เด็กน้อย

“เจ้าหยุดปากมาคุยกับข้าก่อนได้ไหม” เหอชุนหลานบ่นซินเค่อซีที่ตอนนี้กำลังง่วนอยู่แถวหน้าอกอวบอิ่มของตน

            บุรุษเงยหน้าขึ้น แล้วส่งสายตาหวานเชื่อมแก่สตรีตรงหน้า “ข้าเตรียมพร้อมสำหรับลูกตัวน้อย เมื่อเขาเกิดมาจะได้มีเต้านมใหญ่ๆ น้ำนมไหลคล่องๆ”

            “ทะลึ่ง ทำตัวเป็นเครื่องปั๊มนมไปได้” เหอชุนหลานหัวเราะร่วน ก่อนใช้นิ้วเรียวบีบแก้มบุรุษของตน

            “เจ้าไม่พูดคุยร่ำสุรากับองค์รัชทายาทหรืออย่างไร ถึงได้ให้พวกเขาไปอยู่ที่เรือนแมกไม้ไกลขนาดนั้น” เหอชุนหลานเอ่ยถาม นางคิดว่าบุรุษทั้งสองไม่ได้เจอกันหลายเดือน น่าจะอยากสนทนากันมากกว่านี้

            “เจ้าคิดว่าเรื่องของข้าสำคัญ หรือเรื่องของเหอชิวจวี๋สำคัญกว่ากันล่ะ ตอนนี้ในหัวของสยงฺคุนคงมีแต่เรื่องทำลูกให้ได้โดยเร็วที่สุด” ซินเค่อซีหัวเราะ สายตาจ้องมองหน้าอกอวบอิ่มไม่วางตา “ข้าก็ต้องขยันเช่นกัน รอลูกคนนี้คลอดออกมาก็จะได้มีคนต่อไปได้เลย”

            “ข้าไม่ใช่แม่พันธุ์นะ” เหอชุนหลานมองค้อนอีกฝ่าย นางกัดริมฝีปากก่อนเอื้อมมือบางไปที่จุดสำคัญของเขา “เจ้าเป็นพ่อพันธุ์หรืออย่างไร ขอข้าดูหน่อย”

            “ได้ ข้าจะให้เจ้าดูทั้งคืนและดูทุกวันเลย” บุรุษเงยหน้าจ้องตาสตรีอย่างเจ้าเล่ห์ เขาปลดผ้าคาดเอวของตนและถอดอาภรณ์ออกอย่างรวดเร็ว “ข้าเปลือยกายให้เจ้าเช่นนี้ เจ้าจะจับจะดูจะดูดก็ตามสบาย”

            “ทะลึ่ง” สตรีหัวเราะก่อนเป็นฝ่ายเอาใจเขาตลอดทั้งคืน

~~~~~~~~

เก้าเดือนผ่านไป

หอเทียบสวรรค์และกิจการร้านค้าต่างๆ ภายใต้การดูแลต่างก็ลดราคามากที่สุดเป็นประวัติการณ์ เพราะว่าเป็นเดือนที่พระราชโอรสของฮ่องเต้สยงฺคุณแห่งแคว้นเป่ยจ้านประสูติ และบุตรชายของประมุขเทียบสวรรค์มีอายุครบห้าเดือนพอดี

ในเวลานี้เหอชุนหลานกับเหอชิวจวี๋ต่างก็ถูกบำรุงเต็มที่ทั้งอาหารและสมุนไพรราคาแพงต่างๆ เพื่อให้ร่างกายได้รับการฟื้นฟูแข็งแรงพร้อมกับการตั้งครรภ์ในครั้งต่อไป

ซินเค่อซีและสยงฺคุนต่างวางแผนที่จะมีลูกหัวปีท้ายปีสักห้าหกคน ดังนั้นพวกเขาจึงเชิญหมอชื่อดังที่ได้รับการขนานนามว่าเป็นหมอเทวดามาเปิดยาให้ เพราะร่างกายของพวกนางมีค่ามากกว่าทองคำทั้งเหมือง

จวนกลางหุบเขาของซินเค่อซี

บรรดาของขวัญจากฮ่องเต้แต่ละแคว้น ประมุขยุทธภพ รวมถึงบุคคลสำคัญต่างๆ ถูกทยอยส่งมาที่จวนเป็นจำนวนมาก พวกเขาส่งของขวัญมากันแทบทุกเดือน นอกจากจะเป็นการประจบเอาใจซินเค่อซีแล้ว ยังถือว่าตอบแทนที่หอเทียบสวรรค์ลดราคาทุกเดือน

แม้เหอชุนหลานจะบ่นว่าซินเค่อซีเห่อลูกมากเกินไป ไม่ควรลดราคาและแจกของแถมบ่อยขนาดนี้ แต่บุรุษก็ไม่สนใจ เขาชอบอ่านคำอวยพรที่มอบแก่บุตรชายของตนอย่างมาก

“ลูกชายข้าหล่อกว่าลูกชายของเจ้า” ซินเค่อซีอุ้มลูกชายวัยห้าเดือนของตนไว้ในอ้อมอก เขาชำเลืองมองดูพระโอรสของสยงฺคุณที่นอนหลับอยู่ในเปล

“ไม่ใช่ล่ะ ลูกข้าเพิ่งเกิดมาได้ไม่กี่วันก็มองออกว่ารูปงามมาก” สยงฺคุนมองค้อนซินเค่อซีก่อนจ้องมองบุตรชายตนด้วยสายตาปลาบปลื้ม

“พวกเจ้าคิดว่าลูกชายใครหล่อกว่ากัน” บุรุษที่อุ้มเด็กน้อยหันไปถามไห่ซานกับไห่ต้าที่ยืนเฝ้าอยู่ไม่ไกล

“เอ่อ” ไห่ซานกับไห่ต้ามองหน้ากัน พวกเขามีท่าทางลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด

“พวกเขาสองคนหล่อเหมือนกัน เพราะพวกเขาต่างก็ได้ความงามจากแม่ทั้งคู่” เหอชุนหลานตอบแทนชายหนุ่มทั้งสอง มีเหอชิวจวี๋นั่งหัวเราะพยักหน้าเห็นด้วยอยู่ด้านข้าง

“ลูกชายคนแรกหน้าเหมือนแม่ และแม่ของพวกเขาก็ใบหน้าคล้ายกัน ดังนั้นพวกท่านรอลูกคนต่อไปละกัน” เหอชิวจวี๋พยายามพูดประนีประนอมให้ผู้เป็นพ่อทั้งสองเลิกโต้เถียงกัน

นางฟังซินเค่อซีกับสามีของตนเถียงกันถึงเรื่องนี้มาหลายวันแล้ว ถ้าไม่ติดที่ว่าลูกน้อยยังเล็กไม่สมควรเดินทางไกลและต้องอยู่บำรุงร่างกายที่นี่คงชวนสยงฺคุนกลับเป่ยจ้าน

“ถูกต้อง ช่วงนี้พวกเจ้าเก็บแรงทำงานและดูแลพวกข้าดีกว่า” เหอชุนหลานพูดพลางยื่นมือไปรับลูกน้อยจากซินเค่อซีมาอุ้มแทน

“ก็จริง ข้าต้องบำรุงร่างกายของตนเองเช่นกัน จะได้มีแรงปั้นก้อนแป้งทุกวัน” ซินเค่อซีลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว “ท่านหมอๆ เปิดยาบำรุงให้ข้าที” เขาส่งเรียกร้องเรียกขณะที่เดินไปยังเรือนรับรองของบรรดาหมอเทวดา

“ข้าไปด้วย” สยงฺคุนรีบเดินตามซินเค่อซี “ข้าก็ต้องบำรุงตั้งแต่เนิ่นๆ ท่านหมอๆ เปิดยาให้ข้าด้วย”

เหอชุนหลานกับเหอชิวจวี๋มองตามร่างสามีตนเองแล้วถอนหายใจพร้อมกัน จากนั้นพวกนางก็จ้องหน้ากันแล้วหัวเราะร่วนเสียงดัง

“ขอบคุณนะที่เจ้ามาที่นี่ ข้าถึงได้มีครอบครัวอบอุ่นเช่นนี้” เหอชิวจวี๋บอกกับสตรีที่ใบหน้าคล้ายตนเอง

“ขอบคุณเจ้าเช่นกัน หากที่นี่ไม่มีเจ้า ข้าก็คงไม่ได้ย้อนมาเจอกับสามีหื่นกามคนนี้” เหอชุนหลานเอ่ยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสุข

“หื่นกามแล้วอย่างไร เป็นชายที่เจ้ารักก็พอ” ซินเค่อซีส่งเสียงดังจนเหอชุนหลานสะดุ้ง เขาไปหาท่านหมอเสร็จก็แจ้นกลับมาหาครอบครัวตนเองด้วยความว่องไว

“ชิวจวี๋ เสี่ยวเหมย ฝากบุตรชายของข้าชั่วครู่ ข้าต้องปรนนิบัติฮูหยินให้สมกับเป็นคนหื่นกามสักหน่อย” ซินเค่อซีบอกเหอชิวจวี๋และสาวใช้ตัวน้อย มือแกร่งของเขาโอบร่างอรชรของเหอชุนหลานไปยังเรือนกล้วยไม้ทันที

“เจ้าบ้านี่ หื่นกามจริงๆ” สยงฺคุนที่ตามมาทีหลังตะโกนใส่หลังคนทั้งสอง

~~~~~~~~

เรือนกล้วยไม้

ซินเค่อซีอุ้มเหอชุนหลานวางลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล เขาปลดเสื้อผ้าของนางออกช้าๆ แล้วไล่จุมพิตนางตั้งแต่ริมฝีปากอวบอิ่มไปจนถึงกลีบเนื้อนุ่มแสนหวาน

“อื้ม จิ่งซี พอได้แล้ว” เหอชุนหลานครางเสียงหลงเมื่อช่องทางรักถูกริมฝีปากและลิ้นร้อนแหย่เข้าออกแล้วตวัดกินน้ำใสที่เอ่อล้นออกมา

บุรุษไม่ทำตามที่นางร้องขอในทันที เขาใช้ลิ้นร้ายของตนกับสตรีจนนางถึงฝั่งฝันจึงถอนริมฝีปากอย่างเสียไม่ได้

“หลานหลาน พอลูกของเราอายุครบหนึ่งขวบพวกเรามาแต่งงานกันนะ หลังจากนั้นเราก็จะแต่งงานทุกครั้งหลังจากที่ลูกแต่ละคนอายุครบขวบปี”

เหอชุนหลานข่มอาการเสียวซ่านของร่างกายพร้อมกับพยายามพูดน้ำเสียงปกติ “ไม่ต้องถึงขั้นนั้นก็ได้ ใครเขาแต่งงานหลายครั้งกัน”

“ข้ากับเจ้าอย่างไรล่ะ ข้าเคยพูดไว้แล้วก็ต้องทำให้ได้ หลานหลานเรามามีลูกกันอีกคนเถอะ” บุรุษส่งสายตาหวานเชื่อมให้แก่สตรี

“ไม่ได้ ช่วงนี้ข้ายังต้องบำรุงร่างกาย ยังมีลูกคนต่อไปไม่ได้ เจ้ารอก่อนละกัน” เหอชุนหลานส่ายหน้าปฏิเสธด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์ นางยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วเป็นฝ่ายเริ่มใช้ปากกับซินเค่อซีแทน

“หลานหลาน ข้ารักเจ้า” ซินเค่อซีคว้าร่างอรชรมากอดในอ้อมแขนจนเหอชุนหลานที่กำลังยุ่งอยู่กับแก่นกายของเขาต้องเงยหน้าส่งยิ้มหวานให้เขา

“ข้าก็รักเจ้าเช่นกัน จิ่งซี คนบ้ากามของข้า”

~~~~~~~~

ห้าปีผ่านไป

ซินซีโหย่วบุตรชายคนโตของเหอชุนหลานกับซินเค่อซีแอบไปยังตาน้ำบนภูเขาทิศตะวันตกโดยไม่มีผู้ใดเห็น เขาก้าวลงที่ตาน้ำจากนั้นร่างทั้งร่างก็หายไปทันที

เวลาผ่านไปครึ่งชั่วยามร่างของเขาจึงปรากฏขึ้นเหนือตาน้ำอีกครั้ง

“ไปคราวนี้ดีจริงๆ ข้าได้น้ำอัดลมมาฝากท่านแม่ด้วย” เด็กน้อยวัยห้าขวบครึ่งพูดด้วยความดีใจ เขาเดินกลับอย่างร่าเริง ยังไม่ทันถึงเรือนกล้วยไม้ก็พบกับมารดาของตนนั่งถลึงตาโตจ้องมาทางตน

เด็กชายหดคอแล้วส่งสายตาออดอ้อนขอความเห็นใจ “ท่านแม่ ข้าไปแป๊บเดียวจริงๆ นะ ดูสิ มีของฝากมาให้ท่านด้วย”

เหอชุนหลานเห็นท่าทางของบุตรชายก็โกรธไม่ลง นางยกมือเรียวให้เขาเข้ามาใกล้แล้วกอดด้วยความรัก “เสี่ยวโหย่ว เจ้าอย่าไปที่นั่นบ่อย แม่กลัวว่าเจ้าจะกลับมาไม่ได้อีก”

เด็กน้อยยกมือเล็กลูบแก้มของมารดาตนแล้วพยักหน้ารับคำ “ข้ารู้ท่านแม่ ตาน้ำตรงนั้นเป็นที่เดียวที่ข้าสามารถเดินทางไปกลับได้ ท่านอย่าห่วงนักเลย ไม่แน่ว่าพอข้ามีลูกก็ไปไม่ได้แล้ว”

“เพิ่งจะห้าขวบพูดเรื่องมีลูกแล้วหรือ” ซินเค่อซีอุ้มเด็กหญิงวัยขวบครึ่งในอ้อมแขนเดินเข้ามาพอดี นัยน์ตาคมมองขวดน้ำอัดลมที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วก็ขมวดคิ้ว “ห้าขวบยังกล้าดีไปต่างที่ สิบห้าปีไม่พาสตรีกลับมาเลยหรือ”

เหอชุนหลานหัวเราะขำขัน “ที่นั่นผู้หญิงอายุสิบห้าปียังถือว่าเด็กมาก แต่งงานไม่ได้ พวกนางไม่ตามมาหรอก อีกอย่างเสี่ยวเหยาและเสี่ยวหยุนก็ใกล้จะรู้ความแล้ว พวกเขาคงคุมพี่ชายตัวเองได้”

“ข้ากลัวว่าลูกชายสามคนจะชวนกันไปน่ะสิ” ซินเค่อซีถอนหายใจสีหน้ากังวล แต่เมื่อนึกขึ้นว่าแต่ละคนล้วนมีชะตาชีวิตเป็นของตัวเอง เขาจึงปล่อยวางเรื่องนี้ลงได้

เขาเดินไปหาเหอชุนหลาน มือหนาส่งเด็กน้อยให้นางอุ้ม จากนั้นจึงกอดนางด้วยความรักใคร่ “เรามีลูกกันเยอะๆ นะ ขอแค่เจ้าอยู่ที่นี่ ลูกแต่ละคนใครอยากอยู่ก็อยู่ ใครอยากไปก็ไป”

บุรุษยังไม่ทันพูดจบก็ถูกร่างเล็กของซินซีโหย่วกอดทางด้านข้าง “โอ๋ๆ ท่านพ่ออย่างอนนะ เสี่ยวโหย่วจะเป็นเด็กดี ท่านพ่อก็แบ่งท่านแม่ให้พวกข้าพี่น้องบ้าง”

“ฮ่าๆ” เหอชุนหลานกับซินเค่อซีหัวเราะพร้อมกัน พวกเขาทั้งคู่อุ้มลูกทั้งสองคนเดินกลับเรือนกล้วยไม้เพื่อไปหาลูกอีกสองคนที่กำลังนอนกลางวันกันอยู่

เหอชุนหลานยิ้มกว้างกว่าผู้ใด นางอยู่ในยุคปัจจุบันตัวคนเดียว เมื่อมาอยู่ที่ยุคนี้นางมีความสุขและอบอุ่นใจมาก การมีครอบครัวมีความสุขแบบนี้นี่เอง

จบบริบูรณ์