เหมือนหัวใจหายไป

14

เหมือนหัวใจหายไป

          เช้านี้ปะการังตื่นนอนตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง เพราะรีบไปทำอาหารเช้าให้กับนายหัวและต้องการให้พร้าวช่วยหามะพร้าวน้ำหอมมาให้เธอหน่อย

          “นายหัวตื่นเถอะ ไม่อย่างนั้นไม่รอกินข้าวเช้าด้วยนะ”

          กับข้าวเสร็จพร้อมรับประทาน แต่คนกินอีกคนยังไม่ยอมตื่นเลย หญิงสาวจึงต้องมาปลุก

          “หอมแก้มก่อนสิจะได้มีแรงลุก”

          อยู่ดีๆนายหญิงก็ถูกคนตัวใหญ่ที่นอนบนเตียงดึงตัวลงไปหอมแก้มอย่างไม่ทันตั้งตัว

          “เดี๋ยวนี้พัฒนาไปเรื่อยเลยนะคะ”

          ปะการังแกล้งมองชายหนุ่มที่เอาเปรียบเธอด้วยสายตาไม่พอใจ ทั้งที่ในใจจริงๆแอบยิ้มอยู่

          “กินเสร็จแล้วจะลงไปทำขนมเลยใช่ไหม ดูรีบจัง”

          ราชันสังเกตว่าหญิงสาวรีบกินข้าวกว่าทุกวัน และเดาว่าคงเป็นเพราะอยากทำขนมแน่ๆ

          “ใช่ค่ะ เมื่อเช้าฉันลงไปทำกับข้าว เจอพร้าวเพิ่งกลับจากทะเล เลยรบกวนให้ไปหามะพร้าวน้ำหอมให้ ตอนนี้น่าจะได้มาแล้ว ฉันจะลองปรับปรุงเรื่องของกลิ่นขนม เสร็จเมื่อไหร่จะรีบเอามาให้นายหัวชิมเป็นคนแรกเลย”

          ปะการังมีความสุขมาก ที่เธอได้ทำตัวให้เป็นประโยชน์กับคนที่นี่ และการทำขนมก็เป็นงานที่เธอรักด้วย

          “บ่ายนี้ผมจะไปทำธุระที่อีกเกาะและจะอยู่เวรเฝ้ารอบเกาะช่วงหัวค่ำ คุณอยู่คนเดียวได้นะ เก็บขนมไว้ให้ผมด้วย ห้ามให้ใครกินก่อนล่ะ”

          ธุระที่ว่าเป็นเรื่องของการร่วมมือกันเกี่ยวกับการต่อต้านอิทธิพลของพวกบนฝั่งที่อยากยึดเกาะทุกเกาะ ราชันจำเป็นต้องรวมพลังกับนายหัวเกาะอื่น เพื่อต่อสู้กับอิทธิพลพวกนี้

          ระหว่างที่รอเวลาที่จะเดินทาง ราชันก็ไปจัดการให้พร้าวช่วยดูแลคนที่เกาะ เพราะคืนนี้พร้าวไม่ต้องเข้าเวรในทะเล ราชันอดเป็นห่วงช่วงที่เขาไม่อยู่เกาะไม่ได้

          “พร้าวดูแลทุกคนในเกาะนะ ถ้ามีอะไรเร่งด่วนก็ตัดสินใจแทนฉันเลย ฉันเชื่อว่าแกจัดการได้”

          นายหัวจะไปจากเกาะแค่เพียงไม่กี่ชั่วโมง แต่เขากับรู้สึกกังวลอย่างบอกไม่ถูกเลย จึงต้องพยายามวางแผนล่วงหน้าไว้

          “ป้าแก้วฝากปะการังด้วยนะ ค่ำ ๆ ผมจะรีบกลับมา”

          “นายหัวไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ วันทั้งวัน นายหญิงคงอยู่แต่ในห้องทำขนมของเธอ เดินทางปลอดภัยนะคะ”

          ถึงเวลาเดินทางปะการังมาส่งราชันขึ้นเรือ เมื่อเรือออกไปจนสุดสายตา เธอถึงได้กลับเข้าห้องทำขนมต่อ

          ในที่สุดขนามเมอแรงค์ที่ทั้งอร่อยและส่งกลิ่นหอมก็สำเร็จ หญิงสาวเก็บใส่กล่องเก็บไว้ให้นายหัว และเตรียมตัวจะเก็บข้าวของล้าง

          “เดี๋ยวมณีทำเองค่ะ วันนี้มัวแต่ไปช่วยเขาทำปลาหมึก เลยได้มาช่วยนายหญิงเลย” มณีรับอาสา

          “ขอบใจมากจ้า”

          เมื่อเห็นว่ายังไม่เย็นมาก ปะการังมองขนมที่เธอทำไว้เห็นแล้วก็อดคิดถึงครอบครัวของเม็ดทรายไม่ได้ เธอจึงตั้งใจว่าจะเดินเล่นไปเรื่อยเพื่อเอาขนมไปให้เม็ดทรายที่บ้าน และจะได้เดินชมเกาะด้วย

          ขาไปนายหญิงของเกาะเดินลัดเลาะไปทางถนนที่นายหัวเคยขับรถพามาแต่ขากลับเธอตั้งใจจะเดินตัดสวนมะพร้าวเพราะจะใกล้กว่า

          “นายหญิงเดินมาทำไมคะ” แม่ของเม็ดทรายถามด้วยความแปลกใจ

          “เอาขนมมาให้เด็ก ไหนขออุ้มเม็ดทรายหน่อย อยากมาเล่นด้วยหลายวันแล้ว มัวแต่ยุ่งกับทำขนมอยู่”

          เม็ดทรายเป็นเด็กอารมณ์ดี ใครเล่นใครอุ้มเธอก็ยิ้มแย้มหัวเราะให้กับทุกคน จนปะการังตั้งใจว่าจะมาไม่นาน เผลอตัวเล่นกับเม็ดทรายจนเพลิน

          “กลับก่อนนะคะ ไว้วันหลังจะมาเล่นด้วยใหม่นะเด้กอ้วนตัวกลม”

          ถ้าไม่ใกล้มืดหญิงสาวคงอยู่เล่นต่อ เพราะเธอกลับไปก็คงต้องเหงาเพราะนายหัวไม่อยู่

          ขากลับปะการังเดินกลับทางสวนมะพร้าว เธอเดินมาได้ยังไม่ถึงครึ่งทางอยู่ดี ๆ ลมก็พัดเข้ามาที่เกาะอย่างแรง หญิงสาวจึงรีบวิ่งเพราะคิดว่าฝนต้องกำลังจะตกแน่ ๆ เพราะท้องฟ้าดำมืดครึ้มไปหมด

          “โอ๊ย!”

          ด้วยความรีบร้อนหญิงสาวสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่าง เหมือนจะเป็นขวดแก้ว ที่มันโผล่พ้นทรายออกมา ปะการังล้มลงกับทรายนอกจากเธอจะเจ็บที่ข้อเท้าแล้ว ที่เข่าของเธอยังมีเลือดไหลออกมา เหมือนกับถูกอะไรบาด

          หญิงสาวมือเท้าอ่อนแรงทันทีเมื่อเห็นเลือด แต่ก็พยายามจะยันตัวเองให้ลุกขึ้น แต่ก็ต้องกลับลงไปนั่งอีกที เมื่อแสงฟ้าผ่ากลางทะเลแว๊บมาเข้าตาและตามด้วยเสียงฟ้าร้อง จนปะการังต้องยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดหู

          ยังไม่ทันที่จะตั้งสติได้ ฝนก็ตกลงมา ทั้งลมทั้งฝน ไฟที่เกาะก็ไม่ค่อยมีอยู่แล้ว ปะการังพยายามมองหาบ้านคนแถวนั้น แต่กลับมองไม่เห็นอะไรเลย

          หญิงสาวตัดสินใจค่อยๆลุกเดินไปที่เพิงพักที่มีเพียงแค่หลังคาและไม้กระดานสำหรับนั่ง กอดตัวเองพร้อมกับปิดหูด้วยความกลัว ไม่ยอมลืมตามาดูอะไรอีกเลย

          “พร้าวเอ๋ยเอ็งไปดูที่ท่าเรือเถอะ เดี๋ยวแม่ไปดูบนบ้านเอง ไม่รู้นายหญิงจะทันปิดหน้าต่างไหม”

          ป้าแก้วเป็นห่วงทั้งนายหัวและนายหญิง จึงให้ลูกชายไปดูที่ท่าเรือเผื่อนายหัวกลับมา ส่วนตัวป้าเองเดินขึ้นไปดูนายหญิงบนบ้าน

          “นายหญิงอยู่ไหน ทำไมไม่ปิดหน้าต่างฝนสาดหมดแล้ว”

          เรียกหาไปก็เดินปิดหน้าต่างไปทุกบานทุกห้อง เพื่อให้ทันกับลมฝนที่กำลังพัดกระหน่ำ เมื่อปิดเสร็จทุกบาน ป้าแก้วจึงเพิ่งจะทันได้สังเกตว่า เธอไม่เห็นนายหญิงเลยตั้งแต่ขึ้นมา

          “ตายแล้ว! นายหญิงไปไหนนี่ ฝนตกแบบนี้”

          ป้าแก้วตกใจ รีบวิ่งลงจากบ้าน ก่อนจะวิทยุบอกเวรยามผู้ชายให้ช่วยกันตามหานายหญิง

          “แม่หาทั่วแล้วนะ”

          พร้าวได้ยินข่าวนายหญิงหายตัวไปจากวิทยุสื่อสาร จึงวิ่งกลับจากท่าเรือมาที่บ้านทันที

          “แม่หาทั่วแล้ว มณีมันก็บอกว่านายหญิงเลิกทำขนมตั้งแต่เย็น แม่ก็นึกว่าเธอคงขึ้นมาพักผ่อนเลยไม่ได้ตามขึ้นมาดู”

          ป้าแก้วใจคอไม่ดีเลย เพราะหญิงสาวไม่ใช่คนที่นี่ อีกทั้งตอนนี้ก็มีทั้งลมทั้งฝน แถมเกาะก็มืดไปหมด เพราะมีไฟเพียงไม่กี่ดวง

          “พร้าวแล้วเอ็งจะไปไหน”

          คนเป็นแม่ถามเมื่อเห็นลูกชายทำท่าจะวิ่งกลับไปที่ท่าเรือ แทนการตามหานายหญิง

          “ตอนนี้พวกผู้ชายกำลังตามหากันอยู่ ฉันจะพยายามติดต่อนายหัวให้ได้ ไม่แน่นายหัวอาจจะกำลังใกล้มาถึงแล้วก็ได้”

          พร้าวไม่รอฟังแม่พูดต่อ เขารีบวิ่งกลับไปที่ท่าเรือ แต่ยังไม่ทันถึงก็เห็นเรือของนายหัวกำลังเข้าท่าจอด

          “นายหัว นายหัวครับ นายหัว” พร้าวตะโกนไปก่อนที่ตัวจะไปถึง

          “มีอะไรฝนตกแบบนี้ยังจะวิ่งผ่าฝนมา และเรียกอยู่นั่นแหละ มีอะไรก็พูดมา” ราชันคิดว่าพร้าวคงแค่เป็นห่วงเขาที่ฝ่าพายุมา

          “นายหญิงครับนายหญิง”

          “ปะการังเป็นอะไร”

          ยังไม่ทันที่พร้าวจะเริ่มพูด เพราะเขายังเหนื่อยจนหายใจแทบไม่ทันจากการวิ่งมา ราชันก็ถามกลับด้วยความตกใจทันที

          “นายหญิงหายตัวไป ตอนนี้พวกผู้ชายกำลังช่วยกันตามหา”

          ราชันรู้สึกเหมือนหัวใจของเขามันจะขาด เมื่อได้ยินว่าปะการังหายไป มันมากกว่าคำว่าเป็นห่วง เขารู้แต่ว่าเขาจะต้องหาเธอให้เจอ

          พร้าวพูดจบยังไม่ทันจะพูดหรือถามอะไรต่อ หันมาอีกที นายหัวของเขาก็วิ่งไปที่บ้านแล้ว