แค่คู่นอน

เหอชุนหลานกลับถึงเรือนนอนของตนก็สั่งสาวใช้ให้เตรียมน้ำอุ่น จากนั้นนางก็อาบน้ำและทำความสะอาดแทบจะทุกซอกทุกมุม

เสี่ยวเหมยเห็นดังนั้นก็ตกใจแต่ก็ต้องเก็บอาการ นางเพิ่งเคยเห็นนายท่านบ้านตนมีอะไรกับสตรีซ้ำครั้งที่สอง ทั้งยังกลางวันแสกๆ ในห้องหนังสือ นางรีบช่วยเหอชุนหลานอาบน้ำขัดผิวด้วยความตั้งใจ

เห็นทีคุณหนูเหอผู้นี้จะเป็นที่สนใจของนายท่านจริงๆ ไม่แน่ว่าต่อไปนางจะได้มาเป็นฮูหยินของจวนนี้

“เสี่ยวเหมย ข้าอยากได้สมุดกับปากกา เอ่อ หมายถึงกระดาษกับพู่กันน่ะ ขอกระดาษหลายแผ่นหน่อยนะ” เหอชุนหลานบอกสาวใช้ตัวน้อย นางอยากได้มาจดรายรับรายจ่ายของตน ตอนนี้รายรับยังไม่มี แต่ถ้าไอ้รูปหล่อคนนั้นยังหื่นใส่อีก นางก็จะจดเพิ่มเงินไปเรื่อยๆ

ผู้ใดจะกล่าวหาว่านางเป็นสตรีขายตัวก็ช่าง นางอยู่ในบ้านคนอื่นก็คงต้องหากินแบบนี้ไปก่อน หากมีที่มีทางอยู่ข้างนอกคงต้องคิดวิธีหาเงินใหม่พร้อมกับหาวิธีกลับบ้าน

“เสี่ยวเหมย” ชุนเหอหลานเรียกสาวใช้อีกครั้ง “ข้าใบหน้าเหมือนคุณหนูสามเหอมากเลยหรือ” นางถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

สาวใช้ตัวน้อยยื่นหน้าเข้าใกล้เหอชุนหลาน ดวงตาจ้องทั่วหน้าและมองต่ำสำรวจเรือนร่าง

“เหมือนมากเจ้าค่ะ ราวกับคนๆ เดียวกัน” ดีที่เสี่ยวเหมยได้ยินพวกองครักษ์คุ้มกายของนายท่านพูดคุยกันก่อนหน้า ว่าสตรีที่อยู่กับนายท่านไม่ใช่คุณหนูสามเหอ นางจึงไม่ตกใจตอนที่เหอชุนหลานเอ่ยถาม

 “ว่างๆ ข้าคงต้องแอบไปดูจวนสกุลเหอหน่อยล่ะ แต่ก่อนอื่นข้าต้องไปสำรวจเมืองนี้ก่อน”

เสี่ยวเหมยรีบร้องห้ามขึ้นมาทันที “ไม่ได้นะเจ้าคะ คุณหนูยังออกไปไหนไม่ได้”

เหอชุนหลานหันหน้ามองมาที่นาง “ทำไมล่ะ ทำไมข้าออกไปข้างนอกไม่ได้” นางไม่สนสิ่งที่ไอ้รูปหล่อผู้นั้นพูด เขาจะกลัวนางหนีไปทำไม ในเมื่อนางยังไม่ได้เงินจากเขาสักอีแปะ

“ก็เพราะว่าถ้าเจ้าไม่ใช่เหอชิวจวี๋แล้วเดินไปทั่วจนพบหน้าเหอชิวจวี๋ตัวจริง หรือเดินไปเรื่อยจนคนสกุลเหอเข้าใจผิดพาเจ้ากลับจวน นั่นจะส่งผลต่อแผนการของข้า” บุรุษผลักประตูเรือนเข้ามา เขาจึงตอบนาง

“ข้าปลอมตัวเป็น” เหอชุนหลานบอกชายหนุ่ม นางรีบสวมเสื้อผ้าก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินผ่านฉากกั้นเข้ามา

“เจ้าอย่าเข้ามา นางรีบส่งเสียงปราม” หากเขามาเห็นนางเปลือยอีกครั้ง เกรงว่าอาจจะต้องต่ออีกรอบ

บุรุษชะงักฝีเท้าทันที ริมฝีปากยกยิ้มชอบใจ “อะไรกัน เหนื่อยแล้วหรือ” เขาหัวเราะแล้วยกมือกวักเรียกสาวใช้ที่ยืนรอหน้าประตูเรือน

สาวใช้ยกถาดใส่ถ้วยยาสมุนไพรเดินเข้ามา นางเอาไปวางบนโต๊ะแล้วรออยู่ด้านข้าง

เหอชุนหลานแต่งตัวเสร็จเดินออกมาจากฉากกั้น สายตามองไปที่ถ้วยยาที่ส่งกลิ่นหอมสมุนไพรบนโต๊ะ “นั่นยาอะไร ปลอดภัยหรือไม่”

“ยาคุมกำเนิดอย่างอ่อน ไม่มีอันตรายแต่ต้องกินทุกวัน” บุรุษพูดเสียงเรียบก่อนเลื่อนเก้าอี้ลงนั่ง

สตรีคว้าถ้วยยามาดื่มทันใด จากนั้นจึงพูดวัตถุประสงค์ของตนเองกับเขาอีกครั้ง “ข้าอยากไปดูข้างนอก เมื่อเจ้าทำแผนชั่วร้ายของเจ้าเสร็จ ข้าจะได้รู้ว่าต้องไปที่ใด”

“ทำไม” บุรุษเอื้อมมือคว้าร่างของสตรีลงมานั่งตักของตน ปลายจมูกโด่งซุกอยู่ที่ใบหูของนาง “ถ้าข้าจะให้เจ้าอยู่ปรนนิบัติข้าไปเรื่อยๆ ล่ะ”

“ข้าไม่ใช่สาวใช้ ไม่ใช่นางบำเรอ ข้าเบื่อที่นี่เมื่อไหร่ก็จะไป” เหอชุนหลานดิ้นออกจากอ้อมแขนของเขา “เจ้าชื่ออะไร ทำงานอะไร คนดีหรือคนชั่วข้ายังไม่รู้เลย มีอย่างที่ไหนให้ข้ามาอยู่กับเจ้า ผัวเมียก็ไม่ใช่”

บุรุษริมฝีปากยกยิ้มอารมณ์ดี ราวกับคำพูดของหญิงสาวทุกคำคือถ้อยคำหวานหูสำหรับเขา “เจ้าไม่ต้องรู้อะไรหรอก รู้ว่าเป็นเมียข้าแล้วก็พอ”

เหอชุนหลานตะโกนใส่เขาด้วยความหมั่นไส้ “ผัวเมียอะไรกัน ข้าไม่นับ แค่คู่นอนขำๆ เท่านั้นเอง” พูดจบนางก็เดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกจากเรือนไปที่ศาลาในสวน

“คู่นอนขำๆ อย่างนั้นหรือ เกิดมาข้าเพิ่งเคยได้ยินคำนี้ นางช่างพิลึกคนยิ่งนัก”

ไห่ต้า ลูกน้องคนสนิทอีกคนของบุรุษรีบเอ่ยตามความเข้าใจของตน “เช่นนั้นนายท่านก็มีคู่นอนขำๆ เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน”

บุรุษหุบยิ้มแล้วหันหน้าถลึงตาใส่ไห่ต้าทันที “พูดมากไปแล้ว”

 ไม่นานนัก ไห่ซานลูกน้องที่เขาสั่งให้ไปสืบเรื่องของเหอชิวจวี๋ก็เข้ามารายงาน “เรียนนายท่าน คุณหนูสามสกุลเหอมีปานแดงรูปดอกเบญจมาศที่หลังขอรับ น่าจะไม่ใช่แม่นางที่เราจับตัวมา”

“อืม” บุรุษรับคำสีหน้าครุ่นคิด เหอชุนหลานมีดอกกล้วยไม้ที่บั้นเอว แต่ดอกกล้วยไม้ของนางช่างมีลวดลายและสีเหมือนของจริงยิ่งนัก ไม่เหมือนปานแดงทั่วไปที่มีมาตั้งแต่เกิด

สตรีนางนี้น่าจะมีความลับบางอย่างที่ซุกซ่อนอยู่เป็นแน่

“เจ้าส่งคนไปหาเหอชิวจวี๋ละกัน อย่าให้รัชทายาทพบตัวนางก่อนข้า”

“ขอรับ” ไห่ซานรับคำแล้วเดินออกนอกเรือนสวนทางกับเหอชุนหลานที่เดินกลับมายังเรือนของตัวเอง

“วางแผนทำเรื่องร้ายกาจเสร็จแล้วก็กลับไปซะ ข้าง่วง จะนอนแล้ว” เหอชุนหลานบอกกับบุรุษในเรือน เมื่อสักครู่ก็เพิ่งใช้แรงกายไปพอสมควร ตอนนี้อยากนอนพักผ่อนเอาแรงเสียดื้อๆ

“ขี้เกียจล่ะไม่ว่า” บุรุษลุกขึ้นมองสตรีทั่วร่างอีกครั้งแล้วเดินออกจากเรือน

 ~~~~~~~~

            เหอชุนหลานตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เกือบพลบค่ำ สตรีตื่นมาสายตามองได้ทั่วเรือนแล้วก็งุนงง “นี่มันวันไหนเวลาไหน”

            เสี่ยวเหมยสาวใช้ได้ยินจึงเข้ามาบอก “ปลายยามโหย่ว (17.00-18.59 น.) แล้วเจ้าค่ะ”

            “ที่นี่มีตลาดกลางคืนหรือเปล่า” เหอชุนหลานบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนลุกขึ้นจากเตียง

            “มีเจ้าค่ะ” เสี่ยวเหมยพยักหน้าตอบ

            “ข้าอยากไปดูตลาด” เหอชุนหลานเดินไปหน้าคันฉ่อง นางเล็งของใช้บนคันฉ่องดูว่ามีอะไรที่พอจะใช้ได้บ้าง

            “เสี่ยวเหมย เครื่องประทินผิวและเครื่องหอมพวกนี้ของใครหรือ”

            “นายท่านให้คุณหนูเจ้าค่ะ ไม่เคยมีคนอื่นใช้มาก่อน” สาวใช้ตัวน้อยตอบตามความจริง

            “อ่อ ก็อนามัยดีนะ” เดิมเหอชุนหลานอยากจะชมว่าไอ้หล่อบ้ากามคนนั้นก็ใส่ใจดี แต่ก็ทำใจเอ่ยชมไม่ลง จึงพูดเพียงแค่นี้

            “หมายความว่าอะไรหรือเจ้าคะ”

            “หมายความว่าใช้ของใครของมัน สะอาดดี” เหอชุนหลานอธิบายก่อนหยิบสิ่งที่ต้องการใช้มาแต่งหน้าให้ดูแปลกตามากขึ้น

            “เป็นอย่างไร จำข้าได้หรือไม่” เวลาผ่านไปไม่นานนักนางก็ถามเสี่ยวเหมย

            สาวใช้ที่ยืนอยู่ด้านหลังเดินอ้อมมาอยู่ข้างกายสตรี นางก้มหน้ามองเหอชุนหลานใกล้ๆ “จำแทบไม่ได้เจ้าค่ะ ดูคล้าย แต่ถ้ามองเผินๆ คือมองไม่ออกเลย”

            “ดี เช่นนั้นข้าจะออกข้างนอกทั้งอย่างนี้แหละ ไม่ได้สิ ต้องเปลี่ยนชุดก่อน” เหอชุนหลานลุกไปเลือกชุดที่จะผลัดเปลี่ยน ได้ชุดที่รูปแบบเรียบง่ายและเนื้อผ้าที่สตรีทั่วไปมักสวมใส่

            “แต่งแบบนี้ก็ไม่สะดุดตาแล้ว” หญิงสาวยืนหมุนอยู่หน้าคันฉ่อง “ออกได้แล้วสินะ”

            ........

            ตลาดกลางคืน

            “ท่านอ๋อง ปิ่นชิ้นนี้สวยหรือไม่” สตรีรูปร่างอ้อนแอ้นบอบบาง ยืนเลือกปิ่นปักผมกับบุรุษร่างสูงใบหน้าหล่อเหลาคมคาย

            “ก็ดี” บุรุษปรายสายตามองเล็กน้อยก่อนมองไปทางอื่น แต่ช่วงเวลาที่เขาหันหน้านั้นก็เห็นปิ่นปักผมรูปดอกกล้วยไม้ มือหนาจึงเอื้อมหยิบดูด้วยความสนใจ ลวดลายกล้วยไม้นี้ช่างคล้ายกับดอกกล้วยไม้ที่บั้นเอวของแม่นางเหอชุนหลานผู้นั้น

            “ชิ้นนี้ก็สวยเจ้าค่ะ” สตรีรีบเอ่ยเมื่อเห็นปิ่นที่บุรุษถืออยู่ในมือ

            “เจ้าเลือกที่เจ้าชอบไป ปิ่นนี้เปิ่นหวางชอบตรงที่ทำออกมาเหมือนของจริง ไม่ได้มีความหมายอื่น” เขาพูดพลางเก็บปิ่นนั้นไว้กับตัว รอสตรีที่มาด้วยกันเลือกปิ่นเสร็จจึงจ่ายเงินพร้อมกันทีเดียว

            “เจ้าค่ะ” สตรีตอบรับแล้วก็ก้มหน้าเลือกปิ่นต่อ

            ช่วงที่คนทั้งสองออกมาจากร้านขายปิ่นแล้วเดินเล่นดูร้านรวงอื่นๆ ก็สวนกับหญิงสาวสองคนที่สวมหมวกมีผ้าคลุมปิดบังใบหน้า

            สตรีสองคนนี้ก็คือเหอชุนหลานกับเสี่ยวเหมยที่ถูกนางบังคับให้ใส่หมวกเหมือนกัน

            เหอชุนหลานไม่ได้สนใจบุคคลรอบกาย นางมัวแต่มองร้านขายของต่างๆ ในหัวประมวลผลว่าถ้าตัวเองหาทางกลับบ้านไม่เจอจะทำอาชีพอะไร

            แต่พอได้ยินเสียงบุรุษที่คุ้นเคย นางจึงหันมองตามเสียง

            “ท่านอ๋อง ร้านขนมร้านนั้นอร่อยมากเลยนะเจ้าคะ เราไปทางนั้นกันเถอะ” สตรีควงแขนชายหนุ่มแล้วพยายามดึงเขาให้เดินไปพร้อมกัน