ค่ำคืนแรกของเรา

10

ค่ำคืนแรกของเรา

          ห้องนอนของทั้งคู่ถูกป้าแก้วและมณี ช่วยกันตกแต่งได้ดูหวาน จนปะการังรู้สึกรักทุกคนที่นี่ที่ แสนดีกับเธอเอามากๆ

          “คุณจะนอนข้างไหนครับ คุณภรรยา”

         ปะการังอยากจะเอาหมอฟาดลงไปที่ตัวของนายหัวจริงๆ ยิ่งรู้ว่าเธอยิ่งเขินอยู่ ก็ยิ่งพูดอะไรแบบนี้ ตอนนี้คำว่านอน สามี ภรรยา เป็นคำที่หญิงสาวได้ยินแล้วรู้สึกหน้าแดงทันที

          “นอนข้างไหนก็ได้ค่ะ”

          “ถ้าอย่างนั้นนอนข้างล่างและผมนอนข้างบนนะ”

          เจอแบบนี้เข้าไปหญิงสาวคว้าหมอนไล่ตีคนพูดอย่างไม่ยั้งมือ คนเขินจะแย่ยังจะมาแซวแบบนี้อีก

         “นายหญิงใจร้าย ทำร้ายสามีได้ลงคอ”

          ราชันทำเป็นตะโกนเสียงดัง เพื่อให้ปะการังกลัวคนข้างนอกได้ยิน เธอจะได้หยุดตีเขาเสียที

          “ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก ถ้าคุณยังไม่พร้อม เราต้องมาสร้างภาพว่าเป็นสามีภรรยากัน โดยที่เรายังไม่ได้รักกัน แต่ถ้าวันใดที่ผมเกิดรักคุณขึ้นมา หรือคุณเกิดรักผม และอาจจะเป็นวันที่เรารักกัน ผมไม่ยอมปล่อยคุณให้นอนข้างๆเฉยแบบนี้นะ”

          ราชันรู้สึกสบายใจขึ้น เมื่อเขาได้พูดเรื่องนี้ออกไปสักที เพราะไม่อย่างนั้นปะการังคงไม่กล้านอนหลับแน่ๆ

          ไฟในห้องนอนถูกปิด ป้าแก้วและพร้าวต่างหันหน้ามามองกันแล้วยิ้ม ทั้งคู่อยากให้นายหัวมีครอบครัวเสียที เพราะการอยู่ที่เกาะแบบนี้ท่าจะหาเมียอยาก

          สำหรับปะการังเธอไว้ใจในตัวราชันไม่นานเธอก็หลับไป แต่ตัวนายหัวเองไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองเท่าไหร่ พยายามนับเลขก็แล้วสวดมนต์ก็แล้ว แต่ก็ไม่หลับเสียที

          ราชันตัดสินใจหันหน้าไปหาแผ่นหลังของหญิงสาวที่นอนหลับอยู่ ก่อนจะโอบเอวของเธอ เมื่อเห็นอีกฝ่านยังคงนอนนิ่ง เขาจึงค่อยๆขยับตัวเข้าไปใกล้จนหลังเธอกับอกเขาแนบชิดกัน เมื่อได้ไออุ่นจากอีกฝ่ายคราวนี้ชายหนุ่มก็หลับลงได้แล้ว

          เช้านี้นายหัวตั้งใจจะตื่นมาหอมแก้มภรรยาเสียหนึ่งที แต่ไม่ทันเพราะปะการังตื่นก่อนและหายออกไปจากห้องแล้ว

          “ตื่นแล้วเหรอคะ” หญิงสาวเดินเข้ามาในห้องเห็นชายหนุ่มกำลังบิดขี้เกลียดอยู่พอดี

          “คุณไปไหนมา ทำไมไม่เห็นปลุกผมเลย” คนพูดทำท่างอนแบบตลก

          “ฉันก็ไปทำอาหารเช้าให้คุณไง ลุกไปอาบน้ำจะไปกินข้าวกัน”

          ราชันรีบทำตาม เพราะเขาอยากรู้ว่าฝีมือการทำอาหารของนายหญิงของเกาะนี้จะเป็นอย่างไร

          “อร่อย ใช้ได้เลย” นายหัวออกปากชม ข้าวต้มเครื่องกับหมูทอด

          “รู้ไหมคะทำไมอร่อย”

          “ป้าแก้วสอนเคล็ดลับ” ชายหนุ่มเดาเอา

          “ไม่ใช่ค่ะ ฉันใส่ความรักลงไป”

          ปะการังตั้งใจจะเล่นมุกนี้อยู่แล้ว เธอจึงไม่เขิน แต่อีกฝ่ายกลับหน้าแดง เขินจนข้าวต้มในปากแทบจะพุ่งออกมา

         “ใจเย็นนะคะ ไม่อยากต้องมานั่งเช็ด”

          ได้ทีปะการังแซวต่อ ความจริงแล้วเธอเคยไปเรียนทำอาหารและขนมมา เมื่อตอนที่อยู่ชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย เธอจึงพอมีความรู้เกี่ยวกับเรื่องทำอาหารอยู่บ้าง

          “เช้านี้ผมจะไปดูสวนมะพร้าวที่ปลูกไว้ ว่าเป็นอย่างไรบ้าง คุณจะไปด้วยกันไหม” ราชันเอ่ยปากชวน

          “ไปสิคะ เป็นนายหญิงของที่นี่ต้องทำได้ทุกอย่าง”

          ร่างกายของปะการังกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมแล้ว และเธอก็เริ่มคุ้นชินกับชื่อใหม่ ที่คนที่นี่ใช้เรียกเธอ

          ความกลัวยังอยู่ภายใต้จิตใจ มันมักจะกลับมาเวลาที่เธอหลับ แต่ความแค้นมันอยู่ในหัวใจเธอตลอดเวลา สักวันหนึ่งเธอจะกลับไปเอาคืนคนที่มันทำร้ายเธอให้ได้

          “ที่นี่ชาวบ้านเราทำอาชีพประมงเป็นส่วนใหญ่ เราส่งออกแต่อาหารทะเลที่แปรรูปแล้ว เพราะถ้าต้องไปส่งของสดทุกวัน มันไม่คุ้มค่าเดินทาง เราไม่ได้หาได้มากทุกวัน”

          ราชันพูดและชี้มือไปที่กลุ่มของชาวบ้านที่กำลังสาละวนกับการแปรรูปอาหารทะเล อยู่ในโรงเรือนที่ทำคล้ายกับโรงอาหาร

          “แต่ก่อนเราส่งแบบสด เกิดปัญหามากมาย พ่อเลยพยายามหาวิธี แต่ตอนนี้ก็เริ่มมีเกาะอื่นพยายามแย่งลูกค้าของเราอยู่” น้ำสียงคนเล่าดูจะกำลังหนักใจกับเรื่องนี้

          “ตอนนี้พอคุณอยู่ที่ภูเก็ต ถ้าเราขนส่งไปต่างจังหวัดเอง ไม่ผ่านพ่อค้าคนกลาง โดยใช้วิธีการฝากขาย และถ้าเขาขายดี เขาก็จะรับของเราประจำ แบบนี้ก็น่าจะดีนะคะ”

          ปะการังเคยเห็นเพื่อนของเธอที่ขายผลไม้ เปลี่ยนจากการขายที่สวนเป็นการวิ่งออกไปขายเอง เช่ารีสอร์ตเอา ราคาก็ได้ดี แถมลูกค้าได้ของคุณภาพดีกว่าซื้อจากพ่อค้าคนกลางอีก

          “ดีเหมือนกัน แต่เราคงต้องมีสินค้าให้หลายชนิด จะได้เป็นตัวเลือกหลายทางให้ลูกค้า”

          ราชันเห็นด้วยกับความคิดของปะการัง เพราะที่บ้านของเขาก็มีรถขนของอยู่สองคันที่จอดไว้ที่บ้านของพ่อ ซึ่งตอนนี้ก็ไม่ค่อยได้ใช้

          ตลอดเส้นทางหญิงสาวสังเกตว่าบ้านแต่ละหลังจะปลูกติดกันเป็นกลุ่มๆ แต่ละกลุ่มไม่มากนักส่วนมากจะไม่เกินห้าหลังแต่ละหลังจะเชื่อมหากันหมด

          “บ้านปลูกเหมือนกันหมดเลยนะคะ” ปะการังถามเพราะรู้สึกสงสัย

          “ที่ปลูกให้เตี้ย เพราะกันลมพัด ทะเลลมแรงทุกวัน และที่ให้อยู่เป็นกลุ่มๆ จะได้ช่วยป้องกันอันตราย แต่ละหลังจะเชื่อมหากัน เพราะที่นี่ฝนตกเกือบทุกคืน จะได้เดินไปหากันได้และกันฝนสาดมาเปียกข้าวของ”

          ราชันสามารถอธิบายทุกอย่างได้อย่างละเอียด หญิงสาวรู้สึกว่าทุกคนที่นี่โชคดีที่มีพ่อของราชัน และราชันเป็นเจ้าของที่นี่

          “เธอชอบเกาะที่นี่ไหม”

          “ก็ชอบนะ หรืออาจจะเป็นเพราะฉันจำได้แต่ที่นี่ ไม่มีที่อื่นในความทรงจำ”

          ปะการังยังไม่ลืมว่าเธอต้องเล่นบทว่ายัคงความจำเสื่ออยู่

          “แล้วผมล่ะคุณชอบไหม” ราชันถามแบบเหมือนเป็นคำพูดธรรมดามาก

          ปะการังไม่รู้ว่าควรจะตอบอะไร เธอได้แต่ตีลงไปที่หลังของเขาอย่างกับกำลังตีกลองด้วยความหมั่นไส้