ปล่อยมือหรือเดินต่อ

10

ปล่อยมือหรือเดินต่อ

          เมื่อไฟถูกปิดลง ความคิดถึงที่ทั้งคู่ต่างถวิลหากันมาเกือบสามปี ก็เหมือนพายุ ที่ถูกปลดปล่อยมาในทันที

          เสื้อผ้าถูกถอดออกจากเรือนร่างบางเล็กของยิหวา อย่างรวดเร็ว จนเธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว

          ปากหนาทั้งหอมทั้งจูบไปทุกส่วนของร่าง เหมือนเขาอยากจะกลืนกินเธอไปทั้งตัว

          “คุณภาคินคะ ยิหวาเจ็บนะ”

          หญิงสาวร้องบอกเขา เพราะเธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังช้ำไปทั้งตัว

          ไม่มีเสียงตอบจากคนที่กำลังรุกราน แต่เขากลับใช้ทั้งสองมือบีบเคล้นอกอวบขึ้นมาก่อนจะใช้ปากหนาทั้งเลียและดูด อย่างกระหาย จนเจ้าของอกกลมต้องบิดไปทั้งตัวด้วยความเสียวซ่าน ที่เธอไม่ได้สัมผัสมันมานานแสนนาน

          “อ่า...อื้อ......”

          หญิงสาวกลั้นเสียงครางไว้ไม่ไหวอีกต่อไป โคมไฟหัวเตียงถูกดับลง พร้อมกับความเป็นชายของเขา ที่เข้ามาอยู่ในกลีบชมพูอวบของหญิงสาว

          สะโพกกลมขยับตามจังหวะที่ชายหนุ่มคอยควบคลุม ให้เธอเคลื่อนไหวตามจังหวะ

          จากสายน้ำที่ไหลอย่างเชื่องช้า ก็เปลี่ยนเป็นทะเล ที่ถูกเกลียวคลื่นโหมกระหน่ำจน คนตัวเล็กต้องจิกเล็บสวยลงไปบนแผ่นหลังของชายหนุ่มเพราะความเสียวซ่านมันทะยานจนถึงจุดที่แทบจะทนไม่ไหว

          เมื่อพลังงานแห่งความสุขสมถูกหลั่งออกมาจากความเป็นชายของคนที่กำลังหอบเหนื่อย ร่างหนาก็ปล่อยตัวเองลงมานอนอยู่ข้างหญิงสาวที่กำลังหายใจอย่างไม่เป็นจังหวะ เพราะเพิ่งผ่านกิจกรรมแห่งรักมา

         

          ยิหวาหลับไปเพราะความเหนื่อย มารู้สึกตัวอีกที เมื่อได้ยินเสียงเหมือนมีคนกำลังทำอะไรอยู่หน้าห้อง

          หญิงสาวใช้มือควานไปรอบๆตัว ก็ไม่พบว่ามีชายหนุ่มนอนอยู่ด้วย เธอจึงจัดการตัวเองให้เรียบร้อยและเดินออกไปดูหน้าห้อง

          “เอ้า ... ตื่นมาเข้าห้องเหรอ”

          ภาคินกำลังยืนรีดเสื้อผ้าชุดนักศึกษาให้กับยิหวา เพราะพรุ่งนี้เธอต้องไปเรียนแต่เช้า

          “ทำไมคุณภาคินมารีดให้ยิหวาแบบนี้ค่ะ ไปนอนเลยค่ะเดี๋ยวฉันรีดเอง”

          หญิงสาวพยายามจะแย่งเตารีดในมือของภาคิน แต่ก็ไม่สำเร็จ

          “ไปนอนซะ ถ้ายังยืนอยู่ตรงนี้ เดี๋ยวจะไม่ได้นอนนะ จะได้ทำอย่างอื่นแทน”

          คนพูดมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตา ที่พาให้ยิหวารู้สึกวาบท้องน้อยขึ้นมาอีกครั้ง เธอจึงตัดสินใจกลับเข้าไปนอนในห้องตามที่ชายหนุ่มบอก

          เช้าแล้วทั้งสองคนรีบออกจากบ้านก่อนที่จะมีใครตื่นมาเห็น ภาคินไปส่งยิหวาที่มหาวิทยาลัยก่อนที่เขาจะขับรถไปทำงานที่อยู่คนละทิศทางกันเลย

          หลังจากวันนั้น ยิหวาก็ตัดสินใจบอกแม่ว่าช่วงนี้เธอจะขอนอนหอเพื่อน เพราะเหลือเวลาอีกแค่เดือนเดียว เธอก็จะเรียนจบแล้ว

          ภาคินขับรถไปรอรับหญิงสาวจากมหาวิทยลัย ในช่วงหัวค่ำทุกวัน เพื่อพาเธอมานอนด้วย ทั้งสองคนมีความสัมพันธ์กันอย่างไม่รู้เบื่อ สมกับที่ไม่ได้เจอกันมาหลายปี

          “ภาคินคะ ช่วงนี้คุณดูเหมือนไม่ค่อยได้พักผ่อน นอนดึกเหรอคะ”

          ลลิตาเธอทำงานที่เดียวกับภาคิน เพราะฐานิตาและพ่อของเธออยากให้ทั้งสองคนได้อยู่ใกล้ชิดกัน

          “นอนไม่ค่อยหลับครับ สงสัยจะยังไม่ชินกับเมืองไทย” ภาคินโกหก

          “เย็นนี้เปลี่ยนจากอาหารไทย ไปเป็นอาหารญี่ปุ่นกันเถอะค่ะ คุณเล่นพาลิตากินแต่อาหารไทยทุกวัน จนลิตาเบื่อจะแย่แล้ว”

          ก่อนที่ภาคินจะไปรอรับยิหวา เขาก็ยังคงทำหน้าที่พาลิตาไปกินอาหารเย็นและไปส่งที่บ้านเหมือนเช่นทุกวัน

          ชายหนุ่มรู้ว่าสิ่งที่เขาทำตอนนี้ คือการจับปลาสองมือ แต่เขายังห่วงความรู้สึกของมารดา และอยากรอจนถึงวันที่ยิหวาเรียนจบ ถึงค่อยบอกความจริงกับทุกคน

          ในแต่ละวันทุกอย่างก็ถูกดำเนินไปเหมือนเดิม โดยที่ยิหวาก็ไม่รู้ว่าภาคินยังคบหาอยู่กับลิตา ส่วนลิตาเองก็ไม่รู้ว่าแฟนหนุ่มมีผู้หญิงอื่น นอนด้วยอยู่ทุกคืน

          ทุกสิ่งที่เกิดขึ้น อยู่ในสายตาของฐานิตาและคณินตลอดเวลา จนในที่สุดด้วยหัวอกของคนเป็นแม่ ที่อยากให้ลูกได้คู่ครองที่เหมาะสมกัน ก็ทำให้ฐานิตาตัดสินใจ เร่งรัดเวลาให้ทั้งคู่แต่งงานกัน

          “คุณแม่ครับ ทั้งผมและลิตายังไม่คิดเรื่องนี้กันเลย เราเพิ่งคบกันได้ไม่นาน และที่สำคัญผมยังไม่พร้อมเลย”

          ภาคินโวยวายขึ้นมาทันที เมื่อฐานิตาตัดสินใจคุยเรื่องนี้กับเขา

          “ลูกจะรอถึงเมื่อไหร่ถึงจะพร้อม”

          “ผมก็ยังตอบคุณแม่ไม่ได้ แต่ผมยังไม่เห็นเหตุผลที่ต้องรีบเลย” ภาคินไม่เข้าใจมารดาของเขาเลย

          “ไม่พร้อมก็ยังไม่ต้องแต่ง คุณจะเร่งรัดลูกไปเพื่ออะไร” คณินอดใจไม่ไหว จึงช่วยลูกชายพูด

          “กลัวสิคะ กลัวว่ายิ่งนานไป ลูกชายของเราจะเปลี่ยนใจไปคว้าผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้มาเป็นสะใภ้ให้เราแทนหนูลิตา” ฐานิตาพลั้งปาก

          “คุณแม่หมายความว่าอย่างไรครับ” ภาคินสงสัยว่ามารดาของเธอรู้อะไรหรือเปล่า

          “ก็ไม่มีอะไรหรอก แม่ของลูกเขาพูดไปเรื่อย กลัวจะไม่ได้หนูลลิตามาเป็นสะใภ้ ถ้าแต่งเองได้ แม่แกคงแต่งแทนแล้วล่ะ”

          คณินพยายามคลายสถานการณ์ เพราะกลัวว่าภรรยาของเขาจะเผลอพูดอะไรมากไปกว่านี้

          เมื่อลูกชายไม่ยอมทำตามที่เธอต้องการ ฐานิตาก็คิดหาวิธี ที่จะทำให้ยิหวา ยอมออกไปจากชีวิตของภาคิน โดยที่เธอจะยังคงทำว่า ไม่รู้เรื่องราวของความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่

          “คุณท่านเรียกหาหนูเหรอคะ”

          ยิหวาถูกฐานิตาตามมาคุย เป็นการส่วนตัวที่ห้องทำงานของเธอ

          “เรื่องเรียนเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”

          “ค่ะ ทำเรื่องจบเรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้หนูจะออกไปสมัครงานค่ะ”

          ยิหวาเข้าใจว่า ฐานิตาคงเรียกเธอมาคุย เพราะอยากรู้ว่าหลังจากเรียนจบ เธอจะทำอะไร

          “ดีเหมือนกัน แม่เธอจะได้สบาย ฉันก็กำลังจะสบายใจเหมือนแม่เธอเหมือนกัน เพราะตาภาคินก็กำลังจะแต่งงานกับหนูลิตาเร็วๆนี้”

          คนพูดหยิบหนังสือบังหน้า ทำท่าเหมือนกำลังจะอ่าน เพราะกลัวว่า หญิงสาวตรงหน้า จะจับได้ว่าเธอกำลังโกหก

          “ค่ะ” ยิหวาเสียงสั่น

          “แค่นี้แหละ ฉันก็เป็นห่วงก็เลยเรียกมาถาม แล้วก็ไม่ต้องไปถามตาภาคินนะ เพราะเขายังไม่อยากให้บอกใคร”

          “ค่ะ หนูจะไม่พูดให้ใครฟังเลยค่ะ”

          หญิงสาวบอกไม่ถูกว่าเธอกำลังรู้สึกแบบไหน แต่ตอนนี้หัวใจของเธอมันหวิวเหมือนคนกำลังจะเป็นลม