เริ่มต้นชีวิตใหม่

12

เริ่มต้นชีวิตใหม่

          หญิงสาวออกไปอยู่ข้างนอก โดยที่เธอบอกทุกคนยกเว้นภาคิน ฐานิตาเห็นด้วย เพราะเธอคิดว่าการที่ยิหวาออกไปอยู่ที่อื่น ลุกชายของเธอ น่าจะลืมเธอได้อีกไม่นาน และคงยอมที่จะแต่งงานกับลลิตา

          “ดาริน ถ้าเธอจะออกไปอยู่กับลูกสาวก็ได้นะ แต่ฉันขอเวลาหาคนใหม่มาแทนก่อน ส่วนป้าช้อยก็ให้แกอยู่ที่นี่ต่อเถอะ อย่าเอาแกไปลำบากด้วยเลย”

          ฐานิตาถึงจะรู้สึกเสียดายดาริน เพราะอยู่ด้วยกันมานานจนรู้ใจ แต่ก็ต้องยอมแลกกับการที่ลุกชายของเธอจะได้ห่างจากยิหวา

          “ค่ะคุณท่าน คงอีกสักพัก ถึงจะย้ายตามลูกไป”

          ดารินเข้าใจความรู้สึกของคนเป็นแม่ดี ว่าฐานิตาก็ต้องอยากให้ลูกชายของเขาได้ผู้หญิงที่ดีที่สุด

          “น้าดารินครับ ผมไม่เห็นยิหวาหลายวันแล้ว เธอไปไหน”

          ภาคินเก็บความอยากรู้และไม่สบายใจไว้ไม่ไหวแล้ว เขาตัดสินใจเข้ามาถามดารินตรงๆ

          “ยิหวาเขาออกไปอยู่ข้างนอกแล้วค่ะ แต่น้าก็ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหน เพราะเขาไม่ได้บอกไว้”

          ดารินไม่ได้โกหก เพราะลูกสาวของเธอไม่ได้บอกอะไร มากไปกว่า ว่าที่พักอยู่ใกล้กับที่ทำงาน

          “ทำไมต้องออกไปอยู่ข้างนอก ผมไม่เข้าใจ”

          ชายหนุ่มลืมตัว ตะคอกเสียงดัง ใส่ผู้หญิงตรงหน้าที่อายุคราวเดียวกับแม่ของเขา

          “ยิหวาได้งานทำแล้ว ก็เลยอยากไปเช่าห้องอยู่ใกล้ๆที่ทำงาน น้ารู้แค่นี้แหละค่ะ เพราะในเมื่อเจ้าตัวเขาไม่บอก ก็แปลว่าเขาไม่อยากให้รู้ น้าก็เลยไม่อยากถาม”

          คำตอบของดาริน ทำให้ภาคินรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของคนที่เขาไม่มีสิทธิ์

          “ไว้ถ้ายิหวาติดต่อมา บอกให้โทรหาผมด้วย” ภาคินไม่รู้จะทำอย่างไรถึงจะรู้ว่าหญิงสาวไปอยู่ที่ไหน

          “ปล่อยยิหวามันไปเถอะค่ะ” ดารินพูดตามหลังลูกชายเจ้าของบ้านที่เพิ่งหันหลังเดินกลับไป

          “น้าดารินพูดแบบนี้หมายความว่าอะไรครับ” ชายหนุ่มกระแทกเสียง

          “ไม่ว่าเพราะอะไร ทำให้คุณภาคินอยากรู้ว่าลูกสาวน้าไปอยู่ที่ไหน แต่น้าแค่อยากบอกว่า คุณปล่อยยิหวามันไปตามทางของมันดีกว่า ”

          ชายหนุ่มไม่แน่ใจ ว่าการที่มารดาของหญิงสาวที่กำลังทำให้เขาว้าวุ่นพูดแบบนี้ เพราะรู้ความจริงทุกอย่างแล้ว หรือแค่เพียงพูดดักทางไว้

          “ไว้ผมจะคุยกับเธอเอง” ชายหนุ่มมองหน้าคนตรงหน้าอย่างเอาจริงก่อนเดินขึ้นไปบนตึกใหญ่

          “คุณแม่ คุณพ่อครับ ยิหวาเขาได้บอกไหม ว่าเขาไปอยู่ที่ไหน”

          เมื่อไม่ได้คำตอบจากดาริน ชายหนุ่มก็เปลี่ยนไปหาคำตอบจากมารดาและบิดาของเขาแทน

          “ไม่ได้บอก ลูกจะอยากรู้ไปทำไม ยิหวามันโตแล้ว จะให้มันมาอยู่บ้านเราเป็นคนใช้แบบนี้ทั้งชีวิตไม่ได้หรอก”

          ฐานิตาทำเป็นไม่รู้สึกแปลกใจอะไร กับการที่ลูกชายมาถามหาลูกสาวคนใช้ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว

          “คุณพ่อทำไม ไม่ให้ยิหวาทำงานที่บริษัทเรา จะได้ไม่ต้องออกไปอยู่ข้างนอก”

          เมื่อรู้ว่ามารดาของเขา คงไม่มีคำตอบอะไรที่เขาอยากรู้ ภาคินก็หันกลับไปพูดกับบิดาแทน

          “ก็เขาไม่ได้อยากทำงานที่บริษัทเราเสียหน่อย แล้วจะให้พ่อไปสั่งเขาหรือไง แล้วมันเรื่องอะไร ที่อยู่ดีๆลูกจะมาเจ้ากี้เจ้าการ ชีวิตของยิหวามันทำไม”

          คณินกอดอก มองหน้าลูกชายอย่างรอคำตอบ เขาคิดในใจ ว่าถ้าลูกชายของเขากล้าที่จะยอมรับว่าตัวเองกับยิหวาเป็นอะไรกัน เขาจะเป็นคนช่วยให้ทั้งคู่ได้สมหวังเอง

          “ผมก็แค่เป็นห่วง อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก ก็ไม่อยากให้ไปลำบากอยู่ข้างนอก” ภาคินหลบตาคนถาม

          “อ่อ...ถ้าอย่างนั้น ลูกก็ไม่ต้องไปห่วงอะไร เพราะเจ้าตัวเขาเลือกเอง เขาโตแล้ว เขาคงอยากมีชีวิตที่เป็นส่วนตัว อีกหน่อยเขาก็ต้องมีแฟน จะให้มาอยู่บ้านเราตลอดไม่ได้หรอก”

          ประโยคหลังที่บิดาของเขาพูด มันยิ่งสร้างความปั่นป่วนในหัวใจของชายหนุ่ม

          “ภาคิน ลูกกับหนูลลิตาพัฒนาไปถึงไหนแล้ว” ฐานิตาเปลี่ยนเรื่องพูด

          “ก็ไม่มีอะไรนี่ครับ ก็เจอพูดคุยกินข้าว ไปส่งกันทุกวัน ก็แค่นั้น ผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ”

          ภาคินตอบคำถามมารดา อย่างกวนอารมณ์คนถามมาก ก่อนที่เขาจะขอตัวและลุกกลับบ้านตัวเองไป อย่างไม่รอฟังว่ามารดาของเขาจะพูดอะไรต่อไหม

          “ลูก เราเลี้ยงได้แต่ตัว หัวใจเขาเราบังคับไม่ได้หรอก”

          คณินไม่เห็นด้วย กับความคิดของภรรยา แต่เขาก็ไม่ห้ามเพราะรู้ว่าไม่มีประโยชน์

          ชีวิตการทำงานครั้งแรกของหญิงสาว เริ่มต้นด้วยตำแหน่งที่ตรงกับที่เธอเรียนจบมา เงินเดือนที่ได้ ก็พอต่อการใช้ชีวิตในรูปแบบที่ต้องประหยัดหน่อย

          “เย็นนี้ไปกินอะไรกันไหมยิหวา” พี่ๆที่ทำงานเอ่ยปากชวนเธอหลังเลิกงาน

          “ขอบคุณพี่ๆมากนะคะ แต่หนูทำกับข้าวไว้แล้วตั้งแต่เมื่อเช้า” ยิหวาปฏิเสธ

          “จ้าไม่เป็นไร เอาไว้วันหลังก็ได้”

          ที่ทำงานของหญิงสาวเป็นที่ทำงานเล็ก ที่มีพนักงานไม่มากนัก ทุกคนจึงดูสนิทกันหมด

          เมื่อกลับถึงห้อง หญิงสาวก็อุ่นกับข้าวที่เธอทำไว้ การนั่งกินข้าวคนเดียว ใช้ชีวิตคนเดียว หญิงสาวยังไม่ค่อยชิน หลายครั้งที่เธอยังเผลอร้องไห้ออกมา เพราะคิดถึงแม่ และ....

          “แม่คะ วันนี้กินข้าวกับอะไร”

          หญิงสาวกดโทรศัพท์ไปหาคนที่เธอคิดถึงที่สุด อย่างน้อยได้ยินเสียงกัน ก็คงพอให้หายคิดถึง

          “เยอะแยะเลยลูก วันนี้แม่ทำหมูแดดเดียว เดี๋ยวว่างๆแวะมาเอานะ ให้แม่ออกไปเจอข้างนอกก็ได้”

          “คิดถึงแม่จัง” หญิงสาวกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่อีกแล้ว

          “อีกไม่นานแม่ก็จะออกไปอยู่กับหนูแล้ว คุณท่านบอกว่ามีคนมาสมัครเป็นแม่บ้านหลายคน แต่ท่านขอเวลาเลือกและให้แม่สอนงานก่อน”

          “ค่ะแม่ เดี๋ยวหนูหยุดหนูจะไปหานะคะ”

          “ดูแลตัวเองดีๆ ไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้ว”

          ประโยคสุดท้ายก่อนจะวางหู ทำให้หญิงสาวคิดขึ้นได้ ว่าเธอไม่อยู่คนเดียว แต่เธอมีอีกชีวิตที่อยู่ในท้องของเธอ