กลับมา

หลังจากออกจากวังหลวง ซินเค่อซีก็สั่งให้รถม้าไปยังหอเทียบสวรรค์ หอเทียบสวรรค์นี้เขาก่อตั้งขึ้นเพื่อรวบรวมข่าวสารสำคัญทั้งยุทธภพ ข้อมูลการบริหารปกครองของทุกๆ แคว้นในดินแดนซีเป่ย ทั้งยังมีกองกำลังที่คอยดูแลความสงบเรียบร้อย รักษาสมดุลอำนาจระหว่างแต่ละราชวงศ์และยุทธภพ เพื่อให้เกิดประโยชน์แก่ประชาชนมากที่สุด

            ดังนั้นเจ้าของหอเทียบสวรรค์จึงมีฐานะสูงส่ง แม้แต่ฮ่องเต้ของแต่ละแคว้นและประมุขยุทธภพต่างก็เกรงใจจนถึงขั้นเกรงกลัวไม่อยากมีปัญหาด้วย

“หอเทียบสวรรค์ที่เป่ยจ้านก็มั่นคงแล้ว ข้าคงต้องกลับบ้านจริงๆ เสียที”

ซินเค่อซีพูดพลางทอดถอนหายใจ เดิมเขาแค่อยากแกล้งรัชทายาทที่มักสร้างปัญหาให้เขาตลอดระยะหลายปีที่ผ่านมา เรื่องที่ร้ายแรงที่สุดคือ คู่หมั้นคนแรกของเขาถูกองค์รัชทายาทแย่งตัวไป แต่อีกฝ่ายก็ดูแลนางไม่ดีจนนางตกน้ำเสียชีวิต เขาจึงพยายามเอาคืนองค์รัชทายาท จนถึงขั้นจะแย่งเหอชิวจวี๋และพาไปด้วยกันกับเขา

แต่เรื่องราวพลิกผันเมื่อเขาจับผิดคนจนมีความสัมพันธ์กับเหอชุนหลาน แผนการอื่นของเขาจึงต้องเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง เขายังอยากอยู่ที่แคว้นเป่ยจ้านตามหาเหอชุนหลานที่หายตัวไป แต่ใจหนึ่งก็ไม่กล้าคาดหวังว่าจะได้พบตัวนาง

เพราะในระหว่างที่ตามหานาง เขาพบร่างสตรีจำนวนมากที่ไร้ลมหายใจ และสตรีเหล่านี้ไม่มีร่างใดมีรูปดอกกล้วยไม้ที่บั้นเอวเลยสักคน

ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่เขาก็ยิ่งกลัวจะเจอร่างที่ไร้วิญญาณของเหอชุนหลานมากเท่านั้น

กลัวว่าเหตุการณ์จะซ้ำรอยที่เขาเคยประสบพบเจอ

“แล้วนายท่านจะรอหาแม่นางเหอจนเจอหรือไม่ขอรับ มิเช่นนั้นทางจวนอ๋องก็ต้องเตรียมจัดงานมงคลของนายท่านแล้ว” ไห่ซานถามซินเค่อซี เสียงของเขาดึงสติของบุรุษให้กลับมาคิดเรื่องตรงหน้าอีกครั้ง

“นายท่านจะพาคุณหนูเหอและคุณหนูกวงไปกับเราด้วยหรือไม่ ข้าน้อยจะได้ส่งจดหมายแจ้งไปยังสำนักล่วงหน้า” ไห่ต้าก็ถามเช่นเดียวกัน การเดินทางครั้งนี้จะไปอย่างถาวรไม่ย้อนกลับมาอีก ดังนั้นทุกอย่างจึงต้องจัดการให้เรียบร้อย

ซินเค่อซีก้มหน้าครุ่นคิดอีกครั้ง “รอจนถึงวันแต่งงาน ข้าจะแกล้งประสบเหตุเสียชีวิตระหว่างไปรับตัวพวกนางทั้งสอง หากข้าเกิดเหตุก่อนไปรับตัว แม้พวกนางจะถือว่าเป็นม่าย แต่ก็แต่งงานใหม่ไม่ลำบาก”

“นายท่านแน่ใจจริงๆ หรือว่าจะไม่พาคุณหนูเหอไปด้วย” ไห่ต้าถามย้ำอีกครั้ง เผื่อซินเค่อซีทนความคิดถึงเหอชุนหลานไม่ได้อาจจะให้เหอชิวจวี๋มาเป็นตัวแทนช่วยให้เขาคลายความเศร้าและความเหงา

“ไม่” บุรุษที่ถูกถามถลึงตาดุใส่ลูกน้อง “แม้เหอชิวจวี๋จะคล้ายเหอชุนหลานมาก แต่นางก็ไม่ใช่ พาไปด้วยก็เปล่าประโยชน์ ไปทำตามคำสั่งข้าเดี๋ยวนี้”

~~~~~~~~

ยุคปัจจุบัน เมืองหยางเฮ่อ

เหอชุนหลานเปิดร้านเล็กๆ ขายชุดชั้นในสตรีและชุดนอนไม่ได้นอน วันนี้เธอได้รับคำสั่งซื้อหลายรายการจึงจับชุดที่ถูกสั่งซื้อบรรจุใส่กระสอบแล้วนำไปรัดไว้ที่ท้ายรถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าของเธอ

“วันนี้ขายดีเทน้ำเทท่า ลูกคนนี้ให้โชคหม่าม้าจริงๆ” หญิงสาวยิ้มร่าพลางยกมือลูบท้องของตน ท้องนี้เป็นท้องแรก แม้เพิ่งท้องเพียงสามเดือนแต่ก็ยังไม่มีใครมองออก ขนาดเธอยังดูไม่ออกเช่นกัน ที่รู้ว่าตั้งครรภ์เพราะประจำเดือนไม่มา ทั้งบังเอิญมีคนให้ชุดตรวจมาฟรี เมื่อเธอลองใช้จึงพบว่าตัวเองได้ตั้งครรภ์จริงๆ

“จะสวยเหมือนแม่หรือหล่อเหมือนพ่อก็ได้นะ ยังไงก็คุ้ม” เหอชุนหลานพูดกับลูกในท้อง ตอนที่รู้ว่ามีเด็กในท้องเธอก็ทำตัวไม่ถูกและทำใจไม่ได้เหมือนกับผู้หญิงทั่วไปที่กลัวถูกนินทาว่าท้องไม่มีพ่อ แต่เมื่อตั้งสติได้ เธอก็เลิกที่จะสนใจคนอื่น หันกลับมาสนใจตัวเองและลูกน้อยแทน อย่างไรเสียเธอก็ตัวคนเดียว จะอยู่ที่ไหนเมืองอะไรก็ไม่มีใครรู้จักและวุ่นวายกับชีวิตเธอ

“ต้องไปส่งของที่เขตเมืองโบราณ ใส่ชุดฮั่นฝูสวยๆ ไปละกัน” หญิงสาวเดินกลับเข้าร้านไปเปลี่ยนชุด สายตามองดอกกล้วยไปที่บั้นเอวของตนผ่านกระจกระหว่างเปลี่ยนเสื้อผ้า

เมื่อก่อนกล้วยไม้ที่เอวเป็นสีชมพูอมม่วง แต่พอได้กลับมายุคปัจจุบันอีกครั้ง เหอชุนหลานก็รู้สึกว่ามันสีอ่อนไป เธอจึงไปสักสีทับให้เป็นสีม่วงเข้มขึ้น

“สีม่วงให้โชค เฮงๆ รวยๆ” นิ้วเรียวลูบรอยสักด้วยความพึงพอใจ แต่งตัวเสร็จเธอก็หยิบหูฟังเปิดเพลงที่ชอบ สวมหมวกกันน็อคแล้วไปขึ้นรถอย่างอารมณ์ดี

 รถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าขับช้าๆ ตามถนนที่มีลำคลองไหลขนาบอยู่ด้านข้าง เหอชุนหลานขี่ไปร้องเพลงไป ไม่รู้เลยว่ามีรถบรรทุกขับไล่อยู่ด้านหลัง

เมื่อเข้าสู่ทางโค้ง รถของเธอก็ถูกเบียด เหอชุนหลานตกใจรีบเบรกแล้วหลบเข้าข้างทาง แต่การเบรกกะทันหันทำให้รถคันน้อยนั้นไถลลงคลอง

โครม เมื่อเธอตกลงน้ำ ร่างทั้งร่างก็หายไปทันที

 ~~~~~~~~

แคว้นเป่ยจ้าน

เหอชุนหลานตื่นขึ้นมาก็พบว่าตนเองนอนอยู่ริมคลองสายเล็กที่ดูคุ้นตา ดวงตากลมโตกวาดมองด้วยความมึนงง “อะไรกันเนี่ย นี่มันไม่ไกลจากจวนอีตาอ๋องบ้ากามนี่นา ย้อนกลับมาอีกแล้ว”

ขณะที่บ่นสายตาก็ชำเลืองมองเห็นถุงกระสอบลอยน้ำอยู่ไม่ไกลจากตน “ยังดีที่เจ้าถุงนี้ตามมาด้วย จะได้เอามาขายที่นี่เสียเลย ไหนๆ ก็ไหนๆ เดินดูรอบๆ ดีกว่า เผื่อจะเจอรถติดมาด้วย แต่ก็ช่างเถอะ รถไฟฟ้าแช่น้ำ ถ้ามาจริงคงพังไปแล้ว” สตรีบ่นกับตัวเอง ก่อนลากถุงกระสอบไปซุกในที่ลับสายตาคน

นางหาหมวกมาสวมปิดบังใบหน้า แล้วออกไปสืบข่าวพร้อมกับหาที่พักให้ตัวเอง

“อาทิตย์หน้าก็ถึงวันแต่งงานของเสิงโหย่วอ๋องแล้ว น่าอิจฉาจริงๆ แต่งเจ้าสาวพร้อมกันทีเดียวสองคน ได้ราชครูและแม่ทัพพิทักษ์เมืองเป็นพ่อตา บารมียิ่งมากขึ้นอีกเยอะ”

“แถมเจ้าสาวตั้งสองคน ข้าอิจฉาคืนเข้าหอจัง”

เหอชุนหลานได้ยินคำพูดคุยของผู้คนระหว่างทาง หัวข้อสนทนานี้ถูกกล่าวถึงแทบจะตลอดเวลา

“เหอะ เมียสอง กะมีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมืองสินะ” สตรีบ่นพลางยกมือเรียวขึ้นมาลูบหน้าท้องด้วยความเคยชิน “ไปเอาสมบัติที่ฝากไว้ดีกว่า”

เมื่อไปถึงหน้าหอหยกขาว เหอชุนหลานก็ฝากเด็กน้อยละแวกนั้นให้ไปเบิกเงินทองเล็กๆ น้อยๆ แทนตัวเอง

 “คงไปเอารวดเดียวไม่ได้ เดี๋ยวถูกสังเกตเห็น ดีนะเงินตรงนี้ยังไม่ถูกริบคืน” เหอชุนหลานเก็บถุงเงิน แล้วเดินไปหาเช่าบ้านที่อยู่ในตลาดแทนที่จะอยู่ริมน้ำ

นางไม่ได้คิดไปไกลว่าซินเค่อซีจะส่งคนมาตามหาจึงหลีกเลี่ยงการอยู่ริมน้ำ นางคิดเพียงว่าอยู่ริมน้ำเกิดตกน้ำตกท่าอาจจะตายก่อนจะได้กลับยุคปัจจุบัน

อีกอย่างนางกำลังตั้งครรภ์ กลัวว่าหากคลอดลูกแล้วลูกเริ่มหัดเดินจะพลัดตกน้ำเอาได้

~~~~~~~~

จวนไป๋หลิน

ก่อนถึงวันแต่งงานหนึ่งสัปดาห์ ซินเค่อซีก็ส่งเหอชิวจวี๋กลับจวนสกุลเหอเพื่อเตรียมตัวแต่งงาน ส่วนตัวเขาก็นั่งเหม่อลอยเป็นประจำที่ศาลาในสวนหินของตน

ตอนนี้สระน้ำในจวนเขาสั่งให้ถมและปรับปรุงภูมิทัศน์เป็นสวนหินกับสวนดอกไม้ทั้งจวน อย่างไรเสียเขาก็จะไม่อยู่ที่นี่แล้ว จึงไม่ใส่ใจเรื่องเฟิงสุ่ย (ฮวงจุ้ย) มากนัก

“นายท่าน คนจากหอหยกขาวมารายงานว่ามีเด็กหลายคนมาเอาของฝากของคุณหนูเหอชุนหลาน แต่ว่าเป็นเงินและทองจำนวนไม่มาก พอถามว่าใครสั่งให้มาเอา เด็กก็บอกว่าสามเดือนก่อนมีสตรีเขียนใบมอบอำนาจให้มาเอา เพื่อตอบแทนน้ำใจที่เคยช่วยเหลือ”

ซินเค่อซีได้ฟังก็รู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที “หรือว่านางจะกลับมาแล้ว”

ไห่ต้ากระแอมก่อนเอ่ยเตือนสติ “นายท่าน เมืองที่คุณหนูเหอชุนหลานตกน้ำไกลจากที่นี่มาก ทั้งเราก็ส่งคนไปเฝ้าตามประตูเมืองทุกเมืองที่ต้องผ่านก่อนมาถึงเมืองหลวง ถ้าคุณหนูรอดชีวิตกลับมาจริงก็ต้องมีคนพบเห็นบ้าง นางไม่ได้มีอิทธิฤทธิ์ที่จะเหาะเหินเดินอากาศหรือดำดินมาดั่งเทพเซียน”

“ข้าน้อยเตือนด้วยความหวังดี นายท่านระวังคิดถึงคุณหนูเหอมากจนเห็นเป็นภาพหลอนนะ” ไห่ซานกล่าวแล้วทำสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้

“ภาพหลอนหรือ” ซินเค่อซีพูดตาม เขาก้าวเท้ากลับเรือนนอนของตัวเอง “เจ้าพวกนี้ พูดแต่ละเรื่อง”