ผิดคน

“คุณคะ” เสียงเรียกรวมถึงร่างกายที่ถูกเขย่าเบาๆ ทำให้เหอชุนหลานฟื้นขึ้น

            ดวงตาคู่สวยมองรอบบริเวณ เห็นคนที่ถามเธอสวมใส่เสื้อผ้าสีขาวที่ดูคุ้นตา “นี่ข้า เอ่อ ฉันกลับมาปัจจุบันแล้วสินะ” เธอพึมพำเสียงเบาจนผู้เรียกก็ไม่ได้ยิน

            “คุณคะ จำชื่อตัวเองได้หรือเปล่าคะ” เมื่อถูกถามอีกครั้ง เหอชุนหลานจึงหันมองหน้าคนถาม

            “คุณพยาบาลคะ ฉันหลับไปกี่วัน วันนี้วันที่เท่าไหร่ปีอะไรหรือคะ” เธอถามน้ำเสียงแหบแห้ง

            “คุณสลบไปสามวัน วันนี้วันที่สิบเอ็ดเดือนสิบเอ็ดค่ะ” พยาบาลตอบก่อนตรวจประเมินอาการเบื้องต้นแล้วถามเหอชุนหลานอีกครั้ง “คุณจำชื่อตัวเองได้หรือเปล่าคะ”

            “ฉันชื่อเหอชุนหลาน”

            “คุณเหอชุนหลานคะ เดี๋ยวฉันจะตามคุณหมอมาตรวจดูอาการนะคะ หากต้องการอะไรกดปุ่มสีแดงตรงหัวเตียงเรียกฉันได้” พยาบาลยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนก่อนออกนอกห้อง

~~~~~~~~

เรือนไม้ริมน้ำหลังเล็กใกล้ลำธารแห่งหนึ่ง คนของซินเค่อซีเดินทางมาถึงก็พบกับสตรีนางหนึ่งที่มีใบหน้าคล้ายกับเหอชุนหลานมาก พวกเขาเข้าใจว่าคือสตรีที่เจ้านายบ้านตนต้องการตามหาจึงพาตัวนางกลับจวนไป๋หลิน

จวนไป๋หลิน

ซินเค่อซีรีบออกมานอกจวนรับสตรีถึงรถม้า นัยน์ตาคมจ้องมองใบหน้าสตรีแล้วก็มุ่นคิ้วสงสัย มือหนารวบร่างบางไปที่เรือนนอนของเหอชุนหลานพร้อมกับเรียกหาเสี่ยวเหมย

“เจ้าชื่ออะไร” เขาถามสตรีนางนั้น

สตรีส่ายศีรษะตอบเขา “ข้าไม่รู้ จำไม่ได้”

“เจ้าเปลี่ยนชุดให้นางเสีย แล้วดูด้วยว่านางมีดอกกล้วยไม้ที่บั้นเอวหรือไม่” ซินเค่อซีสั่งสาวใช้ตัวน้อยก่อนเดินไปรอที่นอกเรือน

ผ่านไปไม่นาน เสี่ยวเหมยก็เดินสีหน้าหดหู่ออกมารายงาน “คุณหนูผู้นี้คือคุณหนูสามสกุลเหอ เหอชิวจวี๋เจ้าค่ะ นางมีปานรูปดอกเบญจมาศที่หลัง”

“อ่อ” ซินเค่อซีรับคำเสียงราบเรียบ เขาหันหน้าไปทางไห่ซานเพื่อสั่งงานอีกครั้ง “กลับไปหาตัวเหอชุนหลานให้พบ”

“นายท่าน ใต้เท้าเหอตงมาขอเข้าพบขอรับ” ไห่ต้าเดินเข้ามารายงานบุรุษด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

ซินเค่อซีมาถึงโถงรับแขก เหอตงบิดาของเหอชิวจวี๋ก็รีบคุกเข่าคารวะแล้วอ้อนวอนกับเขาทันที

“คารวะเสิงโหย่วอ๋อง ขอท่านได้โปรดคืนบุตรสาวข้าเหอชิวจวี๋แก่ข้าน้อยด้วยเถอะ”

“ผู้ใดบอกท่านราชครูว่าบุตรสาวของท่านอยู่กับข้า” ซินเค่อซีถามเสียงเยือกเย็น

“เอ่อ องค์รัชทายาทบอกข้าน้อย”  เหอตงก้มหน้าพูด ใจอยากยกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดเหงื่อ แต่ด้วยท่าทางที่น่าเกรงขามและน่ากลัวของบุรุษตรงหน้าส่งผลให้เขาไม่กล้าทำตามที่คิด

“ท่านจะให้ข้าคืนเหอชิวจวี๋เพื่อไปแต่งงานกับรัชทายาทอย่างนั้นหรือ” ซินเค่อซีลงนั่งเก้าอี้ใกล้ตัว สายตามองที่บุรุษวัยกลางคนที่มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก

“มิบังอาจ จวี๋เอ๋อร์ของข้าน้อยเป็นสตรีของท่านอ๋องแล้ว ไหนเลยจะแต่งงานกับองค์รัชทายาทได้”

“เช่นนั้นท่านราชครูหมายความว่าจะให้ข้าแต่งกับบุตรสาวของท่านแทนสินะ” ซินเค่อซีเอื้อมมือหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นดื่มอย่างใจเย็น

“ท่านอ๋อง” เหอตงเงยหน้า เขาขึ้นเสียงใส่ซินเค่อซีด้วยความลืมตัว “บุตรสาวข้าน้อยเป็นคู่หมั้นขององค์รัชทายาท หากนางจะถอนหมั้นก็ควรแต่งกับท่านอ๋องเป็นเรื่องเป็นราวมิใช่หรือ ท่านโปรดเรียกนางออกมาพูดคุยกับข้าน้อยเถอะ หากนางไม่เต็มใจอยู่ที่นี่ และท่านอ๋องไม่ยินดีแต่งกับนาง ข้าน้อยก็จะพานางไป”

“ใครก็พาเหอชิวจวี๋ไปไหนไม่ได้” ซินเค่อซีพูดน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

“นางเป็นสตรีของข้าแล้ว ให้นางอยู่ที่นี่อีกสามเดือน หากนางไม่ตั้งครรภ์บุตรของข้า ข้าจะส่งนางกลับจวนราชครูอย่างปลอดภัยเอง”

บุรุษกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว เขาลุกขึ้นแล้วออกจากโถงรับแขกไม่สนใจเหอตงอีก ระหว่างที่เขายังหาตัวเหอชุนหลานไม่พบ เหอชิวจวี๋ก็ต้องอยู่ที่นี่ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น

ซินเค่อซีเดินหงุดหงิดกลับเรือนตัวเอง ระหว่างทางเห็นสตรีใบหน้าหวานยืนเหม่อลอยมองน้ำตกจำลองในสวน

เขารีบเดินไปหานาง มือหนาคว้าร่างบางมากอดแนบอก สตรีตกใจเงยหน้ามองเขาแล้วเอ่ยถามเสียงเบา “ท่านกอดข้าทำไมหรือ”

“เอ่อ” ซินเค่อซีก็ตกใจไม่แพ้กัน เมื่อครู่เห็นนางด้านข้างก็พลันคิดถึงเหอชุนหลาน เขาจึงเข้ามากอดเหอชิวจวี๋ด้วยความลืมตัว “ไม่มีอะไร ข้าไปล่ะ” บุรุษรีบจากไปทันที

แม้สตรีสองนางมองเผินๆ จะคล้ายกันมาก แต่กลิ่นกายและความดึงดูดต่อเขานั้นแตกต่างกัน มีเพียงเหอชุนหลานที่ทำให้เขาเกิดอารมณ์ได้แทบตลอดเวลา

หากตอนนั้นเขาเจอเหอชิวจวี๋ก่อนเหอชุนหลาน เหอชิวจวี๋ก็อาจตกเป็นสตรีของเขาขึ้นมาจริงๆ เพียงแต่เมื่อเขาครอบครองเหอชุนหลานแล้ว สตรีนางอื่นก็ไม่ทำให้เขาเกิดอารมณ์อย่างว่าขึ้นมาอีกเลย

~~~~~~~~

สามเดือนผ่านไป

            “คุณหนูเจ้าคะ นี่ก็หลายเดือนแล้วไม่เห็นท่านอ๋องมาหาท่านสักที” ชิงเหลียน สาวใช้ของเหอชิวจวี๋ที่ถูกส่งมาจากจวนสกุลเหอเอ่ยกับเจ้านายบ้านตน

            “จำเป็นด้วยหรือ ข้าไม่เห็นจำได้ว่าเคยร่วมเตียงกับเสิงโหย่วอ๋อง”

เหอชิวจวี๋พูดเสียงราบเรียบ นางจำได้แค่เพียงตัวเองพักอาศัยกับยายแก่คนหนึ่งในเรือนหลังเล็กริมลำธารจนกระทั่งคนของซินเค่อซีมารับตัวมาที่จวน เรื่องราวอื่นๆ ก่อนหน้านั้นนางจำอะไรไม่ได้สักอย่าง

            “แม้ว่าก่อนหน้านั้นคุณหนูจำไม่ได้ แต่ตอนนี้ก็ต้องให้ท่านอ๋องมาค้างคืนกับท่านบ้างนะเจ้าคะ คุณหนูมาอยู่ที่นี่ทั้งที่ยังไม่ได้ตบแต่ง ไม่ได้สถานะพระชายามันไม่ถูกต้อง” ชิงเหลียนพูดสีหน้าไม่พึงพอใจชัดเจน

            “เสิงโหย่วอ๋องใครๆ ก็รู้กันว่าเปลี่ยนสตรีอุ่นเตียงไม่ซ้ำหน้า หากมีสตรีมาเป็นพระชายาโดยที่คุณหนูอยู่ไร้สถานะแบบนี้จะถูกครหานินทาเอาได้ เอาเป็นว่าคืนนี้ข้าจะไปเชิญท่านอ๋องมานะเจ้าคะ”

            “ก็ได้” เหอชิวจวี๋พยักหน้ารับคำง่ายดาย

            ยามซวี (19.00 – 20.59 น.) ซินเค่อซีก็มาถึงหน้าเรือนที่เหอชิวจวี๋พักอาศัย บุรุษยืนลังเลใจครู่หนึ่งก่อนผลักประตูเข้าไป

            สายตาเห็นสตรีเรือนร่างอรชรนั่งอยู่บนเตียงหันหลังให้ตน ด้านหน้านางสวมเพียงตู้โตวที่ปิดบังบริเวณทรวงอกอย่างมิดชิด แต่เปิดเผยแผ่นหลังที่ขาวราวกับหยกมันแพะให้บุรุษดู

            ซินเค่อซีมองเรือนร่างด้านหลังของเหอชิวจวี๋ ใจพลันนึกถึงเหอชุนหลานที่ยังคงหาตัวไม่พบ ทั้งคำพูดของไห่ซานก็ลอยขึ้นมาในหัว

‘นายท่านรับคุณหนูเหอสามเข้าจวนมานานแล้ว ควรจัดการเรื่องของนางให้เรียบร้อย ที่จวนอ๋องยังขาดพระชายาเอกและรอง อย่างไรเสียนางเป็นถึงบุตรสาวราชครู ยกให้นางสักตำแหน่งก็ได้ มิเช่นนั้นหากปล่อยนานไปเกรงว่าฝ่าบาทคงมีราชโองการลงมาแน่นอน’

            ซินเค่อซีจึงก้าวเท้าเดินไปที่เตียงแล้วลงนั่งใกล้เหอชิวจวี๋ มือหนาค่อยๆ ลูบแผ่นหลังที่ขาวเนียนนั้นอย่างเบามือ แต่เมื่อนิ้วเรียวยาวเลื่อนมาใกล้บั้นเอวของนาง เขาก็สังเกตเห็นปานแดงรูปดอกเบญจมาศ

            เขาหยุดมือตนเองทันที แล้วรีบลุกจากเตียง ก้าวเท้าออกนอกเรือนด้วยความรวดเร็ว

            “รอวันที่เจ้าแต่งเข้าจวนอ๋องก่อน ข้าถึงจะมาต่อเรื่องนี้ให้” เขาพูดเสียงดังพอให้นางได้ยิน  

 ~~~~~~~~

วังหลวง

ซินเค่อซีถูกฮ่องเต้เรียกตัวเข้าเฝ้า เมื่อมาถึงหน้าตำหนักหมิงหยางก็พบกับองค์รัชทายาทที่กำลังจะเข้าพบฮ่องเต้เช่นกัน

“คารวะองค์รัชทายาท” ซินเค่อซียกมือประสานแล้วก้มตัวทักทายตามธรรมเนียม

“เสิงโหย่วอ๋อง” อีกฝ่ายก้มหน้าตอบรับ จากนั้นก็เดินเข้าตำหนักโดยไม่เอ่ยคำใดอีก

เมื่อซินเค่อซีเข้าไปภายในตำหนักก็พบว่าผู้ที่มาเข้าเฝ้าฮ่องเต้ไม่ได้มีเพียงเขากับองค์รัชทายาท ยังมีกวนเผิงแม่ทัพพิทักษ์เมือง และราชครูเหอตงอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา

“ถวายพระพรฝ่าบาท” เขาคุกเข่าให้กับบุรุษวัยกลางคนที่สวมชุดสีทองอร่ามนั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร

“ลุกขึ้นเถอะ” ฮ่องเต้ตรัสกับเขาก่อนเริ่มพูดเรื่องสำคัญ

“ข้าได้ยินมาว่าเจ้ากำลังจะหมั้นหมายกับบุตรสาวของแม่ทัพกวง แต่ก็ยังนำตัวบุตรสาวท่านราชครูไปพักอยู่ที่จวนตนเอง เสิงโหย่วอ๋อง เจ้าต้องจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย ข้าตัดสินใจแล้ว ให้พวกนางทั้งสองคนเป็นพระชายาเอกทั้งคู่ ราชโองการจะส่งตามไปทีหลัง เจ้าก็หาฤกษ์มงคลเตรียมวันจัดงานไปละกัน”

เมื่อฮ่องเต้ตรัสจบ ทั้งกวนเผิงและเหอตงก็รีบคุกเข่าพร้อมกัน “ขอบพระทัยฝ่าบาท”

“เรื่องวุ่นวายของพวกเจ้า ข้าจัดการปัญหาได้แค่นี้ เสิงโหย่วอ๋องล่ะ ยินดีหรือไม่” ฮ่องเต้พูดกับขุนนางทั้งสองของตนก่อนปรายสายพระเนตรมองที่ซินเค่อซี

ซินเค่อซีประสานมือแล้วก้มหน้ารับคำสั่งอย่างเสียไม่ได้ “รับด้วยเกล้า กระหม่อมจะรีบจัดการตามพระประสงค์พะย่ะค่ะ”