ข้อเรียกร้อง

จวนสกุลเหอ

“นายท่าน มีคนนำกล่องไม้นี้มาให้ขอรับ บอกว่าเป็นของคุณหนูสาม” พ่อบ้านของจวนยื่นกล่องไม้ขนาดไม่ใหญ่นักส่งให้เหอตง ผู้นำสกุลเหอ ทั้งยังเป็นบิดาของเหอชิวจวี๋

บุรุษวัยกลางคนรับกล่องไม้มาเปิดดูด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เมื่อเห็นสิ่งของข้างในก็เขวี้ยงทิ้งลงพื้นแทบจะทันที

“ใครกันมันบังอาจเช่นนี้ หยามหน้าข้าเหอตงผู้เป็นราชครูของฮ่องเต้ยิ่งนัก”

“ท่านพี่ เกิดอะไรขึ้น” ฮูหยินใหญ่ของเหอตง ลู่หลิง เดินผ่านมาพอดีจึงเข้ามาถามด้วยความสงสัย

นางเดินไปดูกล่องไม้และผ้าที่หล่นบนพื้น เมื่อสังเกตจนรู้ว่าคือสิ่งใด มือทั้งสองข้างก็ยกขึ้นมาปิดปากก่อนกรีดร้องออกมา

“ไม่จริง จวี๋เอ๋อร์ของเราใช่หรือไม่” พวกเขาสามีภรรยาสกุลเหอฟูมฟักทนุถนอมเหอชิวจวี๋มาเป็นอย่างดี จนนางเป็นสตรีที่งามล่มเมือง ความรู้ความสามารถที่สตรีควรมีนางล้วนเป็นทุกอย่างและไม่เป็นรองผู้ใด พวกเขาหวังจะให้นางเป็นพระชายาขององค์รัชทายาท บุรุษผู้ที่ได้ชื่อว่าสมบูรณ์แบบที่สุดในแคว้นเป่ยจ้าน

แต่ตอนนี้สิ่งที่ได้เห็นคือผ้าเปื้อนเลือดพรหมจรรย์ของบุตรสาวตนเอง ไม่ว่าใครก็ย่อมตกใจและโกรธแค้นเป็นธรรมดา

ยังดีที่องค์รัชทายาทตอนนี้ไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง มิเช่นนั้นหากเสด็จมาหาพวกเขาก็ไม่รู้ว่าควรจะรับมืออย่างไร

“เก็บมันเอาไปเผาทิ้งซะ อย่าให้เรื่องนี้รู้ไปถึงหูผู้ใดทั้งนั้น” เหอตงบอกลู่หลิงและคนที่อยู่ในที่นี้ หากเขาได้ยินว่าผู้ใดปากสว่าง นำไปเล่าจนทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียง เขาไม่มีทางปล่อยไปแน่

“ส่งคนไปตามหาจวี๋เอ๋อร์เพิ่ม ต้องให้นางกลับจวนโดยเร็ว”

~~~~~~~~

จวนไป๋หลิน

เหอชุนหลานเดินกระสับกระส่ายไปมาในเรือน เพราะรับรู้ว่าสถานการณ์ของตนเองตอนนี้ผิดปกติ นางมาอยู่ในสถานที่แปลกประหลาด ผู้คนแต่งกายยุคโบราณ เมื่อนึกถึงประวัติศาสตร์ที่เคยเรียนมาก็นึกไม่ออกว่ามีราชวงศ์สยงฺมาก่อน

“นี่ฉันย้อนอดีตมาหรือหลงเข้ามาในเมืองลับแลกันแน่นะ” สตรีขมวดคิ้วครุ่นคิด แต่คิดจนหัวแทบจะระเบิดก็คิดไม่ออก

“คุณหนูสาม นายท่านเรียกพบเจ้าค่ะ” สาวใช้ของจวนเดินมาเรียกอยู่หน้าประตู เหอชุนหลานได้ยิน นัยน์ตาหวานรีบมองไปยังที่มาของเสียงทันที

“นายท่านพวกเจ้าจับตัวข้ามาใช่หรือไม่ ทำแบบนี้เรียกว่าลักพาตัวนะ” สตรีพูดพร้อมกับเดินตามสาวใช้มาถึงห้องหนังสือของผู้ที่ถูกเรียกว่านายท่าน

เห็นบุรุษรูปร่างสูงกำยำใบหน้าหล่อเหลาคมเข้ม เหอชุนหลานหยุดเดินแล้วมองสำรวจเขาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

‘เมื่อคืนฉันทำเรื่องอย่างว่ากับคนนี้หรือ รูปร่างหน้าตาไม่เลว’ หญิงสาวเลิกคิ้ว แล้วรีบทำสีหน้าเรียบเฉย

จะให้อีกฝ่ายรู้ถึงความคิดไม่ได้ เป็นสตรีมันไม่งาม

“คุณหนูสามช่างแตกต่างจากสตรีทั่วไปเสียจริง สตรีทั่วไปถ้าเจอแบบเรื่องเมื่อคืนคงคิดสั้นไปแล้ว” บุรุษรูปงามพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แต่ท่านก็ต้องรู้ไว้ การแต่งงานของท่านกับองค์รัชทายาทคงหมดหวังแล้ว”

“อ่อ” เหอชุนหลานลากเสียงยาว “พอดีข้าเป็นคนคิดบวก เรื่องเมื่อคืนท่านก็อย่าไปใส่ใจ มันเป็นเรื่องธรรมชาติของหนุ่มสาว”

บุรุษที่กำลังยกถ้วยชาขึ้นดื่มสำลักน้ำทันที เขารีบเก็บอาการอย่างรวดเร็ว ยังไม่ทันที่เขาจะเอ่ยปากพูด สตรีตรงหน้าก็ชิงพูดต่อจนคนฟังตกใจ

“อีกเรื่อง ข้าชื่อเหอชุนหลาน ไม่ใช่เหอชิวจวี๋ ไม่ได้เกี่ยวข้องกับสกุลเหออะไรนั่น ถ้าท่านเก่งจริงคงสืบได้ว่า เหอชิวจวี๋ไม่มีรอยสักรูปกล้วยไม้ที่เอว ท่านก็ไปตามหานางแล้วปล่อยตัวข้าไปซะ พาข้าไปส่งที่ๆ ท่านเจอข้า” เหอชุนหลานพูดความจริง นางมิอยากสวมรอยเป็นคนอื่น นางยังไม่ตาย ไม่ได้มาอยู่ในร่างคนอื่น ที่ควรทำตอนนี้คือหาวิธีกลับบ้านให้เร็วที่สุด

“ไห่ซาน เจ้าไปสืบมาว่าสิ่งที่นางพูดจริงหรือไม่” บุรุษกล่าวด้วยความตกใจ ลูกน้องข้างกายที่ชื่อไห่ซานรับคำสั่งด้วยความตกใจไม่ต่างกัน เขารีบออกไปทำหน้าที่โดยไม่รีรอ

“ก่อนที่ข้าจะรู้ความจริง เจ้ายังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”

“ก็ได้” เหอชุนหลานพยักหน้า “ข้าก็ยังไม่มีที่ไปเช่นกัน พักอยู่ที่นี่สักหน่อยก็ได้” ก่อนที่เหอชุนหลานจะเดินออกนอกห้องหนังสือ นางหันหน้าไปคุยกับบุรุษราวกับนึกขึ้นมาได้ “ท่านจับตัวคนมาผิด ต้องจ่ายค่าชดเชยกับข้า ค่าทำขวัญ ค่าเสียเวลา อีกอย่างครั้งแรกของข้า ก็จ่ายมาด้วยละกัน”

ประโยคหลังเหอชุนหลานพูดไม่ดังนัก ตอนแรกนางไม่อยากคิดเงินเพราะตนเองไม่ได้ขายบริการ แต่ตอนนี้จำเป็นต้องหาเงินมาใช้ จึงเปลี่ยนเป็นเรียกเก็บเงินดีกว่า อะไรที่คิดเงินได้นางจะคิดทุกอย่าง

“คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะเป็นสตรีเช่นนี้ ยอมขายเรือนร่าง มิน่าถึงไม่คร่ำครวญจะเป็นจะตาย” มือหนาคว้าร่างบางที่อยู่ใกล้หน้าประตูเข้ามาในห้องอีกครั้ง ปลายจมูกของชายหนุ่มวนเวียนอยู่แถวคอยาวระหง

“แล้วอย่างไรเล่า เสียตัวก็เสียไปแล้ว ข้าคร่ำครวญแล้วได้อะไร เอาเงินดีกว่า ชีวิตยังต้องกินต้องใช้”

พูดยังไม่ทันจบร่างบางก็ถูกอุ้มวางบนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ มือหนาคว้าสาบเสื้อแล้วเปิดออกจนเห็นเต้าอวบอิ่มทั้งสอง

ชายหนุ่มไม่รอช้า ก้มหน้าลงซุกไซ้ที่เต้าสวยทันที ริมฝีปากครอบลงบนยอดถันแล้วดูดดึงสลับไปมาทั้งสองข้างจนเหอชุนหลานได้แต่ดิ้นไปมาบนโต๊ะ

“อื้ม” นางครางออกมาก่อนต่อว่าชายผู้นั้น “เจ้าคนบ้ากาม”

แต่ถึงจะต่อว่าอย่างไรอีกฝ่ายก็ไม่สนใจ เขาจับกางเกงของสตรีดึงลงจนหล่นลงพื้น แล้วส่งนิ้วร้ายเข้าสำรวจโพรงหวานของสตรีด้วยความช่ำชอง

เหอชุนหลานเมื่อถูกนิ้วเรียวยาวและแข็งแรงสอดเข้าโพรงรัก นางก็แอ่นสะโพกลอยสูงโดยไม่รู้ตัว ยิ่งเวลานิ้วร้ายนั้นขยับเข้าออกเร็วๆ จนเกิดเสียงน่าอาย นางก็ได้แต่สูดปากครวญครางออกมา

“อยากได้เงินใช่หรือไม่ เช่นนั้นก็อยู่ข้างกายปรนนิบัติข้า ข้าจะให้ค่าตอบแทนสมน้ำสมเนื้อแน่นอน” บุรุษเอ่ยบอก เขาขยับนิ้วอีกไม่กี่ครั้งก็ส่งสตรีถึงฝั่งฝัน

จากนั้นเขาก็ปลดอาภรณ์ส่วนล่างของตน แล้วจับแก่นกายแกร่งขนาดใหญ่หมุนวนปากโพรงรักของหญิงสาว พอได้จังหวะเขาก็สอดกายแกร่งเข้าช่องทางรักแล้วกระทุ้งเอวสองสามครั้งจนลำใหญ่ยาวเข้าไปจนมิด

“โอ้ย” เหอชุนหลานร้องเสียงดัง นี่นับว่าเป็นครั้งที่สองของนาง โพรงรักของนางยังไม่ชินกับของใหญ่เช่นนี้ ทั้งยังคราวก่อนยังไม่ได้สติเต็มที่ แต่ครั้งนี้ถูกสอดใส่ทั้งๆ ที่เพิ่งเล้าโลมเพียงนิดเดียว นางจึงรู้สึกเจ็บกว่าครั้งก่อนมาก

“เจ็บๆ” สตรีร้องบอกชายหนุ่ม ก่อนจะครางเสียงหวานเมื่อเขากระแทกเอวใส่ต่อเนื่อง “อ่า”

“อืม” บุรุษส่งเสียงออกมาจากลำคอ เขารับรู้ถึงการตอดรัดของโพรงนุ่มที่ชุ่มชื้นและคับแคบจึงเผลอส่งเสียงออกมาอย่างลืมตัว

เคยทำรักกับสตรีมาหลายคนก็รู้สึกพอใจระดับธรรมดา แต่สตรีนางนี้เป็นคนแรกที่ทำให้เขารู้สึกพึงพอใจอย่างมาก เขารู้สึกเหมือนกับว่าส่วนสำคัญของเขากับนางนั้นสอดรับกันได้อย่างเหมาะเจาะพอดี สามารถเติมเต็มความรู้สึกให้กันได้อย่างสมบูรณ์

เขากระแทกบั้นเอวต่ออีกไม่กี่ครั้ง ก็ส่งเสียงครางออกมาเบาๆ ร่างทั้งร่างได้ปลดปล่อยจนรู้สึกสบายตัว

ส่วนสตรีใต้ร่างเมื่อกระตุกเกร็งและครางออกมาแทบจะพร้อมกันนั้น นางหายใจหอบเหนื่อยต่อสักพักก็ก่นด่าบุรุษไม่หยุดปาก

“ใครสั่งให้เจ้าปล่อยข้างใน ให้คนเอายามาให้ข้ากินเลยนะ แค่ความสัมพันธ์ชั่วคราว ข้าไม่อยากท้อง” เหอชุนหลานบ่นก่อนคว้าชุดบุรุษบางส่วนที่ยังคงสวมใส่อยู่มาเช็ดที่ส่วนล่างของตนทันที จากนั้นสตรีก็รีบลุกสวมใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้ววิ่งกลับห้องพักโดยไม่สนใจชายหนุ่ม

นางต้องรีบกลับไปอาบน้ำล้างตัว โดยเฉพาะล้างตรงส่วนนั้น

บุรุษยืนอึ้งตะลึงกับการกระทำของหญิงสาว ไม่เคยมีสตรีนางใดทำกับเขาเช่นนี้ หลายๆ คนอยากปีนเตียงเพื่อมีบุตรกับเขาด้วยซ้ำไป

สตรีนางนี้เป็นคนแรกที่ทำให้เขาเกิดอารมณ์ได้ไว และเมื่อในหัวคิดถึงเรือนร่างและสัมผัสเร่าร้อนของนาง ส่วนล่างของเขาก็พร้อมปฏิบัติการได้ทันทีไม่ว่าจะอยู่ในสถานที่ใด

มิเช่นนั้นเขาคงไม่จัดนางในห้องหนังสือ ห้องที่เขาให้ความสำคัญมากกว่าห้องนอนด้วยซ้ำไป