จับใส่โลง

“เจ้าไม่น่าอายุสั้นเช่นนี้” รัชทายาทที่เข้ามาดูศพซินเค่อซีนั่งจ้องมองใบหน้าซีดเผือกของบุรุษที่นอนบนเตียงพูดเสียงเบา

‘เจ้านั่นแหละจะมานั่งจ้องข้าเช่นนี้ทำไม’ ซินเค่อซีบ่นในใจ เขาแกล้งนอนตายกลั้นลมหายใจมาหนึ่งเค่อ (สิบห้านาที) แล้ว รัชทายาทเจ้าปัญหาก็ยังไม่ยอมลุกไปไหน

หากยังนั่งต่ออีกหนึ่งก้านธูปหรือหนึ่งชั่วยามความต้องแตกแน่นอน

“เฮ้อ ข้าจะส่งเหอชิวจวี๋ไปเฝ้าสุสานเจ้าดีหรือไม่” รัชทายาทนั่งไขว่ห้างยกศอกขึ้นมาเท้าต้นขาแล้วส่งเสียงครุ่นคิด

‘เฝ้าสุสานเจ้าน่ะสิ’ ซินเค่อซีโต้เถียงในใจ

“นางเป็นของเจ้าแล้ว ข้าคงไม่เอานางมาดูแลต่อหรอก” รัชทายาทยังคงพูดไปเรื่อยๆ ไม่สังเกตร่างที่แกล้งไร้วิญญาณ

‘นางยังไม่ได้เป็นของข้า เจ้าอยากเอาก็เอาไปสิ’ คิ้วของซินเค่อซีเริ่มขมวดเป็นปมจนไห่ซานสังเกตเห็น เขารีบกระแอมเตือนเสียงดัง

“เอ่อ องค์รัชทายาท ตามธรรมเนียมของพวกเราแล้ว ต้องนำร่างของท่านอ๋องไปฝังที่เมืองเกิดภายในสามวันขอรับ หากไปช้าเดี๋ยวจะไม่ทัน”

“งั้นหรือ ข้าไปด้วยละกัน” รัชทายาทหนุ่มลุกขึ้นหมายจะร่วมเดินทางเพื่อไปทำพิธีที่สุสาน

“ไม่ต้องพะย่ะค่ะ ขบวนต้องการความเงียบเพื่อส่งผู้วายชนม์ไปสรวงสวรรค์” ไห่ต้าอธิบายอย่างรวดเร็ว

“เจ้าว่าข้าเสียงดังหรือ” รัชทายาทหันไปถลึงตาใส่เขาท่าทางฉุนเฉียว

ยังไม่ทันที่ไห่ต้าจะหาข้อแก้ตัว องครักษ์ของรัชทายาทก็เข้ามารายงานพร้อมทั้งมองด้วยสายตาแปลกประหลาด เขาไม่เคยเห็นเจ้านายบ้านตนเป็นเช่นนี้มาก่อน “องค์รัชทายาท ฝ่าบาทเรียกเข้าเฝ้าพะย่ะค่ะ”

“เอ่อ ข้าต้องไปส่งร่างเสิงโหย่วอ๋องที่ต่างเมืองก่อน”

“ฝ่าบาทน่าจะรับสั่งถามเรื่องเสิงโหย่วอ๋อง และก็การดูแลแม่นางเหอกับแม่นางกวง รัชทายาทควรรีบเข้าเฝ้านะพะย่ะค่ะ”

“ก็ได้ๆ” รัชทายาทลุกขึ้นจากเก้าอี้ เขาหันมองใบหน้าที่ซีดขาวของซินเค่อซีอีกครั้ง “เวลาที่เจ้าเงียบเช่นนี้น่ามองยิ่งนัก” พูดจบเขาก็จากไป

“แคกๆ” ซินเค่อซีลุกขึ้นมาหายใจทันที “ข้าเกือบตายจริงๆ เพราะเจ้าหมอนั่น แถมมาพูดอะไรน่าขนลุกทิ้งท้าย” มือหนายกขึ้นมาลูบแขนเสื้อของตนไปมา “โลงที่สั่งสร้างเสร็จหรือยัง” เขาถามไห่ซานที่กำลังเก็บอาการไม่ให้ตัวเองหลุดหัวเราะออกมา

“เสร็จแล้วขอรับ โลงไม้ใหญ่โตโอ่อ่า เจาะรูสำหรับหายใจสะดวก จะเข้าไปนอนสองสามคนก็ไม่มีปัญหา”

“เพ้ย ไปได้แล้ว เร็วๆ เข้า ก่อนที่รัชทายาทนั่นจะกลับมา อ่อ พาแม่นางเหอไปด้วย”

“นายท่านขอรับ หากนางไม่ใช่คุณหนูเหอชุนหลานนั่นคือการลักพาตัวเลยนะ” ไห่ต้าส่ายหน้าไม่เห็นด้วย

ซินเค่อซีหันไปจ้องหน้าผู้พูดด้วยแววตาขุ่นเคือง “ข้าลักพาตัวนางมาตั้งแต่แรกแล้ว ลักพาตัวเพิ่มขึ้นอีกคนแล้วจะทำไม”

“เอ่อ ก็จริง” ไห่ต้าพยักหน้าจากนั้นก็เดินไปทางเรือนด้านหลังด้วยความรวดเร็ว

~~~~~~~~

“ไม่ไป ข้าไม่ไป” เหอชุนหลานดิ้นไปมาหวังจะสลัดแขนของตนให้หลุดจากมือแกร่งของไห่ต้า

“คุณหนูเหอถือว่าเป็นฮูหยินของนายท่าน ก็ต้องไปส่งทำพิธี” บุรุษร่างใหญ่อธิบายอย่างใจเย็น

“ฮูหยงฮูหยินอะไร ข้าไม่ใช่” เหอชุนหลานพยายามปฏิเสธ นางเหวี่ยงแขนตัวเองแต่ร่างบางกลับเซไปชนฝาโลงที่วางเผยออ้าอยู่จนฝาโลงตกลงมา

“ฝาโลงหนักขนาดต้องใช้สองคนยก คุณหนูชนทีเดียวล้ม แสดงว่านายท่านต้องการให้คุณหนูไปด้วย” ก่อนฝาโลงจะตกไห่ต้าสังเกตเห็นฝ่าเท้าของซินเค่อซีที่นอนอยู่ในโลงถีบฝาโลงให้กระเด็นตกลงมา คงจะบอกเป็นนัยๆ ว่าให้เอาเหอชุนหลานจับใส่เข้าโลงไปด้วยกัน

“ขออภัย” เขากล่าวกับเหอชุนหลานแล้วก็จับร่างบางใส่เข้าไปในโลงที่มีซินเค่อซีอยู่ภายในนั้น

“กรี๊ด” เหอชุนหลานร้องตกใจ นางเห็นใบหน้าที่ขาวซีดของบุรุษ ทั้งเห็นฝาโลงถูกปิดอีกครั้ง ในใจก็หวาดกลัวเป็นอย่างมาก

มือเรียวทั้งทุบทั้งดันหวังว่าจะผลักฝาโลงออก แต่นางก็ไม่มีแรงที่จะทำได้ดั่งใจนึก

“ปล่อยข้าออกไป ข้าไม่ใช่เหออะไรนั่น ปล่อยข้าออกไปนะ ข้ายังไม่อยากตาย”

ระหว่างที่ร้องอย่างสิ้นหวัง สตรีก็รู้สึกเหมือนว่ามีมือหนายกขึ้นมากอดเอวของตน นางตกใจหันหน้าไปมองใบหน้าที่ซีดขาวอีกครั้ง

เห็นดวงตาคมจ้องมองที่ตน มุมปากข้างหนึ่งยกยิ้มคล้ายกับชอบอกชอบใจ

“ไอ้บ้ากาม ตายแล้วยังไม่วายบ้ากามอีก” สตรีเปลี่ยนจากใช้มือทุบโลงเป็นทุบบุรุษแทน

“ว่าข้าบ้ากาม ได้ ข้าจะบ้ากามให้ดู” มือหนาของบุรุษข้างหนึ่งเปลี่ยนจากโอบเอวเป็นลูบคลึงที่บริเวณสะโพกของเหอชุนหลาน ส่วนมืออีกข้างรั้งตัวนางให้แนบชิดกับแผงหน้าอกของเขา จมูกที่โด่งของบุรุษจึงซุกอยู่ตรงซอกคอระหงยาวของสตรี

“อื้อ” เหอชุนหลานส่งเสียงร้องเมื่อเจอสัมผัสที่คุ้นเคย นางพยายามมองหน้าบุรุษอีกครั้งด้วยความตกใจ “ท่านยังไม่ตาย” นางพูดพร้อมกับจะขยับร่างกายของตนหนี

“อย่าดิ้น หากเจ้าดิ้นอีก ข้าจะทำให้เจ้าเสียตัวในนี้” บุรุษพูดเสียงเบาข่มขู่นาง แต่ฝ่ามือหนาของเขาก็ยังลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างอรชรไม่หยุด

“หน้าอกของเจ้าเหมือนจะใหญ่ขึ้น” เขาพูดพลางหยุดมือลงที่เต้าอวบทั้งสองข้าง จากนั้นจึงล้วงเข้าไปจับเนื้อนุ่มภายใน

“ท้องของเจ้าก็ใหญ่ขึ้น กินเก่งขึ้น หรือว่า” นัยน์ตาคมจ้องตาสตรีอีกครั้ง เห็นนางหลบสายตาในใจเขาก็สั่นไหวขึ้นมาแทบจะทันใด

“เจ้าตั้งครรภ์ใช่หรือไม่”

“ไม่ใช่” เหอชุนหลานปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

“หากยังไม่ตั้งครรภ์ ข้าก็จะทำให้เจ้าตั้งครรภ์ก่อนที่เราจะถึงจุดหมายปลายทาง” ซินเค่อซีแหวกเสื้อของเหอชุนหลานทันทีที่พูดจบ เขารั้งร่างบางให้หน้าอกอวบอิ่มทั้งสองเต้าเข้าใกล้ใบหน้าของตน จมูกโด่งและริมฝีปากชุ่มฉ่ำซุกไซ้และโลมเลียเต้าหวานที่ห่างหายไปนาน

“หอมมาก” เขาพูดอย่างพึงพอใจ “เจ้าปฏิเสธว่าไม่ใช่เหอชุนหลานก็ไม่มีประโยชน์ กลิ่นกายเจ้ายังคงเหมือนเดิมไม่เหมือนสตรีนางอื่น” เขาบอกสตรีเสียงแหบพร่า

“กลิ่นน้ำหอมก็คล้ายกันหมด ผู้หญิงที่ใช้น้ำหอมกลิ่นเดียวกันเจ้าจะแยกออกได้อย่างไร” เหอชุนหลานรีบหาข้ออ้าง ตอนนี้ฝ่ามือของบุรุษเริ่มมาวนเวียนแถวจุดอ่อนไหวตรงท้องน้อยของนางแล้ว

“ไม่เป็นไร เช่นนั้นข้าจะสำรวจตรงนั้นของเจ้าเอง ถ้ารับของข้าได้จนเต็มและตอดรัดดีแสดงว่าเจ้าคือเหอชุนหลานแน่นอน”

“ไม่ได้นะ” เหอชุนหลานรีบห้าม ตอนนี้นางตั้งครรภ์ไตรมาสแรก ห้ามมีสัมพันธ์กับบุรุษเป็นอันขาด นางใช้สีหน้าไม่พอใจตวาดบุรุษตรงหน้า “เจ้ามันทั้งบ้ากามทั้งไร้ยางอาย”

ซินเค่อซีหัวเราะชอบใจ นางจะเป็นสตรีคนอื่นไปได้อย่างไร หน้าตาแบบนี้กลิ่นแบบนี้ฝีปากร้ายเช่นนี้ มีแค่เหอชุนหลานคนเดียว หากเป็นสตรีนางอื่นคงทำเสียงออดอ้อนหรือไม่ก็ต้องหวาดกลัวจนตัวสั่น

ไม่ใช่รับมือราวกับคนคุ้นเคยกันมานาน

คิดดังนั้นเขาจึงใช้ริมฝีปากดูดดุนยอดถันบนเต้าทั้งสองอย่างเพลิดเพลิน ปล่อยให้เหอชุนหลานเม้มริมฝีปากเพื่อไม่ให้ตัวเองส่งเสียงครางที่น่าอายออกมา

“สิ่งที่หญิงตั้งครรภ์ควรใหญ่ เจ้าก็มีครบ” บุรุษสังเกตเต้านมและยอดถันที่ขยายใหญ่ขึ้นของสตรี รวมถึงหน้าท้องนูนที่เหอชุนหลานพยายามปกป้องไม่ให้ถูกกระทบกระเทือนจากการเดินทาง

นี่คือสัญชาตญาณของสตรีที่เป็นมารดาแล้ว ย่อมห่วงลูกในท้องเป็นธรรมดา

บุรุษคิดได้ดังนั้นก็รู้สึกอิ่มอกอิ่มใจ เขาจัดเสื้อผ้าของสตรีให้ใส่เรียบร้อยแล้วจึงคว้าตัวนางให้ล้มลงนอนในอ้อมแขน

“ข้าจะกลับบ้านที่อยู่ต่างแคว้น บ้านที่อยู่บนเขาสูง สงบและไร้คนรบกวน แล้วเราจะมีลูกกันสักแปดคนกำลังดี” ซินเค่อซีพูดกับเหอชุนหลานน้ำเสียงผ่อนคลาย

“แปดคน” เหอชุนหลานทวนคำด้วยความตกใจ “ไม่ได้ ข้าจะไม่มีลูกกับบุรุษที่ไม่ได้รัก คนแรกถือว่าพลาด แต่ต่อไปไม่มีแน่นอน”

“ได้ ข้าจะทำให้เจ้ารักข้าให้ได้”

            ระหว่างที่ซินเค่อซีกำลังจะพูดต่อ ไห่ซานก็เดินมากระซิบที่ข้างโลง “นายท่าน สายรายงานมาว่าองค์รัชทายาทกำลังพาคุณหนูเหอชิวจวี๋เดินทางมุ่งหน้ามาทางเราขอรับ”

            “ตื๊อเสียจริง” ซินเค่อซีบ่น ส่วนเหอชุนหลานกรอกตามองบน “องค์รัชทายาทพาสตรีมาหาควรจะดีใจมิใช่หรือ คนบ้ากามอย่างเจ้ามีลูกกับนางสักแปดเก้าคนนางคงไม่ว่าหรอก แต่รัชทายาทก็ไม่แน่ว่าจะยินยอม อย่างไรเสียเขากับเหอชิวจวี๋ก็เคยเป็นคู่หมั้นกันมาก่อน”

            “คู่หมั้นกัน จริงสิ ข้าไม่น่าลืมเลย”