วิธีรั้งตัว

เมื่อเหอชุนหลานตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าซินเค่อซีนอนอยู่ด้านข้างจ้องมองใบหน้านางไม่วางตา สตรีเบี่ยงหน้าหลบด้วยความตกใจ เมื่อตั้งสติได้จึงหันไปส่งยิ้มหวานละมุนให้แก่เขา

            ซินเค่อซีเห็นดังนั้นก็อมยิ้ม เขาคว้าร่างบางให้แนบชิดกับกายแกร่งของตนเอง ริมฝีปากบางจุมพิตที่หน้าผากสตรีแล้วเลื่อนไปจุมพิตที่ริมฝีปากอวบอิ่มอย่างรักใคร่

            “หลานหลาน สยงฺคุนกับเหอชิวจวี๋เล่าเรื่องที่นางได้พบให้ข้าฟัง” บุรุษเล่าเรื่องที่ตนพูดคุยให้กับเหอชุนหลานฟังด้วยสีหน้าอันเป็นกังวล

            เขากลัวว่าเหอชุนหลานกับลูกน้อยในท้องของตนอยู่ดีๆ จะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยดั่งเช่นคราวก่อน

            หากนางไม่อยู่กับเขา แล้วเขาจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไรดี

            “เช่นนั้นพรุ่งนี้พวกเราไปหานักพรตตู้เสินกันเถอะ ข้าได้ยินมาว่าเขารอบรู้ทุกเรื่อง” เหอชิวหลานกล่าว นางทำท่าทางสบายใจเพื่อไม่ให้บุรุษรู้สึกวิตกกังวล

            ดีที่ระหว่างการเดินทาง ได้ยินว่านักพรตตู้เสินรู้สรรพสิ่งในใต้หล้า ไม่ว่าจะอดีต ปัจจุบันและอนาคต เหอชุนหลานจึงคิดตั้งแต่แรกแล้วว่าจะต้องไปหาเพื่อแก้ไขอนาคตที่ไม่อาจคาดการณ์ได้

            เมื่อได้ยินเรื่องราวของเหอชิวจวี๋ ความคิดนี้จึงถูกเลื่อนมาให้เร็วขึ้น

            “อืม ข้าจะให้คนไปแจ้งแก่สยงฺคุน เขาจะได้เตรียมตัวสำหรับการเดินทาง” ซินเค่อซีรับคำแล้วสั่งไห่ซานให้ไปแจ้งทันที

 ~~~~~~~~

            สำนักชิงเทียน

            ซินเค่อซี เหอชุนหลาน สยงฺคุนและเหอชิวจวี๋เดินทางโดยรถม้ามาที่สำนักชิงเทียนตั้งแต่เช้า เมื่อลงจากรถม้าก็พบว่านักพรตตู้เสินส่งคนมารอรับที่หน้าประตูทางเข้าอยู่ก่อนแล้ว

            “นักพรตตู้รอบรู้สมดังคำร่ำลือจริงๆ รู้ว่าพวกเราจะมาล่วงหน้าด้วย” เหอชุนหลานพูดชมจากใจ ดวงตากลมโตกวาดตามองบรรยากาศโดยรอบของสำนักชิงเทียน ท้องฟ้ากว้างใหญ่ อารามแต่ละหลังตั้งตระหง่านท่ามกลางต้นไม้จำนวนมากให้ความร่มรื่นแทบทุกพื้นที่

            พวกเขาทั้งสี่เดินดูสองข้างทางอย่างเพลิดเพลิน เมื่อถึงที่นั่งรอในเรือนรับรองของสำนักชิงเทียนได้ไม่นาน นักพรตตู้เสินก็มา

            บุรุษวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่ แต่ใบหน้าประหนึ่งชายหนุ่มวัยยี่สิบปีเศษเดินเข้ามาด้วยท่าทางสง่าผ่าเผย เขามองผ่านซินเค่อซีและสยงฺคุน ก่อนที่สายตาจะหยุดลงตรงสตรีสองคนที่มีหน้าตาคล้ายกันราวกับฝาแฝด

            ไม่ต้องรอให้เอ่ยถาม นักพรตตู้เสินก็นั่งลงเก้าอี้ตำแหน่งประธาน เขาพูดกับเหอชุนหลานและเหอชิวจวี๋ทันทีโดยไม่ปิดบัง “พวกเจ้าสองคนเดิมต้องอยู่กันคนละโลก เมื่อคนหนึ่งเดินทางมา อีกคนก็ต้องเดินทางไป”

            ได้ยินดังนั้นซินเค่อซีก็สบตามองเหอชุนหลานทันใด

“แสดงว่าช่วงที่ข้ามาอยู่ที่โลกนี้ตอนแรก เหอชิวจวี๋ก็ข้ามไปยังโลกปัจจุบันอย่างนั้นหรือ พอข้าตกน้ำย้อนกลับไป เหอชิวจวี๋ถึงกลับมาที่นี่ แต่ทำไมตอนที่เหอชิวจวี๋อยู่โลกนี้แล้วข้าถึงยังย้อนกลับมาอีกได้” เหอชุนหลานเอ่ยถามข้อสงสัยของตน

            “แล้วจะทำอย่างไรให้พวกนางสองคนอยู่ร่วมกันได้” ซินเค่อซีถามแทบจะพร้อมกันกับเหอชุนหลาน

            “ต้องให้พวกนางกลายเป็นคนของโลกนี้ทั้งคู่ อย่างน้อยก็ต้องให้กำเนิดเด็กสักคน” นักพรตตู้เสินปรายสายตาไปที่หน้าท้องนูนของเหอชุนหลาน “ที่เจ้าได้กลับมาที่นี่ก็เพราะว่าตั้งครรภ์” เขามองต่อไปที่เหอชิวจวี๋ “ส่วนเจ้าสามารถไปยังโลกนั้นได้ตลอดเวลา”

            “ฮู่ว” ซินเค่อซีถอนหายใจโล่งอก เขาส่งยิ้มละมุนให้กับเหอชุนหลาน “โชคดีที่ข้าแข็งแรง เจ้าถึงตั้งครรภ์ง่ายเช่นนี้”

            “อะไรกัน” เหอชุนหลานเปลี่ยนเป็นเสียงสูง นางเบ้ปากแล้วพูดกับบุรุษด้านข้าง “ต้องบอกว่าข้าแข็งแรงถึงตั้งท้องง่ายขนาดนี้”

            “เอาล่ะๆ พวกเจ้าแข็งแรงทั้งคู่” นักพรตตู้เสินกล่าวตัดบทอย่างรวดเร็ว แล้วพูดกับสยงฺคุนที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด “ไม่เช่นนั้นต้องทำให้มีคนในโลกนี้คิดถึงนาง รักนาง หรือไม่ก็ให้ความเคารพแบบรู้สึกว่าขาดไม่ได้ เป็นการสร้างพันธนาการเหนี่ยวรั้งพวกนางให้กลายเป็นคนที่นี่อย่างเต็มตัว”

            สยงฺคุนลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาพูดกับเหอชิวจวี๋  “เจ้าต้องท้องได้แล้ว อีกอย่าง ข้าจะรีบเป็นฮ่องเต้ เจ้าจะได้เป็นฮองเฮา เป็นแม่แห่งแผ่นดิน” บุรุษพูดจบก็ยิ้มมุมปากให้ซินเค่อซีอย่างมีชัยชนะ

            “เหอะ กว่าเหอชิวจวี๋จะตั้งครรภ์ หลานหลานก็คงคลอดลูกคนแรกแล้ว” ซินเค่อซีพูดพร้อมกับเชิดหน้าอย่างภาคภูมิใจ “แล้วก็จะมีคนที่สองสามต่ออีกทันที”

            “ถ้าพวกเจ้าวางแผนกันเองได้แล้วข้าก็ขอตัวล่ะ” นักพรตตู้เสินส่ายหน้า เขาลุกจากเก้าอี้แล้วจากไปโดยไม่ร่ำลา นักพรตหนุ่มน้อยอีกสองคนที่ติดตามเขาจึงต้องก้มตัวให้ซินเค่อซีและสยงฺคุนเพื่อบอกลาแทน

~~~~~~~~

จวนของซินเค่อซี  เรือนแมกไม้

เรือนหลังไม่ใหญ่มากนักแต่แฝงตัวอยู่ท่ามกลางต้นไม้นานาพรรณ สงบเงียบและแยกตัวออกมาไกลจากเรือนอื่นๆ พอสมควร

เรือนแมกไม้นี้ด้านหลังใกล้กับภูเขาจึงมองเห็นน้ำตกอยู่ไม่ไกลนัก เสียงของน้ำที่กระทบลงบนหินดังมาถึงที่เรือนให้ความรู้สึกสดชื่นและผ่อนคลาย

สยงฺคุนขอซินเค่อซีพักที่เรือนแห่งนี้ ซินเค่อซีแค่ได้ฟังก็เข้าใจวัตถุประสงค์ของอีกฝ่ายเขาจึงอนุญาตแทบจะทันที ทั้งยังสั่งไม่ให้ผู้ใดไปรบกวนพวกเขา

“ท่านนี่หน้าไม่อายเสียจริง ไปขอที่พักของพวกเขามาทำแบบนี้” เหอชิวจวี๋บ่นพร้อมกับหลับตาพริ้มรับความสุขที่สยงฺคุนมอบให้

บุรุษที่ถูกต่อว่าไม่สนใจเสียงของสตรีแม้แต่นิดเดียว เพราะว่าเขาตอนนี้มัวแต่ใช้ลิ้นเลียวนที่กลีบดอกไม้ชุ่มชื้นด้านล่างของนาง

ตั้งแต่รู้ว่าต้องทำให้นางตั้งครรภ์โดยเร็วที่สุด สยงฺคุนก็ลืมเรื่องหน้าที่การงานไปจนหมด เมื่อกลับมาถึงจวนของซินเค่อซีก็ตรงดิ่งมาที่เรือนแมกไม้ แล้วจับเหอชิวจวี๋ขึ้นเตียงพร้อมกับถอดเสื้อผ้าของสตรีและของตัวเองออกโดยไม่รีรอ

            “อื้อ ข้าชอบ” เหอชิวจวี๋พูด มือเรียวยกจับศีรษะของบุรุษไว้แน่นราวกับกลัวว่าเขาจะเงยหน้าหนีส่วนอ่อนไหวของตน

            สยงฺคุนเห็นดังนั้นจึงเร่งความเร็วลิ้น เขาทั้งเลียกลีบนุ่มฝั่งซ้ายขวาและเกร็งลิ้นแหย่เข้าออกโพรงรักจนน้ำหวานใสของสตรีหลั่งออกมาจำนวนมาก

            “สยงฺคุน อื้มม” เหอชิวจวี๋พูดได้แค่นี้ ร่างบางก็สั่นเกร็งบ่งบอกว่านางถึงฝั่งฝันแล้ว

            บุรุษเงยหน้าพร้อมกับเลียริมฝีปากปากของตน แววตาเจ้าเล่ห์ของเขามองเรือนร่างอรชรที่นอนหายใจหอบเหนื่อยก็ยิ้มชอบใจ

            “ข้าจะต่อล่ะนะ” เขาจับขาเรียวอ้าออกกว้างแล้วแทรกกายเข้าไปตรงกลางหว่างขาของหญิงสาว มือหนาจับแก่นกายที่พร้อมออกศึกสอดเข้าปากโพรงรักช้าๆ

            “อืม” สตรีส่งเสียงครางพึงพอใจออกจากลำคอเบาๆ นางแอ่นสะโพกลอยสูงขึ้นเพื่ออำนวยความสะดวกแก่บุรุษให้เขาสอดใส่เข้าลึกยิ่งขึ้น

            สยงฺคุนอมยิ้ม เขาขยับเอวสอบทันทีเมื่อลำใหญ่เข้าไปจนสุด บุรุษเร่งจังหวะและเพิ่มความแรงตามสัญชาตญาณเมื่อโพรงนุ่มร้อนและชุ่มชื้นโอบรัดแก่นกายของเขาราวกับต้องการจะรีดน้ำรักออกมาจนหมด

            “จวี๋เอ๋อร์ เรามามีลูกกันเถอะ” เขาพูดน้ำเสียงอ่อนโยน

ก่อนหน้านี้เขาร่วมรักกับนางคิดแค่เรื่องแต่งงานกับการบริหารบ้านเมือง ยังไม่เคยคิดไปไกลถึงเรื่องมีลูก แต่เมื่อฟังนักพรตตู้เสินเขาจึงตระหนักได้ว่า ยามที่คนสองคนแต่งงานกันก็ต้องมีการสร้างครอบครัว และครอบครัวที่สมบูรณ์แบบก็ยิ่งต้องมีเด็กน้อยมาเชื่อมสัมพันธ์ของคนในครอบครัว

ความรักของคนในครอบครัว สายสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นย่อมต้องเหนี่ยวรั้งซึ่งกันและกัน เขาจึงไม่แปลกใจเลยที่นักพรตตู้เสินแนะนำเช่นนี้

ดังนั้นตั้งแต่วันนี้เขาจะให้ความสำคัญกับเรื่องความรัก ครอบครัว พอๆ กับประเทศชาติที่ต้องดูแล

เหอชิวจวี๋ที่ครางเสียงหวานอยู่ใต้ร่างแกร่งของเขาสังเกตเห็นอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของสยงฺคุน นางจึงเอื้อมมือเรียวขึ้นโน้มคอชายหนุ่มให้เขาก้มหน้าเข้าใกล้ตนเอง ริมฝีปากอวบอิ่มประทับกับริมฝีปากของเขาอย่างนุ่มนวล

“ข้าจะมีลูกให้เจ้า สักสามคนพอหรือไม่” นางถอนจุมพิต แล้วเอ่ยถามลองใจเขา

“ไม่พอ ห้าคนกำลังดี” สยงฺคุนตอบ สายตาจริงจังจ้องมองใบหน้าสตรีก่อนที่จะซุกจมูกอยู่ที่ซอกคอระหงของนาง

“คืนนี้ข้าขอลูกชายนะ” เขากระซิบข้างใบหูของเหอชิวจวี๋ ส่วนเอวสอบก็ขยับไม่หยุด ดั่งกับคนที่ไม่รู้จักความเหน็ดเหนื่อย

“ก็ได้ ถ้าเจ้ามีความสามารถนั้น” หญิงสาวหยุดร้องครางแล้วตอบเสียงหวาน นางยกมือเรียวขึ้นโอบรอบตัวของบุรุษขณะที่พูด “เจ้าอย่าเหนื่อยง่ายละกัน”

“ท้าทายใช่หรือไม่ ข้าจะแสดงให้เจ้าเห็นเอง” สยงฺคุนหัวเราะเสียงดัง คืนนี้เขาจะทำให้นางเหนื่อยจนเพลียแน่นอน