ตกน้ำ

“องค์รัชทายาทรู้ว่านายท่านพักที่นี่เลยแวะเข้ามาทักทายขอรับ”

            “ดีจริง ข้าจะไปหาเขาแต่ยังไปไม่ถึง เขากลับมาหาข้าเสียเอง เจ้าให้รัชทายาทรอที่ห้องด้านข้างสักครู่ กั้นฉากบังตาไว้ เดี๋ยวข้าออกไปทั้งอย่างนี้” ซินเค่อซีสั่งสั้นๆ แต่ไห่ต้ารับคำเข้าใจสิ่งที่เจ้านายบ้านตนต้องการทันที

            “ไปหาทั้งอย่างนี้ คืออะไร ปล่อยข้าลงนะ” เหอซีหลานได้สติจึงดิ้นหวังจะลงจากแขนแกร่งของเขา นางไม่ยินยอมที่จะมีสัมพันธ์ทางกายต่อสายตาผู้อื่น

            เรื่องเช่นนี้ต้องทำกันในที่ส่วนตัว การทำเช่นนี้ถือว่าไม่ให้เกียรตินางอย่างมาก

            “อย่าดิ้น” บุรุษดุ เขาปล่อยมือข้างหนึ่งเพื่อเปิดประตูแล้วเดินออกไปข้างนอกโดยไม่สนใจสิ่งที่สตรีร้องขอ

            เหอชุนหลานโมโหมาก ได้แต่ซุกหน้าอยู่ที่อกแกร่งของชายหนุ่ม ทั้งยังหลับตาเพราะไม่ต้องการให้ผู้อื่นได้เห็นใบหน้าของตน  

            ดังนั้นนางจึงไม่รู้เลยว่าไห่ต้าให้คนมากางผ้าบดบังสายตาไม่ให้ผู้อื่นมองเห็นเรียบร้อยแล้ว

            ซินเค่อซีเดินเข้าห้องด้านข้าง เมื่อเห็นเงาหลังฉากกั้นก็เอ่ยทักทายตามมรรยาท “ต้องขออภัยที่ต้อนรับเช่นนี้ รัชทายาทมาหากระหม่อมตั้งแต่เช้า กระหม่อมจึงไม่มีเวลาเตรียมตัว”

            กล่าวจบก็จับสะโพกสตรีกระแทกเข้าออกจนเกิดเสียงกระทบเนื้อดังทั่วทั้งห้อง

            เหอชุนหลานได้แต่เม้มริมฝีปากไม่ให้ตนเองส่งเสียงครางออกมา

            “โอ้ เสิงโหย่วอ๋องนี่ช่างหาความสุขให้กับตนเองได้ตั้งแต่เช้า ข้านี่อิจฉาเสียจริง” น้ำเสียงประหลาดใจของบุรุษหลังฉากกั้นดังขึ้น

            “ใช่ กระหม่อมกำลังหาความสุขให้กับตนเอง ไม่ทราบว่ารัชทายาทมีธุระใดหรือไม่ รอกระหม่อมและคุณหนูเหอเสร็จสมอารมณ์หมายกันก่อน แล้วจะออกมาพูดคุยกับรัชทายาทอีกครั้ง”

            “คุณหนูเหอหรือ” คู่สนทนาถามด้วยความตกใจ ลักษณะอาการของเขาเช่นนี้เป็นสิ่งที่ซินเค่อซีต้องการเห็นที่สุด

            ซินเค่อซียกยิ้มมุมปาก เขาไม่เอ่ยตอบตรงๆ แต่ขยับบั้นเอวหนักและเร็วกว่าเดิมจนเหอชุนหลานกลั้นไม่ไหวครางเสียงหวานออกมา

            “อื้อออ”

            “เหอชิวจวี๋” รัชทายาทเมื่อได้ยินเสียงก็รีบถลามาทางฉากกั้น ก่อนที่เขาจะมาถึงซินเค่อซีก็อุ้มเหอชุนหลานกลับห้องด้านข้างไปแล้ว

            แม้จะเดินอย่างรวดเร็ว แต่ก็ทำให้รัชทายาททันมองเห็นใบหน้าด้านข้างของเหอชุนหลาน “จวี๋เอ๋อร์” บุรุษพูดเสียงเบา สีหน้าเริ่มเกรี้ยวกราดไม่พอใจ

            เขาสาวเท้าไปหน้าห้องของซินเค่อซีแต่ก็ถูกไห่ต้ากับไห่ซานขวางเอาไว้ “องค์รัชทายาททรงอย่าบุ่มบ่าม อีกสักพักท่านอ๋องคงจะเสร็จ พระองค์รออีกสักครู่เถอะ”

            ช่วงที่รัชทายาทคิดจะพังประตูเข้าไปนั้น เขาก็ได้ยินเสียงเนื้อกระทบเนื้อพร้อมทั้งเสียงครางหวานของสตรีที่คุ้นเคยดังออกมาต่อเนื่อง จึงตัดสินใจกลับไปรอที่ห้องรับรองด้านข้างด้วยความว้าวุ่นใจ

            ~~~~~~~~

            “จิ่งซี เจ้ามันนิสัยไม่ดี อื้อ เสียว เจ้ามัน อื้อ เจ้ามันเลว อืม อืม” เหอชุนหลานบ่นบุรุษทั้งที่ร่องรักฉ่ำน้ำของนางถูกท่อนใหญ่ตอกใส่ไม่หยุด

            “ตอนเช้าเจ้าอึดเกินไปแล้วนะ รีบๆ เสร็จสักที อื้อ อื้อ อื้อ” สตรีบ่น ร่างทั้งร่างเสียวซ่านจนจุกหวานชูยอดเต่งตึง การมีอะไรท่านี้ทำให้ปลายหัวหยักของชายหนุ่มกระแทกเข้าไปลึกมาก อาจจะถึงมดลูกของนางด้วยซ้ำ

            ซินเค่อซีหัวเราะชอบใจ เขารู้สึกว่าโพรงรักที่ตอดรัดกำลังจะกระตุกในไม่ช้า จึงตอกแก่นกายใส่รัวๆ จนคนทั้งสองถึงฝั่งฝันในเวลาไล่เลี่ยกัน

            “เจ้าชอบความตื่นเต้นสินะ เมื่อครู่ที่ข้าพาออกนอกห้อง เจ้าตอดข้าแรงมาก” บุรุษหยอกเย้าสตรี เมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใจของอีกฝ่ายจึงปล่อยนางลงจากอ้อมแขน

            “ไปใส่เสื้อผ้าเถอะ หรือจะอาบน้ำก่อนก็ได้ เจ้าตัวเลอะคราบของข้าตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว” เขาหัวเราะชอบใจแล้วเดินไปสวมชุดของตน

            ทั้งหมดนี้เซินเค่อซีพูดเสียงดัง เขาตั้งใจให้รัชทายาทได้ยิน แต่ถ้าไม่ได้ยินก็ไม่เป็นไร

            ส่วนรัชทายาทนั้น เขาได้ยินทุกประโยคที่หนุ่มสาวพูดคุยกัน

            ~~~~~~~~

            “ทำให้รัชทายาทรอเสียนาน” ซินเค่อซีเข้าไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของแขกที่มาเยือน “พอดีกระหม่อมต้องปลดปล่อยให้หมดเสียก่อน มิเช่นนั้นจะปวดจนไม่มีอารมณ์อยากทำงาน รัชทายาทก็เป็นผู้ชาย คงจะเข้าใจความรู้สึกนี้ดี”

            “อืม” รัชทายาทรับคำ เขาจ้องมองซินเค่อซีราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ “แล้วแม่นางเหอผู้นั้นล่ะ”

            “นางกำลังอาบน้ำอยู่และต้องกินอาหารเช้าต่อ คงมาพบรัชทายาทไม่ได้” ซินเค่อซีตอบ มือหนารินน้ำชาใส่ถ้วยชาบนโต๊ะแล้วยกขึ้นจิบโดยไม่รินให้อีกฝ่าย

            “ใช่เหอชิวจวี๋หรือไม่” รัชทายาทจับถ้วยชาของตนแล้วบีบไว้แน่น ตอนนี้เขาอยากจะชกบุรุษตรงหน้ามาก แต่ยังต้องเก็บอาการไว้

            ถึงจะแน่ใจว่าสตรีที่ซินเค่อซีอยู่ด้วยคือเหอชิวจวี๋คู่หมั้นของตน แต่การที่นางอยู่กับอีกฝ่ายนั้น เขาก็ไม่มั่นใจว่านางเต็มใจหรือถูกบังคับ  แต่จากที่ฟังเสียงคราง สตรีไม่มีทีท่าว่าถูกบังคับขืนใจเลยแม้แต่น้อย

            “แล้วแต่พระองค์จะคิด ไม่ทราบว่ารัชทายาทเดินทางมาหากระหม่อมตั้งไกล มีธุระแค่นี้หรือ”  ซินเค่อซีลอบยิ้มมุมปากไม่ให้อีกฝ่ายจับสังเกตได้

            รัชทายาทได้ยินก็ปั้นหน้านิ่ง เขาทำท่าทางเคร่งขรึมก่อนเอ่ย “ข้ามาพูดเรื่องการช่วยเหลืออุทกภัยที่ซีซาน ต้องการหาแรงงานมาช่วยซ่อมแซมเพิ่ม และหางบประมาณสนับสนุนหลังฟื้นฟูเสร็จ”

            รัชทายาทกล่าวจบก็ยังเห็นซินเค่อซีนั่งเงียบไม่ไหวติง เขาจึงเอ่ยต่อ “ ข้าผิดเองที่เคยแย่งคู่หมั้นเจ้าและเป็นต้นเหตุทำให้นางเกิดอุบัติเหตุจนถึงแก่ชีวิต แต่เรื่องอุทกภัยครั้งนี้ร้ายแรงมาก อาศัยแค่คนของข้าและที่ฝ่าบาทรับสั่งมาก็ยังไม่เพียงพอ มีแค่เสิงโหย่วอ๋องที่สามารถช่วยได้ อ่อ อีกอย่างเจ้าก็ได้คู่หมั้นข้าเหอชิวจวี๋ไปแล้ว บางเรื่องก็ต้องวางความโกรธแค้นได้แล้ว”

            “รัชทายาทอย่าตรัสเช่นนี้ ตั้งแต่ยังเล็กอะไรที่กระหม่อมชอบ พระองค์ก็จะแย่งไปเป็นของตัวเองหมด ตอนนี้กระหม่อมได้คุณหนูเหอมาครอบครองโดยที่นางเต็มใจ เรื่องนี้จึงไม่เกี่ยวกับพระองค์ ส่วนเรื่องช่วยเหลือผู้ประสบภัย กระหม่อมจะส่งคนไปช่วยแน่นอน”

            “เรื่องเป็นอย่างนี้สินะ” เหอชุนหลานที่แอบยืนฟังหน้าห้องได้ยินสิ่งที่บุรุษทั้งสองพูดคุยกันชัดเจน “หากเอาข้าไปเป็นหมากใช้แกล้งองค์รัชทายาท ชาตินี้เขาก็คงไม่ปล่อยข้าเป็นอิสระแน่นอน อีกอย่าง ถ้าเจอตัวเหอชิวจวี๋...” สตรีเงียบไปครู่ใหญ่ก่อนแสดงสีหน้าหม่นหมอง

“ข้ามีทรัพย์สินและเงินทองพอสมควรแล้ว รีบไปให้ไกลจากเขาดีกว่า”

~~~~~~~~

            ระหว่างที่คนอื่นสนใจอยู่กับซินเค่อซีและรัชทายาท เหอชุนหลานก็เก็บข้าวของส่วนตัวแล้วออกไปจากโรงเตี๊ยมอย่างเงียบๆ โดยไม่มีผู้ใดรู้

            นางเดินไปที่ตลาดแล้วถามเส้นทางออกนอกเมือง ซึ่งเส้นทางนอกเมืองในเวลานี้มีผู้อพยพเป็นจำนวนมาก ส่วนใหญ่มาจากเมืองซีซาน เมื่อเหอชุนหลานผ่านเส้นทางดังกล่าวจึงต้องหลบเลี่ยงผู้คนเพื่อขึ้นภูเขาข้ามไปเมืองใกล้เคียง

            ช่วงที่เป็นทางเดินริมหน้าผา เหอชุนหลานเดินเบี่ยงไปที่ข้างทางเดินริมขอบเหว เพราะว่าบริเวณนี้เล็กแคบแต่ผู้สัญจรเบียดเสียดจนแน่น

            “คนเยอะขนาดนี้แทรกไปไม่ไหวแน่” สตรีมองผู้คนบนถนนก่อนเอียงหน้ามองเหวใกล้ตัว เหวนี้นอกจากจะลึก ด้านล่างยังเป็นแม่น้ำสายใหญ่ น้ำในแม่น้ำเป็นสีโคลนและไหลแรงเพราะมีน้ำป่าทะลักมารวมกับแม่น้ำนี้ต่อเนื่อง

            ขณะที่เหอชุนหลานเอียงหน้ามองอยู่นั้น ก็มีชายหญิงคู่หนึ่งพยายามแทรกตัวฝ่าฝูงชนเพื่อต้องการไปเร็วขึ้น ทำให้ผู้คนที่ถูกเบียดทรงตัวไม่อยู่ เดินเซแล้วกระแทกเหอชุนหลานด้วยความแรง คนผู้นั้นล้มลงอยู่ที่พื้นดิน แต่เหอชุนหลานที่ถูกกระแทกกลับกระเด็นตกหน้าผาลงไปในแม่น้ำท่ามกลางความตกใจของผู้อยู่ในเหตุการณ์

            “กรี๊ด” เหอชุนหลานร้องตกใจเสียงดัง เมื่อร่างบางกระทบน้ำ นางก็หมดสติทันที

           

“มีคนตกเหวๆ” เสียงผู้อพยพดังขึ้นเซ็งแซ่ แต่เนื่องจากเป็นเหวลึก ทั้งด้านล่างเป็นแม่น้ำที่น้ำเชี่ยวกราก จึงไม่มีผู้ใดกล้าลงไปช่วย

 “เปิดทางๆ ใครตกน้ำ” ไห่ซานที่ตามมาหลังจากรู้ว่าเหอชุนหลานหายตัวไปส่งเสียงถามอย่างดุดัน

            “สตรีผู้หนึ่ง นางแต่งกายไม่เหมือนชาวบ้านทั่วไป แต่คล้ายกับคุณหนูตระกูลใหญ่ ถือห่อผ้าสีครามลายดอกโบตั๋น” เด็กชายคนหนึ่งที่มองเหอชุนหลานตั้งแต่แรกเห็นรีบอธิบายทันที

            “คุณหนูเหอ” ไห่ซานอุทานด้วยความตกใจ เขามองไปเบื้องล่างก่อนหาทางลงด้วยความรวดเร็ว

 ~~~~~~~~

            “อะไรนะ หาตัวไม่พบ” ซินเค่อซีพูดเสียงสั่นเครือเมื่อได้ยินข่าวของเหอชุนหลาน อุทกภัยที่เมืองซีซานทำให้มวลน้ำมหาศาลไหลลงสู่แม่น้ำสายต่างๆ นอกจากนั้นยังมีดินโคลน ท่อนซุงและกิ่งไม้ที่มาตามน้ำจำนวนมาก เหอชุนหลานเป็นสตรีตัวเล็ก เมื่อตกน้ำคงถูกสายน้ำพัดพาไปไกล ความหวังที่จะมีชีวิตรอดริบหรี่ยิ่งนัก

            “ไม่ว่านางจะรอดหรือจะตาย ก็ต้องหาตัวให้พบ” เขาออกคำสั่งโดยไม่มองหน้าผู้ใด

            “แต่นายท่าน เกรงว่าในน้ำน่าจะมีร่างของคนที่หนีไม่ทันถูกน้ำพัดพาเป็นจำนวนมาก หากหลายวันกว่าจะพบคงแยกไม่ออกแล้วว่าใครเป็นใคร” ไห่ต้ากล่าวเตือนสติอีกฝ่าย

            “ข้าสั่งอย่างไรพวกเจ้าก็ไปทำตามนั้น” ซินเค่อซีทุบโต๊ะก่อนที่จะสั่งสุรามาดื่มเพื่อคลายกังวล