แม่คะ...หนูพร้อมจะแต่งงาน

ตอนที่5

แม่คะ...หนูพร้อมจะแต่งงาน

          เมื่อสงครามสวาทเสร็จสิ้นลง คนทั้งสองนอนพักจนหายเหนื่อยแล้ว จึงพากันลงเล่นน้ำตกเพื่อชำระล้างร่างกาย

          “ผมรักคุณนะน้ำผึ้ง”

          ศรุตโอบกอดภรรยาหมาดๆของเขาจากทางด้านหลัง เขาพูดในสิ่งที่คิดไว้แล้วว่าต้องพูด แต่ที่มันแตกต่าง คือเขาตั้งใจที่จะพูดคำว่ารักเพียงเพื่อให้หญิงสาวยอมแต่งงานด้วย กลับกลายเป็นการพูดคำว่ารักครั้งนี้ มันออกมาจากปากโดยที่ไม่ได้ฝืนหัวใจตัวเอง

          “น้ำผึ้งก็รักคุณค่ะ”

          ไม่มีอะไรที่หญิงสาวต้องอายอีกแล้ว มากกว่าคำบอกรัก เธอก็ยอมให้เขาทำมาแล้ว น้ำผึ้งใช้มือทั้งสองข้างจับมือที่กำลังกอดเธอไว้แน่น เหมือนกลัวว่าถ้าปล่อยมือแล้วจะเสียผู้ชายที่เธอรักไป

          “ถ้าแม่ของคุณกลับมา เราจะบอกท่าน ว่าเราจะเดินทางไปแต่งงานที่บ้านของคุรทรงวุฒิให้เร็วที่สุด คุณปู่ของคุณป่วยหนัก ท่านไม่ยอมรับการรักษา เรามีเวลาเหลือไม่มากที่จะทำให้ท่านสบายใจ ไม่ต้องเป็นห่วงอะไร”

          สำหรับน้ำผึ้งแล้ว นี่เป็นรักครั้งแรกในชีวิตของเธอ หญิงสาวมอบทั้งกายทั้งหัวใจให้เขาไปแล้ว เธอเองก็อยากแต่งงานให้เร็วที่สุดไม่ต่างจากศรุต เพียงแต่มีเหตุผลที่อยู่เบื้องหลังที่ต่างกัน

          “แม่คะน้ำผึ้งพร้อมแล้วที่จะไปแต่งงานกับคุณศรุตที่บ้านของคุณปู่”

          หญิงสาวพาศรุตเข้าไปพูดกับมารดาตรงๆ เพราะคิดว่าคงดีกว่ารอให้มารดาถามเรื่องแต่งงานขึ้นมาเอง

          “ถ้าลูกแน่ใจ แม่ก็ไม่ขัด เพราะมันเป็นความต้องการของคุณปู่ของลูก แม่กับพ่อเคยทำให้ท่านต้องผิดหวังมาแล้วครั้งหนึ่ง ครั้งนี้หลานสาวคนเดียว คงทำให้ท่านยิ้มอย่างมีความสุขแน่ๆ”

          มะเดื่อไม่เคยสอนให้น้ำผึ้งคิดโกรธในตัวของทรงวุฒิเลย ถึงแม้เขาจะจงเกลียดจงชังในตัวเธอแค่ไหนก็ตาม แต่มะเดื่อเธอเข้าใจ ว่าพ่อแม่ทุกคนอยากให้ลูกได้เจอคนที่ดีและเหมาะสม ไม่ใช่สาวชาวดอย ที่การศึกษาก็ไม่มี ฐานะก็ยากจนอย่างเธอ

          “เราจะเดินทางกันพรุ่งนี้เลยค่ะแม่” ทั้งสองคนวางแผนกันไว้แล้ว

          “แม่คงไม่ได้ไป ไว้ลูกจัดการเรื่องแต่งานที่บ้านคุณปู่เรียบร้อย เราค่อยมาจัดงานฉลองตามประสาชาวเขาชาวดอยอย่างเรากันนะลูก”

          ทั้งสองคนก้มกราบเท้ามะเดื่อ เพื่อเป็นการขอบคุณที่เข้าใจความรักความต้องการของคนทั้งคู่

          “แม่ขอให้ลูกทั้งสองคน มีชีวิตคู่ที่มีความสุข อยู่ด้วยกันไปจนแก่จนเฒ่า หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกัน” มือสากที่ผ่านการทำงานมาหนักลูบผมลูกทั้งสองอย่างเมตตา

          “คุณศรุตฉันฝากลูกสาวด้วยนะ เกิดมาชีวิตของลูกสาวฉันก็เจอแต่ป่าแต่เขา ไปอยู่ในเมืองก็ฝากช่วยสอนช่วยสั่ง วัฒนธรรมการปฏิบัติตัวของคนที่นั่นให้น้ำผึ้งมันด้วย”

          ชายหนุ่มรับปาก ทั้งที่หัวใจของเขาตอนนี้มันสับสนไปหมด ภาพของวราลีเข้ามาวนเวียนในสมอง ภาพของน้ำผึ้งก็วนเวียนอยู่ในหัวใจ ศรุตได้แต่หวัง ว่าเวลาจะช่วยเขาหาทางออกที่ที่สุดให้กับเรื่องนี้

          “สวัสดีครับ ผมพาคุณน้ำผึ้งมาที่นี่เพื่อพบคุณท่านและเราทั้งคู่พร้อมจะแต่งงานและจดทะเบียนสมรสกันอย่างถูกต้องตามกฎหมายแล้วครับ”

          ทั้งสองคนก้มกราบลงไปที่เท้าของคนสูงอายุ ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หวายหน้าบ้าน พร้อมกับร้อยยิ้มที่พยายามซ่อนเอาไว้ ภายใต้ใบหน้าที่ดุขรึม

          “เก่งมากนะศรุต ที่ทำให้ทายาทเพียงคนเดียวของฉันยอมแต่งานด้วย ภายในเวลาไม่กี่วัน”

          ทรงวุฒิอาการแย่มากแต่เขาขอหมอยอมเสียชีวิตที่บ้าน ไม่ขอไปนอนโรงพยาบาลแม้แต่คืนเดียว แต่จากเหตุการณ์นี้ทำให้หน้าตาของคนแก่สิ้นหวังดูสดใสขึ้นทันที

          งานแต่งงานถูกจัดขึ้นอย่างเร็วที่สุด แขกในงานก็เชิญเฉพาะคนที่สนิมสนม ใช้วิธีการยอมเสียเงินเพื่อแลกกับการได้ลงข่าวงานแต่งในหน้าหนังสือพิมพ์เพื่อเป็นการประกาศให้คนในสังคมรู้

          “สวัสดีค่ะ มาพบใครเหรอคะ”

          หญิงสาวชาวดอยยกมือไหว้ทักทาย ผู้หญิงในชุดเปิดอกกระโปรงสั้นอวดขาเรียวยาวอย่างนอบน้อม

          “ฉันชื่อวราลี เป็นเพื่อนสนิทของศรุตเขา” หญิงสาวหน้าสวยแนะนำตัว

          “เชิญข้างในก่อนค่ะ เดี๋ยวฉันไปตามคุณศรุตให้”

          น้ำผึ้งเชื่อตามคำแนะนำตัว ของผู้หญิงที่อ้างตัวว่าเป็นเพื่อนสนิทของสามีของเธออย่างสนิทใจ

          “คุณศรุตคะ มีเพื่อนที่ชื่อวราลีมาหาค่ะ”

          ชายหนุ่มสะดุ้งสุดตัว เมื่อได้ยินชื่อนี้ เพราะตั้งแต่เขากลับมาและแต่งงานกับน้ำผึ้งก็เกือบเดือนแล้ว เขายังไม่ได้ไปหาคนรักเลย

          “เดี๋ยวผมออกไปหาเขาเอง คุณไปดูแลคุณท่านเถอะ ช่วงนี้ยิ่งไม่ค่อยดีอยู่”

          ชายหนุ่มพยายามที่จะไม่ให้น้ำผึ้งอยู่ร่วมวงสนทนาด้วย หรือแม้แต่จะอยู่ใกล้ๆห้องรับแขกก็ตาม เพราะถ้าเธอรู้ความลับเรื่องนี้ โดยที่คุณทรงวุฒิยังมีชีวิตอยู่ มีหวังทุกอย่างพัง และชายหนุ่มเองก็ไม่อยากเสียน้ำผึ้งไปด้วย

          “เดี๋ยวน้ำผึ้งเอาน้ำไปให้นะคะ” หญิงสาวหวังดี

          “ไม่ต้อง เอ่อ..ผมหมายถึง ผมกับวราลีต้องออกไปติดต่อเรื่องงานกันข้างนอก คงไม่ได้กินน้ำ”

          ศรุตเผลอตัวตวาดภรรยา เพราะความกังวล พอรู้สึกตัวว่าทำผิดไป จึงเปลี่ยนเป็นเสียงอ่อนลง

          “ค่ะ ถ้าอย่างนั้นน้ำผึ้งไปอยู่กับคุณปู่นะคะ”

          เมื่อหญิงสาวเดินออกจากห้องทำงานของเขาไป ชายหนุ่มถึงกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก

         “ลีคุณมาที่นี่ทำไม ถ้าความลับแตกมีหวังคุณกับผมตายคู่แน่”

          ศรุตฉุนเฉียวทันที ที่เดินมาที่ห้องรับแขกและเจอหน้ากับคนรัก ที่มองหน้าเขาด้วยความคิดถึง

          “ก็ลีคิดถึงคุณ ตั้งแต่กลับมาจนแต่งงานเสร็จ คุณไม่เคยไปหาลีเลยนะคะ” หญิงสาวกอดอกทำท่าแสนงอน

          “ผมเพิ่งแต่งงาน คุณจะให้ผมออกไปเพ่นพ่านที่อื่น ให้ตกเป็นเป้าสายตาเหรอ แค่ทุกวันนี้ พวกคนในแวดวงโรงแรม ต่างก็พากันนินทาว่าผมแต่งงานกับหลานสาวคุณทรงวุฒิเพียงเพราะหวังในสมบัติ”

          ศรุตมือเท้าเอว ทำท่าเกรี้ยวกราดแต่ยังคงพูดด้วยเสียงเบา เพราะกลัวจะมีคนมาได้ยิน

          “แล้วมันไม่จริงเหรอคะ อย่าบอกนะว่าตอนนี้ คุณหลงรักแม่สาวชาวดอยนั่นเข้าแล้ว”

          วราลีมือกอดอก เดินเข้ามาใกล้กับชายหนุ่ม จนศรุตเองต้องเดินถอยหลังนี้ เพราะกลัวหญิงสาวจะทำอะไรอย่างไม่ทันคิด

          “ผมว่าเราออกไปคุยกันข้างนอกดีกว่า ที่นี่คงไม่สะดวก”

          “โรงแรมเดิมใช่ไหมคะ” วราลีทำตาเจ้าเล่ห์

          “ร้านอาหารร้านประจำดีกว่า” ชายหนุ่มออกความคิดเห็น

          “ทำไมล่ะคะ ลีคิดถึงคุณนะ นานแล้วที่เราไม่ได้....”

          มือเล็กเอื้อมาจับแขนชายหนุ่มไว้ แต่ก็ถูกเขาสะบัดออก จนเจ้าของมือหน้าเหวอด้วยความตกใจ

         “ตอนนี้ผมแต่งงานแล้ว เจอกันที่ร้านนะครับ”

          ศรุตไม่รอฟังวราลีพูดอะไรต่อ เขารีบเดินนำออกจากประตูบ้านไปที่โรงรถทันที

          การแสดงออกของคนทั้งสอง อยู่ในสายตาของน้ำผึ้งตลอด เธอยืนแอบดูอยู่ห่างๆ จึงไม่ได้ยินทั้งคู่คุยกัน แต่หญิงสาวก็สัมผัสได้ว่าทั้งคู่ต้องสนิทกันมากจริงๆ