คนที่เคยรักแต่ต้องพานพบกันอีกครั้ง

การกลับบ้านของอ้นในครั้งนี้ เขาไมได้ขับรถกลับเพราะยังไม่สามารถทำใจได้ เพราะก่อนหน้านี้ที่เขาโดนรถชน และมีคนมาขู่อาฆาตเขา อ้นจึงตัดสินใจขึ้นรถประจำทางมา เพื่อความปลอดภัยกับตัวเอง เมื่อรถประจำทางมาถึงที่ขนส่ง  เพียงอ้นลงจากรถแค่นั้นวินมอเตอร์ไซค์ก็เข้ามาหาอ้นทันที

       “ไปไหนครับ”

       อ้นจึงบอกที่อยู่ที่เขาจะไปและตกลงราคากัน อ้นจึงตัดสินใจไปกับวินมอเตอร์ไซค์หนุ่ม ที่รุ่นเดียวกับเขาแต่พูดจาไพเราะ เขาจึงรู้สึกไว้ใจและคาดว่าน่าจะไม่เกิดอะไรขึ้นกับเขา เมื่อวินเตอร์ไซค์ขับมาถึงกลางทางบ้านของเขา วินมอเตอร์ไซค์ก็เปลื่ยนทิศทางทันที อ้นผิดสังเกตจึงบอกให้วินมอเตอร์ไซค์จอดรถ แต่ไม่เป็นผลเพราะวินมอเตอร์ไซค์ขับเร็วยิ่งขึ้นกว่าเดิม

       “จอดรถเดี๋ยวนี้ นายจะพาเราไปที่ไหน”

       ไร้เสียงตอบกลับจากวินมอเตอร์ไซค์ อ้นเกิดความกลัวและคิดไม่ตกว่าจะทำเช่นไร เพราะหลายเหตุการณ์ที่ผ่านมานั้นทำให้เขาคิดไปต่างๆนาๆ

       “ถ้านายไม่จอดรถเราจะกระโดดลงแล้วนะ”อ้นขู่ไปอย่างงั้นเพราะอย่างไงเขาก็ไม่กล้าที่จะกระโดดลงรถอย่างแน่นอน

       อ้นพลันคิดได้เขาจึงหยิบมือถือออกมา พร้อมที่จะโทรขอความช่วยเหลือ วินมอเตอร์ไซค์เห็นจากด้านหลังที่กระจกส่องอยู่ เขาจึงชะลอรถ และปล่อยมือที่จะแย่งโทรศัพท์มือถือจากอ้น แต่อ้นเปลื่ยนมือสลับไปมา จนวินมอเตอร์ไซค์ไม่สามารถที่จะแย่งโทรศัพท์มือถือได้ ทางวินมอเตอร์ไซค์จึงจอดรถกะทันหัน อ้นเห็นโอกาสมาถึงเขาจึงรีบลงจากรถและวิ่งหนึไปทันที แต่ด้วยมีกระเป๋าและมือถือโทรศัพท์ไว้จึงทำให้การวิ่งช้าลง เพียงไม่ถึงนาทีวินมอเตอร์ไซค์ก็ตามทัน และจับคอเสื้อจากด้านหลังดึงอ้นไว้ อ้นพยายามดิ้นหนีแต่ไม่สามารถที่จะหลุดเงื้อมมือของวินมอเตอร์ไซค์ได้

       “นายปล่อยนะ ถ้านายอยากได้อะไรเอาไปให้หมดเลย”

       “กูไม่อยากได้อะไรทั้งนั้นกูมาทำตามหน้าที่”

       “หน้าที่อะไร”อ้นสงสัย

       “ไม่ต้องถาม ตามกูกลับแต่โดยดีถ้าไม่อยากเจ็บตัว”

       “ก็ได้”อ้นเดินตามวินมอเตอร์ไซค์ไปอย่างว่าง่าย

       เมื่อวินมอเตอร์ไซค์เผลอ อ้นใช้แรงผลักวินมอเตอร์ไซค์จนล้มลง หลังจากนั้นเขาก็วิ่งหนีไปอีกครั้ง แต่ก็ไม่สามารถหนีไปไหนได้ไกล เพราะวินมอเตอร์ไซค์วิ่งมาดักหน้า พร้อมต่อยหน้าไปหนึ่งทีและต่อยที่ท้องสองครั้ง จนอ้นถึงกับเข่าทรุดนั่งลงกองกับพื้น วินมอเตอร์ไซค์กำลังจะเตะก้านคออีกครั้ง แต่ยังไม่ทันที่จะทำตามความคิดนั้น ก็เพราะมีรถยนต์คันหนึ่งจอดหลังเขา และมีชายหนุ่มรุ่นเดียวกับวินมอเตอร์ไซค์ลงมาจากรถ พร้อมปืนพกอยู่ในมือของเขา เมื่อวินมอเตอร์ไซค์เห็นเช่นนั้น เขาจึงรีบวิ่งไปที่รถมอเตอร์ไซค์แล้วขับรถหนีไป

       ส่วนชายหนุ่มผู้นั้นก็เดินไปที่ร่างคนอ้น ที่นอนฟุบกับพื้นแต่ไร้สติไปแล้ว ชายหนุ่มผู้นั้นจึงอุ้มร่างของอ้นเข้าไปในรถ และมาเก็บโทรศัพท์มือถือกับกระเป๋าเดินทางใส่ไปในรถ หลังจากนั้นเขาก็ขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว

       อ้นสะลึมสะลือลืมตาขึ้น เพราะโดนน้ำสาดที่ใบหน้า จึงทำให้เขาได้สติ แต่ก็ยังรู้สึกตึงๆที่ใบหน้าจากการโดนต่อย และเจ็บท้องน้อย เมื่ออ้นลืมตาเต็มที่เขาถึงกับตกใจ เพราะชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขานั้นคือเอคนเคยรักของเขา

       “นายจับเรามาทำไม”อ้นพยุงร่างลุกขึ้นอย่างทรมาน

       “กูไม่ได้จับมึง กูช่วยมึงต่างหากยังไม่สำนึกอีก”

       “เราไม่เชื่อหรอก ก็นายนั่นแหละจ้างวินมอเตอร์ไซค์ให้มาจับเราไว้”

       “ถ้ามึงคิดอย่างนั้นก็เรื่องของมึง”

       “นั่นไงยอมรับแล้ว นายจะจับเรามาทำไม เรากำลังจะกลับบ้านไปหาพ่อกับแม่ของเรา”

       “เรื่องของมึง”

       “ก็เราจะกลับบ้านนายมาจับเราไว้ทำไม”

       “กูไม่ให้กลับมึงต้องอยู่ที่นี่กับกู”

       “จะอยู่ได้อย่างไง เราต่างคนต่างมีเจ้าของกันหมดแล้ว”

       “มึงเป็นหมาเหรอมีเจ้าของ แต่ก็ไม่ใช่กูไม่มีเจ้าของ”เอหัวเราะ

       “นายนั่นแหละหมา”

       “เราสองคนมันก็เหมือนกันนั่นแหละ”

       “ก็ใช่ไงเราเหมือนกัน เรามีบอสเป็นแฟน ส่วนนายก็มีเจนเป็นแฟน ที่เจอกันวันนั้นดูเขาหวงนายมากเลยนะ เราไม่อยากมีปัญหากับเจน นายต้องรีบพาเราไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้”

       “กูไม่พามึงไปไหนหรอก กูจะให้มึงอยู่ที่นี่กับกู โอกาสมาถึงแล้วกูไม่ปล่อยมึงไปหรอกไอ้อ้น”

       “จะอยู่ได้ไง ถ้าเราหายไปนานๆ เดี๋ยวก็ต้องมีคนออกตามหาเรา นายนั่นแหละจะมีความผิด”

       “ใครบอกจะให้มึงอยู่ที่นี่ตลอดไปล่ะ กูจะให้มึงอยู่ที่นี่สิบกว่าวัน หลังจากนั้นกูก็จะปล่อยมึงไป”

       “แล้วจะเอาเรามาอยู่ที่นี่ทำไมตั้งสิบวัน นายนี่นับวันยังเสียสติไปแล้ว”

       “กูไม่ได้เสียสติ กูจะทรมานมึงจนกว่ามึงจะรักกู”

       “โอ๊ย นายมันบ้า นายมาทรมานเราอย่างนี้ เราจะรักนายได้อย่างไง”

       “ได้สิ เมื่อก่อนนายยังรักเราเลย ทั้งที่เราไม่ได้ดีกับนาย ครั้งนี้ก็เช่นกันกูจะทรมานมึงอีกครั้ง”

       “ไม่มีหรอกใครจะมารักเพราะทรมานกันอย่างนี้ มันต้องดูแลเอาใจใส่ให้ความรัก”

       “กูเคยแล้วแต่มึงก็ไม่รักกูกับไปรักไอ้บอสนั่น ดูแล้วไม่เป็นผล กูต้องทรมานมึงอย่างเดียวเท่านั้น เพราะมึงซาดิสต์ชอบความทรมาน”

       “ใครบอก นายบ้าไปกันใหญ่แล้วเอ เราขอร้องปล่อยเราไปเถอะ”

       “หุบปาก ถ้ามึงไม่อยากเจ็บตัว ทำตัวดีๆอย่าพูดมากคิดหนีเด็ดขาด ไม่งั้นกูจะทรมานมึงจนถึงตาย”

       “เราไม่หุบ เราจะด่านายให้ได้สติ นายต้องไปหาหมอกินยา สตินายจะได้กลับมา”

       “มึงนั้นแหละต้องกินยา”

       “เราไม่ได้เป็นอะไรจะกินทำไม นายนั่นแหละน่าจะถึงขั้นโรคจิต”

       “ใช่ก็ได้ กูนี่แหละโรคจิต”เอเดินเข้าไปหาอ้น

       อ้นเห็นท่าไม่ดีเขาจึงรีบวิ่งหนีไปที่ประตู และกำลังจะเปิดประตูออก แต่เอคว้าร่างไว้ทัน และจับอุ้มโยนลงไปบนที่นอน

       “มึงอยู่ในห้องนี้แหละ อย่าไปไหน เดี๋ยวพรุ่งนี้กูจะมาหามึง”

       เอเดินไปหยิบข้าวกล่องที่แขวนไว้ที่ลูกบิด แล้วโยนลงกับพื้นข้างเตียงที่อ้นนั่งอยู่

       “ถ้าหิวก็กินซะ ส่วนน้ำอยู่ในกระติก หวังว่าคงไม่ลืมตัวนะ เพราะเมื่อก่อนมึงก็เคยกินแบบนี้ ไม่ใช่มีผัวเป็นบอสแล้วกินไม่ได้”

       “ก็ได้ อย่าให้เราออกไปได้นะ ถ้าออกไปได้นายเจอดีแน่”

       “กูจะให้มึงออกไปได้ ก็ต่อเมื่อมึงรักกูเท่านั้น ถึงแม้สิบวันยังไม่ได้ผล กูก็จะรอให้มึงรักกู ถ้ามึงรักกูแล้ว มึงไม่กล้าที่จะทำร้ายกูหรอก”

       “ลองดูกันไหมล่ะ เราไม่มีวันรักนายได้หรอก ถ้านายทรมานเราอย่างนี้ ถ้านายดูแลเราดีๆก็ไม่แน่”

       “ฝันไปเถอะไอ้อ้น กูไม่เชื่อมึงหรอก มึงอย่าหลอกกูเลย คืนนี้มึงอยู่ที่นี่ไปคนเดียวก่อนเถอะ พรุ่งนี้กูจะมาหามึงอีก”

       “เราจะนอนที่นี้ได้อย่างไรกัน”อ้นมองไปรอบห้องๆ ซึ่งไม่มีอะไรมีแต่ห้องสี่เหลื่ยม และห้องน้ำแค่นั้น”

       “ดัดจริตทีเมื่อก่อนนอนได้ มีผัวเป็นบอสทำเป็นลืมกำพืดดั้งเดิม”

       “มันจะมากไปแล้วนะ นายมีสิทธิ์อะไรที่มาทำกับเราแบบนี้”

       “มีสิ กูจะเป็นว่าที่ผัวคนที่สองของมึง แต่เคยเป็นผัวเก่ามาก่อน”

       “เอ นายอย่าแม้แต่จะคิด ถ้านายทำอะไรเราบอสจะเอาเรื่องนายแน่”

       “คิดเหรอบอสมึงอยากใช้คนรักร่วมกับคืนอื่น”เอหัวเราะลั่น

       “นั่นมันความคิดนาย แต่ความคิดบอสไม่มีวันคิดเช่นนั้นหรอก”อ้นยังมีความเชื่อใจในตัวของจ๊อบอยู่เสมอ ถึงแม้บางครั้งจะมีพฤติกรรมบางอย่างที่เอบอกก็ตามที

       “ลองดูได้เลย คุยกับคนอย่างมึงเสียเวลาจริงๆไอ้อ้น คืนนี้มึงนอนที่นี่คนเดียว เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้ากูจะมาหามึง เพื่อที่จะไปทำไร่”

       “เอ นายเป็นบ้าไปแล้ว”อ้นหยิบหมอนที่ข้างกายเขาขว้างใส่เอ แต่เอรับไว้ทันและขว้างอย่างแรงกลับไปที่ใบหน้าของอ้น”

       “เราเจ็บนะ”อ้นยกมือกุมที่เบ้าตา

       “เรื่องของมึงไม่ใช่เรื่องของกู กูไปแล้วนะคืนนี้นอนอยู่นี่คนเดียวเถอะ”

       เมื่อเอพูดจบก็เดินออกไปจากห้องในทันที ส่วนอ้นไม่รู้จะทำอย่างไรดีกับชีวิต เขาจึงนั่งร้องไห้ ด้วยความเศร้า เสียใจ คิดอะไรไม่ออก กลุ้มใจ อย่างเดียวดายว่างเปล่าจนเขาคิดถึงโหยหาจ๊อบ

            ความมืดเริ่มมาเยือนอ้นลุกจากเตียงเพื่อไปเปิดไฟ  และเขาเริ่มรู้สึกหิวอ้นจึงก้มหยิบกล่องข้าวมาเปิดออกดู ซึ่งเป็นข้าวผัดหมูไข่ดาว เพียงเปิดออกแค่นั้นอ้นต้องปิดกล่องข้าวทันที เพราะกลิ่นเหม็นบูด เขาจึงวางลงไว้และตักน้ำกระติกมาดื่มจนอิ่ม อ้นกลัวว่าจะหิวไปมากกว่านี้เขาจึงรีบขึ้นไปนอนบนเตียงจะได้หลับ เพราะจะได้คลายความหิวไปได้บ้าง