พบกันครั้งแรก

15

พบกันครั้งแรก

          “เราว่าแกไม่ต้องตามหาลูกสาวแล้วแหละ”

 คณินพูดเมื่อสายตาของเขาหันไปเห็นผู้หยิงสองคนที่เขาคุ้นเคยในร้านอาหารข้างๆ

“ดาริน”

ศศิวัฒน์มองตามสายตาของเพื่อนที่มองไปยัง ร้านอาหารอีกร้านที่อยู่ข้างกัน มีเพียงแค่ทางเดินเล็กๆในห้างกั้นอยู่

“นานแล้ว แกยังจำได้อยู่อีกเหรอ”

 คณินแปลกใจที่เพื่อนของเขายังจำคนรักเก่าได้อยู่ ทั้งที่ทั้งสองคนไม่ได้เจอกันยี่สิบกว่าปี

“ฉันไม่ได้ยังจำได้ แต่ฉันไม่เคยลืมต่างหาก” ศศิวัฒน์พูดจากหัวใจ

เราเข้าไปคุยกับทั้งคู่ตอนนี้คงไม่ดี เดี๋ยวเราว่ารอให้ ดารินกับยิหวาต้องแยกกันกลับบ้าน เรารอคุยกับยิหวาคนเดียวจะดีกว่า

คณินเสนอความคิดเห็น และศศิวัฒน์ก็เห็นด้วย เพราะเขาไม่แน่ใจว่าดารินจะยังอยากเจอหน้าเขาอยู่ไหม

ในที่สุดสองคนแม่ลูกก็แยกกัน ดารินลงไปชั้นล่างเพื่อขึ้นรถกลับ ส่วนยิหวาเดินแยกไปทางร้านขายเครื่องเขียน

“ยิหวา” คณินเรียกหลังจากเดินตามหญิงสาวไป

“ยิหวา นี่ศศิวัฒน์เพื่อนของฉัน” คณินแนะนำเพียงเท่านี้ก่อน

“สวัสดีค่ะคุณศศิวัฒน์” หญิงสาวยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อม

นี่เป็นครั้งแรก ที่ศศิวัฒน์ได้มีโอกาสเห็นหน้าลูกสาวของเขา แบบตัวเป็นๆ และเธอก็มีหน้าตาที่เหมือนเขาจริงๆด้วย

“หนูพอมีเวลาว่าง นั่งคุยธุระสำคัญกับฉันสักครู่ไหม”

คณินเอ่ยถาม แต่ก็พยายามใช้คำว่าธุระสำคัญ เพราะกลัวหญิงสาวจะไม่ยอมอยู่คุยด้วย

“ได้ค่ะ ถ้าคุณท่านบอกว่าทีธุระสำคัญ”

ยิหวาไม่เต็มใจ เพราะกลัวเรื่องที่ต้องคุยกันจะเกี่ยวกับภาคิน แต่เพราะเห็นแก่บุญคุณ ที่คณินเลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เกิด เธอจึงยอม

“ตั้งแต่เธอกเกิดมา แม่ของเธอบอกว่าพ่อเธอไปไหน”

คณินย้อนถาม ถึงแม้เขาทั้งหมดจะตกลงกันไว้แล้วว่า พ่อของเธอเสียชีวิตตั้งแต่ยิหวายังอยู่ในท้องแม่

“แม่บอกว่าพ่อตาย ตั้งแต่หนูยังไม่เกิด พ่อไม่ทันได้รู้ด้วยซ้ำว่ามีหนู” ยิหวาอธิบาย

“แล้วถ้าฉันบอกว่าพ่อของหนูยังไม่ตายหล่ะ หนูจะดีใจไหม” คณินเริ่มเข้าเรื่อง

หญิงสาวมองไปที่ชายอายุมากที่นั่งอยู่ข้างเจ้านายของเธอทันที เพราะเมื่อเจอกันตอนแรก หญิงสาวก็ยังแอบคิดว่าเขาหน้าคล้ายกับเธอมาก

“คุณท่านหมายถึง....” หญิงสาวพอจะเข้าใจ

“ใช่ ผู้ชายคนนี้เป็นพ่อของหนู” คณินยืนยันว่าหญิงสาวกำลังเข้าใจถูก

“หนูไม่มีพ่อมายี่สิบกว่าปี แล้วอยู่ดีๆ หนูกำลังจะมีพ่อ เพื่ออะไรคะ หนูงงไปหมดแล้ว”

หญิงสาวไม่อยากจะเชื่อ ว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอ คือผู้ให้กำเนิด เขาไปอยู่ไหนมา ถึงปล่อยให้เธอกับแม่ต้องใช้ชีวิตกันอยู่สองคน

“ใจเย็นนะลูก พ่อมีคำอธิบาย”

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของศศิวัฒน์ ที่มีโอกาสแทนตัวเองว่าพ่อ แล้วก็ยังเป็นครั้งแรกของยิหวา ที่มีคนบอกว่าเธอเป็นลูก

คณินทำหน้าที่บอกเล่าเรื่องราวทั้งหมด ที่เกิดขึ้น ตั้งแต่ที่ดารินรู้ว่ากำลังท้องยิหวา พร้อมกับที่ทางมารดาของศศิวัฒน์ประกาศว่าลูกชายกำลังจะแต่งงาน

ดารินแม่ของเธอพาเธอนี้ โดยที่ยังไม่ถามความจริงจากปากของศศิวัฒน์เลย ซึ่งตอนนั้นพ่อของเธอก็ไม่รู้ ว่าแม่ของเธอกำลังตั้งท้อง

ด้วยความสงสารของฐานิตา จึงขอร้องให้ดารินมาอยู่ที่บ้าน เพราะเป็นห่วงเด็กในท้อง และรับปากว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร แม้แต่ตัวยิหวาเอง

“แล้วตอนนี้คุณมีครอบครัวแล้วใช่ไหมคะ” หญิงสาวถาม

“ใช่พ่อแต่งานแล้ว แต่เราไม่ได้มีลูกด้วยกัน หนูคือลูกสาวคนเดียวของพ่อ”

ศศิวัฒน์มองหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาแห่งความรัก ทั้งที่เพิ่งเคยเห็นหน้ากันไม่กี่นาที

“ครอบครัวของคุณ คงรับไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าเขาจะรู้ว่าคุณมีลูก”

ยิหวา เข้าใจดี เธอไม่มีพ่อมาตั้งยี่สิบกว่าปีเธอยังอยู่ได้ เธอไม่อยากเป็นตัวเข้าไปทำรายชีวิตใคร

“ยิหวาฟังฉันะ” คณินพูดบ้าง

“สิ่งที่หนูพูด มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ พ่อของหนูต้องไปเป็นคนจัดการเอง แต่ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับลูก มันไม่มีอะไรมาเปลี่ยนแปลงได้ ”

หญิงสาวบอกตัวเองไม่ถูกเหมือนกัน ว่าดีใจ น้อยใจ หรือเสียใจ ที่อยู่ดีๆเธอก็มีพ่อกับเขา ทั้งที่ก่อนหน้านี้ เธอฝันมาตลอดว่าอยากมีพ่อเหมือนครอบครัวคนอื่น

“หนูยังไม่ต้องยอมรับฉันเป็นพ่อก็ได้ แต่ขอโอกาสให้พ่อคนนี้ ได้ดูแลหนู ชดเชยกับเวลายี่สิบกว่าปี ที่พ่อไม่เคยได้ทำหน้าที่เลย”

ศศิวัฒน์ยอมทำทุกอย่าง เพื่อจะไม่ต้องเสียลูกสาวไปอีกครั้ง

หญิงสาวยอมบอกที่อยู่ เบอร์โทรศัพท์ให้กับศศิวัฒน์และคณิน แต่เธอขอร้องว่าห้ามบอกใครแม้แต่แม่ของเธอ

คณินเองก็ขอร้องยิหวา ว่าอย่าบอกเรื่องนี้ให้ดารินรู้ เพราะเธออาจจะไม่สบายใจ ถ้ารู้ว่าลูกกับพ่อได้เจอกัน

ยิหวารับปาก เพราะเข้าใจดี ว่าแม่เธอต้องไม่ยอมแน่ๆ ที่จะให้เธอกับพ่อได้รู้จักกัน

“ป้าครับ เคยเห็นผู้หญิงในรูปไหมครับ”

เมื่อภาคินรู้จากเพื่อนร่วมงาน ว่ายิหวาน่าพักอยู่แถวนี้ ชายหนุ่มก็เอารูปให้ชาวบ้านแถวนั้นดู เผื่อมีใครรู้จักและเคยเห็นเธอบ้าง

หลายชั่วโมงแล้ว ที่ชายหนุ่มเดินอยู่จนเกือบเป็นวงกลม รอบที่ทำงานของหญิงสาว จะเหลือแค่เพียงห้องเช่าเล็กๆ ที่อยู่ติดชายน้ำ ที่ดูแออัด จนภาคินคิดว่ายิหวา คงไม่ไปอยู่แน่ๆ

แต่ในเมื่อมาถึงที่แล้ว แล้วไปที่อื่นมาก็ทั่ว ยังไม่เจอ ชายหนุ่มจึงลองเดินเข้าไปในหอพักแห่งนี้

“ขอโทษนะครับ พอดีผมจะมาตามหาน้องสาว เธอหนีออกจากบ้าน แล้วไม่ค่อยสบายด้วยเลยเป็นห่วง”

ชายหนุ่มคิดคำโกหกมาอย่างดี และก็ใช้มุขนี้ กับทุกคนที่เขาไปถามหาหญิงสาว

“อ๋อ...หนูยิหวา เธออยู่ห้องนี้แหละ วันนั้นก็เป็นลม ป้าถามว่าไม่สบายเหรอ เห็นเธอบอกว่าเปล่าแพ้ท้อง ที่แท้ไม่สบายนี่เอง”

แค่รู้ว่าหญิงสาวที่เขาตามหา อยู่ที่แห่งนี้ ภาคินก็ดีใจจนอยากจะโกนให้ลั่น แต่นี่เขากลับได้รู้ว่าเธอกำลังท้องอยู่อีก

“นั่งรอตรงท่าน้ำก่อนก็ได้ เดี๋ยวก็คงใกล้เวลากลับแล้ว” เจ้าของบ้านชี้ไปที่โต๊ะไม้ริมน้ำ

“ป้าอย่าเพิ่งบอกน้องสาวผมนะ เดี๋ยวเธอหนีไปอีก เธอเป็นโรคซึมเศร้า เคยจะฆ่าตัวตายหลายครั้งแล้ว”

ชายหนุ่มเพิ่งรู้ตัว ว่าเขาก็โกหกเก่งไม่ใช่เล่น แถมเล่นละครได้สมบทบาทเอามากๆ