พบหน้าอีกครั้ง

ในช่วงที่กลับมาอยู่ในยุคอดีตอีกครั้ง เหอชุนหลานก็ทยอยไปเอาเสื้อผ้าในกระสอบมาแอบขายที่ตลาดกลางคืน นางไม่รู้ว่าแคว้นเป่ยจ้านมีกฎหมายหรือข้อห้ามอะไรบ้าง จึงต้องทำลับๆ ล่อๆ ในช่วงแรก

“ชุดของแม่นางเหอใส่ดีมาก ทำเอาสามีข้าขยันขึ้นเตียงทุกคืนเลย” เสียงชมของลูกค้าทำให้เหอชุนหลานดีใจจนตัวแทบลอย

“แม่นางเหอน่าจะเอาชุดไปลองขายให้เสิงโหย่วอ๋องดูนะ อาจจะร่ำรวยจนตั้งตัวได้เลยทีเดียว”

เหอชุนหลานยิ้มแหย ที่มีตอนนี้ก็ตั้งตัวได้อยู่แล้ว เพียงแค่ยังไม่กล้าไปเอาออกมาก็เท่านั้น

“ข้าจะลองพิจารณาดู” เหอชุนหลานตอบก่อนที่จะเก็บร้าน

พรุ่งนี้ขบวนของซินเค่อซีต้องผ่านถนนใหญ่ด้านหน้าตลาดกลางคืน ทหารของเสิงโหย่วอ๋องจึงมาเดินตรวจตราตั้งแต่วันนี้

~~~~~~~~

“ข้าจะตายที่ไหน ตายอย่างไรดี” ซินเค่อซีนั่งรถม้าวนไปเวียนมา เพราะเขามัวแต่คิดถึงเหอชุนหลาน จนลืมคิดว่าแผนการของตนเองต้องมีรายละเอียดอย่างไร

“จะตายที่ไหนก็ตายได้ คนที่มีดวงจะตาย เดินสะดุดเปลือกกล้วยก็ตายได้” ไห่ต้าได้ฟังก็พูดตอบออกมาอย่างลืมตัว

“หุบปากไปซะ” ซินเค่อซีส่งเสียงตะคอกออกมาจากรถม้า “จอดรถ” เขาส่งเสียงดังในเวลาไล่เลี่ยกันจนรถม้าต้องหยุดอย่างกะทันหัน

เรือนกายสูงใหญ่ผลักประตูลงจากรถม้าด้วยความรวดเร็ว เมื่อครู่เขาปรายหางตามองผ่านหน้าต่างรถม้า เห็นสตรีคล้ายกับเหอชุนหลานเดินอยู่ในซอยใกล้ๆ

“นายท่าน ไม่มีใครหรอก ข้าบอกแล้วว่าท่านคงเห็นภาพหลอน” ไห่ซานรีบออกความคิดเห็นก่อนปิดปากตนเองทันที

ซินเค่อซีเดินไปบริเวณปากซอย ดวงตาคมกริบกวาดสายตามองโดยรอบ เมื่อไม่เห็นผู้ใดจึงกลับขึ้นรถม้าของตน “กลับจวน”

“เฮ้อ เกือบไปแล้ว” เหอชุนหลานที่หลบอยู่หลังถังขยะใส่เศษผักและผลไม้ถอนหายใจโล่งอก “อี๋ เหม็นๆ กลับไปคงต้องรีบอาบน้ำแล้ว” นางมองซ้ายมองขวาดั่งหนูที่หวาดระแวง เมื่อเห็นว่าไม่มีผู้ใดอยู่ใกล้ จึงรีบกลับบ้านของตน

~~~~~~~~

บ้านของเหอชุนหลาน

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เหอชุนหลานก็มานอนเล่นบนเตียง มือเรียวลูบหน้าท้องที่เริ่มนูนขึ้นมาจนสังเกตเห็นได้ ริมฝีปากอวบอิ่มก็พูดคุยกับลูกน้อยในครรภ์ด้วยความเคยชิน

“เป่าเป้ย หนูเป็นของหม่าม้าคนเดียวรู้มั้ย ผู้ชายที่มีเมียหลายคนอย่าไปเอามาเป็นป่าป๊า เดี๋ยวหม่าม้าจะหาป่าป๊าคนใหม่ให้เอง”

สตรีลูบท้องตนเองสักพักก็นึกถึงวันพรุ่งนี้ วันแต่งงานของซินเค่อซีกับสตรีทั้งสองนาง

“ช่างเขาสิ ใครจะสนใจคนบ้ากามกัน” นางพ่นลมหายใจออกมาแล้วหลับตาลงเพื่อที่จะนอนหลับพักผ่อน

เช้าวันถัดมา เหอชุนหลานตื่นขึ้นเพราะได้ยินเสียงประทัดที่ดังต่อเนื่องเป็นระยะเวลานาน หญิงสาวรีบล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

“พี่หลิน มีอะไรหรือทำไมเสียงดังจัง” นางถามเพื่อนบ้านที่อยู่ติดกัน

“วันแต่งงานเสิงโหย่วอ๋องก็ต้องจัดยิ่งใหญ่เป็นธรรมดา เจ้าดูสิขบวนยาวเต็มถนน ถ้าไม่ใช่ระดับองค์ชายหรืออ๋องก็ไม่มีใครจัดขนาดนี้” หลินซีหลิงตอบ มือเรียวชี้ให้ดูขบวนเจ้าบ่าวไปรับเจ้าสาวที่เห็นอยู่ไกลๆ

“อ่อ” เหอชุนหลานพยักหน้า นางหยิบหมวกที่มีผ้าบังหน้ามาสวมแล้วเดินลัดเลาะเพื่อไปมุงดูข้างถนนใหญ่ แม้จะเป็นงานแต่งของบุรุษที่ไม่อยากเจอหน้า แต่งานแต่งโบราณอวดรวยระดับนี้ไม่ได้หาดูได้ง่าย เหอชุนหลานจึงอดใจไม่ไหวมาแอบดูด้วยเช่นกัน

ระหว่างที่เหอชุนหลานหาที่ว่างริมถนนเพื่อจะดูขบวนนั้น อาชาตัวใหญ่สีนิลที่เจ้าบ่าวขี่อยู่ก็ผ่านหน้านางไปพอดี สตรีมองหน้าเจ้าบ่าวด้านข้างด้วยความรู้สึกที่ประหลาด

ใจหนึ่งก็โหยหา แต่อีกใจก็ชิงชัง

นางไม่ควรมีใจให้บุรุษคนนี้ เรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมดก็แค่มีผลประโยชน์เอื้อซึ่งกันและกัน เมื่อหมดประโยชน์ก็ควรแยกย้าย อีกอย่างคนที่มีเจ้าของเป็นตัวเป็นตน นางจะไม่เอาตัวและหัวใจไปยุ่งเกี่ยวด้วยเด็ดขาด

เมื่อคิดได้ดังนั้น เหอชุนหลานก็หันตัวกลับ ขณะที่จะก้าวเท้าไปยังทางที่เดินมา ก็มีชายชุดดำสี่คนลงมาจากหลังคา แล้วยิงธนูใส่ซินเค่อซี

ร่างแกร่งของบุรุษในชุดเจ้าบ่าวกระเด็นร่วงลงจากม้ามานอนอยู่ด้านหน้าเหอชุนหลาน บุรุษกระอักเลือดคำโต เขาจ้องมองสตรีที่มาขวางทางแวบหนึ่ง เมื่อเห็นดวงตาคุ้นเคยก็มีสีหน้าตกใจ

‘ตาย ข้าต้องแกล้งตาย’ ซินเค่อซีคิดในใจ แต่เขาก็กลัวสตรีที่อยู่ตรงหน้าหนีหายไป มือหนาข้างหนึ่งจึงคว้าข้อเท้าของนางแน่นไม่ยอมปล่อย

“เสิงโหย่วอ๋องถูกลอบสังหาร” “เสิงโหย่วอ๋องเสียชีวิตแล้ว” ผู้คนที่มาดูขบวนแห่รับตัวเจ้าสาวต่างกรีดร้องด้วยความตกใจ

เหอชุนหลานรีบลงนั่งเขย่าตัวบุรุษด้วยความลืมตัว “คุณๆ อย่าตายนะ ไม่ใช่สิ เจ้าอย่าหลับนะ” มือเรียวตบหน้าบุรุษถี่ๆ จนแก้มของอีกฝ่ายแดงเป็นรอยฝ่ามือของนาง

เมื่อเห็นว่าไห่ต้ากับไห่ซานจะมาถึงตัว เหอชุนหลานก็พยายามจะหลบหนี แต่ก็ขยับขาไม่ได้เพราะข้อเท้าถูกฝ่ามือแกร่งของซินเค่อซีจับไว้แน่น

สตรีตัดสินใจยืนขึ้นแล้วยกเท้าจะสะบัด ‘ฮึ่ม จะตายแล้วยังแรงเยอะ ได้ คอยดูกัน’ หญิงสาวยกเท้าอีกข้างขึ้นมาเตะมือแกร่งของบุรุษให้ปล่อยข้อเท้าตน

‘แสบเช่นนี้ ต้องเป็นนางแน่ๆ ไม่ผิดตัว’ ซินเค่อซีแกล้งกระอักเลือดอีกครั้งแล้วสลบไม่ได้สติ ส่วนมือหนาก็จับแรงขึ้นไม่ยอมปล่อยง่ายๆ

ช่วงที่เหอชุนหลานยกเท้าจะเหยียบมือของบุรุษ ไห่ต้าก็มาคว้าตัวนางออกทันที เขาสังเกตเห็นแล้วว่าเจ้านายบ้านตนคว้าสตรีนางนี้ไว้ อย่างไรเสียด้วยความเป็นลูกน้องที่ดีเขาจะไม่ปล่อยตัวนางไปเด็ดขาด

“ท่านอ๋องๆ โถ่ ท่านอ๋อง” ไห่ซานที่ทำท่าทางเป็นไล่จับนักฆ่าทั้งสี่ไม่สำเร็จ วิ่งย้อนกลับมาคุกเข่าต่อหน้าเรือนกายที่แกล้งจะไร้ลมหายใจ

“พาท่านอ๋องกลับจวนด่วน” เขายกแขนมาปาดน้ำตา คว้าร่างหนาของเจ้านายขึ้นมาอุ้ม แม้จะดูทุลักทุเลบ้าง เพราะเขาก็มีขนาดตัวใหญ่ๆ พอกันกับซินเค่อซี แต่เขาก็กัดฟันอุ้มร่างเจ้านายไปพาดอาชาสีนิลตัวเดิม

‘อึก’ ซินเค่อซีที่บริเวณท้องถูกกระแทกกับอานม้า  เขารู้สึกจุกจนอยากส่งเสียงร้องออกมา

‘ฮึ่ม ฝากไว้ก่อนเถอะ’ เขาโมโหตั้งแต่ถูกอุ้มราวกับสตรี ตอนนี้ยังเจ็บตัวอีก ไว้ผ่านวันนี้ไปคงต้องลงโทษให้รู้จักคิดเสียบ้าง

“เดี๋ยวสิ ข้าไม่เกี่ยวอะไรด้วยจะพาข้าไปทำไม” เหอชุนหลานดิ้นพยายามจะให้ไห่ต้าปล่อยมือ นางไม่รู้ว่ายุคนี้แคว้นนี้มีธรรมเนียมที่ว่าหากคนระดับอ๋องตาย บรรดาสตรีของเขาต้องตายตามด้วยหรือไม่ แต่ที่รู้ก็คือนางมีลูกน้อยอยู่ในท้อง และจะไม่ยอมตายง่ายๆ แน่นอน

“เอ๊ะเสียงนี้ คุณหนูเหอชุนหลานหรือคุณหนูเหอชิวจวี๋” ไห่ต้าร้องถามด้วยความตกใจ

“ไม่ใช่ทั้งคู่” เหอชุนหลานรีบปฏิเสธ แต่สุดท้ายก็ถูกจับตัวไปที่จวนไป๋หลินของซินเค่อซี

นางถูกขังในเรือนที่ตัวเองเคยพัก สตรีเดินวนไปมา ใจนึกห่วงบุรุษที่รักษาตัวอยู่อีกเรือน เมื่อเห็นเสี่ยวเหมยเปิดประตูเรือนเข้ามา เหอชุนหลานนึกขึ้นได้จึงแสร้งทำเป็นไม่รู้จักอีกฝ่าย

“เจ้านายของพวกเจ้าคือเสิงโหย่วอ๋องใช่หรือไม่ เขาถูกลอบสังหารเหตุใดถึงพาตัวข้ามา ข้าไม่ได้วางยาเขานะ”

“คุณหนู” เสี่ยวเหมยจำเสียงของเหอชุนหลานได้จึงร้องดีใจออกมา

“เดี๋ยวก่อน เจ้านายเจ้ากำลังจะตาย เจ้ายังดีใจออกหรือ” เหอชุนหลานอยากยกนิ้วมาดีดหน้าผากสาวใช้ตัวน้อยแต่ก็ข่มใจไว้

ยังไม่ทันที่เหอชุนหลานจะได้เอ่ยถามข่าวของซินเค่อซี ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ดังระงมทั่วจวน “ท่านอ๋องสิ้นแล้ว”

“ตะ ตายแล้วจริงๆ หรือ” สตรีสีหน้าซีดเผือก คิดไว้ว่าซินเค่อซีดวงแข็ง และร่างกายก็แข็งแรง เขาไม่น่ามาตายง่ายๆ แบบนี้

นางนั่งปิดปากเงียบ ในใจเศร้าอย่างบอกไม่ถูก แม้จะยังไม่รู้สึกรักใคร่แต่ก็เคยมีสัมพันธ์ทางกายกันมาก่อน เคยนอนคุยกันย่อมต้องมีความรู้สึกผูกพันเป็นธรรมดา

~~~~~~~~

“นางร้องไห้เสียใจหรือไม่” ซินเค่อซีที่แกล้งนอนตายบนเตียงกระดิกนิ้วมือเรียกไห่ต้ามาถามถึงสตรีที่จับตัวมา เขามั่นใจมากว่านางต้องเป็นเหอชุนหลานแน่นอน

“นางแค่เงียบ แต่ไม่มีน้ำตาสักหยดขอรับ” ไห่ต้าส่ายหน้าปฏิเสธ

“ไม่สิ นางคงตกใจจนทำตัวไม่ถูกแน่ เดี๋ยวต้องร้องไห้คร่ำครวญออกมา” ซินเค่อซีพูดพึมพำเบาๆ

“นายท่านตายต่อได้แล้ว องค์รัชทายาทมาแล้วขอรับ” ไห่ซานกระซิบบอก พวกเขาต้องรอคนมาตรวจสอบให้เรียบร้อย ถึงจะเคลื่อนย้ายร่างไปประกอบพิธีตามความเชื่อได้