ลาก่อน

11

ลาก่อน

          “เป็นอะไรไป หน้าซีดเชียว” ดารินเดินเข้ามาจับตัวลูกสาว เมื่อเห็ใบหน้าที่ซีดเซียว

          “แม่คะ ถ้าหนูหางานทำได้ เราไปอยู่ที่อื่นกันนะคะ”

          หญิงสาวพูดออกมาอย่างไม่ทันระวัง ว่ามารดาจะสงสัยว่าอยู่ดีๆทำไมเธอถึงพูดแบบนี้

          “ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ จะให้แม่ทิ้งคุณท่าน ทิ้งป้าช้อยไปได้ยังไงกัน” ดารินหันไปทไหน้าดุใส่ลูกสาว

          “เดี๋ยวไม่มีเรา คุณท่านก็หาแม่บ้านใหม่มาทำงาน แม่จะอยู่เป็นคนใช้เขาไปตลอดชีวิตเหรอ”

          ยิหวาไม่รู้เหมือนกัน ทำไมเธอถึงกล้าพูดแบบนี้ ทั้งที่ดารินก็สอนเธอตั้งแต่เล็กจนโต ว่าให้รู้จักและสำนึกในบุญคุณของครอบครัวอรรถจิรานนท์ ที่ทำให้เธอกับแม่ มีที่ซุกหัวนอนอย่างเช่นทุกวันนี้

          “ยิหวา มันเกิดอะไรขึ้นกันลูก คุณท่านเรียกลูกไปพูดเรื่องอะไร ทำไมถึงออกมาแล้วพูดจาแบบนี้”

          ดารินเลี้ยงลูกมา เธอรู้ว่าลูกสาวของเธอ ไม่เคยคิดจะไปจากที่นี่ และอยู่ดีๆ ทำไมถึงได้มาพูดจาเอาจริงเอาจังแบบนี้

          “ไม่มีอะไรหรอกค่ะแม่ หนูไปรีดผ้าต่อนะคะ”

          นับตั้งแต่วันนั้นยิหวาก็พยายามหางานทำ เอาที่อยู่ไกลจากบ้านของภาคินให้มากที่สุด

          “ยิหวาเธอหลบหน้าฉันอีกแล้วนะ” ภาคินเดินมาคว้าแขนหญิงสาวที่กำลังพยายามเดินแอบเขากลับเข้าบ้าน

          “ช่วงนี้แม่เริ่มสงสัย ยิหวาเลยไม่อยากทำให้คุณเดือดร้อนค่ะ”

          “แล้วออกไปไหนทุกวัน เรียนจบแล้วไม่ใช่เหรอ” ภาคินสังเกตว่าเธอไม่อยู่บ้านในช่วงกลางวันเลย

          “ก็ออกไปหาสมัครงานค่ะ แต่ยังไม่ได้”

          ยิหวาโกหก เพราะวันนี้เธอได้งานแล้ว อยู่ชานเมือง พรุ่งนี้เธอจะไปหาที่พัก และสิ้นเดือนนี้เธอจะเริ่มงานทันที

          “แล้วทำไมไม่ทำงานที่บริษัทฉัน” ภาคินไม่เข้าใจ

          “ยิหวาเรียนมา ก็อยากลองใช้ความสามารถหางาน หาเงินด้วยตัวเองบ้าง คุณจะให้ฉันขอความช่วยเหลือจากครอบครัวคุณทั้งชีวิตเลยเหรอคะ”

          คำพูดที่จริงจัง สายตาที่ดูเลือดเย็นของหญิงสาวตรงหน้า ทำให้ภาคินไม่กล้าที่จะถามอะไรต่อ

          “กลับมาแล้วเหรอลูก วันนี้ป้าช้อยแกยิ้มทั้งวัน ลูกสาวแกจะมีหลานให้แล้ว” ดารินเล่าเรื่องดีใจให้ลุกสาวฟัง

          “พี่หญิงท้องแล้วเหรอคะ รอลูกมาหลายปี สมหวังเสียที”

          ลูกสาวของป้าช้อย แต่งงานมาหลายปี แต่ก็ไม่ย้อมท้องเสียทิ้ง คราวนี้คงสมหวัง ยิหวารู้สึกดีใจกับพี่สาวด้วย

          เมื่อเข้ามาอยู่ในห้องนอนคนเดียว อยู่ดีๆหญิงสาวก็คิดถึงเรื่องท้องขึ้นมา ประจำเดือนเธอไม่มาเดือนนึงแล้ว แต่ด้วยกำลังยุ่งเรื่องเรียน เธอจึงลืมไปเลย

          วันนี้ยิหวาเดินทางไปหาที่พักที่อยู่ใกล้ที่ทำงาน เธอจึงตัดสินใจซื้อที่ตรวจครรภ์มา เพื่อให้สบายใจ ไม่อยากต้องมามัวแต่ระแวง จะได้ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้อย่างสบายใจ

          เช้านี้หญิงสาวรีบตื่นตั้งแต่เช้ามืด เพื่อตรวจในสิ่งที่เธอหวาดระแวงและค้างคาใจอยู่

          “ท้อง!!!...”

          หญิงสาวมองผลที่ตรวจที่อยู่ในมือ น้ำใสๆไหลออกตา นี่เธอกำลังท้อง ท้องแบบที่พ่อของเด็กกำลังจะแต่งงาน

          ภาพของเธอตอนเด็ก ที่ไม่เคยมีพ่อไปในงานวันพ่อ ไม่มีพ่อที่คอยปกป้องเธอเหมือนเด็กคนอื่น มันย้อนเข้ามาวนเวียนอยู่ในสมอง

          เธอมันผู้หญิงใจง่าย  เธอมันเป็นลูกสาวที่แย่ ยิหวาตบหน้าตัวเองไปมา สะอื้นอยู่ในคอ

          “ยิหวา หนูเป็นอะไรลูก”

          เสียงเรียกของดาริน ทำให้สติของหญิงสาวกลับมาอยู่กับตัว แต่ใบหน้าที่แดงช้ำเพราะเธอใช้มือของตัวเองตบมันอย่างแรงไม่รู้กี่ที และดวงตาที่แดงเพราะเพิ่งผ่านการร้องไห้มา เธอคงต้องหาเหตุผลที่ตอบมารดาให้ได้

          “ไม่มีอะไรค่ะแม่ แม่ไปนอนต่อเถอะ” หญิงสาวตะโกนตอบไป

          “เปิดประตู แม่บอกให้เปิดประตูเดี๋ยวนี้”

ดารินไม่ยอมทำตามที่ลูกสาวบอก เพราะเธอมั่นใจ ว่าลุกสาวของเธอกำลังร้องไห้อยู่ในนั้น

“แม่...หนูขอโทษ”

ความอ่อนแอ พ่ายแพ้ ทำให้หญิงสาวคิดคำโกหกแม่ไม่ได้ ยิหวาโผเข้ากอดมารดา ก่อนจะฟุบนั่งอยู่ที่พื้น ด้วยความรู้สึกที่เหมือนชีวิตหมดสิ้น ไม่เหลืออะไรอีกเลย

“ยิหวา ไม่มีอะไรในโลกนี้ ที่จะทำให้แม่โกรธหนู บอกแม่สิ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

ดารินฟุบตัวนั่งลงข้างลูกสาว น้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างเจ็บปวด ถึงแม้จะยังไม่รู้ ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกับยิหวากันแน่

หญิงสาวไม่มีคำตอบ เพราะเธอไม่กล้าแม้แต่จะพูดมันออกมา เธอยื่นที่ตรวจครรภ์ที่อยู่ในมือให้มารดา อย่างมือสั่นและอ่อนแรง

“ท้อง”

ดารินคว้าตัวลูกสาวมากอดไว้แน่น เหมือนเธอกำลังพยายามจะแบ่งความอ่อนแอจากตัวลูกสาวแก้วตาดวงใจ มาไว้ในตัวเธอแทน

“แม่ แม่หนูขอโทษ” ยิหวายังคงพูดได้แค่ประโยคเดียว

“ไม่เป็นไรลูก เดี๋ยวเราไปคุยกันในห้อง ไม่เป็นไรนะ แม่อยู่ข้างหนู”

สองคนแม่ลูกเดินประคองกัน เขาไปในห้องนอน เพราะไม่อยากให้ป้าช้อยหรือใครมาได้ยินเข้า

“คุณภาคินใช่ไหม” ดารินถามลูกสาวทันทีเมื่อประตูถูกปิดลง

“แม่รู้ !” ยิหวามองหน้ามารดาด้วยความตกใจ

“แม่สังเกตมาได้สักพัก จนแม่เจอเสื้อผ้าลูกตากอยู่ที่บ้านของคุณภาคิน แม่จึงแน่ใจ”

ดารินเจ็บปวดและเสียใจตั้งแต่วันนั้นแล้ว แต่เธอตั้งใจที่จะไม่แสดงให้ลูกสาวได้เห็น เพราะทุกอย่างมันคงสายเกินไปกว่าที่เธอจะห้ามแล้ว

“คุณท่านเรียกหนูไปหา เพื่อจะบอกว่าคุณภาคินจะแต่งงาน หนูรู้สึกเหมือนคุณท่านก็รู้ และอยากให้หนูออกไปจากชีวิตลูกชายเขา หนูเลยซื้อที่ตรวจมา เพราะจะได้ออกไปเริ่มต้นชีวิตใหม่อย่างไม่มีอะไรติดค้าง แต่ผลมันดันเป็นแบบนี้”

“ไม่เป็นไรลูก แม่อยู่ข้างหนูตรงนี้ หลานคนเดียวแม่เลี้ยงได้”

ดารินพูดเข้มแข็งทั้งที่มันตรงข้ามกับหัวใจของเธอ ที่มันทั้งเจ็บปวดและเสียใจที่ยิหวากำลังจะมีเส้นทางชีวิตที่ไม่ต่างจากเธอ