ออกงาน

ไห่ซานเข้ามาภายในเรือน เขามีท่าทางกระอักกระอ่วนอย่างชัดเจน  แต่เมื่อเห็นสายตาคาดคั้นของเจ้านายตน เขาจึงต้องเอ่ยรายงาน

            “องค์รัชทายาทแคว้นเป่ยจ้านติดต่อมาว่าอยากพบประมุขหอเทียบสวรรค์ขอรับ อีกอย่าง ฮ่องเต้ซีหนานก็ส่งเทียบเชิญให้นายท่านไปงานคัดเลือกราชบุตรเขยขององค์หญิงรอง”

            “ไม่พบ ไม่ไป” ซินเค่อซีตอบรวดเร็ว เมื่อก่อนที่เขาเป็นเสิงโหย่วอ๋องที่เป่ยจ้านก็ไม่เห็นจะมีผู้ใดมารบกวนอยากเจอประมุขหอเทียบสวรรค์ เหตุใดพอเขากลับมาอยู่จวน แต่ละแคว้นจึงต้องการอยากพบเขานัก

            “ฮ่องเต้ซีหนานอยากได้เจ้าเป็นราชบุตรเขยหรือเปล่า” เหอชุนหลานที่เปลี่ยนเสื้อผ้าและล้างหน้าทำผมเรียบร้อยแล้วเดินออกมาจากฉากกั้นแล้วเอ่ยแซวอารมณ์ดี

            “ข้ามีฮูหยินคนเดียวพอแล้ว” ซินเค่อซีตอบ แต่คิ้วหนากลับขมวดครุ่นคิด

            “ช่วงนี้ก็ไม่มีสงคราม ไม่มีภัยธรรมชาติ การเมืองของแต่ละแคว้นปกติ เรื่องภายในยุทธภพยิ่งไม่มีปัญหา แล้วพวกเขาต้องการพบข้าทำไม”

            “สงสัยก็ไปพบเสียสิ” เหอชุนหลานกล่าว “แต่ถ้าไม่อยากรู้ก็ไม่ต้องไป ข้าคิดว่าฮ่องเต้ซีหนานอยากได้เจ้าเป็นราชบุตรเขย ส่วนรัชทายาทสยงฺคุนใกล้จะได้ขึ้นครองราชย์แล้ว บางทีเขาอาจจะอยากคบเจ้าเป็นสหายสำหรับภายภาคหน้า หรือบางทีเขาอาจสงสัยว่าเสิงโหย่วอ๋องเป็นเจ้าของหอเทียบสวรรค์”

            “ฮูหยินของข้าเฉลียวฉลาดยิ่งนัก อาจจะเป็นเหตุผลนี้ก็ได้ คิดดูสิ ใครๆ ก็อยากพบข้า แต่ข้าตัวติดกับเจ้าคนเดียว เจ้าว่าควรมีรางวัลให้ข้าหรือไม่” ซินเค่อซีพูดพลางส่งสายตาเป็นประกายให้หญิงสาว

            “ขอข้าคิดก่อนว่าจะให้อะไรเจ้าดี” เหอชุนหลานมองซ้ายขวาก่อนเดินไปหยิบองุ่นบนโต๊ะมาป้อนใส่ปากเขา

            “เอ่อ ข้าน้อยขอตัวก่อนดีกว่า” ไห่ซานเห็นท่าทางหวานชื่นของบุรุษสตรี เขาก็อยากหนีออกจากที่ตรงนี้ทันที

            “ข้าเปลี่ยนใจล่ะ ตกลงรับคำเชิญทั้งคู่” ซินเค่อซีเคี้ยวและกลืนองุ่นลงคอแล้วตอบน้ำเสียงเคร่งขรึม จากนั้นเขาก็ยิ้มหวานให้เหอชุนหลาน “เจ้าก็ต้องไปกับข้าด้วย”

~~~~~~~~

            วังหลวงแคว้นซีหนาน

            ฮ่องเต้ซีหนานต้อนรับซินเค่อซีกับเหอชุนหลานอย่างกระตือรือร้น ส่วนองค์หญิงรองได้แต่มุ่ยหน้าด้วยความไม่พอใจ

            นางได้ยินมาว่าประมุขหอเทียบสวรรค์รูปงามราวกับเทพเซียนจึงอยากจะเห็นใบหน้าของเขา หากว่าถูกใจจะได้ขอเสด็จพ่อเป็นฮูหยินของเขา คิดว่าอีกฝ่ายก็คงต้องการตำแหน่งราชบุตรเขยมาใช้เป็นบารมี นึกไม่ถึงว่าบุรุษผู้นี้มีอำนาจมากล้นจนฮ่องเต้และองค์ชายทุกแคว้นต่างต้องพินอบพิเทา เท่านั้นยังไม่พอ เขายังพาฮูหยินท้องโตของตัวเองมาเปิดตัวในงานเลี้ยงคัดเลือกราชบุตรเขยด้วย

            นี่เท่ากับไม่ไว้หน้านางผู้เป็นตัวเอกของงานชัดๆ

            ขณะที่ผู้อื่นต่างดีใจที่ได้เจอประมุขหอเทียบสวรรค์ รัชทายาทสยงฺคุนกับเหอชิวจวี๋ต่างนั่งนิ่งเงียบแต่สายตาจ้องมองบุรุษสตรีที่สวมหน้ากากปิดบังใบหน้าไม่วางตา

            “เจ้าของหอเทียบสวรรค์ต้องเป็นเจ้าจิ่งซีแน่นอน ข้าจำแววตาได้” บุรุษกระซิบบอกสตรีที่นั่งด้านข้างตนเอง

            “ท่านขี้โม้มากไปแล้ว” เหอชิวจวี๋ยกมือขึ้นมาปิดปากเพื่อหัวเราะเขา “ถ้าบอกว่าจำแววตาของเหอชุนหลานได้ข้าจะไม่ว่าเลย” นางพูดพลางชำเลืองมองสตรีฝั่งตรงข้ามที่ดวงตาคล้ายกับตนเอง

            “เสิงโหย่วอ๋อง ไม่สิ ซินเค่อซียอมมาพบโดยไม่กลัวว่าท่านจะเปิดโปงความลับ แสดงว่าเขาให้ความสำคัญกับท่านมากนะ”

            “ก็ต้องอย่างนั้นอยู่แล้ว เล่นด้วยกันมาตั้งหลายปี” สยงฺคุนหัวเราะเบาๆ อย่างชอบอกชอบใจ

            “คิดไม่ถึงเลยว่าประมุขหอเทียบสวรรค์จะมีฮูหยินแล้ว ท่านคงจัดงานแต่งเงียบๆ สินะ” องค์หญิงรองเอ่ยถามซินเค่อซี “แต่ท่านมีกิจการอยู่ทั่วดินแดน ไม่ว่าแคว้นไหนๆ ต่างก็มีหอเทียบสวรรค์และกิจการอื่นอีกนับไม่ถ้วน ตอนท่านแต่งงานก็น่าจะมีลดราคาให้ลูกค้าสักหน่อย” สตรีหัวเราะแล้วปรายสายตามองบุรุษที่ตนพูดคุยด้วย

            ขณะที่ซินเค่อซีมุ่นคิ้วคิดหาคำตอบดีๆ เหอชุนหลานก็กระแอมแล้วเอ่ยตอบแทนเขาเสียงดัง

            “พวกข้ายังไม่ได้แต่งงานกัน เพราะข้าอยากให้ลูกมาเป็นสักขีพยานในงานแต่งงานของพ่อกับแม่ จะได้ไม่ต้องตอบเขาว่าในวันแต่งงานเขาอยู่ที่ไหน” นางพูดพลางเอื้อมมือเรียวจับแขนของซินเค่อซี

            “ท่านพี่ว่าเราจะมีลูกกันกี่คนก่อนแล้วถึงจัดงานดี”

            ซินเค่อมองเหอชุนหลาน ริมฝีปากเรียวยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน “เช่นนั้นก็แต่งทุกครั้งหลังจากเจ้าคลอดดีหรือไม่ หอเทียบสวรรค์และกิจการอื่นๆ จะได้ลดราคาให้ลูกค้าทุกปี”

            สยงฺคุนมององค์หญิงรองของซีหนานแล้วอมยิ้มชอบใจ “เช่นนั้นท่านประมุขคงต้องมีฮูหยินคนเดียว เพราะหากท่านมีฮูหยินหลายคน เกรงว่าหอเทียบสวรรค์อาจจะลดราคาบ่อยจนขาดทุนย่อยยับก็เป็นได้”

            “ก็จริง” ซินเค่อซีหัวเราะแล้วหันหน้ามาจ้องสยงฺคุน “หากองค์รัชทายาทมีพระชายาคนเดียว วันใดที่พระโอรสพระธิดาประสูติ กระหม่อมก็จะให้หอเทียบสวรรค์และร้านอื่นๆ ในเป่ยจ้านลดราคาดีหรือไม่”

            “ดี ข้าคงมีพระชายาคนเดียว แค่นี้ก็เหนื่อยพอแล้ว” สยงฺคุนหัวเราะเสียงดังจนเหอชิวจวี๋แอบหยิกแขนเขาอย่างแรง

            เหอชุนหลานเอนตัวเข้าใกล้ซินเค่อซี นางกระซิบข้างหูเขา “รัชทายาทช่วยท่านน่ะ อย่าลืมตอบแทนด้วยล่ะ”

            “อืม” ซินเค่อซีพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นจึงมองไปที่ฮ่องเต้ซีหนาน “พวกข้าพูดมากเกินไปแล้ว ทำให้เสียเวลาคัดเลือกราชบุตรเขยอยู่ไม่น้อย เช่นนั้นพวกเรารีบกินอาหารกันเถอะ”

            “ได้ๆ” ฮ่องเต้ซีหนานตอบ เขามองพระธิดาของตนก่อนมองไปที่บรรดาองค์ชายจากแคว้นอื่น

“พวกท่านจำไว้นะ มีฮูหยินคนเดียวก็พอจะได้ไม่เหนื่อย หากเป็นราชบุตรเขยของข้าก็ห้ามรับสตรีเพิ่มล่ะ ไม่อย่างนั้นได้เหนื่อยทุกวันแน่นอน” ฮ่องเต้เอ่ยอารมณ์ดีก่อนกล่าวต่อ “ดื่มกินกันเต็มที่ แต่อย่าเพิ่งรีบเมา เดี๋ยวต้องขี่ม้ากับยิงธนู”

            บรรดาองค์ชายต่างหัวเราะขำขัน “บางทีเมาแล้วอาจยิงธนูเข้าเป้าทุกดอกก็ได้”

~~~~~~~~

            “เดี๋ยวก่อนสิ อย่าเพิ่งไป” สยงฺคุนร้องเรียกซินเค่อซีกับเหอชุนหลานที่ขึ้นรถม้าหลังจากเสร็จงานคัดเลือกราชบุตรเขย

            เมื่อเห็นว่ารถม้าของพวกเขาไม่รอตน เขาจึงวิ่งไปขึ้นรถม้าตนเองแล้วสั่งให้ตามรถม้าของซินเค่อซีอย่างรวดเร็ว

            “พวกเจ้าเล่นอะไรกันเนี่ย” เหอชุนหลานส่ายหน้าก่อนเอนกายหลับตานอนด้วยความอ่อนเพลีย

            กลับมาถึงจวน ซินเค่อซีก็อุ้มเหอชุนหลานไปนอนในเรือน เมื่อเขาเปิดประตูเรือนออกมาเพื่อจะไปห้องหนังสือก็พบว่ารถม้าของสยงฺคุนมาถึงหน้าจวนแล้ว

            “นายท่าน จะเอาอย่างไรดีขอรับ” ไห่ต้าถามเจ้านายสีหน้ากังวลใจ

            “เฮ้อ ตามตื๊อขนาดนี้ ให้เขาเข้ามาเถอะ” ซินเค่อซีส่ายศีรษะก่อนเปลี่ยนใจเดินไปรอสยงฺคุนที่โถงรับแขกแทน

            เขารอได้ไม่นานนัก บุรุษร่างสูงกับสตรีที่หน้าคล้ายกับเหอชุนหลานก็เข้ามาภายในโถงรับแขก

            สยงฺคุนประคองเหอชิวจวี๋ไปนั่งทีเก้าอี้ ส่วนตัวเขาเองก็เดินมาใกล้กับซินเค่อซีที่ยังสวมหน้ากากปิดบังใบหน้าอยู่

            บุรุษย่อตัวลงนั่งยองๆ ใกล้ซินเค่อซี เขายื่นหน้าตัวเองใกล้อีกฝ่ายจนซินเค่อซีต้องเบือนหน้าหนี

“รัชทายาทเป่ยจ้าน เจ้าจะทำอะไรน่ะ” ซินเค่อซีพูดพลางใช้มือดันใบหน้าสยงฺคุนให้ออกห่างตน

“เจ้ารู้หรือไม่ ตอนเจ้ามีชีวิตอยู่ข้าไม่เคยเห็นถึงความสำคัญของเจ้า พอเจ้าตายไป ข้าน่ะเสียใจมากเลยนะ” สยงฺคุนพูดพร้อมกับกระพริบตาถี่ๆ เพื่อบีบน้ำตาให้ไหลออกมา

“อย่าทำตัวน่ารำคาญ พูดความจริง” ซินเค่อซีไม่ได้ยอมรับฐานะของตน เขาใช้เสียงเข้มดุอีกฝ่ายให้เลิกล้อเล่นได้แล้ว

“ก็ได้” สยงฺคุนคว้าเก้าอี้ตัวที่อยู่ใกล้มาวางข้างซินเค่อซีก่อนที่ตนเองจะลงนั่ง เขามองซินเค่อซีด้วยสีหน้าจริงจัง “ข้าจะมาถามเรื่องแม่นางเหอ เหอของเจ้าน่ะ” บุรุษพูดน้ำเสียงเคร่งเครียดแทบจะทันที

“คราวก่อนจวี๋เอ๋อร์ข้าลงอาบน้ำในลำธาร อยู่ดีๆ ร่างของนางก็หายไปต่อหน้าต่อตาของข้า”

เหอชิวจวี๋รีบพูดต่อจากสยงฺคุน “ช่วงที่ลงน้ำนั้น ข้าก็หมดสติไป ตื่นขึ้นมาก็พบเมืองประหลาด ผู้คนก็แต่งกายไม่คุ้นเคย ราวกับเป็นโลกอีกใบที่ไม่มีอยู่จริง”

“แล้วก็มีคนเรียกข้าว่าเหอชุนหลาน เขาจะช่วยข้าขึ้นจากน้ำ แต่ข้าเกิดเสียหลักหงายหลังลงน้ำอีกครั้ง จึงกลับมาที่นี่”

“ข้าจึงคิดว่าเรื่องนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับแม่นางเหอของเจ้า นางน่าจะรู้อะไรมากกว่านี้” สยงฺคุนกล่าวพร้อมกับกวาดตามองรอบห้องโถง

“นางไม่อยู่ที่นี่ กำลังหลับอยู่” ซินเค่อซีตอบเสียงไม่ดังนัก “รอพรุ่งนี้แล้วกัน ข้าจะให้คนเตรียมห้องพักสำหรับพวกเจ้า”