คืนนี้กับสาวผมแหว่ง

6

คืนนี้กับสาวผมแหว่ง

          หลังจากอาบน้ำเสร็จ หญิงสาวมองตัวเองในกระจก หน้าตาและทรงผมของเธอตอนนี้ ดูเหมือนเธอเป็นทอมมากกว่าเป็นสาว ปะการังอดขำสภาพตัวเองไม่ได้

          สองคืนที่เธอมาถึงเกาะนี้ ไม่มีคืนไหนที่เธอไม่ฝันร้าย ปะการังจะรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะจมน้ำทุกครั้งที่ทำท่าจะหลับจริงๆ จนต้องสะดุ้งตื่น คืนนี้เธอยังอดกังวลไม่ได้ ว่าเธอจะเผลอโวยวายกลางดึกเหมือนทุกคืนไหม เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นมีหวังนายหัวได้ตกใจแน่ๆ

          “หวีจังผม เหลืออยู่แค่นั้น ”

         ราชันเดินเข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้แต่ก็ทันได้เห็น หญิงสาวที่กำลังนั่งหวีผม ที่แทบจะไม่มีให้หวี

          “สวยดีเหมือนกันนะคะ” หญิงสาวตอบไม่ตรงกับใจ

          “อีกนานไหมกว่าผมเธอจะยาว เห็นแบบนี้อดคิดว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงเหมือนจะเป็นทอมมากกว่า”

          ราชันแอบคิดแบบนั้นอยู่เหมือนกัน แต่ก็ยังไม่แน่ใจเพราะยังไม่เคยคุยกับปะการังเป็นเรื่องเป็นราวสักที

          “ฉันก็จำไม่ได้ หรือจริงแล้วฉันอาจจะเป็นทอม พยายามจะคิดที่ไร มันก็ปวดหัวทุกที”

          หญิงสาวตีบทแตก แสดงละครให้เหมือนกับคนที่สูญเสียความจำจริงๆ

          “แต่เธอสวยนะ คงไม่ใช่หรอกมั้ง”

          ราชันหลบตาอีกฝ่ายทันที เมื่อรู้ว่าเผลอตัวพลั้งปากพูดชมออกไปแบบนั้น

          “นอนกันเถอะ นั่งคุยเมื่อยแล้ว”

          ราชันขยับหมอนข้างที่หญิงสาวเอามากั้นกลางออก เพราะมันทำให้เขารู้สึกอึดอัด

          “เอาออกทำไม” หญิงสาวโวยวาย

          “ก็มันขวางนอนไม่ถนัด อย่าบอกนะ...ว่าคิดจะเอาหมอนกอดมาขวางเพื่อไม่ให้ผมทำอะไรเธอ นี่ไม่ใช่ในหนังนะ ถ้าผมจะทำจริงๆ ต่อให้เอาขอนไม้มาวางก็ไม่ได้ช่วยอะไร”

          ปะการังไม่อยากพูดเรื่องนี้ต่อ เธอจึงจำยอมต้องมานอนข้างๆเขา โดยที่ไม่มีอะไรมากั้นกลาง

          “ตั้งแต่เธอมา ผมยังไม่ได้พาไปไหนเลย นอกจากอยู่แต่บนบ้าน เบื่อไหม”

          ราชันเริ่มชวนคุย เพราะเขาตั้งใจไว้แล้ว ว่าจะพยายามทำความรู้จักกับหญิงสาวแปลกหน้าคนนี้ให้มากที่สุด

          “ก็เบื่อเหมือนกันค่ะ แต่ก็ยังไม่กล้าเดินไปไหน เพราะคนที่นี่คงพากันตกใจ ว่าฉันเป็นใคร”

          “ก็จริงของเธอ ไว้พรุ่งนี้ผมจะพาคุณแนะนำให้ทุกคนรู้จักในฐานะญาติห่างๆ ที่ไม่ค่อยสบายจำอะไรไม่ได้”

          ราชันเตรียมคิดไว้แล้ว ว่าเขาคงต้องอยู่กับผู้หญิงที่นอนข้างๆอีกนาน หรือตลอดไป ถ้าเธอยังจำไม่ได้ว่าเธอเป็นใคร

          “เธออยากอยู่ที่นี่ หรืออยากให้ผมพาคุณขึ้นฝั่งไปหาตำรวจ เพื่อให้เขาช่วยตามหาครอบครัวของคุณ”

          “ฉันไม่ไปฝั่ง ฉันจะอยู่ที่นี่”

          เมื่อได้ยินคำถาม หญิงสาวถึงกลับลุกขึ้นจากการนอน และหันมาพูดเสียงดัง ทำท่าอ้อนวอนชายหนุ่มข้างๆ ด้วยสีหน้าเหมือนคนที่กำลังกลัวอะไรบางอย่าง

          “ไม่ไปก็ไม่ไป ทำไมต้องทำท่ากลัวอะไรแบบนั้น ทำอะไรผิดกฎหมายมาหรือเปล่า”

          ราชันยังคงนอนกอดอก ส่งสายตามองมาที่ปะการังที่ลุกขึ้นมานั่งอยู่ข้างๆเขา

          “มันไม่ใช่แบบนั้น คุณลองคิดนะ ถ้าคนที่ทำร้ายฉัน คือคนในครอบครัวหรือคนใกล้ตัว แล้วฉันจำอะไรไม่ได้เลยแบบนี้ ถ้าเขาได้ตัวฉันไป ฉันจะรอดไหม คงไม่โชคดีมีคนมาช่วยแบบนี้ทุกครั้งหรอกนะ”

          หญิงสาวเล่าเหมือนเรื่องสมมุติทั้งที่ความจริงแล้ว ทุกอย่างที่เธอพูดมันคือเรื่องจริง สาเหตุนี้เธอจึงยังไม่อยากทำให้ธิดารู้ ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่

          “ที่เธอพูดก็ถูก ถ้าอย่างนั้นเธอคงจะต้องอยู่ที่นี่ จนกว่าเธอจะจำทุกอย่างได้ หรือไม่ก็อยู่ไปจนแก่ ถ้ายังจำอะไรไม่ได้สักที”

          “คุณพูดเหมือนไม่อยากให้ฉันอยู่ที่นี่เลย” หญิงสาวทำเสียงน้อยใจ

          “คงไม่ใช่ทอมแล้วแบบนี้ เพราะดูแล้วขี้น้อยใจจริงๆ และอีกเรื่องไม่ต้องเรียกผมว่าคุณ เรียกว่านายหัวเหมือนกับคนอื่นเขาดีกว่า ส่วนตัวผมเองก็จะเลิกเรียกว่าคุณเหมือนกัน แต่จะเรียกปะการังแทน เราจะได้ดูสนิทกันหน่อย”

          หญิงสาวเริ่มสบายใจ ที่เขาจะไม่พาเธอไปหาตำรวจ จึงยอมล้มตัวลงนอนข้างๆเขาเหมือนเดิม

          “พรุ่งนี้ตอนกลางวัน ที่เกาะจะมีประชุม ผมจะแนะนำทุกคนให้รู้จักปะการังนะ และตอนเย็นถ้าฝนไม่ตกจะพาไปเล่นน้ำที่ชายหาดที่สวยที่สุดของเกาะ”

          “จริงเหรอคะ ดีจังเลยค่ะ ตั้งแต่มาที่นี่ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังอยู่ที่ไหน พรุ่งนี้จะได้เห็นสักที ว่าเกาะนี้เป็นอย่างไร มีใครอยู่บ้าง ขอบคุณนายหัวนะคะ”

          ปะการังนอนอมยิ้มด้วยความดีใจ เธออยากรู้จักที่นี่จริงๆ แต่ก็ไม่กล้าขอให้ใครพาไป เมื่อชายหนุ่มบอกแบบนี้ คนที่สมหวังก็หลับตาและนอนหลับทันที

          หญิงสาวตัวเล็กข้างๆนอนหลับแล้ว แต่ราชันยังคงนอนไม่หลับ เขายังคิดถึงเรื่องของเกาะ ที่ตอนนี้รายได้ของชาวบ้านที่นี่ลดลง แถมยังมีพวกผู้มีอิทธิพลพยายามจะมาซื้อเกาะนี้ให้ได้ ราชันพยายามที่จะไม่มีปัญหากับใครอยากอยู่อย่างสงบ แต่ถ้ามันเลี่ยงไม่ได้เขาก็พร้อมจะสู้

          คิดไปคิดมาก็เริ่มง่วง แต่ยังไม่ทันจะหลับสนิท ชายหนุ่มก็ต้องตกใจ เมื่ออยู่ดีคนข้างเขา นอนร้องไห้เสียงดัง พนมมือขึ้นมา เหมือนกำลังกลัวอะไรบางอย่าง

          ราชันพยายามตั้งใจฟัง เผื่อจะเป็นความฝันจากจิตใต้สำนึกของหญิงสาว เขาจะได้ช่วยให้เธอพอกลับมาจำได้

          “ปล่อยฉันไปเถอะนะ พ่อฉันต้องยอมให้เงินพวกแกอยู่แล้ว แต่ถ้าฉันเป็นอะไรไป คนอย่างพ่อเลี้ยงไม่มีทางปล่อยพวกแกแน่ๆ”

          ข้อความเดียวที่ราชันสามารถจับใจความได้ เขาพยายามเชื่อมโยงคำพูดของหญิงสาว เธอเรียกพ่อ แต่ต่อมาเรียกพ่อเลี้ยง ชายหนุ่มจึงเดาว่า คำว่าพ่อเลี้ยง คงหมายถึงผู้มีอิทธิพลมากกว่าหมายถึงพ่อที่ไม่แท้

          หญิงสาวบอกว่าพ่อต้องยอมให้เงิน แปลว่าพวกนั้นต้องการเงินจากพ่อของเธอ ดังนั้นพ่อของปะการังต้องไม่ใช่คนที่มีฐานะธรรมดาแน่ๆ

          จากที่ตอนแรกคิดเรื่องเกาะ กว่าจะเลิกคิดได้ก็ดึกมาแล้ว ตอนนี้ราชันต้องมาคิดเรื่องที่หญิงสาวละเมอต่ออีก คราวนี้กว่าจะหลับได้ก็ใกล้จะสว่างแล้ว