น้ำผึ้งแสนหวาน

ตอนที่2

น้ำผึ้งแสนหวาน

          “วันนี้เราไปทักทายผู้คนที่นี่รอบๆหมู่บ้านกันนะจ๊ะ”

         หญิงสาวเริ่มต้นจากการพาอนาคตสามี ไปเดินทักทายป้าๆน้าๆลุงๆ ในหมู่บ้าน

          สาวๆแรกรุ่นต่างพากันมองชายหนุ่มผู้มาใหม่ด้วยสายตาให้ความสนใจ เพราะหน้าตาและรูปร่างของศรุตโดดเด่นกว่าที่สาวๆที่นี่จะเคยเห็นมาก่อน

          “หมู่บ้านที่นี่อยู่กันแบบสบายๆดีนะครับ”

          “สบายคือยังไงจ๊ะ” น้ำผึ้งคิดว่าที่เมืองใหญ่น่าจะต้องสบายกว่าที่นี่

          “ไม่ต้องเร่งรีบ อยู่พร้อมหน้ากัน มีรอยยิ้ม มีเสียงหัวเราะ แต่ละบ้านก็ดูรู้จักกันหมด” ชายหนุ่มอธิบาย

          “ที่คุณศรุตอยู่ เขาไม่รู้จักกันเหรอ อยู่บ้านติดๆกันแบบนี้”หญิงสาวสงสัย

          “ไม่เลยครับ บางบ้านอาจจะแทบไม่เคยเห็นหน้ากันเลย ว่าคนที่อยู่ข้างบ้านเราหน้าตาเป็นยังไง”

          “เหงาแย่เลยนะแบบนี้” น้ำผึ้งทำหน้าไม่ชอบในสิ่งที่ชายหนุ่มเล่า

          “อุ้ย!”

          หญิงสาวมัวแต่มองหน้าชายหนุ่ม เพราะเดินคุยกันตลอดทาง จนสะดุดเข้ากับรากของต้นไม้ที่ลอยนูนขึ้นมาบนดิน

          “เลือดเลย”

          ศรุตหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าของเขาขึ้นมาซับเลือดจากเข่าของน้ำผึ้งที่ไหลซึมออกมา

          “ไม่เป็นไรจ๊ะ เดี๋ยวกลับบ้านไปค่อยเอาน้ำล้างก็ได้” หญิงสาวเกรงใจแต่ศรุตก็ไม่ฟังยังคงใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเลือดต่อไป

          “โอ๊ย!”

          น้ำผึ้งพยายามจะลุกขึ้น แต่เมื่อเธอพยายามจะลงน้ำหนักลงไปที่เท้า กลับต้องทรุดตัวลงอีกทีด้วยความเจ็บปวดบริเวณข้อเท้า

          “มาผมอุ้ม”

          หญิงสาวยังไม่ทันจะตั้งตัว ก็ถูกคนร่างใหญ่อุ้มเธอด้วยแขนทั้งสองข้างลอยขึ้นจากพื้น น้ำผึ้งจึงทำได้แค่กอดคอชายหนุ่มไว้ เพราะกลัวจะหลุดออกจากมือเขา

          เมื่อร่างกายของหญิงสาวอยู่ใกล้กับปลายจมูกของชายหนุ่ม เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นตัวที่หอมแบบธรรมชาติ ที่ไม่ได้ถูกตกแต่งด้วยน้ำหอมอย่างสาวชาวเมือง

          “ตัวคุณหอมจัง”

          แค่โดนศรุตอุ้ม น้ำผึ้งก็หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ยิ่งโดนเขาชมแบบนี้ เธอยิ่งอายจนเหมือนจะลืมหายใจ

          “เป็นอะไรกันลูก ถึงต้องอุ้มกันมาแบบนี้”

          มะเดื่อมองมาจากระเบียงหน้าบ้าน รีบวิ่งมาด้วยความตกใจเพื่อมาดูลูกสาวที่โดนชายหนุ่มจากเมืองใหญ่อุ้มมา

          “น้ำผึ้งเขาสะดุดรากต้นไม้แล้วล้มครับ ข้อเท้าอาจจะพลิกหรืออักเสบ เดี๋ยวผมอุ้มเธอไปไว้บนบ้านก่อนนะครับ ”

          คนเป็นแม่วิ่งตามไปด้วยความเป็นห่วงลูก ก่อนจะเตรียมการรักษาแบบวิถีชาวบ้านของคนที่นี่ จนน้ำผึ้งเริ่มอาการดีขึ้น

          “ขอบคุณมากนะ ที่อุ้มฉันมา” หญิงสาวหันไปขอบคุณคนข้างๆ

          “เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นพาไปเที่ยวทุกวันเลยได้ไหม”

          ชายหนุ่มคิดว่าหนทางที่จะทำให้เขากับน้ำผึ้งสนิทสนมกันให้ได้เร็วที่สุด คือการหาโอกาสไปไหนมาไหนด้วยกันสองต่อสอง

          “เดี๋ยวฉันขอตัวไปทำอาหารเย็นก่อนนะ อยู่คุยกันไปก่อน”

          มะเดี่ยวก็หวังว่าการที่เขาเปิดโอกาสให้คนทั้งคู่ได้อยู่ด้วยกัน จะทำให้ได้รู้จักนิสัยใจคอกันมากขึ้น

          “ดีขึ้นไหม” ศรุตใช้มือหนาจับไปที่ข้อเท้าของคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนแคร่ไม้ไผ่

          “ดีขึ้นแล้วจ๊ะ พรุ่งนี้ก็คงหาย ไม่ต้องกลัวฉันพาคุณไปเที่ยวได้แน่ๆ”

          ชายหนุ่มหัวเราะให้กับคำพูดของคนที่นอนเจ็บขาอยู่ ขนาดเจ็บขาแบบนี้ยังมีอารมณ์คิดถึงคำที่เขาบอกให้เธอพาไปเที่ยวทุกวันอีก

          หลังจากกินอาหารเย็นเรียบร้อย พระอาทิตย์ตกดินได้เพียงไม่นาน หมู่บ้านทั้งหมู่บ้านก็ตกอยู่ในความเงียบ ศรุตนั่งมองพระจันทร์ด้วยความคิดถึงคนรัก เขาอยากรู้ว่าตอนนี้วราลีจะกำลังคิดถึงเขาอยู่ไหม แต่ที่นี่ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ จึงทำได้แค่ส่งใจไป

          กริ๊งๆ กริ๊งๆ

          เสียงโมบายที่ทำจากระฆังใบเล็กที่ห้อยอยู่ที่หน้าต่างของห้องน้ำผึ้ง ดังเรียกสติของชายหนุ่มให้หันกลับมามองห้องข้างๆที่เปิดหน้าต่างอยู่

          ตุ๊บ!

         “คุณเข้ามาทำไม เดี๋ยวแม่ก็ว่าเอา”

น้ำผึ้งโวยวายด้วยความตกใจ แต่จะรีบวิ่งออกไปที่ประตูหน้าห้องก็ไม่ถนัดเพราะยังเจ็บขาอยู่

          “อย่าเสียงดังไปสิ แม่คุณไม่ได้ยินหรอก” พูดจบชายหนุ่มก็เอื้อมมือไปปิดไฟกลางห้อง

          “ปิดไฟ คนข้างนอกจะได้ไม่เห็น เดี๋ยวเขาจะนินทาคุณได้”

          ศรุตให้เหตุผล ที่มันเป็นแค่เพียงส่วนหนึ่ง แต่ที่เขาปิดไฟเพราะหวังสร้างบรรยากาศ

          “คุณเล่าให้ผมฟังบ้างสิ ว่าคนที่นี่วันๆเขาทำอะไรกันบ้าง ผมแค่อยากมีคนคุยด้วย คุณคงไม่ไล่ผมอีกนะ”

          ศรุตไม่ได้นั่งฟังเหมือนอย่างที่ควรเป็น แต่เขากลับล้มตัวลงนอนข้างๆหญิงสาวที่กำลังกึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่

         “เช้ามาก็จะพากันไปทำนาบ้าง บางคนก็ปลูกถั่ว บางบ้านก็ปลูกต้นอโวคาโดกัน แต่ส่วนใหญ่ก็จะทำมากกว่าหนึ่งอย่าง”

          น้ำผึ้งเล่าด้วยเจื้อยแจ้ว นานๆทีศรุตจะซักถามอะไรเพิ่ม แต่พอหญิงสาวหันมาอีกที กลับพบว่าชายหนุ่มที่นอนอยู่ข้างๆนอนหลับไปแล้ว

          “คุณๆ คุณๆ ตื่น”

          หญิงสาวพยายามปลุกอยู่นานแต่ก็ไม่การตอบสนองจากชายหนุ่ม เธอจึงตัดสินนอนโดยเอาหมอนกอดมาวางกั้นกลางไว้

          กว่าจะข่มตาให้นอนหลับได้ ก็กินเวลาไปหลายชั่วโมง น้ำผึ้งถึงได้เผลอตัวหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้

          “อุ๊ย!”

          หญิงสาวสะดุ้งสุดตัว เมื่อถูกมือหนาคว้าเอวของเธอมากอด แต่ก็ไม่กล้าเสียงดังเกินไป เพราะกลัวจะทำให้มารดาตื่น

          “ปล่อยฉันจ๊ะคุณ” น้ำผึ้งพยายาดึงมือออก

          “อีกไม่นานเราก็ต้องแต่งงานกัน ผมก็แค่กอดเอง ขอผมนอนกอดสักคืนนะ”

          หัวใจกับสมองมันสั่งการกันไปคนละอย่าง น้ำผึ้งเลือกฟังเสียงของหัวใจ เธอยอมให้แขกผู้มาใหม่นอนกอดเธอตามที่เขาต้องการ

          เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กไม่ขัดขืนอะไร มือหนาก็ค่อยๆซุกซน ลูบไล้แขนเรียว จนคนคนตัวเล็กนอนนิ่งจนแทบลืมหายใจ ด้วยความรู้สึกที่เธอไม่รู้ว่าจะเรียกมันว่าอะไร

          ศรุตค่อยๆจับตัวหญิงสาวจากนอนตะแคงหันหลังให้เขา ให้ค่อยๆเปลี่ยนเป็นท่านอนหงาย

          น้ำผึ้งพยายามขัดขืนด้วยการเกร็งตัว แข็งทื่อ เหมือนท่อนไม้ แต่ในที่สุดหญิงสาวก็นอนในท่าที่ชายหนุ่มต้องการ

          แสงของพระจันทร์สาดเข้ามาในห้องนอน ทำให้ชายหนุ่มได้เห็นใบหน้างามของหญิงสาวที่นอนหลับพริ้ม ไม่กล้าแม้แต่จะลืมตาขึ้นมาสบตาเขา

          ปากหนาค่อยๆ พรหมจูบไปทั่วใบหน้าของคนที่นอนหลับตา ก่อนจะค่อยๆเลื่อนต่ำลงมาจนถึงปากบางที่กำลังสั่นด้วยความรู้สึกที่เสียวซ่านอย่างบอกไม่ถูก

         “อื่อ...”

          น้ำผึ้งเผลอครางออกจากคอด้วยความกระสัน ที่ไม่รู้จะปลดปล่อยอารมณ์ที่เกิดขึ้นทางไหน

          “อย่าจ๊ะคุณ”

          น้ำผึ้งคว้ามือหนาที่กำลังจะสอดเข้าไปในเสื้อของเธอ เพื่อสัมผัสกับอกหนาที่เตร่งตรึงตามวัย

          “ผมชอบคุณนะ” เสียงกระซิบข้างหูอย่างแผ่วเบาทำเอามือเล็กที่จับมือหนาไว้ค่อย ๆคลายออก