“กองพล” ผู้สะกดคำว่า “อ่อนโยน” ไม่เป็น ส่วน “ใกล้รุ้ง” เธอผู้กำลังมีชีวิตที่สดใสหลังเรียนจบ แต่ก็ต้องมาเจอกับคน “โฉด” อย่างนายเหมืองกองพล แล้วเรื่องระหว่างทั้งคู่จะเป็นยังไง เมื่อเริ่มต้นด้วยการ “ฉุด!”
View Moreคนที่ถูกสารภาพรักได้แต่ยืนนิ่งตัวแข็งให้เขากอด เธอบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง แต่รู้แต่ว่ารู้สึกดีตัวลอยเคว้งในอากาศเมื่อได้รู้หัวใจของคนป่าเถื่อน เธอดันเขาออกห่างและพยายามขืนตัวเองในวงแขนแข็งแรง แต่เขาก็ยังไม่ยอมคลายอ้อมกอดแต่กลับตรงข้าม เขากอดรัดเธอแน่นกว่าเดิม “รุ้งหายใจไม่ออกค่ะ ปล่อยก่อนได้ไหมแล้วรุ้งจะให้คำตอบคุณหิน” เธอบอกเมื่อเขากอดรัดเธอแน่นจนเริ่มหายใจไม่ออก “ฉันขอโทษ ก็ฉันกลัวเธอจะหนีฉันไป” เขาทำเพียงแค่คลายอ้อมกอดให้หลวม ไม่ยอมปล่อยเธอ “รุ้งไม่หนีหรอกค่ะ เพราะยังไม่ใส่เสื้อผ้าเลย” เธอบอกเขาเมื่อเขาไม่ยอมปล่อย “ฉันจะกอดเธอแบบนี้ บอกมาสิรุ้ง อยู่กับฉัน แต่งงานกับคนอย่างฉันได้ไหม” “แล้วทำไมถึงต้องเป็นรุ้งคะ?” เธอยังไม่ยอมตอบคนตัวโต แต่ถามกลับแทน “เพราะฉันรักเธอยังไงล่ะ ฉันรักเธอถึงต้องเป็นเธอเท่านั้นเด็กน้อย” เขาตอบสวน
ใกล้รุ้งถูกอุ้มมายังห้องนอนของเขาแบบไม่เต็มใจ พอมาถึงเขาก็จัดการลอกคราบเธอจนเหลือแต่ร่างเปลือย และเขาเองก็เช่นกัน กองพลเหมือนคนหิวโหยอดอยากมานานนับปีก็มิปาน เมื่อเขาโถมตัวขึ้นคร่อมทับแล้วดุนดันท่อนเนื้ออวบใหญ่ที่ตื่นตัวตั้งแต่อุ้มเธอเดินมารึเปล่าก็ไม่รู้ รู้แต่ว่ามันแข็งขึงพร้อมแล้ว และตอนนี้เขาก็กระเสือกกระสนเข้ามาในตัวเธอจนจุกเจ็บ เพราะเธอห่างหายไปนานหลายเดือน “อ่ะ...เจ็บ!” ใบหน้าสวยของว่าที่คุณแม่บิดเบ้ด้วยความจุกเจ็บกลางร่าง และขยับตัวถอยหนี แต่คนเหนือร่างก็ขยับตาม “อ่า...ขอโทษที่ใจร้อน ก็ฉันคิดถึงเธอเด็กน้อย อ่า...ไม่ไหวแล้ว ให้ฉันเถอะนะ ตั้งกี่เดือนไม่เจอกัน อ่า...” “อ่ะ...แต่รุ้งท้องอยู่” เธอบอกเขาเพื่อให้เขาไม่รุนแรงกับตัวเอง จะว่าไปเธอเองก็คิดถึงความดุดันของบุรุษเหนือร่างเหมือนกัน เธอมักฝันและละเมอร้องหาเขาบ่อยๆ ยามค่ำคืน และตอนนี้ก็เป็นจริงแล้ว เธอกำลังนอนอยู่ใต้ร่างของกองพลและเขากำลังเคลื่
สามหนุ่มพี่น้องสุปรีย์เป็นเศร้าเป็นซึม คนที่เคยมั่นใจในตัวเองและจองหองผยองในตัวเองกลับต้องมานั่งหน้าเศร้ายกแก้วบรั่นดีขึ้นชนกันเองสามพี่น้อง กองบินก็ยังตามหาสาวน้อยไม่เจอ กองทัพเองก็เหมือนกัน เธอหนีไปพร้อมกับลูกของเขา จนตอนนี้ก็ยังตามหาไม่เจอ เขามันเลวเอง ส่วนกองพลพี่ชายคนโตก็ไม่ต่างกัน ใกล้รุ้งลูกสาวคนงานในเหมืองก็หนีไปพร้อมกับขโมยหัวใจที่ด้านชาของเขาไปด้วย เพล้ง! “หมดแก้วว่ะ!” คนเป็นพี่ชายบอกน้องชายทั้งสอง “เออว่ะ! หมดแก้วให้กับความรักระยำ แม่ง! ทำไมต้องหลงรักเด็กนั่นด้วยวะ!” กองบินเอ่ยสบถในตอนท้ายอย่างรวดร้าวอกตัวเองเมื่อนึกถึงหน้าหวานๆ ของคนที่จากไป “หึหึ...นั่นดิ ทำไมต้องพาลูกผมหนีไปด้วย แม่งเชี้ย! ไม่สงสารคนเป็นพ่ออย่างผมรึไงวะ! เนี่ยจ้างนักสืบและคนของตัวเองก็ออกตามหา แม่ง! ดันเป็นลูกสาวผู้ว่าอีก หาตัวยากเป็นบ้าเลยพี่” กองทัพเอ่ยบ้าง 
สองอาทิตย์แล้วที่ใกล้รุ้งหายไปจากสายตา ที่สำคัญเขาบาดเจ็บ เพราะวันที่ไล่จับกำนันชัดได้ปะทะกันจนโดนยิงที่อกซ้าย ดีที่เฉียดขั้วหัวใจสาหัสเอาการ แต่ก็ถือว่าคุ้ม เพราะสามารถจับกำนันชัดเข้าคุกได้สำเร็จ และนี่เขาเพิ่งฟื้นได้สติขึ้นมา กองพลมองทุกคนที่มาเยี่ยมมาเฝ้าไข้ มีพ่อที่เคารพรัก ป้าที่รักที่เลี้ยงเขามาจนโตและคุณแม่ที่เคารพรัก แม้ท่านจะแต่งงานใหม่ย้ายไปอยู่ต่างประเทศ แต่ท่านและครอบครัวใหม่ก็ไม่เคยทิ้งลูกชายอย่างเขาและน้องชายทั้งสอง “แม่ดีใจที่หินอาการดีขึ้น รู้ไหมแม่กลุ้มใจมากกลัวว่าแม่จะเสียลูกชายคนนี้ของแม่ไป” นารีที่นั่งเก้าอี้ข้างเตียงของลูกชายจับมือใหญ่สากกร้านของลูกชายมาจูบหลังมือเบาๆ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบล้นออกมานอกดวงตา เพราะตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมา นางร้องไห้ตลอดที่เข้ามาในห้องของลูกชายแล้วพบว่านอนนิ่งหมดสติพร้อมเครื่องช่วยหายใจ แต่วันก่อนลูกชายฟื้นขึ้นมาพร้อมกับหมอเข้ามาตรวจอาการและถอดเครื่องช่วยหายใจออก “ขอบคุณพระเจ้าที่ยังเข้าข้างลูกชายของแม่ แม่รักหินนะลูก” นางบอ
เพล้ง! ถ้วยข้าวต้มถูกปัดทิ้งกระทบพื้นทันทีเมื่อไอ้เนตรยกมาให้เขาทาน กองพลแทบคลั่งเมื่อตื่นเช้ามาไม่เจอใกล้รุ้ง และถามไอ้เนตร ไอ้เนตรก็บอกแต่ว่าไม่รู้ ไม่เห็น ไม่เจอ เพราะมาถึงก็เห็นเจ้านายนอนอยู่คนเดียวในห้อง และนั่นทำให้ผู้มาใหม่อย่างกองบินและกองทัพที่เพิ่งมาถึงพากันอยากรู้ทันทีว่าทำไมอารมณ์ของพี่ชายในเช้านี้ถึงได้เดือดดาลนัก “มึงจะไปไหนก็ไปเถอะไอ้เนตร เดี๋ยวกูกับพี่เหมจัดการพี่หินเอง” กองทัพเอ่ยไล่คนสนิทของพี่ชายออกไปให้พ้นสายตา พร้อมมองไปทางถ้วยข้าวต้มที่ตกแตกกระจายกับพื้น “มึงทำไมไม่กินข้าวไอ้พี่หิน” กองบินเอ่ยถามพร้อมดึงลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงของคนหน้าไม่รับแขก “กูไม่กิน! กูไม่อยู่มันแล้วโรงพยาบาล กูจะกลับบ้าน แล้วเรื่องกำนันชัดไปถึงไหน?” กองพลตอบกลับเสียงห้วน“แล้วไม่แกล้งป่วยแล้วเหรอ เห็นว่าเมื่อคืนมีพยาบาลส่วนตัวมาเฝ้
“อ่ะ...อื้อ ลึกอีกได้ไหมคะ อ่า...” ใกล้รุ้งกระดากอายเหลือเกินที่เรียกร้องให้เขาเข้าหาแบบนี้ “อ่า...นิ้วไม่ได้ลึกเท่าดุ้นเนื้อของผัวหรอกนะทูนหัว อ่า...อยากได้ไหม” เขาถามเธอพร้อมกับดึงนิ้วออกมาดูดเลียพร้อมยกหน้าขึ้นจากกลางหว่างขาของเธอ “อ่า...ร้อน รุ้งไม่ไหวแล้วคุณหิน ได้โปรดเถอะ อื้ม...รุ้งต้องการคุณค่ะ” เธอสุดจะอาย แต่ก็พูดออกไปแล้วว่าต้องการคนเถื่อนสารเลวคนนี้ “โอว์...ทูนหัว ต้องการผัวเหรอจ๊ะ อ่า...ผัวก็ต้องการรุ้งเหมือนกันครับผม” แผลที่หัวไม่ได้มีผลกับการเสพสวาทรวมร่างกับใกล้รุ้งเลยสักนิด จริงอย่างที่หล่อนบอกว่ามันไกลหัวใจเขาตั้งเยอะ กองพลรีบจัดการถอดชุดของโรงพยาบาลตัวเองออกทันที เมื่อตอนนี้เขาและหญิงสาวไม่อาจลีลาได้อีกแล้ว “อ่ะ...อื้อ” เธอแอ่นเด้งเร่าตอบรับความใหญ่ที่สอดกระแทกเข้าหาทันที ความใหญ่โตอัดจุกในท้องน้อย ทั้งแน่นและอึดอัดและสุขในคราเดียวกันเมื่อเอวสอบของบุรุษเริ่มโยกไหวกดคลึงเร่าจังหวะเข้าออกในตัว
บ่ายโมงกว่าสองหนุ่มมาถึงหน้าห้องพักฟื้นของพี่ชายพร้อมกัน กองทัพยกยิ้มมุมปากทักทายพี่ชายคนรองเล็กน้อยพร้อมกับเปิดผลักประตูเข้าไปก่อน และตามมาด้วยกองบินที่เดินตามมา เมื่อเข้ามาในห้องก็เห็นพี่ชายกำลังลุกขึ้นจะเข้าห้องน้ำ แล้วทั้งสองก็รีบวิ่งไปช่วยประคองพี่ชายคนโตด้วยคิดว่าอาการหนัก แต่พอจับแขนของพี่ชายก็สะบัดมือของพวกเขาออก “ไม่ต้องมาจับกู กูไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่หัวแตกเว้ย!” กองพลบอกน้องชายทั้งสอง “เอ้า! ป้าบู่บอกมึงสาหัสปางตาย” กองบินเอ่ย “แล้วกูตายไหมล่ะ กูแค่หัวแตกเว้ย!” เขาตอบสวนกลับน้องชายคนรองทันที หึหึ “ไอ้เราก็อุตส่าห์ขับรถมาหา แม่งไม่ตายว่ะ!” กองทัพขำในลำคอพร้อมเอ่ยบ้าง “เออ! ไม่ตายง่ายหรอก แล้วทำไมมาพร้อมกันได้” กองพลถามทั้ง
พอจอดรถสนิทดับเครื่องยนต์ กองพลก็วิ่งไปหาความวุ่นวายตรงหน้าทันที ตอนนี้คนงานต่างพากันช่วยเหลือกันหนีตายจากภูเขาที่กำลังถล่มทับลงมา และพร้อมกับที่ไอ้เนตรลูกน้องของเขาขับรถเครื่องมาถึงจุดที่ระเบิดเช่นกัน “เกิดอะไรขึ้นไอ้เนตร” เขาถามทันที “ไม่ทราบครับนายเหมือง เหมือนว่ามีพวกไม่หวังดีมาแอบวางดินปืนแถวนี้เลยทำให้เหมืองเราระเบิด” ไอ้เนตรตอบเมื่อลูกน้องได้โทรไปรายงานหลังจากที่เกิดระเบิด “แล้วคนงานของเราเป็นอะไรไหม” “เห็นว่ามีคนติดอยู่ข้างในสามคนครับ กำลังขุดช่วยเหลือ” “อือ...เดี๋ยวกูไปช่วยเอง มึงพาคนงานของเราที่บาดเจ็บไปหาหมอ และหยุดการขุดเหมืองก่อน กูต้องรู้ให้ได้ว่าพวกไหน” เขาบอกสั่งไอ้เนตร “ครับนายเหมือง ผมว่ารอบนี้คงไม่พ้นกำนันชัดเหมือนเดิม”&
แอ๊ค! กองพลเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมสั่งให้คนของตัวเองกลับ เพราะตอนนี้พวกมันไม่จำเป็นแล้ว พอเข้ามาในห้องก็มองไปยังเตียงขนาดเล็กสามฟุตครึ่งก็เห็นใกล้รุ้งนอนคว่ำหน้ากับหมอน แล้วปิดล็อกประตูเดินสาวเท้ายาวๆ ไปหาคนที่นอนหลับบนเตียงเพื่อปลุกให้เธอตื่น “รุ้ง...ฉันมาแล้ว” เขาหย่อนก้นนั่งเบียดคนที่นอนบนเตียงเล็ก เขย่าหัวไหล่เธอเบาๆ เพื่อปลุกให้เธอตื่น อือ! เธอครางอย่างรำคาญพร้อมปัดมือใหญ่ออกจากหัวไหล่ตัวเองพร้อมพลิกตัวเล็กน้อย “ตื่นได้แล้ว เราต้องกลับกำแพงเพชรกันทูนหัว” ครั้งนี้เขาก้มหน้าลงไปเอ่ยข้างหูเธอพร้อมกับขบเม้มติ่งหูเล็กน่าเอ็นดูด้วย “อ่ะ...อื้อ” เธอร้องครางเบาๆ เมื่อถูกเขากัดติ่งหู แต่ก็ไม่ยอมลืมตาตื่นขึ้นมา “ถ้าไม่ตื่น ฉันจะมีเซ็
อร้าย!กรี๊ด!ตุ้บ!ทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็ว ร่างเล็กถูกฉุดกระชากดึงเข้าข้างทางพร้อมกับเงาดำๆ ในความมืดคร่อมทับเธอที่ล้มกระแทกกับพื้นหญ้า ทั้งเจ็บทั้งจุกและหวาดกลัว พอจะร้องขอความช่วยเหลือก็ต้องเบิกตาในความมืดเมื่อปากหนาของคนร้ายกระแทกจูบหนักหน่วง“อ่ะ...อื้อ” มือน้อยทุบตีคนเหนือร่างพร้อมพยายามเบี่ยงหน้าหลบหนีปากของคนร้าย วันนี้เธอเพิ่งเดินทางกลับมาจากกรุงเทพฯ มาถึงหน้าทางเข้าเขตเหมืองแร่สุปรีย์ เหมืองดังของจังหวัดกำแพงเพชรก็มืดแล้ว รถเข้ามาไม่ถึง พอมันมืดดึกจะโทรไปบอกพ่อแม่ก็เกรงใจท่านทั้งสองเพราะมันดึกแล้ว ท่านทั้งสองทำงานเหนื่อยจึงอยากให้นอนพักผ่อน อีกอย่างเธอก็โตมากับเหมืองแร่แห่งนี้และคุ้นเคยกับเส้นทางเป็นอย่างดีเลยตัดสินใจถือกระเป๋าเดินทางใบเล็กของตัวเองเดินเข้าไปด้านในเหมืองแร่ แต่ใครจะคิดว่าจะมาโชคร้ายเจอกับโจรดักฉุดแบบนี้เดินอีกแค่สองร้อยกว่าเมตรก็จะถึงที่พัก แต่ต้องมาเจอกับสิ่งไม่คาดคิดเสียก่อน เสื้อผ้าของหญิงสาวหลุดลุ่ยตามแรงกระชากฉีกของคนที่บดจูบปากตัวเอง หล่อนรังเกียจขยะแขยงเหลือเกิน พยายามดิ้นผลักไสคนเหนือร่างออก แต่ก็ไม่อาจหนีรอดและห้ามให้คนสารเลวหยุดได้ และยิ่งกลิ่น...
Comments