เรื่องรักนี้ใต้แสงเทียน

1

ค่ำคืนที่บ้านไม่มีใครอยู่

            “คุณภาคินคะเป็นอะไรทำหน้าเศร้าแบบนี้”

          ยิหวาสาวน้อยหุ่นดี ที่ถูกครอบครัวของภาคินช่วยเหลือเธอกับแม่ไว้

          “ฉันต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ” คนตอบหันมามองหน้าหญิงสาวด้วยสายตาที่ดูมีความเศร้าอยู่ในนั้น

          “ก็ดีสิคะ ได้ไปเรียนถึงต่างประเทศ ไม่เห็นต้องเศร้าเลยค่ะ” ยิหวาไม่เข้าใจความรู้สึกของชายหนุ่มตรงหน้า

          “ยิหวาไม่เข้าใจหรอก ถ้าฉันไปเรียนที่นั่นต้องไปหลายปี และระหว่างนั้นอาจจะไม่ได้กลับมาจนกว่าจะเรียนจบ”

          ภาคินเข้าใจดี ว่ายิหวาไม่เข้าใจ เธอคงคิดว่าไปแค่ไม่กี่เดือน และคงได้กลับบ้านมาเรื่อยๆ

          “ไปนานจังค่ะ คิดถึงแย่เลย” สาวสวยพูดอย่างใสซื่อ

          “จริงเหรอ ถ้าฉันไปอยู่ที่นู่นเธอจะคิดถึง”

          สายตาที่ชายหนุ่มอายุมากกว่ายิหวาถึงสี่ปี มองจ้องเธอเป็นสายตาที่หญิงสาวยังไม่เคยถูกใครมองแบบนี้ มันทำให้หัวใจของยิหวารู้สึกเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก

          “จริงสิคะ ยิหวาเกิดมาก็เจอคุณแล้ว ถ้าต้องไม่เจอกันนานแบบนั้นก็ต้องคิดถึงอยู่แล้ว”

          ตั้งแต่วันแรกที่ลืมตาดูโลก ยิหวาก็อยู่ที่บ้านของตระกูลอรรถจิรานนท์แล้ว

แม่ของเธอท้องไม่มีพ่อ ฐานิตาแม่ของภาคินสงสารดารินแม่ของเธอ เพราะได้ฟังเรื่องราวจากป้าช้อย ซึ่งเป็นคนเก่าคนแก่ของบ้าน และเป็นญาติห่างๆของดาริน

คนที่เป็นพ่อของยิหวาก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเพื่อนสนิทของคณินพ่อของภาคินเอง

“จริงด้วยเนาะ เราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก”

คำพูดของหญิงสาว ทำให้ภาคินคิดไปถึงภาพเมื่อเด็กๆ ที่เขาสองคนจะเป็นเพื่อนเล่นกันตลอด

“นานแล้วนะคะ ที่เราไม่ได้ไปเที่ยวไหนกันเลย”

หญิงสาวไม่เคยได้ไปเที่ยวไหน ตั้งแต่ที่ภาคินเข้าเรียนมหาวิทยาลัย

“แล้วทำไมไม่ไปล่ะ” ชายหนุ่มสงสัย

“เคยไปคนเดียวที่ไหนล่ะ ไปเที่ยวทีไรแม่ให้ไปก็เพราะอ้างว่าคุณภาคินให้ไปเป็นเพื่อน”

สองคนมองหน้ากันและหัวเราะ เมื่อคิดถึงเหตุผลที่ทั้งคู่ยกขึ้นมาอ้างโกหกเพื่อให้ดารินแม่ของยิหวา ยอมให้ทั้งคู่ได้ไปเที่ยวข้างนอก

“ฉันก็ยุ่งๆ เลยลืมคิดไปว่า เธอคงไม่ได้ไปไหนแน่ๆ ทำไมน้าดารินถึงห้ามเธอเกือบทุกเรื่องเลย”

ดารินจะคอยห้ามไม่ให้ ยิหวาทำนู่นทำนี่ โดยเฉพาะถ้าต้องเกี่ยวกับครอบครัวของภาคิน ยกเว้นชายหนุ่มเป็นคนมาขอเอง ดารินถึงจะยอม

“แม่บอกว่า แค่ทุกวันนี้ที่ครอบครัวของคุณให้เราสองคนมีที่ซุกหัวนอน แม่มีงานทำ ยิหวาได้เรียนหนังสือ แค่นี้ก็ไม่รู้จะตอบแทนบุญคุณหมดไหม เลยไม่อยากให้ฉันรบกวนอะไรคุณอีก”

มันเป็นคำพูดที่ดารินพูดกับลูกสาว เกือบทุกครั้งที่ยิหวากำลังจะไปไหนหรือทางครอบครัวของภาคินซื้ออะไรให้

“น้าดารินก็คิดมาก ทุกวันนี้แม่ของเธอก็ทำงานบ้านทุกอย่าง ไม่ใช่ว่ามาอยู่ที่นี่เฉยๆ” ชายหนุ่มส่ายหัว

“บ้านเงียบจังเลย คุณพ่อก็ไปต่างจังหวัดกับคุณแม่ น้าดารินกับป้าช้อยก็เอาแต่ไปจัดของบนบ้านหลังใหม่”

ภาคินไม่เข้าใจเลย ทำไมมารดาของเขาต้องรีบสร้างบ้านให้เขาทันที ที่เขาเรียนจบมหาวิทยาลัย

“ยิหวาอยากไปช่วยแม่กับป้า แต่ทั้งสองคนบอกให้มาอยู่เป็นเพื่อนคุณ” หญิงสาวบอกชายหนุ่ม

ตอนกลางวันงานบ้านที่บ้านหลังใหญ่มีมาก จนทั้งคู่ไม่มีเวลา ที่จะได้ไปทำงานบ้านที่บ้านหลังเล็ก จึงต้องอาศัยเวลาช่วงกลางคืน

“บ้านก็สร้าง แล้วยังจะให้ไปเรียนต่อฉันงงกับความคิดของคุณแม่ฉันจริงๆ” ภาคินส่ายหัวอย่างไม่เข้าใจ

“คุณภาคินไม่ชอบเหรอคะ บ้านก็มี เรียนก็ได้ไป”

หญิงสาวคิดถ้าเป็นตัวเธอคงดีใจ ที่ได้มีทุกอย่าง ซึ่งในชีวิตจริงเธอไม่มีโอกาส

“บ้านอ่ะชอบ แต่ก็ไม่เห็นยังต้องรีบสร้าง ส่วนเรื่องเรียนไม่อยากไปเลย”

 คนพูดหันมาจ้องหน้ายิหวาเหมือนต้องการให้เธอมองเห็นอะไรบางอย่างในสายตาเขา

“ทำไมล่ะคะ เดี๋ยวก็ได้กลับ” หญิงสาวถามพร้อมจ้องตาหวานกลับ

“เป็นห่วงเธอนั่นแหละ ยังจะถามอีก”

คำตอบที่ทำเอายิหวาถึงกลับต้องหลบตาด้วยความเขินอาย นอกจากคำพูดที่ทำให้คนฟังเขินแล้ว ยังมีสายตาที่มองเธอหวานยิ่งกว่าน้ำผึ้งเสียอีก

“เออ..คุณภาคิน พอมีรูปตอนเราไปเที่ยวทะเลบ้างไหมคะ ยิหวาจะเอาไปทำเป็นวิดีโอ ส่งอาจารย์ที่โรงเรียน”

ได้โอกาสหญิงสาวรีบเปลี่ยนเรื่องพูด ความจริงเธอตั้งใจจะถามชายหนุ่มพรุ่งนี้เช้า แต่ตอนนี้คิดเรื่องไม่ออก เลยพูดไปทันที

“มีอยู่บนห้อง ไปช่วยกันหานะ จะได้ช่วยเก็บของเตรียมย้ายไปบ้านนู้นด้วย”

ภาคินเริ่มเก็บของในห้องนอนแล้ว แต่ยังเก็บได้ไม่มาก เพราะบ้านใหม่ยังจัดการไม่เสร็จ

“ได้ค่ะ จะได้ช่วยกันยกไป ยิหวาจะได้ไปหาแม่กับป้าด้วย”