บังเอิญเจอ

“หลานหลาน ตอนนั้นเจ้าตกแม่น้ำแล้วหายไปไหนมา ใครช่วยเจ้า อีกอย่างเจ้าเข้าไปในเมืองหลวงได้อย่างไร” ซินเค่อซีถามคำถามที่ค้างคาใจมานาน เขาส่งคนคอยสอดส่องค้นหานางในแต่ละเมือง แต่อยู่ดีๆ นางกลับปรากฏกายในเมืองหลวงโดยไม่มีผู้ใดพบเห็น

เหอชุนหลานซึ่งนอนภายในอ้อมแขนของเขา นางยกมือขึ้นมาลูบอกแกร่งของบุรุษ ในหัวครุ่นคิดอย่างหนักว่าจะบอกเขาอย่างไรดี

“ข้ามาจากที่แสนไกล ไกลเกินกว่าที่เจ้าจะจินตนาการถึง ข้าตกน้ำจากที่บ้านของข้า รู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ที่นี่ ครั้งนั้นที่ข้าตกแม่น้ำ ข้าก็ได้กลับไปบ้านของข้า และที่ข้ากลับมาที่นี่อีกครั้ง....”

เหอชุนหลานยังไม่ทันพูดจบ ซินเค่อซีก็พูดแทรกขึ้น “เพราะว่าเจ้าตกน้ำสินะ”

“อืม” สตรีพยักหน้าตอบรับ “ข้าไม่รู้เหมือนกันว่าจะอยู่กับเจ้าได้อีกนานเท่าไหร่ หากข้าตกน้ำอีกครั้ง แล้วจากไปโดยที่กลับมาไม่ได้ ก็คงต้องฝากเจ้าดูแลลูกของเราด้วย”

“ไม่ได้” บุรุษรีบปฏิเสธทันควัน “เจ้าต้องอยู่กับข้า ต้องอยู่ดูแลเลี้ยงลูกกับข้าไปจนแก่เฒ่า ไม่ได้ ข้าจะสั่งถมลำธารถมแม่น้ำภายในบริเวณจวนให้หมด” ซินเค่อซีรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่เหอชุนหลานรีบดึงแขนของเขาเอาไว้

“นี่มันดึกมากแล้ว เจ้าจะไปรบกวนผู้อื่นทำไม อีกอย่างอาณาเขตของจวนนี้ใหญ่โตพอๆ กับเมืองใหญ่หนึ่งเมือง เจ้าจะหาทรายหาดินที่ไหนมาถม นอนเถอะ ข้าแค่ไม่อยู่ใกล้น้ำก็พอ”

“อืมได้” ซินเค่อซีล้มตัวลงนอนแล้วจุมพิตที่หน้าผากของเหอชุนหลานอย่างแผ่วเบา “ไว้ข้าจะพาเจ้าเที่ยวที่แคว้นซีหนานนะ”

~~~~~~~~

            เมืองหลวงแคว้นซีหนาน ร้านเหม่ยหลาน

            “นี่มันของของข้านี่ เจ้าเอามาขายหรือ” เหอชุนหลานยกมือเรียวจับชุดนอนสายเดี่ยวที่วางขายอยู่ในร้าน ดวงตากลมมองหน้าซินเค่อซีแววตาคาดคั้น นางไม่เคยบอกเขาว่าตนเองพักอยู่ที่ใดและเอาเสื้อผ้าเหล่านี้ไปซุกไว้ที่ไหน เขาช่างเก่งนักที่ส่งคนไปหาจนพบ ทั้งยังเปิดหน้าร้านขายอย่างโจ่งแจ้ง

            บุรุษก้มหน้ากระแอมแก้เขิน เขาพูดเสียงเบาข้างหูหญิงสาวให้พอได้ยินแค่สองคน “ข้าเห็นว่าเจ้าใส่แบบนี้แล้วงดงามดี จึงคิดว่ากิจการขายชุดแบบนี้น่าจะไปได้สวย”

            “เจ้าขโมยความคิดข้า” เหอชุนหลานสะบัดหน้าแล้วเดินไปดูด้านใน ดวงตาคมสวยเห็นชุดชั้นในวางเรียงรายบนชั้น นางรีบเดินกลับไปกระซิบถามซินเค่อซีอีกครั้ง

            “เจ้าขนของๆ ข้าที่อยู่ในบ้านเช่ามาหมดหรือไม่”

            บุรุษพยักหน้ารับ “ข้าให้คนไปนำทรัพย์สินและสิ่งของที่บ้านเจ้ามาไว้ที่จวนแล้ว ชุดของเจ้าถูกเก็บไว้อย่างดี ส่วนสินค้าพวกนี้ข้าสั่งให้คนทำเลียนแบบขึ้นมา รายได้จากการขายทั้งหมดยกให้เจ้าคนเดียวเลยนะ ร้านนี้ข้าก็เปิดให้เจ้า” ซินเค่อซีรีบอธิบาย

            “อ่อ” สตรียังคงจ้องตาบุรุษ “แล้วของที่หอหยกขาว เจ้าเอามาด้วยหรือไม่”

            “อืม เอามาหมดแล้ว ไม่เหลืออะไรไว้ แถมยังเพิ่มให้ด้วย เจ้าอยากใช้เท่าไหร่ก็ใช้ได้เลย” ซินเค่อซีตอบอย่างรวดเร็วราวกับกลัวเหอชุนหลานจะโกรธ

            กลายเป็นสตรีอมยิ้มชอบใจ ซินเค่อซีที่เงียบไม่เคยพูดมากความ ตอนนี้กลับเอาใจและพูดมากราวกับเป็นคนละคน

            “รู้งาน เจ้าใช่ซินเค่อซีจริงๆ ใช่หรือไม่ หรือเจ้าคือ ซินเค่อเป่ย ซินเค่อหนาน” สตรีเอ่ยแซวก่อนถูกมือแกร่งรวบตัวไปซุกหลังชั้นวางเสื้อผ้าโดยไม่ทันตั้งตัว

            “จวี๋เอ๋อร์ เจ้ามาดูชุดพวกนี้สิ แปลกตาหรือไม่ ข้าคิดว่าหากเจ้าสวมใส่คงงดงามจนหาคำมาบรรยายไม่ได้” สยงฺคุนดึงมือเรียวของเหอชิวจวี๋มาดูชุดชั้นในสตรีที่วางอยู่ในชั้น

            เขาใช้มือข้างที่ยังว่างหยิบทุกชุดส่งให้นางกำนัลที่เดินติดตามนำไปจ่ายเงิน “ต้องเหมากลับไปให้หมด”

            “ท่านทะลึ่งไปแล้ว” เหอชิวจวี๋พูดน้ำเสียงเขินอาย “หม่อมฉันชอบชุดแบบนั้นมากกว่า” มือเรียวชี้ไปที่ชุดนอนสายเดี่ยวหลากหลายแบบที่แขวนอยู่ด้านข้าง

            “ซื้อ” บุรุษจ้องตาสตรี เขากล่าวซ้ำอีกครั้งโดยไม่ต้องคิด “เหมาหมด”

            “ฮึก” เหอชุนหลานกลั้นหัวเราะ แค่องค์รัชทายาทสยงฺคุนก้าวเข้ามาในร้าน เขาก็เหมือนตู้เงินตำลึงเดินได้ คาดว่าวันนี้นางน่าจะได้เงินจากเขาจำนวนไม่น้อย

            “นั่นเสียงใคร” สยงฺคุนหันมองตามเสียง ก่อนที่เขาจะเดินถึงหลังชั้นวางเสื้อผ้า ซินเค่อซีก็คว้าชุดที่อยู่ใกล้มือมาคลุมหน้าของเขากับเหอชุนหลานอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็รีบประคองนางเดินออกนอกร้านโดยไม่หยุดฝีเท้า

            “คุ้นมาก” สยงฺคุนมองบุรุษสตรีที่ปิดบังใบหน้า ลักษณะรูปร่างและท่าทางการเดินของชายร่างสูงทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยยิ่งนัก

            “พวกเจ้า หยุดเดี๋ยวนี้นะ” เขาออกคำสั่งเสียงดัง “ชุดพวกนั้นข้าเหมาหมดแล้ว”

            แต่ยิ่งเขาพูด บุรุษร่างสูงก็เปลี่ยนจากประคองสตรีเป็นอุ้มนางในอ้อมแขน “ชุดตัวนี้ข้าซื้อไว้แล้ว” ซินเค่อซีดัดเสียงพูดแล้วจากไปอย่างว่องไว มีเสียงหลุดขำของเหอชุนหลานดังขึ้นไม่ดังมากนัก

            “เสียงนั่น” เหอชิวจวี๋เดินตามสยงฺคุนออกมา นางก็ได้ยินเสียงของซินเค่อซี แม้จะดัดเสียงแล้วแต่ก็ยังให้ความรู้สึกว่าเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน

            “จิ่งซี ต้องเป็นเจ้าหมอนั่นแน่ๆ ข้าไปที่สุสานเจ้านั่นมาตั้งหลายครั้ง ไม่เคยเห็นไห่ซานกับไห่ต้าเลย ลูกน้องคนสนิทก็ต้องไปเคารพสุสานบ้างสิ แถมที่จวนอ๋องก็ไม่อยู่เช่นกัน ข้ายังเคยคิดเลยว่าเจ้าหมอนั่นออกจะตายง่ายเกินไปหน่อย”

สยงฺคุนหมายจะเร่งฝีเท้าตามไป แต่ก็เปลี่ยนใจเดินกลับไปซื้อชุด “ไม่ได้ ข้าต้องเหมาชุดให้เจ้าก่อน” เขายิ้มหวานให้เหอชิวจวี๋พลางสั่งให้บรรดานางกำนัลขนเสื้อผ้าไปเก็บที่รถม้า

“ไม่กลัวว่าจะตามไม่ทันหรอกหรือ” เหอชิวจวี๋เอ่ยแซวบุรุษข้างกาย

“กลัวไม่ได้ซื้อชุดให้เจ้ามากกว่า ส่วนเจ้าหมอนั่นหนีข้าไม่พ้นหรอก” สยงฺคุนหัวเราะชอบใจ

“ถ้าหม่อมฉันไม่รู้ตื้นลึกหนาบางมาก่อน คงคิดว่าท่านกับเสิงโหย่วอ๋องเป็นคู่รักกัน” เหอชิวจวี๋แกล้งพูดจนสยงฺคุนสะดุ้งแล้วแก้ตัวเป็นพัลวัน

“ไม่ใช่ๆ นะ ข้าอยู่กับเจ้าทุกคืน เจ้าก็น่าจะรู้ว่าข้าชอบแบบไหน” เขาพูดไม่ทันจบก็อุ้มสตรีขึ้นรถม้าทันที “หากไม่เชื่อ ข้าจะทำให้เจ้าเชื่อ บนรถม้าเลยดีหรือไม่”

“ไม่เอา กลับที่พักก่อนสิเพคะ” เหอชิวจวี๋หยิกแขนแล้วซุกหน้าเข้ากับแผ่นอกของชายหนุ่ม

~~~~~~~~

“เจ้าคิดว่าจะหนีรัชทายาทพ้นหรือ” เหอชุนหลานหัวเราะก่อนถามซินเค่อซี “ขนาดเรามาอยู่ที่แคว้นซีหนานก็ยังเจอพวกเขา ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่นอน”

“ฮ่องเต้ซีหนานจัดงานหาคู่ให้องค์หญิงรอง ข้าก็คิดว่าองค์ชายเป่ยจ้านที่ยังโสดอยู่จะมา คิดไม่ถึงว่ากลายเป็นสยงฺคุนที่มา ซ้ำยังพาเหอชิวจวี๋มาอีก”

“เอาน่าๆ คู่แล้วไม่แคล้วกัน” เหอชุนหลานคิดไม่ต่างกับเหอชิวจวี๋ บุรุษสองคนนี้จากที่แค้นหาเรื่องแกล้งกันตลอด ตอนนี้คล้ายกับคนงอนกันเสียมากกว่า

“คู่แค้นน่ะสิไม่ว่า” ซินเค่อซีถอนหายใจโล่งอกที่ไม่เห็นสยงฺคุนตามมา

“คู่แค้นแสนรัก” เหอชุนหลานหัวเราะเสียงดังอีกครั้ง “ข้าว่าหากพวกเจ้าไม่ได้เกลียดกัน ก็คืนดีกันไปเถอะ รัชทายาทคงรักษาความลับให้เจ้า ไม่เอาไปประกาศหรอกว่าเจ้ายังไม่ตาย”

“ข้าขอคิดก่อนละกัน” ซินเค่อซีกล่าว ดวงตาเหม่อลอยมองทอดยาวออกนอกหน้าต่างรถม้า

~~~~~~~~

เรือนกล้วยไม้

วันถัดมา ไห่ซานยืนลังเลอยู่หน้าประตูเรือนรอซินเค่อซีกับเหอชุนหลานตื่นขึ้นในตอนเช้า

ตอนแรกเขาจะเคาะประตูและร้องเรียก แต่เสี่ยวเหมยรีบมาบอกว่าเจ้านายทั้งสองคนน่าจะเพิ่งได้นอนหลับตอนใกล้รุ่งสาง เขาจึงได้แต่เดินไปมารอด้านหน้า

เขายืนรอประมาณหนึ่งชั่วยาม ก็ได้ยินซินเค่อซีร้องเรียกเสี่ยวเหมยให้เตรียมอาหารสำหรับเหอชุนหลาน

“หลานหลาน ตื่นขึ้นมากินอะไรรองท้องสักหน่อย ลูกของเราหิวแล้ว” บุรุษโอบสตรีร่างเล็กในอ้อมแขน ฝ่ามือหนาอีกข้างลูบท้องของนางอย่างแผ่วเบา

“ข้ายังอยากนอน” เหอชุนหลานพูดพึมพำ นางส่ายหน้าแล้วนอนต่อไม่สนใจอีกฝ่าย

“เจ้าไม่กลัวลูกหิวหรือ หากเจ้าไม่กินลูกอาจจะขาดสารอาหารได้นะ” ซินเค่อซีใช้คำกล่าวที่เหอชุนหลานมักพูดประจำ ลูกขาดสารอาหารไม่ได้ ไม่เช่นนั้นจะเจริญเติบโตและมีพัฒนาการไม่เต็มที่

“ดื่มนมก่อนก็ได้ หรือจะน้ำเต้าหู้ โจ๊กใส่ไข่ก็ดีนะ”

สตรีได้ฟังก็งัวเงียลุกขึ้นให้แผ่นหลังพิงหน้าอกของซินเค่อซี นางรับถ้วยใส่นมมาดื่มแล้วนอนต่อ “เจ้าไปหาไห่ซานเถอะ เสี่ยวเหมยบอกว่าเขายืนรอมานานแล้ว”

“อืม” ซินเค่อซีรับคำ แต่เขาไม่ออกนอกเรือน กลับเรียกให้ไห่ซานเข้ามารายงานแทน