนั้นทำร้ายได้ง่ายดายเพียงนี้