ลูกอิจฉา

บทที่15

ลูกอิจฉา

            เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ลลิลมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ได้เกือบหกเดือนแล้ว ส่วนนาเดียร์ก็มาเป็นขวัญใจของทุกคนที่บ้านนี้ได้เกือบสามเดือนเช่นกัน

            สัปดาห์นี้ทั้งสัปดาห์ลูกสาวคนสวยต้องมานอนกับพ่อจ๋าและแม่จ๋าตลอด เพราะอากาศที่เปลี่ยนแปลง เด็กน้อยเป็นไข้ช่วงกลางคืนตลอด ติณห์เองก็เลยอยากให้ลลิลดูแลลูกสาวอย่างใกล้ชิด

          งานช่วงนี้ถึงแม้จะหนัก ทั้งงานบริษัท งานบ่อนที่ต้องจัดการเพราะใกล้จะปิดตัวอย่างถาวร และยังมีในเรื่องของการเปิดร้านอาหารที่กำลังจะเริ่มต้น ติณห์ยังต้องกลับมาดูแลลูกสาวที่เป็นไข้ เขาจะคอยตื่นขึ้นเพื่อมาวัดไข้และเช็ดตัวให้นาเดียร์ด้วยตัวเอง

            “คุณนอนเถอะค่ะ ลิลจัดการเรื่องลูกเอง ทำงานเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ยังจะมานอนน้อยอีก” หญิงสาวเป็นห่วงชายหนุ่มที่นอนหลับๆตื่นๆ

            “มันนอนไม่หลับเอง พอจะหลับมันก็กังวลขึ้นมาต้องลุกมาดูลูก” ชายหนุ่มอธิบาย

            ค่ำคืนแห่งการดูแลลูกสาว ที่ป่วยเป็นไข้อยู่ทุกคืนได้ผ่านพ้นไป ชายหนุ่มได้กลับมานอนเต็มตาอีกครั้ง นาเดียร์เองก็กลับไปนอนกับพี่เลี้ยงเหมือนเดิม

            “ทำไมเดี๋ยวนี้คุณดูหน้าซีด ดูเงียบๆแปลกๆ” ติณหฺสังเกตคนตรงหน้ามาได้หลายวัน แต่คิดว่าหญิงสาวคงเพลียจากการดูแลลูกสาว แต่นี่ก็หลายวันแล้วที่นาเดียร์หายป่วยแต่หญิงสาวก็ดูจะยังอ่อยเพลียอยู่

            “ลิลเป็นอะไรไม่รู้ค่ะช่วงนี้ เวียนหัวตลอด กลางวันนี่เผลอหลับตลอด ” ลลิลเองก็รู้สึกตัวเองผิดปกติไป

            “ไปหาหมอไหม พรุ่งนี้ผมไม่เข้าบริษัทก็ได้” ติณห์เริ่มเป็นห่วง

            “ยังไม่ต้องหรอกค่ะ ลิลว่ารอดูอีกสักวันสองวันก่อน คุณทำงานเถอะ เดี๋ยวถ้าไม่ไหวยังไงลิลจะโทรบอก” หญิงสาวไม่อยากรบกวนเวลาทำงานของติณห์ยิ่งช่วงนี้ดูยุ่งๆ

            “แล้วเรื่องที่คุณจะให้ลิลไปเรียนทำอาหารเมื่อไหร่ดีคะ” ถึงแม้ร่างกายจะยังดูไม่สมบูรณ์ แต่ลลิลเองก็อยากไปเรียนทำอาหาร

            “เอาไว้สุขภาพคุณดีกว่านี้ก่อน ไม่ต้องรีบหรอก อีกสักพักใหญ่ๆเลย กว่าร้านจะได้เปิด นี่ก็เพิ่งเริ่มสร้างเอง” ติณห์คิดว่าอีกนานกว่าร้านจะสร้างเสร็จ

            จากที่คิดจะเปิดเพียงร้านเล็กๆ แต่จากจำนวนพนักงานในบ่อน ที่ยืนยันจะทำงานกับเขาต่อไป มีมากถึงห้าสิบคน ทำให้ชายหนุ่มต้องวางแผนเรื่องร้านใหม่ เพื่อหารายได้รองรับกับจำนวนพนักงาน

            “อ๊วก ....เอ้อ..”

            “คุณลิลเป็นอะไรคะ” รัตน์ตกใจเมื่อเห็นเจ้านายวิ่งเข้าห้องน้ำไปอาเจียน

            “เปลี่ยนกลิ่นน้ำยาถูพื้นใหม่เหรอ เหม็นคาวเชียว ได้กลิ่นแล้วมันคลื่นไส้” ลลิลรู้สึกกพะอืดพะอม เมื่อเดินเข้ามาในห้องนอนของลุกสาวและได้กลิ่นน้ำยาถูพื้น ที่รัตน์เพิ่งถูเสร็จไป

            “แบบเดิมกลิ่นเดิมเลยค่ะ คุณลิลก็เป็นคนซื้อมาให้รัตน์เองนะคะ ” แม่บ้านยืนยัน

            “แปลกจังฉันเหม็นกลิ่นมาก ถ้านาเดียร์ตื่นบอกให้ไปหาฉันที่เรือนหลังเล็กหน่อยนะ” ลลิลตั้งใจว่าจะมานอนกอดลุกสาวที่หลับปุ๋ยอยู่บนเตียง แต่เธอพะอืดพะอม จึงเปลี่ยนใจกลับไปนอนที่ห้องดีกว่า

            “เมื่อกี้เสียงใครอ้วก” ป้าช่วยเดินเข้ามาในห้องเพื่อมาตามรัตน์ให้เอาผ้าที่ซักไปตาก

            “คุณลิลค่ะ เป็นเกือบทุกวันเลย เมื่อกี้ก็บอกว่าเหม็นน้ำยาถูกพื้นจนคลื่นไส้ รัตน์ก็ใช้ยี่ห้อเดิม กลิ่นเดิมไม่ได้เปลี่ยน ” รัตน์สังเกตเจ้านายมาหลายวันแล้ว

            “สงสัยจะไม่ค่อยสบาย เดี๋ยวนี้เห็นนอนกลางวันตลอด” ป้าช่วยก็เห็นความผิดปกติ

            “อาการเหมือน.....”

            “เหมือนอะไร จะพูดก็พูด ลากเสียงให้สงสัยอยู่นั่นแหละ” ป้าช่วยดุ

            “เหมือนตอนนายเก่า แม่ของคุณหนูเป็นตอนท้องเลยค่ะ” รัตน์สันนิษฐาน

            “เออ...พอเธอพูดฉันก็ว่าเหมือนนะ” ป้าช่วยเห็นด้วย

            วันนี้เป็นอีกวันที่ติณห์กลับมาถึงบ้านช่วงค่ำ แต่ก็โทรศัพท์มาบอกให้ลลิลรอกินข้าวด้วย แต่เมื่อเขามาถึงในเรือนหลังเล็กยังปิดไฟเงียบ ชายหนุ่มมองด้วยความสงสัย

            “กลับมืดทุกวันเลยนะคะช่วงนี้” ป้าช่วยเดินมาหาเจ้านายถึงรถ

            “มีอะไรหรือเปล่าครับป้า” ติณห์สงสัย เพราะป้าช่วยไม่เคยมายืนรอเขาแบบนี้

            “ก็เรื่องอาการแปลกของคุณลลิล ป้าว่าเธอกำลังท้องค่ะ” ป้าช่วยพูดตรงไม่อ้อมค้อม

            “ท้อง!....” ติณห์ทวนคำของป้าช่วยอย่างตกใจ

            “ก็ใช่สิคะ ป้าถามคุณตรงๆเลย คุณได้คุมกำเนิดกันไหม” เลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก ถึงแม้จะเป็นแค่แม่บ้าน แต่ป้าช่วยก็กล้าที่จะถามเรื่องส่วนตัว

            “ไม่ครับป้า ผมลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย ลลิลเองก็ยังไม่ประสีประสา ก็คงไม่ได้คิดอะไร ” ชายหนุ่มอยู่ในอารมณ์ที่ตกใจ จนไม่รู้ว่าควรดีใจหรือทำอะไรต่อไป

            “ป้าซื้อเตรียมเอาไว้ให้แล้ว ให้คุณลิลตรวจซะ จะได้รู้ว่าท้องหรือไม่สบาย ปล่อยนานไปจะแย่เอา ดูสิป่านนี้ยังนอนอยู่เลย” ป้าช่วยยื่นกล่องที่ตรวจการตั้งครรภ์ให้ชายหนุ่มที่ยังยืนงงอยู่ตรงหน้า

            ติณห์รับกล่องที่ตรวจมาจากป้าช่วย เขาแกะอ่านรายละเอียด เพราะไม่อยากไปแกะอ่านต่อหน้าหญิงสาว กลัวว่าเธอจะอายเอา

            “ลิล ลิล มืดแล้ว เป็นอะไรหรือเปล่า นอนหลับสนิทเลย” ติณห์เดินเข้ามาเปิดไฟในห้อง แต่คนตัวเล็กยังนอนหลับสนิทไม่รู้สึกตัว

            “ขอโทษทีค่ะ ลิลเตรียมอาหารเย็นไว้ให้คุณแล้ว แต่ของลิลให้รัตน์ออกไปซื้อส้มตำมาให้เมื่อเย็นค่ะ ” หญิงสาวค่อยๆยันตัวเองให้ลุกจากที่นอน

            “ลิลประจำเดือนคุณมาปกติไหม” ชายหนุ่มถามในขณะที่กำลังประคองไหล่หญิงสาวเพราะกลัวเธอจะล้ม

            “ถามทำไมคะ ” หญิงสาวหันมามองหน้าคนถามอย่างสงสัย

            “ป้าช่วยบอกผม ว่าคุณมีอาการเหมือนคนท้อง” ชายหนุ่มบอกตามจริง

            “ท้องเหรอคะ ไม่หรอกค่ะ คุณไม่ต้องกังวลไป” ลลิลหลบสายตาคนที่ยืนประคองเธอไว้ในอ้อมแขน

            “เดี๋ยวตอนเช้า ตรวจหน่อยก็ดีนะ ป้าช่วยแกซื้อที่ตรวจมาให้” ชายหนุ่มยื่นกล่องให้ลลิลดู

            “กลัวลิลท้องกันมาเหรอคะ” หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่ม ด้วยสายตาที่มีบางอย่างซ่อนอยู่

            “กลัวสิ ” ติณห์กระชากเสียง

            “สบายใจได้ค่ะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ลิลจะไม่สร้างความเดือดร้อนให้คุณ” หญิงสาวพยายาสะบัดมือหนาที่โอบเธอไว้

            “ไปใหญ่แล้ว คุณคิดอะไรของคุณ ลลิลถ้าคุณท้องทุกคนเขากลัวว่าถ้าคุณไม่ไปหาหมอตั้งแต่เริ่มท้อง สุขภาพของคุณกับลูกจะแย่ เพราะอาการคุณดูไม่ค่อยดีเลย” ติณห์อธิบายด้วยน้ำเสียงที่โมโห คนตัวเล็กที่มองคนที่เป็นห่วงไปในทางที่ไม่ดี

            “คุณพูดจริงเหรอคะ แต่ลิลมาอยู่ที่นี่ในฐานะ.....” หญิงสาวยังไม่เชื่อมั่นในคำพูดของคนตรงหน้า

            “คุณจะเดินเข้ามาในฐานะไหน มันก็ไม่เกี่ยว แต่ถ้าคุณท้อง ลูกในท้องคือลูกของผม และคุณก็คือแม่ของลูก” ชายหนุ่มมองจ้องคนตรงหน้าอย่างจริงจัง

            คำพูดที่หญิงสาวอยากได้ยินไม่ใช่คำนี้ แต่ได้เพียงเท่านี้ก็คงมากพอ สำหรับผู้หญิงที่เดินเข้ามาในชีวิตของเขาด้วยตำแหน่งนางบำเรอ

            คืนนี้เป็นคืนที่ทั้งคู่ต่างก็นอนไม่หลับ เพราะต่างคนต่างก็รอให้ถึงวันพรุ่งนี้ด้วยใจจดใจจ่อ ไม่ว่าคำตอบจะเป็นอย่างไร ติณห์มีคำตอบในใจเขาอยู่แล้ว ต่างกับหญิงสาว ที่เธอยังไม่รู้ว่าจะพาตัวเองไปทางไหนดี ถ้าเกิดเธอได้เป็นแม่คนจริงๆ

            “คุณจะไปไหนคุณติณห์ ฉันจะฉี่” หญิงสาวดันคนที่เดินตาให้ออกจากห้องน้ำ

            “ผมจะไปช่วยคุณตรวจ” ชายหนุ่มยังคงดันประตูเพื่อจะเดินตามเข้าไป

            “คุณจะบ้าหรือไง ใครจะไปฉี่ออก มีคนอื่นเข้ามาอยู่ในห้องน้ำด้วย” ถึงแม้จะเห็นกันมาทั้งเนื้อทั้งตัวแล้ว แต่ลลิลก็ยังไม่สนิทใจถึงขนาดที่จะปัสสาวะต่อหน้าเขาได้

            “ก็ได้ แต่คุณห้ามล็อคประตูเด็ดขาด และรีบออกมาให้ผมดูผลด้วย เข้าใจไหม”

            “ค่ะ...คุณผู้ชาย”

            ติณห์ยื่นรอแนบชิดกับประตุห้องน้ำ จนเหมือนเขาแทบจะเอาหูแนบกับประตู ความอยากรู้ของเขา มันทำให้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ แทบไม่อยากจะรอคำตอบอยู่ข้างนอกเลย

            “ออกมาได้แล้ว ลิล ” เมื่อเสียงชักโครกถูกกด  ชายหนุ่มก็เคาะประตู พร้อมกับตะโกนเข้าไป

            ไม่มีเสียงตอบมาจากห้องน้ำ ชายหนุ่มลองเรียกอีกที ก็มีแต่ความเงียบ เขาจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป และพบลลิลยืนถือที่ตรวจพร้อมกับน้ำตาที่กำลังไหล

          “เกิดอะไรขึ้น” ชายหนุ่มแย่งที่ตรวจจากมือของหญิงสาว เพื่อจะดูผลการตรวจที่ได้

            “ลิลคุณท้อง คุณท้องจริงๆด้วย” ติณห์ทั้งกอดและห้อมแก็ม หญิงสาวที่ยืนนิ่งพร้อมหยดน้ำตาที่ไหลอย่างไม่ขาดสาย

            น้ำตาที่ไหลออกมา ลลิลก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ามันเกิดจากความรู้สึกแบบไหน เธอทั้งดีใจ เสียใจ ตกใจ และกลัวกับอนาคตที่กำลังตามมา

            “ร้องไห้ทำไมคุณแม่ จะมีลูกอีกคนแล้วนะ นาเดียร์รู้ลูกต้องดีใจแน่ๆ จะมีเพื่อนเล่นแล้ว” ชายหนุ่มเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก็มนุ่มทั้งสองข้างอย่างห่วงใย

            “แล้วคุณล่ะคะ ดีใจไหม” หญิงสาวยังคงยื่นนิ่ง มองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างรอคำตอบ

            “แล้วทำไมผมจะต้องไม่ดีใจ นั่นลูกผมทั้งคนนะ ผมทำมากับมือ” ติณห์พยายามจะทำให้หญิงสาวตรงหน้าอารมณ์ดีขึ้น แต่มันก็ทำได้แค่เพียงให้เธอยิ้มมุมปากเท่านั้น

          ติณห์ดีใจจนไม่อยากเก็บเรื่องนี้ไว้แค่เพียงสองคน เขาพาหญิงสาวไปบอกข่าวดีกับคนป่วยที่เฝ้าแต่คอยพูดว่าอยากมีหลานของตัวเองไวๆ

            “พ่อครับ เป็นอย่างไรบ้างวันนี้” ชายหนุ่มเดินไปนั่งหัวเตียง ข้างๆคนป่วย

            “ลมอะไรหอบมาแต่เช้าวันนี้ แถมยังมาหาพ่อพร้อมกันอีก ” กิตต์ขจรสัมผัสได้ ว่าลุกชายต้องมีอะไรพิเศษแน่ๆ

            “ไหนยกแขนสองข้างโชว์ผมหน่อยสิ” ติณห์ช่วยประคองแขนของคนป่วยให้ยกขึ้น

            “ปล่อยเลยๆ แค่นี้จิ๊บๆ ขอเวลาอีกสักเดือนจะนั่งโชว์เลย” ได้ที่กิตต์ขจรคุยอวดลูกชาย

            “จริงค่ะ คุณติณห์ ถ้าร่างกายกลับมาฟื้นตัวแบบนี้ และคุณท่านตั้งใจทำกายภาพสม่ำเสมอ ไม่เกินเดือน ท่านจะกลับมานั่งได้ แต่เป็นการนั่งแบบที่ต้องอาศัยการเอนเตียงบริเวณหัวนอนช่วยก่อนนะคะ” พยาบาลสาวที่รับเวรช่วงเช้าช่วยยืนยัน

            “ถ้าแบบนั้นก็ดีเลยครับ เพราะจะไม่แค่เล่านิทานให้นาเดียร์ฟัง คุณปู่ยังต้องช่วยเลี้ยงหลานอีกคน” ชายหนุ่มลุกไปประคองคนท้องให้เดินมาใกล้ๆกับคนป่วย ที่กำลังทำสีหน้าตกใจ

            “พูดจริงใช่ไหม ติณห์ลูกจะมาล้อเล่นเรื่องแบบนี้ไม่ได้นะ หนูลลิลท้องจริงๆใช่ไหม กี่เดือนแล้ว แล้วจะคลอดเมื่อไหร่” คนป่วยเอื้อมือมาคว้าแขนหญิงสาวตรงหน้าอย่าดีใจ

            “ลิลแค่ใช้ที่ตรวจ ยังไม่ได้ไปตรวจละเอียดเลยค่ะ แต่น่าจะยังไม่กี่เดือน คุณพ่ออย่าเพิ่งคิดไปถึงวันคลอดเลยค่ะ น่าจะอีกนาน” หญิงสาวยิ้มให้คนป่วย

            “พ่อขอบคุณหนูลลิลมากนะ ที่ทำให้ความหวังของพ่อเป็นความจริงขึ้นมา คนป่วยอย่างพ่อ อยู่ได้เพราะกำลังใจแท้ๆ” กิตต์ขจรดีใจจนน้ำใสๆไหลคลอตา

            “พ่อจะขอบคุณลิลอย่างเดียวไม่ได้นะ นี่มันผลงานของผมเลย ถ้าจะชมต้องชมความสามารถในการปั๊มของผมแล้ว” ติณห์ทำท่าเป็นฮี่โร่

            “เขาเรียกลูกอิจฉานะแบบนี้”

            “แปลว่าอะไรครับพ่อ ฟังดูเหมือนความหมายไม่ค่อยดี” ติณห์ไม่เคยได้ยิน

            “เด็กรุ่นใหม่ ไม่เคยได้ยินล่ะสิ เขาเอาไว้เรียกเวลาที่ใครไปรักหรือไปสนใจเด็กคนไหนมากๆ และกลับมาท้อง เขาจะเรียกเด็กที่มาเกิดว่าลูกอิจฉา” กิตต์ขจรอธิบายให้ลูกชายฟัง

            เป็นข่าวดีที่สุด สำหรับคนป่วยที่รอคอยวันที่จะได้เห็นหน้าหลานแท้ๆของเขา แต่ถึงจะมีหลานแท้ๆเป็นของตัวเอง กิตต์ขจรก็ตั้งใจไว้แล้วว่าเขาจะรักหลานทั้งคู่เท่ากัน เพราะนาเดียร์คือของขวัยชิ้นแรกของเขา