รักนี้ใต้แสงเทียน

9

รักนี้ใต้แสงเทียน

          “ไปอาบน้ำให้สบายตัว ใส่เสื้อผ้าฉันไปก่อน เสื้อชุดนักศึกษาก็เอาลงมาปั่นแห้ง พรุ่งนี้ก็คงแห้งแน่นอน”

          เมื่อยิหวาก้าวเท้าเข้าไปในบ้าน ภาคินก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่จริงๆแล้ว เขากำลังบังคับให้เธอต้องมานอนกับเขา

          “กินข้าวเย็นมาหรือยัง”

          ชายหนุ่มหันมาถาม เมื่อนึกขึ้นได้ว่ายิหวาเพิ่งกลับมาถึง ไม่แน่ใจว่าเธอจะกินอะไรมาหรือยัง

          “ยังค่ะ”

          ใจอยากจะบอกว่ากินแล้ว แต่ท้องมันร้อง กลัวถ้าต้องอดข้าว มีหวังปวดท้องแน่ๆ หญิงสาวจึงต้องบอกตามความเป็นจริง

          “อาบน้ำแล้วรีบลงมาแล้วกัน”

          ภาคินพอมีของติดครัวไว้บ้าง แต่ก็เป็นพวกอาหารแบบที่พร้อมสำหรับการอุ่นทันที

          นานาแล้วที่หญิงสาวไม่ได้มานอนที่ห้องนี้ นับตั้งแต่ภาคินไปเรียนเมืองนอก นานๆครั้งเธอถึงจะได้มาช่วยแม่ทำความสะอาด

          เสื้อผ้าที่ชายหนุ่มเตรียมไว้ให้เธอ ตัวใหญ่จนหญิงสาวอดขำตัวเองในกระจกไม่ได้

          “ลงมาได้แล้ว”

          เมื่ออาหารถูกจัดวางไว้บนโต๊ะเรียบร้อย ชายหนุ่มก็ตะโกนเรียก เพราะกลัวอาหารจะเย็นหมด

          “นั่งกินซะ เดี๋ยวฉันเอาเสื้อผ้าไปปั่นให้”

          ชายหนุ่มคว้าเสื้อผ้าจากมือของหญิงสาว ที่กอดถือลงมาจากข้างบน

          “ยิหวาทำเองค่ะ คือ....” คนพูดทำท่าอาย

          “ทำไม มีอะไร ทำไมฉันจะเอาไปซักให้เธอไม่ได้” ชายหนุ่มถาม

          “มันมีชุดชั้นในด้วย คงไม่ดีถ้าคุณต้องถือไป”

          “ฉันแค่เอาไปปั่นให้ ไม่ได้ซักเองเสียหน่อย นั่งกินเถอะ จะได้ขึ้นนอน”

          เมื่อได้ยินคำว่านอน หญิงสาวรู้สึกวาบในท้องน้อยอย่างบอกไม่ถูก

          “อร่อยไหม มีแค่นี้แหละในตู้เย็น”

          เมื่อเอาเสื้อผ้า ไปใส่ลงไปในเครื่องก็เหลือแค่รอเวลา ภาคินจึงเดินมานั่งเป็นเพื่อนยิหวาที่กำลังนั่งกินมักกะโรนีที่เขาเพิ่งอุ่นให้

          “อร่อยค่ะ คุณขึ้นไปนอนเถอะค่ะ เดี๋ยวกินเสร็จแล้ว ยิหวาเอาผ้าไปตากเอง”

          “กินไปเถอะไม่ต้องพูดมาก เดี๋ยวฉันจัดการเอง ตอนอยู่เมืองนอกต้องทำทุกอย่างเอง เรื่องแค่นี้สบาย”

          เสียงเครื่องซักผ้าดัง เพื่อเป็นสัญญาณบอกว่า ซักเสร็จแล้วทุกขั้นตอน ภาคินลุกออกจากโต๊ะอาหาร และเดินไปหลังบ้านเพื่อเอาเสื้อผ้าของยิหวาไปตากให้

          “อิ่มแล้วก็ขึ้นไปนอนกันเถอะ”

          ชายหนุ่มทำหน้ายิ้มกรุ้มกริ่ม ส่งสายตามองหน้าหญิงสาวที่ไม่ค่อยเต็มใจจะขึ้นไปนอนเสียเท่าไหร่

          “ทำท่าเชื่องช้าแบบนี้ อยากให้อุ้มไปใช่ไหม”

          เมื่อเห็นอีกฝ่าย ทำท่าจะเดินมาอุ้มจริง ยิหวาก็รีบสาวเท้าอย่างเร็วเดินนำขึ้นไปที่ฉันสองของบ้าน

         

          เมื่อหญิงสาวยอมขึ้นมานอนบนเตียง อย่างที่ไม่ยอมขัดขืน ภาคินมองแบบยิ้มๆ เพราะเขารู้สึกว่าแท้ที่จริงแล้ว หญิงสาวก็ยังคงรักเขาอยู่

          “คุณภาคินคะ ฉันขอคุยอะไรกับคุณตรงๆนะ”

          เมื่อเห็นภาคินทำท่าจะเดินไปปิดไฟ หญิงสาวจึงตัดสินใจ ที่จะพูดในสิ่งที่เธอตั้งใจไว้

          “ทำหน้าจริงจังขนาดนี้ มีอะไรไหนว่ามาสิ”

          จากที่กำลังจะเดินไปปิดไฟ ชายหนุ่มร่างสูง ก็เดินมานั่งข้างๆ หญิงสาวที่กึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่บนที่นอน

          “ความสัมพันธ์ของเรา สุดท้ายมันก็ต้องจบลง คุณก็ต้องแต่งงานกับคนที่คู่ควรกับคุณ แล้วทำไมเราไม่หยุดทุกอย่างไว้แค่นี้”

          จากที่คิดว่าจะเรียบเรียงคำพูดอย่างไรดี ให้ชายหนุ่มเข้าใจ แต่พอถึงเวลาจริงๆ ทุกอย่างมันพูดออกมาอย่างที่หัวใจต้องการ

          “แล้วทำไมเธอถึงคิดว่ามันต้องจบ จริงๆมันเพิ่งเริ่มต้น ยิหวามองหน้าฉันนะ เธอคือคนที่อยู่กับฉันในวันนี้”

          ชายหนุ่มเชยคางคนตัวเล็กที่กำลังมองหน้าเขา ด้วยแววตาที่จริงจัง แต่มีความเศร้าแฝงอยู่ในดวงตากลมโต

          “ความสัมพันธ์ของเรา มันก็เหมือนกับเทียนที่เพิ่งถูกจุด ทำไมเธอถึงจะรีบดับมันตั้งแต่เริ่มต้นล่ะ ยิหวา ”

          “แต่เทียนเล่มนี้ มันถูกจุดท่ามกลางลมและพายุแห่งความไม่เหมาะสม ความไม่ถูกต้อง ไม่นานมันก็ต้องดับ”

          น้ำใสจากดวงตากลมโต ที่เป็นส่วนประกอบบนใบหน้าของหญิงสาวที่ภาคินชอบมองที่สุด หยดลงมากระทบกับมือหนาที่ยังคงเชยคางของเธอไว้

          “คุณจะรอให้เทียนมันถูกเผาไหม้ จนไม่เหลืออะไรก่อนใช่ไหมคะ ทุกอย่างมันถึงจะจบลง”

          ไม่มีคำตอบจากชายหนุ่ม แต่เขากลับดึงตัวเธอมากอดไว้ เหมือนกลัวว่าจะมีใครหรืออะไรมาทำให้หญิงสาวหายไปในตอนนี้

          “คุณรู้ไหมฉันเจ็บแค่ไหน ที่คุณไม่อ่านข้อความ ไม่โทรมาหา ฉันข้ามผ่านความทุกข์ในเวลานั้นมาอย่างเจ็บปวด จนตอนนี้ฉันเริ่มดีขึ้น และคุณก็กลับมา มาทำให้ฉันมีความหวังขึ้นอีกครั้ง คุณทำไมใจร้ายแบบนี้”

          จากที่เคยตั้งใจ ว่าเธอจะไม่พูดถึงความทุกข์ความเสียใจ ที่เขาทำให้เธอต้องทรมานกับมันมาเป็นปี กับการรอคอย แต่สิ่งที่ภาคินกำลังแสดงกับเธอ มันทำให้หญิงสาว ไม่อยากกลับไปเจ็บนะจุดๆเดิม เธอจึงพูดทุกอย่างออกไป

          “ฉันขอโทษ ฉันยอมรับ ว่าฉันดับเทียนของเราด้วยมือของฉันเอง เพราะคิดว่ามันคือทางออกที่ดีที่สุด” ภาคินยังคงกอดเธอไว้

          “แล้วคุณจะจุดมันขึ้นมาอีกเพื่ออะไร”

          หญิงสาวกระแทกเสียง อย่างเจ็บปวดเมื่อคิดถึงสิ่งที่เขาทำกับเธอไว้

          “เพราะหัวใจของฉันมันหนาวจนทนไม่ไว้ เมื่อไม่มีเธอยิหวา”

          ชายหนุ่มดันหญิงสาวออกจากอ้มแขนเขา ก่อนจะจูบลงบนหน้าผาก แล้วลุกไปปิดไฟ เหลือไว้แค่เพียงโคมไฟหัวเตียงเท่านั้น