คืนแรกที่ข้ามเวลา

“อ๊ะ อ้า อืม” เสียงครางหวานจากปากสตรีที่ยังไม่ได้สติสัมปชัญญะดังขึ้นต่อเนื่อง ทำให้ร่างแกร่งที่คร่อมอยู่บนตัวนางขยับเอวสอบเร็วและแรงมากขึ้น

“ขนาดหลับอยู่ยังตอบสนองดีขนาดนี้ คุณหนูสามสกุลเหอนี่เก่งเสียงจริง” บุรุษใบหน้าหล่อเหลาพูดขณะที่เหงื่อซึมออกทั่วสรรพางค์กาย

เขาเริ่มบรรเลงเพลงรักกับสตรีสกุลเหอ เหอชิวจวี๋ คุณหนูสามผู้ที่ขึ้นชื่อว่างดงามในระดับต้นๆ ของแคว้นเป่ยจ้าน

เมื่อได้ตัวนางมา แม้ว่านางจะยังไม่ฟื้น แต่เขาก็ไม่ลังเลลงมือ เพราะหากนางตื่นแล้วอาจจะรับมือยากขึ้นกว่านี้

‘เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย ทั้งคับแน่นทั้งเสียว อื้อ’ สตรีที่กำลังอยู่ในภวังค์ นางยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง รู้เพียงแต่ว่าร่างกายในตอนนี้เสียวซ่านไปทั่วทั้งตัว

ร่างบางแอ่นหน้าอกอวบอิ่มลอยสูงขึ้น นัยน์ตาคมเข้มจ้องมองแล้วก้มลงดูดยอดถันสีชมพูหวานทั้งสองข้างสลับไปมาด้วยความพึงพอใจ

“ข้าจะทำให้เจ้าสุขสมทั้งคืนแน่นอน” เขากระซิบข้างหูหญิงสาวก่อนที่จะจับนางเปลี่ยนท่าตามความชอบของตน

ช่วงสายของอีกวัน สตรีเรือนร่างอรชรที่มีรอยรักประทับทั่วเรือนร่างก็ลืมตาขึ้นช้าๆ นางกวาดสายตามองรอบห้องด้วยความงุนงง

“นี่ที่ไหนกัน” หญิงสาวพูดพลางมองที่แขนตัวเอง ก่อนจะตกใจจนเปิดผ้าห่มออกมาดู “เมื่อคืนไม่ใช่ฝันหรือเนี่ย” นางกล่าวอย่างตกใจ ตอนแรกคิดว่าตัวเองมีอะไรกับผู้ชายในความฝัน คิดไม่ถึงว่าจะเป็นความจริงแบบนี้

ครั้งแรกของตัวเอง มีอะไรกับชายแปลกหน้า เป็นเรื่องที่หน้าอับอายที่สุด

สตรีสูดลมหายใจเข้าออกจนสุด แล้วปรับอารมณ์ของตนเองให้กลับมามั่นคง “เหอชุนหลาน เธออายุยี่สิบสองแล้ว แค่มีเซ็กส์เอง เรื่องขี้ปะติ๋ว” นางพูดกับตนเอง จากนั้นก็ลุกขึ้นหาเสื้อผ้ามาสวมแล้วเดินสำรวจทั่วเรือน

“บ้านโบราณหรือเนี่ย หรือฉันอยู่ที่เหิงเตี้ยน” มือเรียวผลักประตูเรือนเปิดออก เห็นบ่าวผู้ชายและสาวใช้ที่เฝ้าหน้าเรือนมองมายังตนตาเดียวก็รีบปิดห้องด้วยความรวดเร็ว

“อะไรกัน ความรู้สึกนี้ เหมือนคนโบราณมากๆ ขนลุกซู่ทั่วทั้งตัวแล้ว” เหอชุนหลานยกมือมาถูแขนตนเองก่อนมองหาคันฉ่องแล้วเดินไปทันที

“นี่มันก็หน้าฉัน ฉันไม่ได้ตายแล้วมาเข้าร่างคนหน้าเหมือนกันใช่ไหม” นางพูดพร้อมกับเปิดเสื้อที่สวมใส่ดูตรงบั้นเอวของตน

เห็นรอยสักรูปดอกกล้วยไม้ป่าสีชมพูอมม่วงก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

“อย่างน้อยคือฉันยังมีชีวิตอยู่ ว่าแต่ที่นี่คือหมู่บ้านโบราณในยุคปัจจุบัน หรือยุคโบราณกันแน่นะ” เหอชุนหลานนั่งลงบนเก้าอี้หน้ากระจก นึกถึงเมื่อวานตอนที่ตนเองเช่าชุดจีนโบราณมาใส่ถ่ายรูปเล่น หลังจากเดินสะดุดก้อนหินแล้วถลาหน้าทิ่มลงบ่อน้ำตื้นๆ ของหมู่บ้านโบราณก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย

ขณะที่กำลังคิดวุ่นวายอยู่นั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น สตรีน้อยคนหนึ่งถือถาดอาหารที่ส่งกลิ่นหอมเดินเข้ามาด้วยสีหน้าคล้ายกับกระต่ายตัวน้อยที่กำลังหวาดระแวง

“คุณหนูเหอ ข้าน้อยเอาอาหารมาให้เจ้าค่ะ” นางวางถาดอาหารลงบนโต๊ะแล้วรีบเดินไปยืนตรงประตูด้วยความรวดเร็ว

เหอชุนหลานได้ยินก็เลิกคิ้วขึ้น นางหันหน้าไปทางสตรีนางนั้น “คุณหนูเหอหรือ แล้วข้าชื่ออะไร”

“ทะ ท่านจำชื่อตัวเองไม่ได้หรือ ท่านชื่อเหอชิวจวี๋ หรือว่าท่านความจำเสื่อม” สาวใช้ตัวน้อยก็ไม่รู้ว่าเมื่อวานเกิดเหตุอันใดขึ้น รู้เพียงแต่ว่านายท่านของตัวเองนำคุณหนูสามสกุลเหอผู้นี้กลับจวน จากนั้นเขาก็ร่วมรักกับนางทั้งคืน

ตอนเช้าก็เพียงสั่งให้ดูแลคุณหนูสามให้ดีๆ ก่อนเดินจากไปไม่กล่าวสิ่งใดอีก

“เหอชิวจวี๋” เหอชุนหลานทวนชื่อที่ได้ยิน ชื่อนี้คล้องกับชื่อของนาง แต่ก็ไม่เคยได้ยินว่าตนเองมีญาติพี่น้องชื่อนี้มาก่อน

“ตอนนี้ เอ่อ กี่โมงแล้ว” เหอชุนหลานแกล้งถามอีกฝ่าย สายตาจ้องดูปฏิกิริยาของนาง

“กี่โมง กี่ยามใช่ไหมเจ้าคะ ตอนนี้ยามอู่เจ้าค่ะ” สตรีน้อยรีบตอบทันที

“แล้วเจ้าชื่ออะไร” เหอชุนหลานยังคงซักถามต่อเนื่องเมื่อเห็นว่าสตรีตรงหน้าดูใสซื่อไร้เดียงสา

“ข้าน้อยชื่อเสี่ยวเหมย”

“เสี่ยวเหมย ชื่อดี” เหอชุนหลานกล่าวชม นางลุกเดินไปที่โต๊ะ สายตามองดูอาหารด้วยความสนใจ

“อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด แต่ท้องต้องอิ่มเสมอ” หญิงสาวพูดพลางยกมือเรียวขึ้นจับตะเกียบ นางเอื้อมมือคีบกับข้าวแต่ละจากเข้าปากโดยไม่ลังเล

คงไม่โดนวางยาพิษตายหรอกมั้ง สตรีคิดในใจก่อนกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย

 ~~~~~~~~

“คุณหนูสามเหอเป็นอย่างไรบ้าง” บุรุษใบหน้าหล่อเหลาเอ่ยปากถามเมื่อเห็นสาวใช้ถืออาหารเข้ามาในห้องหนังสือ

“ข้าก็ไม่แน่ใจเจ้าค่ะ เสี่ยวเหมยที่อยู่ดูแลคุณหนูสามเหอบอกกับข้าน้อยว่า เหมือนคุณหนูจะความจำเสื่อม นางจำชื่อของตนเองไม่ได้ จำวันเวลาไม่ได้ และจำอะไรเกี่ยวกับสกุลเหอไม่ได้เลยเจ้าค่ะ” สาวใช้อีกคนรายงานสิ่งที่รู้ออกมาทั้งหมด

“ความจำเสื่อมหรือ” บุรุษทวนคำ “เจ้าออกไปเถอะ” เขาบอกสาวใช้ก่อนเรียกผู้ช่วยคนสนิทให้มาใกล้

“เจ้าหาคนเอาผ้าปูที่นอนเปื้อนเลือดของคุณหนูสามไปให้จวนสกุลเหอ ไม่ต้องบอกว่าข้าเป็นคนให้” บุรุษตอบน้ำเสียงราบเรียบ แววตาไม่มีความชั่วร้าย ทำให้ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดทำสิ่งใดกันแน่

หลังจากเสร็จสมกับเหอชิวจวี๋ เขาก็หยิบผ้าปูที่นอนเปื้อนเลือดติดมือมาด้วย ไว้เป็นหลักฐานว่านางไม่ใช่สตรีที่บริสุทธิ์อีกต่อไป

ส่วนจะเก็บนางไว้ข้างกายตนหรือไม่ เขาเองก็ยังไม่แน่ใจ บุรุษอย่างเขาไม่เคยนอนกับสตรีนางใดซ้ำสองครั้ง

เพียงแต่ว่าเมื่อคืนสตรีผู้นั้นทำให้เขาหลงใหลจนอยากลิ้มรสนางไปนานๆ