รักเข้าข้างเดียวแสนเจ็บปวด

เอเดินทางกลับมายังบ้านของเขาซึ่งปลูกห่างจากบ้านพ่อแม่ของเขาพอสมควร ส่วนกระท่อมน้อยปลายไร่นั้นไกลจากบ้านเขาไม่มากนัก ที่เขาไม่พักที่เดียวกับอ้น เพราะเขาแค้นเคืองอ้นที่ไม่รับรักเขา จึงอยากที่จะแกล้งสักระยะหลังจากนั้นจะปล่อยอ้นไป เพราะเอนั้นรู้ข่าวจากตั้มและตูนเพื่อนของเขาที่เป็นแฟนซันและซีเพื่อนของอ้น ว่าอ้นจะกลับบ้านเวลาไหนและนั่นเป็นเหตุให้เอได้มาช่วยอ้นได้ทันเวลา แต่เขาก็ยังแปลกใจไม่หายใครที่จ้องทำร้ายอ้น ซึ่งเอเป็นห่วงอ้นมากเขาจึงจะพยายามหาคนร้ายที่อยู่ข้างหลังให้ได้ โดยมีตั้มตูนและซันซีร่วมด้วยช่วยอยู่เบื้องหลัง เหตุการณ์ที่อ้นได้มาอยู่กับเอทั้งสี่คนก็รู้ ยกเว้นแต่จีจี้ที่ซันและซีไม่ยอมบอก เพราะจีจี้ไม่ค่อยชอบเออย่างมาก

       เมื่อเอมาถึงบ้านของเขาก็เห็นเจนนั่งรอเขาอยู่ในบ้าน เพราะเจนสามารถเข้านอกออกในบ้านของอ้นได้ตามต้องการ เพราะเอนั้นไม่สามารถที่จะห้ามเจนมาหาเขาได้ เพื่อตัดปัญหาเอจึงให้กุญแจบ้านกับเจนไว้อย่างถาวรเลย

       “ไปไหนมากลับมาซะมืดค่ำเลย”เจนถามทันทีที่เอเข้ามาภายในบ้าน

       “ไปทำธุระ”เอนั่งลงบนโซฟาเก่าๆในห้องโถงขนาดเล็ก

       “ธุระที่ไหน”

       “กูจะไปไหนมาไหนต้องบอกมึงทุกเรื่องหรือไง  กูก็ต้องมีธุระส่วนตัวบ้างซิ กูยังไม่ถามมึงเลยว่าไปไหนมาไหน”

       “ก็กูเป็นห่วงมึงนี่ มืดค่ำแล้วยังไม่กลับมาอีก”

       “กูไม่ใช่เด็ก ไม่ใช่ลูกมึง และไม่ใช่ผัวมึง เป็นแค่เพื่อน มึงจะมาถามหาสวรรค์วิมานอะไร”

       “กูบอกมึงกี่ครั้งแล้วว่ากูรักมึงมาก”

       “กูก็บอกมึงหลายครั้งแล้วว่ากูไม่ได้รักมึง”

       “มึงไม่รักกูบ้างเลยเหรอ”

       “ไม่รักอย่างไงก็ไม่รัก มึงจะให้กูรักมึงได้อย่างไง ก็มึงเป็นเพื่อนกูมาก่อน”

       “มึงไม่รักกูแสดงว่ามึงมีคนรักอยู่แล้วแน่ๆ ไอ้อ้นใช่ไหม หลายวันก่อนเห็นมองมันไม่กระพริบตาเลย”

       “ใช่ แล้วจะทำไม มึงเลิกมายุ่งกับกูซะที ถ้ากลับล็อคบ้านให้ด้วยนะ”เอลุกขึ้นและเดินเข้าไปในห้องด้วยความรำคาญ

       เจนยังไมไม่หยุดเดินตามไปที่ห้องนอนของเอ และโผเข้ากอดร่างของเอไว้แน่น ส่วนเอนั้นรู้สึกอึดอัด จึงแกะมือที่เจนกอดออกจากลำตัวของเขา

       “จะมากงมากอดอะไร”

       “ทำไมกูกอดมึงไม่ได้เหรอ เราก็มีอะไรกันตั้งหลายครั้ง ขอกอดแค่นี้ไม่ได้เลยเหรอ”

       “ไม่ใช่ว่ากอดไม่ได้ แต่กูเหนื่อยกูจะอาบน้ำนอน มึงก็กลับบ้านมึงไปได้แล้ว”

       “กูยังไม่กลับ กูอยากอยู่กับมึง อยากนอนกลับมึง”เจนโอบกอดเออีกครั้งและล้วงเข้าไปในกางเกงของเอจับท่อนเอ็นเล่น

       “พอ กูไม่มีอารมณ์”เอดึงมือของเจนออกจากกางเกง

       “แต่กูต้องการมันน่ะ”เจนยังไม่ยอมแพ้ล้วงเข้าไปอีกครั้ง

       “ปล่อยกูจะอาบน้ำ”

       “ก็ได้”เจนดึงมือออกจากเป้ากางเกงของเอ

       เอมองหน้าเจนด้วยความเบื่อหน่าย เขาอยากจะไล่เจนไปให้พ้นแต่ก็ทำไมได้ เจนยังวนเวียนมาหาเขาตลอดเวลา และบางครั้งเขาก็อดสงสารเจนไม่ได้ เรื่องราวทุกอย่างเลยคาราคาซัง

       “จะไปอาบน้ำก็ไปซิมายืนมองกูทำไม”เจนพูดขึ้นมา

       เอตัดความรำคาญเขาจึงเข้าไปอาบน้ำในห้อง ส่วนเจนก็นั่งเล่นรอเออยู่บนเตียงนอน และเขาก็เกิดความสงสัยว่า เอนั้นต้องมีความลับกับเขาแน่นอน ทว่าเจนนั้นไม่สามารถรับรู้ได้ว่าความลับนั้นคืออะไร และนั่นเป็นเหตุผลที่เขาต้องคิดตามติดเอตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป โดยที่เขาจะเฝ้าสังเกตทุกอย่างไม่ให้คาดสายตา

       “เอา ยังไม่กลับอีก เราจะนอนแล้ว นายกลับได้เลยจะมานั่งรออะไร”เอพูดด้วยความรำคาญ หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ เขาพยายามทำไม่ดีกับเจน เพราะอยากที่จะให้เจนตัดใจจากเขาซะที

       “คืนนี้กูจะนอนกับมึง กูไม่ได้เอารถมา หรือมึงจะให้กูเดินกลับมืดๆค่ำๆเหรอ”

       “ถ้างั้นก็ตามใจกูจะนอนแล้ว มึงอยากทำอะไรก็ทำไป”

       เอเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหากางเกงมาใส่ แต่เจนนั้นได้คว้าร่างของเอไว้ และจับให้นั่งลงบนเตียงนอน ส่วนเจนก็นั่งคุกเข่ากับพื้นตรงหว่างขาเอ เขาไม่รอช้าดึงผ้าเช็ดตัวของเอออกทันที จนเผยเห็นช้างน้อยห้อยอยู่

       “เราไม่มีอารมณ์จะนอนแล้ว”เอดึงผ้าเช็ดตัวมาปิดไว้เหมือนเดิม

       “ถ้ามึงไม่ยอมกู กูก็จะกวนมึงทั้งคืน”เอดึงผ้าเช็ดตัวของเอออกอีกครั้ง

       เออยากจะให้มันจบๆตัดความรำคาญ เขาจึงปล่อยให้เจนทำตามความต้องการ ซึ่งหลายครั้งที่เขาไม่สามารถที่จะปฏิเสธเจนได้เลย นอกจากตัดความรำคาญแล้ว อีกอย่างที่เอต้องยอม เพราะยามใดที่เจนทำให้เขา ซึ่งเอก็มความสุขในรสรัก ดีกว่าที่ปล่อยให้มันค้างคา แต่เขาไม่ได้รักเจนจึงมีแต่เรื่องเซ็กส์ ส่วนเรื่องความรักนั้นหามีไม่ ถึงแม้เจนจะทำดีกับเขามากเพียงใดก็ตามที

       เจนจับท่อนเอ็นของเอจนเริ่มขยายแข็ง หลังจากนั้นเขาจึงใช้ริมฝีปากสัมผัสท่อนเอ็น ส่วนปลายจนเอเผยอปากเล็กน้อย และส่งเสียงครางเบาๆเป็นระยๆ เจนอยากมอบความสุขให้เออย่างเต็มที่เขาจึงอมจนสุดมิดโคน ส่วนเอก็จับศีรษะของเจนกดเข้าและแอ่นสะโพกจนสุดคอหอ ย จนเจนเกือบสำลักแต่ก็อดทนเพื่อทนคนที่เขารัก เมื่อเอกดศีรษะเจนหลายๆครั้ง เจนจึงอยากเปลื่ยนรสชาติใหม่บ้าง เจนจึงคลายท่อนเอ็นของเอออกจากปากของเขา และถอดกางเกงออกแค่หัวเข่า หลังจากนั้นเขาก็นั่งตักของเอ โดยที่เอจับท่อนเอ็นไว้ให้ตั้งตรงจ่อที่ช่องทางรัก ส่วนเจนก็ขยับบั้นท้ายลงครั้งเดียวก็สุดมิดโคน หลังจากนั้นเจนก็ค่อยๆขย่มท่อนเนื้ออย่างช้าๆต่อเนื่อง

       เนื่องจากร่างกายติดกันเกินไป เอจึงหงายหลังนอนราบกับพื้นเตียงเพียงครึ่งบน เมื่อท่าพร้อมเจนจึงนั่งขย่มได้เต็มที่ ส่วนเอนอนเฉยๆรับความเสียวสะท้านเช่นเดิมทุกครั้ง เขาปล่อยให้เจนทำไปเรื่อยๆจนเริ่มถึงจุดเสียว เขาจึงเสยขึ้นบนไม่ยั้งซอยถี่ๆจนเสียงดังสนั่งลั่นห้อง แต่เขาก็ไม่สนใจอะไรเขาเพียงต้องการที่ให้เสร็จด้วยเร็วไว้ เอจึงโหมกระหน่ำครั้งสุดท้ายจนน้ำในกายพุ่งเข้าสู่ช่องทางรักของเอจนล้นออกมา

       ส่วนเจนเมื่อรู้ว่าเอเสร็จแล้ว เขาจึงถอนร่างออกและเดินเข้าไปห้องนำ เพื่อสำเร็จใคร่ให้ตัวเอง ในขณะที่เอนอนนิ่งท่อนเอ็นตั้งตรง ด้วยความเสียวสะท้าน เมื่อคลายความเสียวสะท้านได้พอสมควร เขาจึงขยับร่างตัวเองให้นอนข้างกำแพง ด้วยความเหนื่อยจากช่วยเหลืออ้น และเสร็จความใคร่  เขาจึงหลับตาเพื่อพักและรอให้เจนออกจากห้องน้ำ แต่ไม่ทันเจนออกมาเขาก็หลับไปในทันที

       เจนหลังจากปฏิบัติเสร็จกิจ เขาจึงออกมาจากห้องน้ำ เมื่อเขาเห็นเอนอนหลับไปแล้ว เจนจึงขึ้นไปนอนข้างกายเอและโอบกอดเออย่างหลวมๆ เพราะกลัวเออึดอัดและเขาก็หอมแก้มของเออยู่หลายครั้ง เมื่อสมดังใจเขาจึงหลับตาเพื่อให้หลับตามเอไปในที่สุด

       รุ่งสางอ้นตื่นขึ้นมาเพราะแสงแดดรอดตามช่องข้างฝา สิ่งแรกที่เขารู้สึกคือความหิว แต่ไม่มีอะไรให้กินแม้แต่น้อย มีเพียงน้ำให้กินอยู่ในกระติกที่มีมดล่วงหล่นไปสามสี่ตัว อ้นตักออกทิ้งและใช้แก้วตักน้ำมาดื่ม หลังจากนั้นเขาก็เข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย

       หลังจากอ้นทำภารกิจส่วนตัวเสร็จ เขาจึงออกมานอกห้องน้ำ และอ้นต้องตกใจเพราะคนที่นั่งอยู่บนเตียงนอนของเขาก็คือเอ

       “ตื่นสายนี่ สบายจนเคยตัวคิดว่าตัวเองเป็นนายหญิงเหรอ”

       “มีอะไรกินไหมหิว”อ้นไม่อยากสนใจอะไรทั้งนั้น เพราะเขามีแต่เพียงความหิวอย่างเดียว

       “มีสิ แต่จะกินได้หรือเปล่า  มันไม่ใช่อาหารรสเลิศหรูที่ผัวมึงเคยพาไปกิน”

       “อย่าพูดมากจะให้กินก็เอาออกมา”

       “ได้”เอหยักไหล่ แล้วยกปิ่นโตยื่นให้อ้น

       “ขอบใจ”อ้นรับมาและนั่งลงกับพื้น

       อ้นรีบเปิดปิ่นโตออก ชั้นแรกเป็นผัดมะละกอกึ่งดิบกึ่งสุกใส่ไข่ ชั้นที่สองเป็นไข่ต้มสองใบใส่น้ำปลา ชั้นที่สามเป็นข้าวแต่เป็นข้าวท่อน อ้นเหลือกตามองเอและเหลือกกลับตามเดิม

       “กินไม่ได้เหรอ สงสัยจะเคยกินแต่ หูฉลาม”

       อ้นไม่พูดจาตอบโตเพราะเขาหิวจนเกือบจะเป็นลม เพราถ้าเอมาช้ากว่านี้นิดหน่อย อ้นคาดว่าเขาจะเป็นลมในไม่ช้าอย่างแน่นอน

       เอมองอ้นกินอาหารอย่างมูมมาม ไม่เหลือคราบความเรียบร้อยแม้แต่น้อย ใจหนึ่งก็สงสารอีกใจหนึ่งยังแค้นคืองอ้นอยู่ ทั้งที่อ้นไม่มีความผิดแม้แต่น้อย เรื่องราวทั้งหมดล้วนมาจากตัวเอเองทั้งนั้น แต่เขาก็มองข้ามข้อเท็จจริงข้อนี้ไปอย่างหลงลืมเลือน

       “กินให้เหมือนคนหน่อย”

       อ้นเหลือกตามองเออีกครั้ง พร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมาอย่างไม่รู้สึกตัว เพราะอ้นรู้สึกอนาถใจตัวเองอย่างถึงที่สุด

       “ไม่ต้องมาร้องไห้เรียกความสงสาร ถ้าเรื่องแค่นี้ทนไม่ได้ต่อไปจะทนอะไรได้ อยู่ในดงเสือจระเข้สารพัดสัตว์ แต่ดันทำตัวอ่อนแอไร้ทางต่อสู้”

       “นายพูดอะไรเราไม่เข้าใจ”อ้นวางช้อนลงและตักน้ำมาดื่ม

       “ทำเป็นไขสือ กูรู้หมดแล้วมึงโดนอะไรบ้าง ถ้ามึงเลือกกูก็ไม่ต้องลำบากขนาดนี้หรอก”

       “อยู่กับนายก็ไม่แตกต่างกันหรอก ก็ดูสิลำบากไหม”

       “นี่คือสิ่งที่มึงต้องรับกรรมไง”

       “กรรมอะไร นายนั่นแหละสร้างกรรมให้เรา”

       “ก็ใช่ไงกูจะจัดการมึงไอ้อ้น รีบๆกินจะได้ไปหักข้าวโพด”

       “เราไม่ไป หักไม่เป็น มันไร่ของนายไม่ใช่ไร่ของเรา”

       “ใครว่าไร่กูคนเดียวล่ะ มันไร่ของเราสองคนต่างหาก”

       “นายพูดบ้าอะไร”

       “ไม่บ้า ในไม่ช้าเดี๋ยวมึงก็ต้องเป็นของกู แต่กูรับรองได้กูไม่ขืนใจมึงหรอก เดี๋ยวมึงก็รักกูยอมเป็นของกูโดยเต็มใจ”

       “ชาติหน้า นายกับเจนนี่เหมาะสมกันดี ยังกับผีเน่ากับโลงผุ”

       “มึงอยากโดนเหรอ อย่าหาว่ากูไม่กล้าทำมึงนะ”

       เอลุกขึ้นยืนดึงร่างของอ้นลุกยืนตามเขา และผลักร่างของอ้นนอนลงบนเตียงนอน หลังจากนั้นเขาคร่อมร่างของอ้นไว้ และก้มลงจะหอมแก้มอ้น แต่เขาก็ไม่หอมแต่เปลื่ยนเป็นใช้มือบีบปากแทน

       “กูไม่หอมมึงหรอกอย่าหลงตัวเอง ลุกขึ้นเตรียมตัวไปหักข้าวโพดกับกูได้แล้ว”เอลุกขึ้นยืนกอดอกและอมยิ้ม