ขนมปะการัง

18

ขนมปะการัง

          “กลับกันมาแล้วเหรอคะ แดดร้อนทั้งวันนายหญิงหน้าแดงหมดแล้ว”

          จากที่ตั้งใจว่าคงกลับถึงแค่ช่วงบ่าย กลายเป็นว่ามาถึงเกาะก็เย็นมากแล้ว

          “วันนี้ต้องฝากท้องกับป้าแก้วนะคะ”

          ปะการังเหนื่อยเกินกว่าจะทำอาหารเอง จิตใจของเธอสบายใจขึ้นที่ได้บอกความจริงกับนายหัว แต่เรื่องของคนที่ทำร้ายเธอยังคงลอยนวลเธอไม่สบายใจเลย

          ป้าแก้วเตรียมอาหารเย็นไว้รอทั้งคู่แล้ว ทั้งราชันและปะการังต่างก็อยากพักผ่อน จึงรีบกินรีบอิ่มและเข้าห้องนอนเพื่อพักเหนื่อยกัน

          “พรุ่งนี้คงยังไม่ได้ทำขนม ไว้รอบรรจุภัณฑ์ส่งมาก่อน”

          ปะการังหันไปบอกสามีที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ

          “พักก่อนก็ได้ ตอนนี้ผมว่าเรื่องของคุณสำคัญกว่า”

          ราชันเป็นห่วงเรื่องคดีความ มากกว่าเรื่องทำขนม เพราะเขากลัวว่าคดีจะไม่คืบหน้า

          “ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ทางตำรวจคงจัดการได้ พ่อก็ไม่ได้เพิกเฉย กำลังหาทางรวบรวมหลักฐาน ”

          หญิงสาวตอบไม่ตรงกับใจ เพราะตัวเธอเองก็กลัวเหมือนกันว่าคนผิดอย่างธิดาจะลอยนวล และตอนนี้แม่เลี้ยงของเธอก็กำลังผลาญเงินของบริษัทอย่างสนุกมือ

          “คุณคิดแบบนี้ผมก็สบายใจ ปะการังคุณไม่ต้องกลัวนะ ที่นี่ปลอดภัย คนชั่วย่อมได้รับกรรม”

          ราชันเป็นห่วงความรู้สึกของภรรยา เพราะการที่ผู้หญิงคนหนึ่งต้องถูกทำร้ายหนักแบบนั้น และเธอยังคงจดจำทุกอย่างได้ ชีวิตของเธอต้องอยู่บนความหวาดกลัว

          “คุณยังติดผมอยู่นะ ที่บังอาจโกหกสามีที่น่ารักอย่างผม คืนนี้ผมจะลงโทษให้สาสมเลย”

          พูดจบไฟทุกดวงก็ถูกปิดลง บทรักก็เริ่มบรรเลงอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ทางเดินแห่งหัวใจมันสะดวกกว่า เพราะทั้งคู่ต่างยอมเปิดใจที่จะเป็นสามีภรรยากันอย่างแท้จริงแล้ว

          ปะกาลังเธอหลงรักสามีตัวเอง จนกลัวที่จะเสียเข้าไป ถ้ารู้ว่าเธอโกหกเขามาตลอด แต่ในวันนี้เธอไม่มีอะไรต้องกลัวอีกแล้ว เมื่อจิตใจมีความสุข ความสุขนั้นก็ถูกส่งผ่านร่างกายเปลือยเปล่าของทั้งคู่อย่างชุ่มชื่นหัวใจ

          เช้านี้ปะการังตั้งใจจะไปหาเม็ดทราย เพราะคิดว่าของคงยังไม่มาส่ง แต่กลับเป็นว่ายังไม่ทันถึงเที่ยงของก็มาส่งถึงมือแล้ว หญิงสาวจึงเปลี่ยนแผน เริ่มเตรียมวัตถุดิบ ในการทำพรุ่งนี้ โดยมีมณีคอยช่วย

          พ่อกับแม่ของราชันติดต่อร้านค้า ร้านกาแฟไว้หลายร้าน อย่างน้อยเธอต้องทำถึงห้าร้อยห่อ เพื่อให้คุ้มกับค่าขนส่ง ที่ต้องเดินทางไปฝั่ง

          ราชันยังไม่ได้บอกเรื่องที่เขากับปะการังเป็นสามีภรรยากันแล้ว ให้ครอบครัวเขารู้ พ่อกับแม่รู้แต่เพียงว่า หญิงชาวบ้านในเกาะไปเรียนทำขนมมา จึงได้อยากลองทำขาย

          ปะการังเองก็ไม่ได้เร่งรัดอะไร เพราะเธอเข้าใจเหตุผล ราชันเป็นคนที่มีฐานะ พ่อกับแม่ก็มีหน้าตาในสังคม ตอนนี้ตัวเธอก็ไม่สามารถเปิดเผยฐานะที่แท้จริงได้ ไว้ทุกอย่างเรียบร้อย หญิงสาวเชื่อว่าเขาคงพาเธอไปเปิดตัวเอง

          เช้าวันเริ่มต้นกับการทำขนม ป้าแก้ว มณี พร้าว ไม่เว้นแม้แต่ราชันเองก็ถูกตามตัวลงมาช่วย กว่าจะได้ขนมครบตามจำนวนก็กินเวลาไปจนถึงค่ำ

          “พรุ่งนี้แกไปกับฉันนะ จะได้ไปช่วยยกลังขนม”

         ราชันหันไปบอกพร้าวที่กำลังเรียงขนมลงลังจนเกือบเสร็จแล้ว

          “ฉันล่ะ” ปะการังชี้มาที่ตัวเธอ

          “คุณอยู่พักผ่อนเถอะ เพราะถ้าขนมขายดี คงได้ทำกันยาว คราวนี้จะมาร้องขอพักไม่ได้นะ”

          ราชันเขามีบางอย่างที่ต้องการไปจัดการ จึงไม่อยากให้ปะการังไปด้วย

          “อยู่กับป้าที่นี่แหละค่ะนายหญิง ไปๆมาๆผิวเสียหมด อยู่บ้านคอยทำกับข้าวรอนายหัวดีกว่า”

          ป้าแก้วสนับสนุนอีกเสียง เพราะเขาสังเกตว่า นายหัวต้องมีอะไรบางอย่างถึงได้ชวนพร้าวไป ทั้งที่ควรจะเอาคนไปมากกว่านี้แต่กลับเลือกพร้าวไปคนเดียว

          “ไปพักผ่อนกันได้แล้ว เหนื่อยกันมาทั้งวัน ถ้าทุกอย่างไปได้ดี ต่อไปนี้พวกเราไม่ต้องง้อไอ้พวกชอบกดราคามะพร้าวอีกแล้ว”

          ราชันแอบลุ้นอยู่ในใจ อยากให้ขนมปะการังขายดี เพราะแค่ทำไปลองขาย ยังใช้มะพร้าวไปหลายลูก มีหวังถ้าขายดี คงไม่ต้องขายมะพร้าวให้กับพวกหน้าเลือดอีกแล้ว

         “เหนื่อยไหม ทำขนมทั้งวันเลย”

          ชายหัวโอบกอดภรรยาของเขาเมื่อทั้งคู่ขึ้นมาอยู่บนห้องนอนกันสองคน

          “ทำอย่างกับฉันทำคนเดียว ทุกคนก็เหนื่อยด้วยกันทั้งนั้น คุณเองก็อยู่ช่วยตั้งแต่เช้า วันนี้เลยไม่ได้ไปทำอย่างอื่นเลย”

          หญิงสาวโอบกอดสามีกลับ พร้อมกับเอาหน้าซบลงที่              แผ่นอกกว้างของเขา

          “พรุ่งนี้คุณไปส่งขนมอย่างเดียวเหรอคะ”

          “ถามทำไม มีอะไรหรือเปล่า” นายหัวร้อนรนกลัวถูกสงสัย

          “เปล่าค่ะ จะได้กะเวลาถูกว่ากี่โมงคุณถึงจะกลับมา เป็นห่วง”

          “ผมเอาปลาหมึกแห้งและปลาหมึกหวานไปส่งให้ลูกค้าด้วย คงกลับมืดเลย เพราะจะไปส่งของให้เขาแล้วกลับเลยก็คงไม่ใช่ คงต้องพูดคุยทักทาย ผมอาจจะกินมื้อเย็นกับพ่อและแม่เลยนะ ไม่ต้องเตรียอาหารเย็นไว้ให้ แต่ขอเป็นขนมหวานสักถ้วยเผื่อเจ้าพร้าวด้วยก็ดี”

          ชายหนุ่มคิดว่าสิ่งที่เขาต้องการไปทำ อาจจะกินเวลานาน จึงจำเป็นต้องโกหกว่า เขาอาจกินข้าวกับพ่อกับแม่ เพื่อให้หญิงสาวไม่สงสัย

          ได้เวลาฝนก็ตกลงมาเหมือนเช่นหลายๆวัน ตั้งแต่ปะการังมาอยู่ที่นี่แทบจะไม่มีวันไหนที่ฝนไม่ตกเลย ตอนแรกเธอก็รู้สึกไม่ชิน แต่พอตอนนี้คืนไหนฝนไม่ตกกลับรู้สึกนอนไม่ค่อยหลับ

          “คืนนี้คงไม่มีพายุนะคะ ” ปะการังอดเป็นห่วงชาวประมงของเกาะที่ต้องออกไปหาของทะเล

          “ไม่น่ามีนะคืนนี้ แต่ผมสั่งทุกคนที่ออกเรือแล้ว ว่าไม่เกินเที่ยงคืนให้กลับ เพราะถึงแม้ดึกๆจะได้ดี แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นมันไม่คุ้มกัน”

          ความใส่ใจเป็นห่วงเป็นใยคนอื่นเสมอ เป็นนิสัยของนายหัวที่ทำให้ปะการังรู้สึกว่าเธอโชคดี ที่ได้เขาเป็นสามีของเธอ

         “อาบน้ำนอนกันดีกว่า พรุ่งนี้ผมต้องเดินทางแต่เช้า ไม่อยากตากแดด เดี๋ยวดำไปมากกว่านี้ เดี๋ยวนายหญิงเขาจะไม่รักเอา”

          ราชันหยอดคำหวานใส่ภรรยาเสมอ ทำให้ปะการังอดคิดไม่ได้ ว่าเขาหลุดรอดมาถึงเธอได้อย่างไรกัน

          คืนนี้ด้วยความเหนื่อยที่ต้องทำขนมกันทั้งวัน ทั้งคู่ทำได้เพียงแค่นอนกอดกันเท่านั้น ต่างฝ่ายต่างก็พากันหลับสนิทพร้องกับสายฝนที่ตกอยู่นอกหน้าต่าง