จับคู่

“เดี๋ยวหาที่หยุดพัก กางกระโจมใหญ่หลายหลังหน่อย” ซินเค่อซีส่งเสียงออกคำสั่งดังออกมาจากโลงไม้ เขาคิดแผนการบางอย่างได้อย่างรวดเร็ว

“ขอรับ” ไห่ต้ากับไห่ซานขานรับ แล้วแยกย้ายไปจัดการตามคำสั่งของเจ้านายตน

เวลาผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วยาม รัชทายาทก็พาเหอชิวจวี๋มาถึงกระโจมที่พักของขบวนซินเค่อซี  กระโจมหลังใหญ่ที่สุดวางโลงไม้ของซินเค่อซีไว้ตรงกลาง ส่วนกระโจมหลังอื่นตั้งอยู่รอบกระโจมนี้

เหอชิวจวี๋เข้ามาภายในกระโจมก่อน นางมาคุกเข่าพูดกับโลงไม้ด้วยสีหน้าและท่าทางน่าสงสาร

“เสิงโหย่วอ๋อง แม้ข้าจะจำเรื่องระหว่างเราไม่ได้ แต่ถ้าหากข้าเป็นสตรีของท่านแล้ว ข้าก็จะไม่ทิ้งท่านไปไหน”

รัชทายาทเดินมาอยู่หลังหญิงสาว เขายกมือหนาขึ้นมาจับไหล่ปลอบใจนาง “เสิงโหย่วอ๋องไปดีแล้ว เจ้าอย่าทำให้น้ำตารั้งเขาไว้ เดี๋ยวเขาจะไปไม่สงบ เจ้าไปพักผ่อนก่อนเถอะ ตอนเช้าจะได้มีแรงเดินทาง”

“เพคะ” เหอชิวจวี๋ไม่กล้าปฏิเสธความหวังดีของบุรุษ นางจึงตอบรับแล้วจากไปอย่างเงียบๆ

“นี่เหอชิวจวี๋หรือ เหมือนข้าราวกับฝาแฝด” เหอชุนหลานที่แอบมองอยู่ดูสตรีอีกคนด้วยความประหลาดใจ “ที่จริงหน้าเหมือนก็ไม่เท่าไหร่ แต่ชื่อแซ่ดันใกล้เคียงกันน่ะสิ แปลกดีแฮะ”

เมื่อรัชทายาทอยู่คนเดียวกับโลงไม้ของซินเค่อซี เขาก็ลากเก้าอี้มาข้างโลงก่อนทิ้งกายลงนั่ง

“เสิงโหย่วอ๋อง เจ้าไม่น่าอายุสั้นเลย ไอ้เจ้าหน้าน้ำแข็ง” เสียงพูดของเขามีหลากหลายอารมณ์ ทั้งเศร้า โมโห หดหู่ปะปนอยู่ด้วยกัน “เจ้ามันหยิ่ง ชอบทำเป็นไม่สนใจข้า ชื่อข้าก็ไม่เรียก ข้าชื่อสยงฺคุน จำได้หรือไม่ สยงฺคุน   ส่วนคู่หมั้นของเจ้าต้วนปิงปิง ข้าขอโทษที่ดูแลนางไม่ดี ขอให้เจ้ากับนางพบกันในปรโลกและอยู่ด้วยกันในชาติหน้านะ”  

“เหมือนเด็กทะเลาะกันซะที่ไหน เหมือนแฟนงอนกันมากกว่า” เหอชุนหลานที่แอบฟังอยู่เริ่มรู้สึกคันยิบๆ ในหัวใจ เห็นความสัมพันธ์แบบนี้ระหว่างบุรุษทำให้ความรู้สึกแปลกๆ เกิดขึ้นมา

เมื่อแอบฟังได้สักระยะหนึ่ง เหอชุนหลานก็ทำตามที่ซินเค่อซีสั่ง นางสวมชุดไว้ทุกข์แล้วยกน้ำชากับขนมมาให้บุรุษที่นั่งหน้าสลดข้างโลงไม้

“องค์รัชทายาท ข้าน้อยนำน้ำชาและขนมมาให้” เหอชุนหลานเอ่ยระหว่างที่เดินเข้าใกล้เขา

บุรุษเงยหน้าจ้องมองสตรีด้วยความสงสัย สตรีนางนี้คล้ายกับเหอชิวจวี๋อย่างมาก แต่วิธีการพูดจา การเลือกใช้คำทำให้รู้ว่านางทั้งสองเป็นคนละคนกัน

“จะ เจ้าคือ” รัชทายาทสยงฺคุนเอ่ยถาม

“พระองค์อย่าถามให้มากนักเลย ข้าใช้คำราชาศัพท์ไม่ค่อยถูก” เหอชุนหลานพูดแล้วรีบเดินหนีทันที

ซินเค่อซีที่แอบดูจากภายในโลงไม้แอบอมยิ้มขบขัน เหอชุนหลานคนนี้น่าสนใจอย่างมาก นับวันเขาก็ยิ่งไม่อยากอยู่ห่างจากนาง

“ซินเค่อซี จิ่งซีเจ้าหลอกข้า” สยงฺคุนพูดด้วยความโมโหเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา ซินเค่อซีคนนี้จงใจทำให้เข้าใจผิดว่าเหอชิวจวี๋เป็นสตรีของเขา

แต่ความจริงแล้วคนที่ซินเค่อซีมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งคือสตรีเมื่อครู่นี้

เขาทำท่าทางฮึดฮัดแล้วก็หยิบขนมและน้ำชาขึ้นมาดื่มให้หายหงุดหงิด แต่ไม่นานนักร่างกายก็รู้สึกร้อนวูบวาบ

“ทำไมข้ารู้สึกเช่นนี้” รัชทายาทสยงฺคุนหันมองที่โลงไม้ เขาพยายามเปิดฝาโลง “ซินเค่อซี จิ่งซี เจ้าแกล้งข้าอีกแล้ว เจ้าตายแล้วจริงๆ หรือ ทำไมคนของเจ้าจึงยังแกล้งข้าไม่หยุด”

“องค์รัชทายาท ไปพักผ่อนก่อนเถอะ” ไห่ต้ารีบเข้ามาห้าม เพราะกลัวว่าโลงจะชำรุดก่อนแผนการจะสำเร็จลุล่วง ทั้งซินเค่อซีก็นอนแกล้งตายอยู่ภายใน ถ้าโลงล้มแล้วเขาได้รับบาดเจ็บความอาจจะแตก

ไม่รอให้รัชทายาทรับปาก ไห่ต้าก็ประคองบุรุษไปพักผ่อนที่กระโจมด้านข้างทันที

~~~~~~~~

“เจ้าเป็นใครกันแน่” สยงฺคุนเริ่มพูดเสียงแหบพร่า เขาเดินโงนเงนเข้าไปหาเหอชิวจวี๋

“หม่อมฉันเหอชิวจวี๋เพคะ” สตรีรีบตอบด้วยความตกใจ นางลุกขึ้นจากเตียงหวังจะหนีออกนอกกระโจม แต่ถูกร่างแกร่งของบุรุษล้มทับจนขยับหนีไม่ได้

“เหอชิวจวี๋ เจ้าจำไม่ได้เลยหรือว่าเคยนอนกับซินเค่อซีหรือเปล่า ข้าว่าเขาหลอกข้ากับเจ้า หากเจ้าไม่เชื่อข้าจะพิสูจน์เอง”

บุรุษเริ่มไม่สามารถควบคุมความต้องการของตัวเองอยู่ เขาจับเสื้อผ้าของเหอชิวจวี๋แล้วถอดออกจนหมดภายในเวลาอันรวดเร็ว

จากนั้นเขาก็ถอดเสื้อผ้าของตนเอง สายตาร้อนแรงมองสำรวจเรือนร่างที่ขาวดั่งน้ำนมไม่วางตา

อกเป็นอก เอวเป็นเอว จุกสีหวานบนเต้ายั่วยวนให้ลิ้มลอง ส่วนเนินเนื้ออูมด้านล่างมีขนบางๆ ปกคลุมอยู่

“องค์รัชทายาท อย่าจ้องแบบนี้สิเพคะ” สตรีพยายามยกมือขึ้นมาปิดทั้งส่วนบนและล่างของลำตัวด้วยความอาย

สยงฺคุนจับมือทั้งสองข้างของสตรีกางออก เขาบดริมฝีปากตนเองกับริมฝีปากอวบอิ่มของเหอชิวจวี๋ แผงอกแกร่งแนบชิดกับหน้าอกอวบนุ่ม ส่วนแก่นกายของเขาอยู่ที่ร่องขาหนีบนาบกับกลีบเนื้อนุ่ม เมื่อทุกบริเวณอยู่ในตำแหน่งที่เหมาะสมเขาก็ขยับเอวทันที

เหอชิวจวี๋ที่ถูกบุรุษจุมพิตและสัมผัสจุดอ่อนไหวตามร่างกายครั้งแรก นางรู้สึกในสมองขาวโพลน วาบหวิวทั่วทั้งร่างกาย บริเวณหน้าอกกับท้องน้อยเหมือนมีประกายไฟประทุอยู่ทุกบริเวณ

“อื้อ” สตรีส่งเสียงครางออกมาเมื่อถูกเล้าโลมทั่วสรรพางค์กาย

บุรุษได้ยินเสียงหวาน เขาก็เร่งจังหวะเร็วขึ้น มือหนาขยับมาบีบขยำเต้าอวบจนสตรีดิ้นหมายจะหนีจากความเสียวซ่านนี้

ไม่นานนัก เหอชิวจวี๋ก็ร้องเสียงดังพร้อมทั้งเกร็งไปทั่วร่าง น้ำใสไหลออกจากปากทางรักชโลมแก่นกายของบุรุษจนเปียกชุ่ม

“พร้อมแล้วล่ะสิ จะใส่แล้วนะ” สยงฺคุนกระซิบข้างหูเหอชิวจวี๋ สตรีปรือตาหวานฉ่ำมองบุรุษก่อนหลบสายตาด้วยความเอียงอาย

สยงฺคุนอมยิ้มชอบใจ เขาจับท่อนเอ็นใหญ่โตของตนปาดไปมาผ่านปากช่องทางรักที่เปียกชื้น จากนั้นก็แหย่ส่วนหัวหยักเข้าปากช่องแคบโดยที่สตรีไม่ทันตั้งตัว

“โอ๊ะ” เหอชิวจวี๋ร้องด้วยความตกใจและเจ็บ นางกระเถิบกายหนีแต่ถูกมือแกร่งของบุรุษรั้งไว้

“เจ้ายังไม่เคยจริงๆ” สยงฺคุนยิ้มชอบใจก่อนกล่าวต่อ

“ทนอีกหน่อยนะ” ขณะที่เขาพูดก็กระทุ้งท่อนเอ็นใส่โพรงรักที่คับแน่นเข้าไปจนสุดลำ เห็นสตรีหายใจหอบเขาก็หยุดนิ่งแช่แก่นกายให้ช่องทางรักของสตรีปรับตัวเข้ากับความใหญ่โตของเขาชั่วครู่ จากนั้นจึงขยับเอวให้ท่อนเอ็นครูดเข้าออกภายในโพรงนุ่มช้าๆ

“อื้อ จุก เจ็บ” เหอชิวจวี๋ร้องบอก แม้ว่าส่วนล่างจะเริ่มปรับตัวได้แต่ก็ยังเจ็บอยู่ดี

สยงฺคุนก้มหน้าลงซุกอยู่ที่เต้าอวบ ริมฝีปากลงครอบจุกหวานที่เริ่มแข็งสู้ลิ้น บั้นเอวก็เริ่มขยับเข้าออกเร็วขึ้นเพื่อให้สตรีรู้สึกเสียวมากกว่าเจ็บ

  เมื่อเหอชิวจวี๋ได้รับการกระแทกจากบุรุษไม่หยุดพัก ร่างทั้งร่างก็เหมือนกับไร้เรี่ยวแรง นางปล่อยให้บุรุษจัดแจงท่าตามใจ ส่วนนางได้แต่ครางเสียงหวานเป็นกำลังใจให้บุรุษใส่แรงสู้ไม่ถอย

~~~~~~~~

“เจ้ามันนิสัยไม่ดี” เมื่อเหอชุนหลานรู้เรื่องระหว่างรัชทายาทสยงฺคุนกับเหอชิวจวี๋ก็บ่นบุรุษที่นอนเล่นอยู่ในโลงไม่หยุดปาก

“ข้าจับคู่พวกเขาสองคน ไม่ดีหรืออย่างไร” ซินเค่อซีหัวเราะเสียงไม่ดังมากนัก “เหอชิวจวี๋จะได้รู้ด้วยว่าข้ากับนางไม่เคยมีอะไรกัน”

“เหอะ” สตรีได้ฟังก็เชิดหน้าใส่ “นอกจากจะบ้ากามแล้วยังนิสัยไม่ดีอีก”

“ตอนนี้ข้าก็อยากจะนิสัยไม่ดี อยากจะให้เจ้าครางแข่งกับเหอชิวจวี๋ รอลูกตัวน้อยคลอดออกมาเมื่อไหร่ ข้าจะทำให้เจ้าอ่อนแรงแน่” ซินเค่อซีส่งสายตาเย้าแหย่ให้กับเหอชุนหลาน แต่สตรีกลับสะบัดหน้าใส่แล้วเดินออกนอกกระโจมจากไปอย่างไม่ใยดี

“ข้าบอกแล้ว ว่าไม่มีครั้งต่อไป”

“หึ ข้าจะทำให้เจ้าหลงข้าหัวปักหัวปำ รักหลงข้าจนต้องสะกิดทุกคืน” ซินเค่อซีพูดด้วยความมั่นใจ

~~~~~~~~

สุสานสกุลซิน

ไห่ซานและไห่ต้านำหลวงจีนและนักพรตมาทำพิธีฝังศพเสิงโหย่วอ๋องซินเค่อซีอย่างยิ่งใหญ่ มีเหอชุนหลาน รัชทายาทสยงฺคุนและเหอชิวจวี๋มาร่วมพิธีพร้อมหน้าพร้อมตา

ตอนที่เหอชิวจวี๋เห็นเหอชุนหลานนั้น นางมีท่าทีตกใจอย่างมาก เข้ามาสอบถามอย่างละเอียด แต่เหอชุนหลานก็ไม่เล่าเรื่องของตนเองเท่าไหร่นัก ส่วนมากนางแต่งเรื่องเพื่อหลอกอีกฝ่ายมากกว่า

จะบอกว่ามาจากอีกยุคสมัยหรือมาจากอีกมิติก็คงไม่มีผู้ใดเชื่อ

นางจึงบอกเพียงว่า บรรพบุรุษของพวกนางทั้งสองอาจจะมาจากรากเหง้าเดียวกัน จึงแซ่เดียวกันและหน้าตาคล้ายกัน

ส่วนเหอชิวจวี๋เดิมคิดว่าตนเองมีพี่น้องฝาแฝดที่พลัดพรากจากกันมานาน พอได้ฟังสิ่งที่เหอชุนหลานเล่าก็พยักหน้าแล้วเอ่ยว่า พวกนางนั้นมีวาสนาต่อกัน จะให้บิดาของนาง ราชครูเหอตงรับเหอชุนหลานเป็นบุตรบุญธรรมแน่นอน