การต้อนรับ

3

การต้อนรับ

          “ป้าแก้วไม่ต้องห่วง เดี๋ยวคืนนี้ผมดูแลเธอเอง”

         เมื่อความมืดเริ่มปกคลุมเกาะ ป้าแก้วก็เอาข้าวต้มขึ้นมาให้คนเจ็บ แต่ราชันบอกว่าเขาจะเป็นคนดูแลเธอเอง

          “แน่ใจนะคะนายหัว ไม่ต้องให้ป้านอนข้างบนด้วยแน่นะ”

          ป้าแก้วถามเพื่อความแน่ใจ เพราะเขายังไม่เคยเห็น ชายหนุ่มตรงหน้าที่เขาเลี้ยงมาตั้งแต่เกิดจะเคยดูแลใครเลย เคยแต่เป็นฝ่ายถูกเขาดูแลเสียมากกว่า

          “เชื่อใจผมสิครับ ลูกชายคนนี้โตแล้วนะ รับรองจะดูแลอย่างดี” นายหัวของเกาะกอดเอวแม่คนที่สองของเขาอย่างเอาใจ

          ปะการังนอนดูทั้งสองคนแสดงความรักต่อกัน เธอยิ่งรู้สึกอ่อนแอ เธอคิดถึงแม่ คิดถึงป้านภา คิดถึงพ่อ เธอจะต้องกลับไปหาทุกคนให้ได้ แต่เธอต้องหาทางแก้แค้นให้ได้เสียก่อน

          “มากินข้าวกัน ค่อยๆลุกนะ เดี๋ยวผมช่วย”

          นายหัวผู้เอาแต่ใจของเกาะ วันนี้ต้องเป็นพยาบาลจำเป็นดูแลคนเจ็บ รอยฟกช้ำบนหน้าที่ได้รูปของหญิงสาว ยิ่งทำให้ราชันเห็นแล้วรู้สึกสงสาร ใครกันนะที่ทำกับผู้หญิงตัวเล็กได้ถึงเพียงนี้ ชายหนุ่มอยากให้ความทรงจำของปะการังกลับมา เขาอยากช่วยเธอแก้แค้นไอ้พวกที่ชอบรังแกผู้หญิง

          ชายหนุ่มป้อนข้าวคนตัวเล็ก แบบทุลักทุเล เพราะไม่เคยดูแลใครมาก่อน เมื่อกินข้าวเสร็จ ราชันค่อยๆ พยุงปะการังให้เข้าไปนอนในห้องที่ป้าแก้วจัดไว้ให้

          “พร้าวเอ็งว่าเกิดอะไรขึ้นกับปะการังวะ”

          เจ้านายหันมาปรึกษาลูกน้อง ที่กำลังทำหน้างง เพราะไม่รู้ว่าใครคือปะการัง

          “เออ..ข้าลืมบอกเองไป ปะการังเป็นชื่อใหม่ที่ข้าตั้งให้แม่สาวน้อยที่เราเจอกลางทะเล”

          พร้าวค่อยเข้าใจหน่อย ว่านายหัวของเขากำลังพูดถึงใครอยู่ จึงได้ทำท่าคิดและตอบตามที่คาดเดา

          “ผมว่าเธอน่าจะเป็นลูกผู้ดีอยู่ ดูจากผิวพรรณและเสื้อผ้าที่ใส่”

          นายหัวพยักหน้า เพราะเห็นด้วยกับความคิดเห็นของลูกน้องคนสนิท

          “และเอ็งคิดว่า ใครที่คิดจะทำร้ายผู้หญิงตัวแค่นั้น โยนลงทะเลแบบนี้คือหวังให้ตายเลยนะ”

          “นายหัว ผมเดาไม่ถูกหรอก แต่ที่แน่ๆมันต้องไม่ใช่คนดี ต่อให้ปะการังเป็นคนไม่ดี ก็ไม่ใช่ว่าจะเอากันมาฆ่ามาแกงแบบนี้ได้ บ้านเมืองมีกฎหมาย” คนตอบทำเสียงจริงจัง

          “ตั้งแต่รู้จักกันมา เพิ่งรู้ว่าเอ็งก็มีหัวคิดเหมือนกันะนี่”

          นายหัวทำท่าอมยิ้มชื่นชม ในคำพูดและความคิดของลูกน้องคนสนิท

         “ในเมื่อเราไม่รู้ว่าคนที่อยากเอาชีวิตเธอเป็นใคร เราก็ควรจะปิดเรื่องของเธอให้เงียบที่สุด”

          “แต่เกาะเราก็เล็กแค่นี้ เอ็งจะให้ข้าเอาแม่สาวน้อยคนนี้ไปซ่อนที่ไหน”

 ถึงแม้จะเห็นด้วยกับคำพูดของพร้าว แต่ราชันก็คิดไม่ออกว่าจะปิดยังไง

“เราก็บอกทุกคนว่า ปะการังเป็นญาติห่างๆของนายหัว เธอเป็นโลกความจำเสื่อม จึงถูกส่งให้มาอยู่ที่นี่เพื่อรักษาตัว” พร้าวแสดงความคิดเห็นเพื่อหาทางออก

“เออ..ดีเหมือนกัน ดูแล้วเอ็งจะดูละครมาก ถึงได้วางแผนได้เป็นเรื่องเป็นราวได้แบบนี้”

“นี่นายหัวกำลังชมใช่ไหมครับ ฟังดูแปลกๆ”

พร้าวเป็นชายหนุ่มเพียงคนเดียวของเกาะ ที่ได้เรียนจบถึงมัธยมศึกษาตอนปลาย นอกนั้นส่วนมากก็จบแค่เพียงมัธยมศึกษาตอนต้นเท่านั้น เขาจึงดูมีความรู้มากกว่าลูกน้องคนอื่นๆ

คำคืนนี้ปะการังหลับใหล เพราะความอ่อนเพลียตั้งแต่หัวค่ำ ราชันแอบเปิดห้องเข้าไปดูเธออยู่บ่อยๆ เพราะกลัวเธอจะเป็นอะไรขึ้นมา

ราชันกลับมานั่งคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ เขาพยายามคิดว่า ระหว่างที่หัดขับเรือ เขาเจอกับเรือลำอื่นบ้างไหม แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก จึงได้แต่ปล่อยให้เวลาช่วยให้หญิงสาวค่อยๆได้ความจำกลับคืน วันนั้นมาถึงทุกคนก็คงได้รู้เรื่องจริงทั้งหมด

เช้านี้ปะการังสามารถลุกเดินได้แล้ว หลังจากนอนมายาวนานทั้งคืน

“ดีขึ้นแล้วใช่ไหม”

ราชันทักทายเมื่อเปิดประตูห้องนอนมาแล้วเจอหญิงสาวกำลังยืนอยู่ที่ระเบียงมองออกไปยังท้องทะเล

“ค่อยมีแรงขึ้นมาบ้างค่ะ” หญิงสาวหันหน้ามาตอบคนถาม ด้วยสีหน้าที่สดใสกว่าเมื่อวาน

“ฟังนะปะการรัง พวกเราไม่รู้ว่าใครกันที่ต้องการฆ่าเธอ แต่ถ้ามันรู้ว่าเธอรอดมันคงต้องตามมาที่นี่ ผมจึงต้องให้คุณช่วยแสดงละครหน่อย นับจากวันนี้ไป คุณคือปะการัง น้องสาวห่างๆของผม คุณป่วยเป็นโรคความจำเสื่อม จึงมาพักรักษาตัวที่นี่”

นายหัวบอกแผนการทั้งหมดที่เขาวางไว้กับลูกน้องคนสนิท เพื่อปกป้องทั้งเธอและเกาะ

“ได้ค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะ” สายตาของคนพูดมันขอบคุณออกมากหัวใจ

“ถ้ายิ่งนานไป ไม่มีข่าวการพบศพคุณไม่นานพวกนั้นก็จะเริ่มตามหาคุณอีกครั้ง และแถวนี้มีเพียงไม่กี่เกาะ รับรองมันต้องมาแสดงตัวให้เราได้รู้จักแน่ๆ”

ปะการังใจหนึ่งก็อยากบอกว่าเธอรู้ ว่าใครคือคนที่จะเอาชีวิตเธอ แต่อีกใจก็ยังรู้สึกว่าในเวลานี้ไม่สามารถไว้ใจใครได้ เธอจึงแสดงซ้อนการแสดงอีกที เพื่อให้ทุกคนเข้าใจตามที่ราชันต้องการ

“อุ๊ย!”

สองมือของคนตัวใหญ่ โผเข้ามารับตัวหญิงสาวได้ทัน เมื่ออยู่ดี หญิงสาวก็รู้สึกวูบมองไม่เห็นอะไรเลย

ใบหน้าของคนทั้งสองที่อยู่ใกล้กันในตอนนี้ ทำให้ราชัน มีโอกาสได้มองหญิงสาวอย่างใกล้ชิด ใบหน้าของเธอมีความสวยซ่อนอยู่ภายใต้ผมที่ขาดสั้นไม่เป็นทรง อีกทั้งผิวพรรณละเอียดเหมือนคนที่ไม่เคยต้องโดนแดดโดนฝนเลย

“วางฉันลงได้แล้วค่ะ เริ่มดีขึ้นแล้ว”

ปะการังค่อยๆ พยายาลงจากแขนทั้งสองข้างของชายหนุ่มที่กำลังอุ้มเธออยู่ เมื่อรู้สึกตัวว่ากำลังถูกจ้องมอง

“ขอบคุณนะคะ ฉันคงยังไม่หายดี ไม่น่าออกไปเดินให้ต้องเป็นภาระให้คุณต้องอุ้มมาส่งที่ห้องแบบนี้เลย”

คนพูดไม่กล้ามองหน้าคนอุ้ม เพราะรู้สึกเขินอาย ที่เธอสังเกตเห็นชายหนุ่มเอาแต่จ้องหน้าเธอตลอด

“ถ้าอย่างนั้นนอนเถอะ เดี๋ยวป้าแก้วคงเอาข้าวไว้ให้ ช่วงเย็นฉันจะพาเธอไปให้ชาวบ้านที่นี่รู้จัก จะได้ไม่ต้องนินทา คาดเดากันไปต่างๆนานา”

พูดจบราชันก็ปิดประตูห้อง วันนี้เขาตั้งใจจะออกไปหัดขับเรืออีกสักรอบ เพราะดูแล้วฝนน่าจะตก ชายหนุ่มอยากฝึกปะสบการณ์ การขับเรือผ่านพายุฝน