“อ่ะ...อื้อ” เสียงครางอู้อี้ดังลอดออกมาจากริมฝีปากของทั้งคู่พร้อมกับมือใหญ่สากกร้านเคลื่อนผละจากลำคอระหงมาสอดประสานกับมือน้อยที่ทุบตีหัวไหล่หนาแล้วรั้งไปพาดไว้เหนือหัวของเธอแทนด้วยมือเดียวที่จับข้อมือเล็กทั้งสองเธอรวบไว้ อีกมือก็เคล้นคลึงสองเต้าอวบหยุ่นนุ่มมือที่แอ่นเด้งเร่ายั่วสวาทอยู่ใต้ร่าง
“อ่า...หวานมากเด็กน้อย ฉันเพิ่งรู้ว่าน้าตันและน้าปองมีลูกสาวโตสวยไปทั้งตัวแบบนี้ อ่า...น่ากินไปทั้งตัว เมื่อคืนฉันใจร้อน แต่วันนี้ฉันมีเวลากับเธอทั้งวันที่จะสำรวจตัวเธอเด็กน้อย อ่า...อื้ม”
เขาผละปากหนาที่รุกเร่าควานดูดดื่มความหวานของโพรงปากสาวน้อยออกมาลากลิ้นสากเลียริมฝีปากสวยงามอวบอิ่มเคลื่อนไล้มาตามลำคอระหงที่บิดเร่าส่ายหน้าหนี แต่ยิ่งเธอพยายามก็ยิ่งเหมือนเปิดทางให้เขาได้ซุกไซ้ปลายจมูกโด่งเข้าหาได้แนบชิดขึ้น
“อ่ะ...ยะ...อย่าทำแบบนี้เลยนะคุณหิน รุ้ง...อ่า...อื้อ”
เธอไม่อาจทนต่อความร้อนรุ่มของร่างกายที่เกิดขึ้นได้ เมื่อรู้ว่าเขาเป็นใคร เป็นคนที่แอบชื่นชมห่างๆ ตั้งแต่สมัยเด็ก ได้แต่แอบมองระยะไกล แต่ในวันนี้เธอได้แนบชิด ที่เขาคร่อมทับเหนือร่าง หัวใจมันก็เต้นแรงไม่ได้นึกรังเกียจ ความรู้สึกขยะแขยงที่ผ่านมาเมื่อคืนข้างพุ่มไม้ได้ มีแต่ความตื่นเต้นและแสนดีใจเข้ามาแทนที่เมื่อคนที่ได้ครอบครองคือคนที่แอบมอบใจให้ตั้งแต่เด็ก แต่มันก็ไม่ถูกไม่เหมาะสมอยู่ดี เขาเป็นเจ้านายของพ่อกับแม่ และเป็นผู้มีพระคุณกับครอบครัวเธอ มือน้อยที่ได้รับอิสระของใกล้รุ้งพยายามดันร่างใหญ่เหนือร่างออกห่าง แต่ยิ่งพยายามเรี่ยวแรงก็ยิ่งหดหาย
“อืม...อย่าพยายามเลยสาวน้อย อย่าพยายามจะผลักไสสิ่งที่เธอกำลังต้องการตอนนี้รุ้ง...อื้ม”
ปากหนาตวัดดูดเร่าคลอเคลียยอดอกสีชมพู มันน่ารักน่าขบเม้มมาก เมื่อคืนเขาไม่ได้สนใจ อีกอย่างมันมืดด้วย เพราะเขาฉุดกระชากหล่อนเข้าข้างทางที่เป็นป่ารกและเสพสมร่างงามกับพื้นหญ้า จนมันเกิดแผลที่หลังของเธอ แต่เดี๋ยวเสร็จจากนี้เขาจะทายาให้เธอเพื่อไม่ให้แผลที่หลังเป็นแผลเป็น ไม่น่าเลย เมื่อคืนเขาไม่น่าใจร้อน ไม่น่าให้ความต้องการอยู่เหนือความถูกต้อง แต่นั่นมันเมื่อคืน แต่ตอนนี้เธอเป็นของเขาแล้ว
“ได้โปรดเถอะค่ะ ได้โปรดปะ...ปล่อยรุ้งกลับเถอะนะคะคุณหิน อ่ะ...อ่อย” เธอร้องขอความเมตตาจากคนตัวโต ทั้งรู้สึกเจ็บที่แผ่นหลังเนียน เธอรู้ว่าเมื่อคืนที่พื้นหญ้าเธอได้รับแผลจากการเสียดสีของแผ่นหลังกับพื้นพยายามขยับดิ้นกับพื้น
“อ่า...ฉันชอบที่เธอแทนตัวเองด้วยชื่อแบบนี้มากเด็กน้อย รุ้ง...ชื่อนี้เหมาะกับเธอเบบี้ อ่า...ไม่ไหวแล้ว เธอมีแผลที่หลังนะ เดี๋ยวฉันอิ่มแล้วจะทายาให้เธอ” เขาจับร่างเล็กพลิกดูแผลแล้วก็ปล่อยให้เธอนอนราบเหมือนเดิมแล้วปากหนาก็เริ่มตวัดดูดเลียยอดอกของเธออีก ส่วนมือเธอก็ได้แต่พยายามผลักเขาออกห่าง แต่มันเป็นการสัมผัสมากกว่า เพราะเขาแทบไม่รับรู้ถึงแรงผลักของหญิงสาว
“อ่ะ...พะ...พอเถอะค่ะ รุ้ง อ่า...คุณหิน ได้โปรดหยุดได้ไหมคะ รุ้งร้อน อือ...และคุณจะอิ่มได้ยังไง คุณยังไม่ได้กินข้าวเลย อ่ะ...อูว์” เธอบอกเขาอ่อนแรงพร้อมกับกัดริมฝีปากตัวเองอย่างทรมานช่องท้องน้อยที่ปั่นป่วนเหมือนมีเกลียวคลื่นพายุก่อตัวอยู่ในช่องท้องน้อย
“อ่า...เธอเนี่ยช่างไร้เดียงสาจริงๆ ก็อิ่มเธอยังไงล่ะ สำหรับฉันตอนนี้เธอคืออาหารรุ้ง อ่า...ต่อไปแทนตัวเองแบบนี้นะรุ้ง ฉันชอบมากกว่าเธอแทนตัวเองว่า ‘หนู’ เข้าใจไหม”
เขาผละเงยหน้าจากหน้าอกอวบอูมของเธอพร้อมส่งสายตาคำสั่งให้ ส่วนใกล้รุ้งก็มองเห็นดวงตาสีทมิฬดุดันเขาด้วยความเลือนรางพร้อมพยักหน้ารับรู้แล้วปล่อยร่างอ่อนปวกเปียกให้เขาเชยชมเมื่อไม่อาจต้านทานความทรมานในท้องน้อยได้
“ว่าง่ายๆ เด็กน้อยของฉัน อ่า...เราจะไปพร้อมกัน และฉันจะไปช้าๆ เบบี้ อืม...”
เขาก้มลงดูดกลางหว่างอกจนเกิดรอยประทับตราแล้วสองมือก็นวดเต้าอวบอูมพอดีมือตัวเองของสาวเจ้า อกเธอใหญ่ แต่มือเขาใหญ่กว่ามากจึงทำให้กอบกุมบีบนวดได้เต็มอุ้งมือ ปากหนาดูดเร่ายอดปทุมคู่งามทั้งสองสลับกันไปมาด้วยความเอ็นดูเม็ดสีชมพูที่แข็งตึงสู้ลิ้น
“อ่ะ...อื้อ ได้โปรด...ชะ...ช่วยหยุดความร้อนนี้ให้รุ้งทีค่ะ อ่ะ...อื้อ” เธอขอร้องให้คนตัวโตช่วยพร้อมกับสองมือกำผ้าปูเตียงเกร็งแน่นและแอ่นเด้งยกร่างขึ้นหาคนเหนือร่าง
“ได้สิ ฉันจะทำให้เธอหายร้อนเองเด็กน้อย อ่า...อื้ม ไหนดูสิว่ามีอะไรให้ฉันค้นหาอีกไหม อ่า...ขาวสวยดีเหลือเกินรุ้งน้อยของฉัน ฉันจะกินน้ำรุ้งแล้วนะต่อไปนี้ อืม...โอว์ น่ารักเป็นบ้า อ่า...”
กองพลลากลิ้นสากผ่านร่องอกอวบขณะสองมือยังคงเคล้นคลึงหนักหน่วง เขาหยุดปากที่หน้าท้องแบนราบชื้นเหงื่อแล้วมองต่ำไปดูสิ่งสวยงามใต้สะดือ แม้จะมีป่าหญ้าตรงสนามหญ้าโหนกนูน แต่กองพลก็รู้ว่ามันสวยน่ากระแทกที่สุดและภายในของสาวเจ้าก็ตอดรัดคลึงเขาหนักหน่วงเช่นกันยามสอดลึกเข้าไปในตัวเธอ
“ยะ...อย่านะคะคุณหิน อ่ะ...อื้อ” ไม่ทันเสียแล้วยกมือขึ้นดันหน้าของเขาออกห่างจากกลางความเป็นสาวไม่ทันเสียแล้วเมื่อใบหน้าดุดันหื่นกามของเขาก้มซุกลงไปหาความเป็นสตรีเพศของเธอเสียแล้ว ใกล้รุ้งเกร็งไปทั้งตัวเมื่อปลายลิ้นของกองพลเริ่มรุกเร่าสอดแทรกตามกลีบดอกไม้ของเธอ
“อ่า...สวยขนาดนี้จะห้ามทำไมรุ้ง อ่า...เธอสวยและฉ่ำมากตอนนี้ และเธอฉ่ำให้ฉันเด็กน้อย อ่า...อืม”
เขาลากลิ้นตามกลีบดอกไม้อวบอูมและเขาเห็นคราบเลือดที่แห้งติดโคนขาและเปื้อนก็ยิ้มพึงพอใจกับผลงานตัวเอง กองพลไม่ได้รังเกียจ แต่กลับรู้สึกดีในอกลึกๆ อย่างไม่รู้สาเหตุ เขารู้ว่ามันคือคราบเลือดจากพรหมจรรย์ของหญิงสาวและคนที่ทำให้มันมีเลือดออกก็คือความใหญ่โตบึกบึนของเขาที่กำลังเต้นเร่าอยู่กลางหว่างขาตอนนี้ต่างหากล่ะที่เป็นคนทำให้เธอเจ็บและสุขสม
“ตะ...แต่มันสกปรกนะคะคุณหิน อ่า...รุ้งว่า...อ่อย” แล้วก็ต้องร้องครางกระเส่าอ่อนแรงเมื่อรับรู้ถึงอะไรสักอย่างกระแทกจ้วงลึกเข้ามาในตัวจนรู้สึกอึดอัด
“อ่า...เธอแน่นมากเบบี้ แค่นิ้วชี้นิ้วเดียวยังรัดแน่นขนาดนี้ อ่า...ฉันอยากเข้าไปในตัวเธอแล้วสิรุ้ง อ่า...ไม่ไหวแล้ว ค่อยกินเธอทีหลังก็ได้ แต่อยากบอกว่าเธอหวานมากนะ น้ำเธอหวานมาก”
เขาดึงนิ้วออกมาดูดเลียให้เจ้าของน้ำขาวข้นติดนิ้วตัวเองให้หล่อนดูแล้วเคลื่อนตัวไปคร่อมทับบดจูบปากที่กำลังขยับจะพูดอะไรสักอย่างกับตนทันที ส่วนมือก็รีบดึงรั้งกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเองออกให้พ้นทางเพื่อจะได้สอดประสานหลอมรวมร่างกับคนตัวเล็กใต้ร่าง
“อ่ะ...อื้อ” เสียงครางอู้อี้ดังลอดออกมาพร้อมกับที่เอวสอบกดแนบความใหญ่โตเข้าหาความคับแน่นของคนตัวเล็กครั้งเดียวสุดโคนเนื้ออวบใหญ่ที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยของตัวเองทันที
ใกล้รุ้งเบิกตากว้างเมื่อความใหญ่โตอัดแน่นเข้ามาอยู่กลางลำตัว สองเรียวแขนเล็กตวัดโอบกอดคนเหนือร่างอย่างลืมตัวพร้อมจิกเล็บสั้นไปกับแผ่นหลังใหญ่และขยับเอวเล็กถอยหนี แต่เขาก็ขยับตาม เธอพยายามจะหนีจากความอึดอัดในครั้งนี้ แล้วก็ต้องเผลอยิ้มออกมาเมื่อความใหญ่โตถอดถอนออก แต่ก็ต้องตาโตเบิกกว้างอีกครั้ง เมื่อเขากระแทกเข้ามาลึกกว่าเดิมและแรงกว่าครั้งแรก
“อ่ะ...อื้อ” เสียงร้องของเธอยังคงดังลอดออกมาจากริมฝีปาก แต่ก็ไม่ได้เท่าไหร่นัก เพราะปากเธอมีปากหนาของคนเถื่อนเหนือร่างที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อไม่ต่างจากตนปิดกลืนเสียงร้องไว้
พั่บ! พั่บ! พั่บ!จังหวะเคลื่อนไหวของโคนเนื้อและความเป็นสาวฉ่ำชื้นของคนตัวเล็กที่เขาคร่อมทับโหนตัวเข้าออกในตัวเธอกำลังดังหนักหน่วง มือใหญ่ทั้งสองจับหัวเตียงไว้มั่นพร้อมโยกไหวกดคลึงร่อนเอวสอบ ส่วนเธอก็พยายามช่วยเขาด้วยการเด้งตอบสนอง เขาพอใจแล้วแม้มันจะเป็นการร่วมมือที่ผิดจังหวะก็ตาม“อ่า...เก่งมากรุ้ง อ่า...เรียนรู้ไปเรื่อยๆ เด็กดีของฉัน อ่า...เสียว ไม่ไหวแล้ว อยากแตกแล้วเด็กน้อย โอว์...เสียว ซี้ด”“อ่ะ...อ่อย ไม่ไหวแล้วคุณหิน รุ้ง...อ่า...ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้วค่ะ เหมือนใจจะขาด อ่า...รุ้งต้องการให้คุณหินลึกอีกได้ไหมคะ อ่า...” เธอจับรั้งบ่ากว้างของเขาพร้อมยกตัวขึ้นนำสองเต้าขึ้นเบียดหน้าอกกำยำสีทองแดงครามแดดของบุรุษตัวใหญ่เหนือร่าง แม้จะอายแต่ก็ไม่ทันแล้ว เธอได้พูดออกไปแล้วกัดปากตัวเองตอนนี้ไม่ทันเสียแล้ว“อ่า...เธอช่างซื่อสัตย์กับความต้องการตัวเองจริงๆ รุ้งน้อยของฉัน อ่า...” เขายิ้มน้อยๆ มุมปากก่อนจะโน้มหน้าลงไปบดขยี้ปากของคนสวยอีกครั้ง“อ่ะ...อื้อ”พั่บ! พั่บ! พั่บ!เสียงจังหวะของเนื้อที่ดังกระทบกระทั่งกันดังหนักหน่วง เอวสอบของกองพลยังคงบดเร่าเอาแต่ใจสาวเร็วถี่ขึ้นจนเธอหอบหายใจ เขารับร
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!เสียงเคาะประตูห้องนอนดังขึ้นทำให้กองพลต้องเลิกคิ้วขมวดแล้วเหลือบตามองนาฬิกาที่ข้างหัวเตียงจนต้องเม้มปากแน่น เพราะตอนนี้มันสายมากแล้ว เขาไม่เคยตื่นสาย สงสัยที่บ้านจะให้เด็กรับใช้ขึ้นมาตาม เผลอๆ อาจเป็นป้าของเขาเองก็ได้ที่ขึ้นมาตามถึงห้อง ชายหนุ่มมองคนที่อ่อนเพลียเผลอหลับไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เขาเห็นเธอครั้งแรกตั้งแต่อยู่ในท้อง ให้ตายสิ! เขามันแก่กว่าเธอตั้งหลายปี และพอมาเจออีกก็จับฉุดมาเป็นเมีย!ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!เสียงเคาะดังเร่งให้เขารีบไปเปิดประตูห้องอีกครั้งจนเขาต้องรีบลุกขึ้นหยิบกางเกงบ็อกเซอร์ที่ถอดกองขดเป็นเลขแปดข้างเตียงขึ้นมาใส่แล้วถลกดึงผ้าห่มมาปิดร่างเปลือยของเด็กสาวที่หลับสนิทบนเตียงตัวเองให้มิดชิด ก่อนจะเดินลงส้นเท้าหนักๆ ไปยังประตูแล้วกระชากเปิดแง้มออกให้พอได้ยื่นหน้าออกไปส่องดูคนมารบกวน“ป้าบู่” พอเห็นว่าเป็นป้าตัวเองก็ได้แต่เอ่ยเรียกชื่อท่านเสียงแผ่ว“ใช่น่ะสิ เราเถอะ ไม่สบายรึเปล่าตาหินถึงได้ตื่นสายแบบนี้ฮึ” คนห่วงหลานเอ่ยถามพร้อมกับมองใบหน้าที่ชื้นไปด้วยเหงื่อของกอ
“คุณหิน! คุณพูดแบบนั้นกับพี่โอมทำไมคะ และเนี่ยมาแย่งมือถือรุ้งทำไม” เธอถามเขาพร้อมแย่งโทรศัพท์ในมือหนาของเขามากำแน่นอย่างไม่พอใจ“ก็มันถามฉันว่าฉันเป็นใคร ฉันบอกว่าเป็นผัวเธอแล้วผิดตรงไหน และบอกให้นอนพักทำไมไม่นอน หรือว่าอยากต่ออีกไหม ฉันได้นะ สำหรับฉันแล้วเซ็กซ์คือกิจกรรมหลักที่สำคัญกว่างานที่เหมืองเลยแหละ”“รุ้งจะกลับค่ะ”“รอค่ำก่อนค่อยแอบออกจากบ้าน ไปตอนนี้คนก็เห็นกันพอดีว่าเธอมานอนที่ห้องกับฉัน ฉันจะซวย! เพราะฉันไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนกลับมานอนที่ห้องด้วย แต่เธอ...ฉันจำเป็นถึงได้อุ้มคนที่อ่อนเพลียจนหลับกลับมาด้วย จะทิ้งข้างทางก็กลัวคนอื่นจะมาข่มขืนต่อ”เผียะ!พอได้ฟังจบใกล้รุ้งก็อดทนไม่ไหวกับคำพูดเห็นแก่ตัวของกองพล ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะเป็นคนแบบนี้ เสียใจ เสียแรงที่แอบรักแอบมองมาตั้งแต่เด็ก มือเล็กตวัดใส่แก้มสากอย่างเคืองโกรธ หาได้มีความหวาดกลัวในสายตาที่หันกลับมาจ้องมองเอาเรื่องตัวเองตอนนี้ไม่กรอด!สองมือใหญ่กำแน่นเข้าหากันด้วยความขุ่นเคืองเดือดดา
ผ่านมาสองวันแล้วที่แอบย่องออกมาจากบ้านหลังใหญ่มาบ้านพักคนงานที่เคยอาศัยอยู่กับพ่อแม่ตั้งแต่จำความได้ หรือตั้งแต่เธออยู่ในท้องของแม่ก็ว่าได้ หญิงสาวมองพ่อกับแม่ที่กำลังนั่งดูโทรทัศน์กันที่ห้องรับแขกขนาดเล็กของบ้านพักคนงาน บ้านพักคนงานหลังนี้เป็นบ้านพักที่คุณเกษม พ่อของกองพลยกให้ เพราะพ่อกับแม่เธอเป็นคนงานเก่าแก่ที่อยู่กับท่านมานานเลยให้แยกออกมาจากคนงานคนอื่น “สละลอยแก้วมาแล้วค่ะ” คนที่หายไปทำสละลอยแก้วก็เดินเข้าไปหาท่านทั้งสองพร้อมถาดถ้วยสละลอยแก้วในมือสองสามถ้วย มีของตัวเองและของพ่อกับแม่ “เสร็จแล้วเหรอรุ้ง” กำปองถามลูกสาวที่นั่งลงข้างๆ โซฟาตัวเล็กที่นั่งกันสามคนพ่อแม่ลูกได้พอดี ใกล้รุ้งหยิบถ้วยสละลอยแก้วส่งให้แม่เพื่อยกให้พ่อและเธอก็ยกวางตรงหน้าแม่อีกหนึ่งถ้วยพร้อมถ้วยของตัวเองก็หยิบยกขึ้นมาตักทาน “อื้ม...อร่อยชื่นใจจังเลยค่ะ” เธอตักกินไปหนึ่งคำก็อดเอ่ยชมฝีมือตัวเองไม่ได้&n
ว้าย!ด้วยความไม่ระวังและไม่คิดว่าจะมีใครมาฉุดตัวเองจากด้านหลังแบบนี้ จึงทำให้ร้องตกใจ แต่พอได้ยินเสียงที่ดังขึ้นข้างแก้มก็รู้ทันทีว่าเป็นใคร“ผัวเองทูนหัว” กองพลฉุดกอดเอวเล็กจากด้านหลังยกอุ้มเดินมาหลบที่มุมเสาเพื่อหลบสายตาผู้คน เพราะที่นี่ยังอยู่ในเขตของบ้านของเขาอยู่“ปล่อยรุ้งนะคุณหิน” เธอสั่งเขาพร้อมดิ้นตัวเองออกจากวงแขนแข็งแรงที่โอบกอดอยู่ด้านหลัง“ไม่ปล่อย งานที่กรุงเทพน่ะ งานอะไร ทำไมถึงอยากไปทำนัก ทำไมไม่มาทำงานที่เหมืองกับผัว” เขาถามทันที เพราะอยากรู้ว่ามันเป็นงานอะไร และอยากรู้ว่าหญิงสาวเรียนจบอะไรมา“อย่ามาพูดแบบนี้กับรุ้งนะคุณหิน คุณหินไม่ใช่ผัวรุ้ง”“อ้อ...ไม่ใช่ผัว แต่แตกข้างในเธอไม่รู้กี่รอบเนี่ยนะทูนหัว”เขาตอบสวนกลับพร้อมซุกปลายจมูกกับซอกคอระหง ความหอมของเธอทำให้เขารู้สึกตื่นตัว และตอนนี้ก็ต้องการหล่อนมาก อยากกระแทกแรงๆ ให้สมกับที่อดมาสองวัน ปกติเขาไม่เคยต้องอดเรื่องเซ็กซ์เลยสักครั้ง เวลาหิวขึ้นมาก็เข้าไปในเมือง แต่ไม่เข้าใจ ทำไมเขาถึงไม่คิดถึงพวกหล่อนที่เคยนอนด้วย แต่กลับนึกถึงแต่คนท
หนึ่งอาทิตย์ที่กลับมาพักผ่อน แต่มันตรงกันข้ามมาก เพราะร่างกายเธอถูกเจ้าของเหมืองเอาเปรียบตลอดเวลาที่มีโอกาส เขาทำอะไรเอาแต่ใจตัวเอง เห็นแก่ตัว วันนี้แหละ เธอจะไปกรุงเทพฯ แล้ว จะไปทำงานไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ อยู่ที่นี่เธอก็เป็นแค่เพียงของเล่นใกล้มือของเขาเท่านั้นเอง “คะ พี่โอม” เธอล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมากดรับสายระหว่างนั่งรอเวลารถที่สถานีขนส่งออก ซึ่งก็เหลือแค่ยี่สิบนาทีก็จะได้ขึ้นรถแล้ว “กลับถึงกรุงเทพกี่โมงครับ ให้พี่ไปรอรับกลับที่ห้องพักไหมรุ้ง”โอมเอ่ยกรอกเสียงมาในสาย และเรื่องผู้ชายที่คุยสายกับเขาวันนั้น เขาก็ได้ถามหญิงสาวแล้ว เธอบอกว่าเป็นเสียงของเพื่อนสมัยเด็กที่ชอบแกล้งเธอเท่านั้นเอง และเขาก็เลือกที่จะเชื่อใกล้รุ้ง เพราะสงสัยไปก็มีแต่จะทำให้เขากลัดกลุ้มกังวลใจเอง จึงเลือกเชื่อที่รุ่นน้องคนสวยพูด “ไม่เป็นไรค่ะพี่โอม รุ้งนั่งรถกลับหอพักเองได้ค่ะ” เธอบอกชายหนุ่ม “งั
ใกล้รุ้งกลับมาถึงหอพักก็สองทุ่มกว่า รุ่นพี่พาเธอไปทานก๋วยเตี๋ยวเรือร้านโปรดแถวรัชดา และกว่าจะขับรถมาถึงก็นะ รถติดมาก พอมาถึงเธอก็ให้เขาส่งแค่หน้าประตูรั้วของหอพัก เธอเดินเข้ามาเอง พอเดินมาถึงหน้าตึกก็ก้มหน้าเปิดล้วงกระเป๋าหาคีย์การ์ดเพื่อจะเข้าไปด้านใน แต่จังหวะที่ก้มค้นหาคีย์การ์ดนั้นก็ต้องสะดุ้งตัวแข็งเกร็งเมื่อเสียงคุ้นเคยดังรดหัวตัวเอง “เจอไหม?” “คะ...คุณหิน” เธอเอ่ยเรียกชื่อเขาออกมาเมื่อได้สติ “ใช่ ผัวเองเด็กน้อย เปิดเร็วๆ สิมารอตั้งนานแล้วนะ และไปไหนกันมา หรือไปแวะเอากับมันมาถึงได้มาช้า” เขาเริ่มหาเรื่องเธอทันทีเมื่อนึกถึงภาพที่เห็นก่อนหน้านี้ “อย่ามาพูดจาต่ำๆ กับรุ้งนะคะ และอีกอย่างมันเรื่องของรุ้งค่ะ คุณหินไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้กับรุ้ง เราไม่ได้เป็นอะไรกัน” เธอหยิบคีย์การ์ดออกมาจากกระเป๋าสะพายใบเล็กเมื่อหาเจอแล้วรีบแตะคีย์การ์ดเพื่อจะเปิดเข้าไปคนเดียว แต่ก็ไม่ทันเมื่อเขาดันประตูไว้แล้ว
พอได้คร่อมทับร่างน้อยที่แสนคิดถึง กองพลก็ไม่รอช้าจะเล้าโลมปลดเปลื้องชุดทำงานของเธอออก เขาเกลียดเสื้อผ้าพวกนี้ที่สุด เพราะมันทำให้เขาเสียเวลา เพียงเวลารวดเร็วเสื้อผ้าของเขาและของใกล้รุ้งก็ถูกถอดโยนทิ้งไปข้างเตียงเล็กอย่างไม่ไยดี เมื่อไร้เสื้อผ้าเขาก็ไม่อาจใจเย็นต่อไปได้ รีบกดกระแทกกายสอดเข้าในความคับแน่นของสาวเจ้าทันที “อ่ะ...อื้อ” ความใหญ่โตอัดแน่นเข้ามาในตัวเธอ ทำให้เธอรู้สึกเจ็บและแน่นท้อง แต่ก็เพียงแค่ชั่วครู่เท่านั้น เมื่อเอวสอบเริ่มขยับโยกไหว ใกล้รุ้งพลิ้วไหวแอ่นเด้งตอบสนองกลับอย่างรู้งาน เธอไม่อาจปฏิเสธความเร่าร้อนของกองพลได้สักครั้ง เธอเองก็เกลียดตัวเองที่โหยหาปรารถนากายแกร่งอุ่นร้อนของเขา “อ่า...แน่นดีเป็นบ้าเด็กน้อยของผัว อื้ม...” เขาคำรามซ่านเสียวเมื่อกายแกร่งอุ่นร้อนกลางหว่างขาทำงานเสียดสีขูดเร่าร้อนในโพรงสวาทฉ่ำของใกล้รุ้ง “อ่ะ...ไม่ไหวแล้ว รุ้งไม่ไหวแล้วคุณหิน อ่า...พะ...พอก่อน ลึก อ่ะ...ลึกมาก อ่า...” ปากเธอกับร่างกายช่างส
คนที่ถูกสารภาพรักได้แต่ยืนนิ่งตัวแข็งให้เขากอด เธอบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง แต่รู้แต่ว่ารู้สึกดีตัวลอยเคว้งในอากาศเมื่อได้รู้หัวใจของคนป่าเถื่อน เธอดันเขาออกห่างและพยายามขืนตัวเองในวงแขนแข็งแรง แต่เขาก็ยังไม่ยอมคลายอ้อมกอดแต่กลับตรงข้าม เขากอดรัดเธอแน่นกว่าเดิม “รุ้งหายใจไม่ออกค่ะ ปล่อยก่อนได้ไหมแล้วรุ้งจะให้คำตอบคุณหิน” เธอบอกเมื่อเขากอดรัดเธอแน่นจนเริ่มหายใจไม่ออก “ฉันขอโทษ ก็ฉันกลัวเธอจะหนีฉันไป” เขาทำเพียงแค่คลายอ้อมกอดให้หลวม ไม่ยอมปล่อยเธอ “รุ้งไม่หนีหรอกค่ะ เพราะยังไม่ใส่เสื้อผ้าเลย” เธอบอกเขาเมื่อเขาไม่ยอมปล่อย “ฉันจะกอดเธอแบบนี้ บอกมาสิรุ้ง อยู่กับฉัน แต่งงานกับคนอย่างฉันได้ไหม” “แล้วทำไมถึงต้องเป็นรุ้งคะ?” เธอยังไม่ยอมตอบคนตัวโต แต่ถามกลับแทน “เพราะฉันรักเธอยังไงล่ะ ฉันรักเธอถึงต้องเป็นเธอเท่านั้นเด็กน้อย” เขาตอบสวน
ใกล้รุ้งถูกอุ้มมายังห้องนอนของเขาแบบไม่เต็มใจ พอมาถึงเขาก็จัดการลอกคราบเธอจนเหลือแต่ร่างเปลือย และเขาเองก็เช่นกัน กองพลเหมือนคนหิวโหยอดอยากมานานนับปีก็มิปาน เมื่อเขาโถมตัวขึ้นคร่อมทับแล้วดุนดันท่อนเนื้ออวบใหญ่ที่ตื่นตัวตั้งแต่อุ้มเธอเดินมารึเปล่าก็ไม่รู้ รู้แต่ว่ามันแข็งขึงพร้อมแล้ว และตอนนี้เขาก็กระเสือกกระสนเข้ามาในตัวเธอจนจุกเจ็บ เพราะเธอห่างหายไปนานหลายเดือน “อ่ะ...เจ็บ!” ใบหน้าสวยของว่าที่คุณแม่บิดเบ้ด้วยความจุกเจ็บกลางร่าง และขยับตัวถอยหนี แต่คนเหนือร่างก็ขยับตาม “อ่า...ขอโทษที่ใจร้อน ก็ฉันคิดถึงเธอเด็กน้อย อ่า...ไม่ไหวแล้ว ให้ฉันเถอะนะ ตั้งกี่เดือนไม่เจอกัน อ่า...” “อ่ะ...แต่รุ้งท้องอยู่” เธอบอกเขาเพื่อให้เขาไม่รุนแรงกับตัวเอง จะว่าไปเธอเองก็คิดถึงความดุดันของบุรุษเหนือร่างเหมือนกัน เธอมักฝันและละเมอร้องหาเขาบ่อยๆ ยามค่ำคืน และตอนนี้ก็เป็นจริงแล้ว เธอกำลังนอนอยู่ใต้ร่างของกองพลและเขากำลังเคลื่
สามหนุ่มพี่น้องสุปรีย์เป็นเศร้าเป็นซึม คนที่เคยมั่นใจในตัวเองและจองหองผยองในตัวเองกลับต้องมานั่งหน้าเศร้ายกแก้วบรั่นดีขึ้นชนกันเองสามพี่น้อง กองบินก็ยังตามหาสาวน้อยไม่เจอ กองทัพเองก็เหมือนกัน เธอหนีไปพร้อมกับลูกของเขา จนตอนนี้ก็ยังตามหาไม่เจอ เขามันเลวเอง ส่วนกองพลพี่ชายคนโตก็ไม่ต่างกัน ใกล้รุ้งลูกสาวคนงานในเหมืองก็หนีไปพร้อมกับขโมยหัวใจที่ด้านชาของเขาไปด้วย เพล้ง! “หมดแก้วว่ะ!” คนเป็นพี่ชายบอกน้องชายทั้งสอง “เออว่ะ! หมดแก้วให้กับความรักระยำ แม่ง! ทำไมต้องหลงรักเด็กนั่นด้วยวะ!” กองบินเอ่ยสบถในตอนท้ายอย่างรวดร้าวอกตัวเองเมื่อนึกถึงหน้าหวานๆ ของคนที่จากไป “หึหึ...นั่นดิ ทำไมต้องพาลูกผมหนีไปด้วย แม่งเชี้ย! ไม่สงสารคนเป็นพ่ออย่างผมรึไงวะ! เนี่ยจ้างนักสืบและคนของตัวเองก็ออกตามหา แม่ง! ดันเป็นลูกสาวผู้ว่าอีก หาตัวยากเป็นบ้าเลยพี่” กองทัพเอ่ยบ้าง
สองอาทิตย์แล้วที่ใกล้รุ้งหายไปจากสายตา ที่สำคัญเขาบาดเจ็บ เพราะวันที่ไล่จับกำนันชัดได้ปะทะกันจนโดนยิงที่อกซ้าย ดีที่เฉียดขั้วหัวใจสาหัสเอาการ แต่ก็ถือว่าคุ้ม เพราะสามารถจับกำนันชัดเข้าคุกได้สำเร็จ และนี่เขาเพิ่งฟื้นได้สติขึ้นมา กองพลมองทุกคนที่มาเยี่ยมมาเฝ้าไข้ มีพ่อที่เคารพรัก ป้าที่รักที่เลี้ยงเขามาจนโตและคุณแม่ที่เคารพรัก แม้ท่านจะแต่งงานใหม่ย้ายไปอยู่ต่างประเทศ แต่ท่านและครอบครัวใหม่ก็ไม่เคยทิ้งลูกชายอย่างเขาและน้องชายทั้งสอง “แม่ดีใจที่หินอาการดีขึ้น รู้ไหมแม่กลุ้มใจมากกลัวว่าแม่จะเสียลูกชายคนนี้ของแม่ไป” นารีที่นั่งเก้าอี้ข้างเตียงของลูกชายจับมือใหญ่สากกร้านของลูกชายมาจูบหลังมือเบาๆ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบล้นออกมานอกดวงตา เพราะตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมา นางร้องไห้ตลอดที่เข้ามาในห้องของลูกชายแล้วพบว่านอนนิ่งหมดสติพร้อมเครื่องช่วยหายใจ แต่วันก่อนลูกชายฟื้นขึ้นมาพร้อมกับหมอเข้ามาตรวจอาการและถอดเครื่องช่วยหายใจออก “ขอบคุณพระเจ้าที่ยังเข้าข้างลูกชายของแม่ แม่รักหินนะลูก” นางบอ
เพล้ง! ถ้วยข้าวต้มถูกปัดทิ้งกระทบพื้นทันทีเมื่อไอ้เนตรยกมาให้เขาทาน กองพลแทบคลั่งเมื่อตื่นเช้ามาไม่เจอใกล้รุ้ง และถามไอ้เนตร ไอ้เนตรก็บอกแต่ว่าไม่รู้ ไม่เห็น ไม่เจอ เพราะมาถึงก็เห็นเจ้านายนอนอยู่คนเดียวในห้อง และนั่นทำให้ผู้มาใหม่อย่างกองบินและกองทัพที่เพิ่งมาถึงพากันอยากรู้ทันทีว่าทำไมอารมณ์ของพี่ชายในเช้านี้ถึงได้เดือดดาลนัก “มึงจะไปไหนก็ไปเถอะไอ้เนตร เดี๋ยวกูกับพี่เหมจัดการพี่หินเอง” กองทัพเอ่ยไล่คนสนิทของพี่ชายออกไปให้พ้นสายตา พร้อมมองไปทางถ้วยข้าวต้มที่ตกแตกกระจายกับพื้น “มึงทำไมไม่กินข้าวไอ้พี่หิน” กองบินเอ่ยถามพร้อมดึงลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงของคนหน้าไม่รับแขก “กูไม่กิน! กูไม่อยู่มันแล้วโรงพยาบาล กูจะกลับบ้าน แล้วเรื่องกำนันชัดไปถึงไหน?” กองพลตอบกลับเสียงห้วน“แล้วไม่แกล้งป่วยแล้วเหรอ เห็นว่าเมื่อคืนมีพยาบาลส่วนตัวมาเฝ้
“อ่ะ...อื้อ ลึกอีกได้ไหมคะ อ่า...” ใกล้รุ้งกระดากอายเหลือเกินที่เรียกร้องให้เขาเข้าหาแบบนี้ “อ่า...นิ้วไม่ได้ลึกเท่าดุ้นเนื้อของผัวหรอกนะทูนหัว อ่า...อยากได้ไหม” เขาถามเธอพร้อมกับดึงนิ้วออกมาดูดเลียพร้อมยกหน้าขึ้นจากกลางหว่างขาของเธอ “อ่า...ร้อน รุ้งไม่ไหวแล้วคุณหิน ได้โปรดเถอะ อื้ม...รุ้งต้องการคุณค่ะ” เธอสุดจะอาย แต่ก็พูดออกไปแล้วว่าต้องการคนเถื่อนสารเลวคนนี้ “โอว์...ทูนหัว ต้องการผัวเหรอจ๊ะ อ่า...ผัวก็ต้องการรุ้งเหมือนกันครับผม” แผลที่หัวไม่ได้มีผลกับการเสพสวาทรวมร่างกับใกล้รุ้งเลยสักนิด จริงอย่างที่หล่อนบอกว่ามันไกลหัวใจเขาตั้งเยอะ กองพลรีบจัดการถอดชุดของโรงพยาบาลตัวเองออกทันที เมื่อตอนนี้เขาและหญิงสาวไม่อาจลีลาได้อีกแล้ว “อ่ะ...อื้อ” เธอแอ่นเด้งเร่าตอบรับความใหญ่ที่สอดกระแทกเข้าหาทันที ความใหญ่โตอัดจุกในท้องน้อย ทั้งแน่นและอึดอัดและสุขในคราเดียวกันเมื่อเอวสอบของบุรุษเริ่มโยกไหวกดคลึงเร่าจังหวะเข้าออกในตัว
บ่ายโมงกว่าสองหนุ่มมาถึงหน้าห้องพักฟื้นของพี่ชายพร้อมกัน กองทัพยกยิ้มมุมปากทักทายพี่ชายคนรองเล็กน้อยพร้อมกับเปิดผลักประตูเข้าไปก่อน และตามมาด้วยกองบินที่เดินตามมา เมื่อเข้ามาในห้องก็เห็นพี่ชายกำลังลุกขึ้นจะเข้าห้องน้ำ แล้วทั้งสองก็รีบวิ่งไปช่วยประคองพี่ชายคนโตด้วยคิดว่าอาการหนัก แต่พอจับแขนของพี่ชายก็สะบัดมือของพวกเขาออก “ไม่ต้องมาจับกู กูไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่หัวแตกเว้ย!” กองพลบอกน้องชายทั้งสอง “เอ้า! ป้าบู่บอกมึงสาหัสปางตาย” กองบินเอ่ย “แล้วกูตายไหมล่ะ กูแค่หัวแตกเว้ย!” เขาตอบสวนกลับน้องชายคนรองทันที หึหึ “ไอ้เราก็อุตส่าห์ขับรถมาหา แม่งไม่ตายว่ะ!” กองทัพขำในลำคอพร้อมเอ่ยบ้าง “เออ! ไม่ตายง่ายหรอก แล้วทำไมมาพร้อมกันได้” กองพลถามทั้ง
พอจอดรถสนิทดับเครื่องยนต์ กองพลก็วิ่งไปหาความวุ่นวายตรงหน้าทันที ตอนนี้คนงานต่างพากันช่วยเหลือกันหนีตายจากภูเขาที่กำลังถล่มทับลงมา และพร้อมกับที่ไอ้เนตรลูกน้องของเขาขับรถเครื่องมาถึงจุดที่ระเบิดเช่นกัน “เกิดอะไรขึ้นไอ้เนตร” เขาถามทันที “ไม่ทราบครับนายเหมือง เหมือนว่ามีพวกไม่หวังดีมาแอบวางดินปืนแถวนี้เลยทำให้เหมืองเราระเบิด” ไอ้เนตรตอบเมื่อลูกน้องได้โทรไปรายงานหลังจากที่เกิดระเบิด “แล้วคนงานของเราเป็นอะไรไหม” “เห็นว่ามีคนติดอยู่ข้างในสามคนครับ กำลังขุดช่วยเหลือ” “อือ...เดี๋ยวกูไปช่วยเอง มึงพาคนงานของเราที่บาดเจ็บไปหาหมอ และหยุดการขุดเหมืองก่อน กูต้องรู้ให้ได้ว่าพวกไหน” เขาบอกสั่งไอ้เนตร “ครับนายเหมือง ผมว่ารอบนี้คงไม่พ้นกำนันชัดเหมือนเดิม”&
แอ๊ค! กองพลเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมสั่งให้คนของตัวเองกลับ เพราะตอนนี้พวกมันไม่จำเป็นแล้ว พอเข้ามาในห้องก็มองไปยังเตียงขนาดเล็กสามฟุตครึ่งก็เห็นใกล้รุ้งนอนคว่ำหน้ากับหมอน แล้วปิดล็อกประตูเดินสาวเท้ายาวๆ ไปหาคนที่นอนหลับบนเตียงเพื่อปลุกให้เธอตื่น “รุ้ง...ฉันมาแล้ว” เขาหย่อนก้นนั่งเบียดคนที่นอนบนเตียงเล็ก เขย่าหัวไหล่เธอเบาๆ เพื่อปลุกให้เธอตื่น อือ! เธอครางอย่างรำคาญพร้อมปัดมือใหญ่ออกจากหัวไหล่ตัวเองพร้อมพลิกตัวเล็กน้อย “ตื่นได้แล้ว เราต้องกลับกำแพงเพชรกันทูนหัว” ครั้งนี้เขาก้มหน้าลงไปเอ่ยข้างหูเธอพร้อมกับขบเม้มติ่งหูเล็กน่าเอ็นดูด้วย “อ่ะ...อื้อ” เธอร้องครางเบาๆ เมื่อถูกเขากัดติ่งหู แต่ก็ไม่ยอมลืมตาตื่นขึ้นมา “ถ้าไม่ตื่น ฉันจะมีเซ็